Hindi ako madalas magpaka-tanga… pero ngayong gabi, ginawa ko.

Nakahiga ako sa sahig ng bridal suite, nakadapa, habang ang Vera Wang wedding gown ko—na literal na mas mahal pa kaysa sa kotse ko—ay pinipiga ng alikabok sa ilalim ng kama.

Plano ko lang naman ay simpleng sorpresa.
Pagpasok ng asawa kong si Preston, sisigaw ako ng “BOO!” at tatawa siya. Cute. Sweet. Pang-kwento sa future kids.

Yun ang dapat mangyari.
Pero bago pa makarating si Preston, may naunang pumasok.
Hindi hakbang ng lalaki ang narinig ko. Hindi sapatos ng groom.

Stilettos. Clack. Clack. Clack.
At doon ako nanlamig.
Kilala ko ang mga sapatos na iyon—pangalan pa lang ng may-ari, nanginginig na ako.

Si Brenda.
Ang bago kong biyenan.
Pagpasok niya, agad siyang nag-phone call at sinaksak ang telepono sa speaker.
Itinapon niya iyon sa ibabaw ng kama—direkta sa ulo ko.

At doon ko narinig ang mga salitang tumulos sa dibdib ko parang kutsilyo.
“Tapos na, Chenise. Kasal na sila. Nakulong na ang babae. At oo—wala siyang kamalay-malay na isa lang siyang placeholder.”

Placeholder?
Ako?!
Habang naninigas ang katawan ko sa ilalim ng kama, parang mabilis na umiikot ang mundo.

Kanina lang, niyakap niya ako habang umiiyak sa reception, kunwari touched.
Ngayon, tinatawag niya akong daga sa bukid at pangit na simpleng babae.
Pero hindi pa tapos.

“Give it a year,” sabi ni Brenda.
“Pagkatapos noon, mag-aaway sila. Gagawin nating miserable ang buhay niya para siya ang kusang umalis.

Kukunin natin ang condo, ililipat ang pera sa LLC ko… Tapos malaya na si Preston na pakasalan si Kendra.”
Huminto ang paghinga ko.

KENDRA.
Ang “childhood friend.”
Ang babaeng pulang damit sa reception na masyadong malapad ang ngiti.

At bago pa ako makagalaw—
Bumukas ang pinto. Pumasok si Preston.
Ang asawa ko.

Naghintay ako…
Umasa na sana kontrahin niya ang nanay niya.
Pero hindi.

Hindi man lang siya nag-alinlangan.
Umupo siya sa kama—literal sa ibabaw ng ulo ko—at pabirong nagsabi:
“Pagod ako. Kailangan ko pang magpanggap na excited na consummate ang kasal namin.

God… Valerie is like oatmeal. Bland. Nakakasawa.”
At doon, sa gitna ng alikabok at panlilinlang, may namatay sa loob ko.
Ang Valerie na naniwala sa pag-ibig.

Ang Valerie na naniwala kay Preston.
Wala na siya.
Pinalitan siya ng isang babaeng hindi na iiyak—kundi lalaban.

Kinuha ko ang cellphone ko.
At pinindot ko ang RECORD.
________________________________________
ANG PLANO NILA? PAGNANAKAWIN AKO. ANG PLAN KO? SUNUGIN SILA.
Hindi nila alam…
Na hindi ako simpleng babae.

May itinago akong katotohanan—isang hindi nila pinaghahandaan.
Ako ang nag-iisang anak ng Robert Alcantara, CEO ng Titan Construction.

Yung negosyanteng binabasa sa business magazine.
Yung lalaking kayang bumili ng kumpanya ng asawa ko kung gugustuhin.
Pero hindi ko sinabi iyon kay Preston.

Dahil sabi ng nanay ko bago siya namatay:
“Anak, humanap ka ng magmamahal sa’yo, hindi sa pera mo.”
Kaya ako gumawa ng “filter.”

Nagpanggap akong average girl, nagta-trabaho sa admin, naka-Honda Civic.
At akala ko nakahanap na ako ng taong totoo.
Akala ko si Preston na nga.

Pero ngayong gabi, narinig ko ang tunay niyang kulay.
________________________________________
HINDI AKO UMUWI PARA MAGLUKSA. UMUWI AKO PARA MAGDEKLARA NG DIGMAAN.
Pag-alis nila, marahan akong gumapang palabas.

Nakasabit ang puso ko pero—solid ang utak ko.
Nag-drive ako papunta sa mansyon ng tatay ko.

Pagkapasok ko, nakita ko si Itay at ang matalik kong kaibigan na si Justine—isa sa pinakamalupit na corporate lawyer sa Atlanta.

Pagkarinig nila ng recording…
Tumigas ang panga ni Itay.

“Ibabagsak ko sila. Bibilhin ko ang kumpanya ni Preston bukas.”
Pero umiling ako.

“No. Hindi ko gusto nang mabilis.
Gusto ko maniwala silang nanalo sila.

Tapos gugulatin natin sila ng bagsak na hindi na sila makakatayo.”
At doon nagsimula ang plano.
________________________________________
PHASE 1: ANG BITAG
Nagpanggap akong clueless.

Nagpanggap akong tanga.
Nagpanggap akong ‘oatmeal.’

Binaha ko ng room service ang bill.
Sinira ko “accidentally” ang coat ni Brenda (worth $2000).

Nagpa-cute ako habang umiiyak.
At pinaka-importante:
Pinapirma ko si Preston sa “insurance liability document”…
na sa totoo ay POST-NUPTIAL AGREEMENT na TINATALIKURAN NIYA ang lahat ng rights sa condo.

Pirma siya.
Ngiting aso ako.
________________________________________

PHASE 2: EBIDENSYA
Sinundan namin siya.
At araw-araw, gabi-gabi… kay Kendra siya pumupunta.

Hanggang isang araw, nakita ko ang resibo sa gym bag niya:
Prenatal vitamins.
Petsa: kahapon.

Ayun.
The missing piece.
________________________________________
PHASE 3: ANG HAPUNAN NA MAGPAPABAGSAK SA KANILA

Nag-host kami ng dinner.

Buong pamilya.
Kasama si Kendra.
Sa gitna ng pagkain, nagpa-drop ako ng isang “aksidenteng” baso ng red wine sa kanyang damit.

At doon lumabas ang hindi mapagkakailang baby bump.
Nataranta sila.
Nag-panic.

Nag-amin nang hindi sinasadya.
Tapos… humawak ako ng mic.
At ang buong kwarto ay nanahimik.

“May gusto lang akong iparinig sa inyo.”
At pinatugtog ko ang RECORDING.
Lahat ng sinabi nila.

Lahat ng plano nila.
Lahat ng kahayupan nila.
At sa harap ng pamilya, kaibigan, at bisita…
bumagsak ang mundo nila.
________________________________________
AT ETO ANG PINAKAMATAMIS NA PARTE: ANG ENDGAME.

Pagkatapos ng eksena, tahimik akong tumayo at nagsabing:
“Ah, Preston… by the way.
Pumirma ka ng post-nup.

Sa batas—wala ka nang karapatan sa condo.
O sa kahit ano ko.”
“At tungkol sa trabaho mo?

Ibinili na ng tatay ko ang kumpanya niyo kahapon.
Effective immediately… fired ka.”
Umiyak si Brenda.

Sumigaw si Preston.
Napasigaw si Kendra habang hawak ang tiyan niya.
Ako?

Kinuha ko ang purse ko.
At lumakad palabas nang may ngiti.
________________________________________
EPILOGUE

Isinampa namin ang kaso.
Fraud.

Emotional damages.
Attempted asset theft.
Nakuha nila ang karma nila.

Ako?
Hindi ako bumalik sa dating buhay.
Pero may bago.

Mas matatag.
Mas matalino.
Mas malaya.

——end——-