NATAKOT ANG STEP-DAD NANG IPATAWAG SIYA SA PRINCIPAL’S OFFICE, PERO NABASA NG LUHA ANG MATA NIYA NANG IPAKITA NG GURO ANG DRAWING NG BATA

Kalagitnaan ng pagbuhos ng semento sa construction site nang tumunog ang lumang cellphone ni Mang Carding.

“Hello? Ito po ba ang ama ni Buboy?” tanong ng nasa kabilang linya.

“O-opo, ako po,” kabadong sagot ni Carding. Siya ang stepfather ni Buboy simula noong tatlong taong gulang pa lang ito. Ngayon, Grade 3 na ang bata.

“Sir, si Ms. Reyes po ito, adviser ni Buboy. Kailangan niyo pong pumunta sa Principal’s Office ngayon din. May kailangan po kaming ipakita sa inyo tungkol sa ginawa niya.”

Nanlamig si Carding.

“Naku, napapa-away ba ang bata? Bumagsak ba?” nanginginig niyang tanong.

Kahit puno ng semento ang pantalon at amoy pawis, nagmadaling tumakbo si Carding papunta sa eskwelahan.

Hiyang-hiya siya habang naglalakad sa hallway. Ang ibang tatay, naka-polo at naka-aircon ang trabaho. Siya, construction worker lang na amoy araw at alikabok.

“Baka kaya nagloloko si Buboy kasi hindi niya ako tunay na tatay,” bulong ni Carding sa sarili, puno ng insecurity.

“Baka hinahanap niya ang biological father niya.”
Pagpasok sa Principal’s Office, nandoon si Ms. Reyes at ang Principal. Seryoso ang mukha nila.

“Sir Carding, upo po kayo,” sabi ng Principal.

“Ma’am, sorry po kung ano man ang ginawa ni Buboy,” bungad agad ni Carding, garalgal ang boses.
“Pagpasensyahan niyo na po. Kakausapin ko po siya. Huwag niyo po sana siyang i-kick out.”

Ngumiti si Ms. Reyes.

“Sir, huminahon po kayo. Hindi po siya napapa-away.”
Naglabas siya ng isang bond paper.

“Nagkaroon po kami ng Art Class kanina. Ang theme po ay: Who is your Hero?”

“Karamihan po sa mga bata, nag-drawing ng Superman, Batman, o kaya mga tatay nilang doktor o pulis.”
Iniabot ng guro ang papel kay Carding.

“Ito po ang idinrawing ni Buboy.”

Kinuha ni Carding ang papel gamit ang kanyang magaspang na kamay.
May isang lalaking nakatayo sa drawing.

Hindi ito naka-kapang pula.
Wala itong maskara.

Ang suot nito ay dilaw na construction helmet at may hawak na martilyo at pala.

Sa likod niya, may aninong hugis kapa ng isang superhero.

Sa ilalim ng drawing, may sulat-kamay ng bata gamit ang krayola:

“SUPERHERO KO: SI TATAY CARDING”

“CAPTION: MY REAL DAD”

Natigilan si Carding.
Nanlabo ang kanyang mga mata.
Pumatak ang luha niya sa bond paper.

“S-sa akin po ba ito?” nanginginig niyang tanong.

“Opo,” sagot ni Ms. Reyes.

“Tinanong ko po siya, ‘Buboy, bakit construction worker ang hero mo? Hindi naman lumilipad ‘yan.’”

“Ano pong sabi niya?” tanong ni Carding habang umiiyak.
“Ang sabi po niya,” patuloy ng guro,

“Ma’am, hindi po siya lumilipad. Pero kaya niyang buhatin ang mabibigat na semento para may pangkain kami ni Mama. Siya po ang nagturo sa akin mag-bike. Siya po ang nagpupunas ng pawis ko kapag may lagnat ako. Iniwan po ako ng tatay ko noon, pero si Tatay Carding, pinili niya po akong maging anak araw-araw.’”

Napahagulgol si Carding.

Sa loob ng limang taon, akala niya ay pangalawa lang siya.

Akala niya, step-dad lang ang tingin sa kanya.

Pero sa mata pala ng bata, siya ang tunay na ama.

Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Buboy mula sa classroom.

“Tay!” sigaw ng bata.

Hindi na alintana ni Carding ang dumi sa kanyang damit.

Lumuhod siya at niyakap nang mahigpit ang anak.

“Buboy… salamat, anak,” iyak niya.

“Bakit ka umiiyak, Tay? Pangit ba drawing ko?” inosenteng tanong ni Buboy.

Ngumiti si Carding habang pinupunasan ang luha.
“Hindi, ‘nak. Ito ang pinakamagandang drawing sa buong mundo.”

Umuwi silang mag-ama na magkahawak-kamay.
Si Carding, suot pa rin ang maduming damit pang-trabaho.

Pero naglalakad siyang taas-noo.
Dahil alam niyang sa mata ng anak niya,

Isa siyang superhero—

Hindi kailangan ng pakpak

Para maging tunay na dakila.