Gusto mong tanggalin kita sa pwesto mo? Gwardia ka lang. Hindi makapaniwala si Veronica habang nakatayo siya sa harap ng gate. Hindi siya pinapayagang makapasok sa loob mismo ng kanilang subdivision. “Pasensya na po pero hindi po kayo makakapasok.” Sabi ng guardia na walang takot na tinanggihan ang mga elite niyang kaibigan na nasa likod.

Hindi ba’t ako ang asawa ng bilyonaryong si Nathaniel Cruz? Galit na sigaw ni Veronica. Ang muhay nag-aalab sa hiya. Habang nagsisimula ng magtawanan ng mga kaibigan, may isang matinding katanungan na pumasok sa kanyang isipan. Bakit siya pinipigilan? Nadiskubre na kaya ng bilyonaryong asawa niya ang lahat? Bigla siyang kinilabutan.

Ang araw ay nagsisimula pa lamang ngunit gising na si Mia. Sanay na sanay na siya sa maagang pagising. Dala ng ilang taon niya ang pagtatrabaho bilang kasambahay sa mansyon ng mga crews.

Mula sa maliit na silid na nasa likod ng kusina, dinig niya ang mga yapak ng ibang kasambahay na nagsisimulang maganda ng almusal para sa pamilya. Ngunit ngayong umaga, siya ang nakatoka sa pinakamahalagang tungkulin, ang alagaan si Nathaniel Cruz. Ang among halos lahat ay natatakot lapitan. Si Nathaniel ay isang kilalang bilyonaryo.

Ngunit kamakailan lang ay tinamaan ng matinding stroke. Bilang resulta, halos hindi na siya makalakad ng mag-isa at tuluyan ng nabulag. Marami ang nagsasabing simula ng mangyari iyon, tila mas naging malamig at tahimik si Nathaniel. Ngunit para kay Mia, nakita niyang ibang anyo ng amo. Isang taong mahina ngunit may dignidad pa rin. Bitbit ang train ng mainit na sopa sa tinapay, kumatok si Mia sa pinto ng silid ni Nathaniel.

Sir Nathaniel, good morning po. Dinalhan ko po kayo ng almusal. Magalang bati niya. Mula sa loob ay narinig niya ang mababang tinig ng lalaki. Pasok. Marahan niyang binuksan ng pinto at pumasok. Ang silid ay maluwang. May malalaking bintanang natatakpan ng mamahaling kurtina. Sa gitna ay naroon ng king sized bed kung saan nakaupo si Nathaniel. Nakasandal sa mga unan.

Kahit natabunan ang sakit, kapansin-pansin pa rin ang kisig at indig niya. Maayos pa rin ang kanyang buhok at bihis. Gawa ng mga personal nurse at kasambahay na tumutulong sa kanya. Ngunit higit sa lahat gawa ni Mia na halos hindi na umiiwas sa tabi niya. Inilagay ko po sa gilid ng kama ang trey an Mia habang maingat na inilalapag ang pagkain.

Mainit-init pa po baka magustuhan ninyo. Salamat Mia. Tugon ni Nathaniel. Mababa at halos walang emosyon ang boses. Ngunit sapat na iyon para mapangiti si Mia. Alam niyang bihira itong magpasalamat sa iba. Pinunasan ni Mia ang gilid ng kama at inayos ang mga unan bago niya dahan-dahang tinulungan si Nathaniel na umupo ng maayos.

“Sir, dahan-dahan lang po baka sumakit ulit ang balikat ninyo.” Tila saglit na tumigil si Nathaniel at hinawakan ng kamay ni Mia. “Hindi ko alam kung anong mangyayari kung wala ka rito, Mia.” Mahina nitong bulong. Medyo kinabahan si Mia sa sinabi nito. Andito lang po ako para alagaan kayo sir. Yan lang po ang trabaho ko.

Habang sinusubuan niya si Nathaniel ng sopas, hindi maiwasang mapansin ni Mia na tila malamig ang paligid. At hindi iyon dahil sa aircon. Mula sa labas ng pinto, may naririnig siyang matalim na yabag at mahinang bulungan ng mga kasambahay. Alam niyang ang asawa ng amo niyang si Veronica ang dumating.

Si Veronica ay kilala sa kanilang mansyon bilang isang babaeng maganda ngunit mataray. Laging nakasuot ng mamahaling damit, perlas at may pabangong halatang imported. Ngunit sa likod ng kagandahan, alam ni Mia ang tunay na ugali nito. Walang pakialam sa kalagayan ng asawa at higit pang walang pasensya sa mga tauhan.

At gaya ng inaasahan, biglang bumukas ang pinto ng walang katok. “Miya, bakit mo pinapakialaman si Nathaniel?” sigaw ni Veronica. Halatang hindi ikinatuwa na nakita siyang sinusubuan ng asawa. Medyo natigilan si Mia. Tumango lang at sinabing, “Ma’am, nag-aalmusal lang po siya. Ako ang asawa niya, hindi ikaw.

Kung gusto niyang kumain, kaya niyang kumain ng mag-isa. Guardia ka lang dito sa kwarto, hindi nurse.” Marieng bulyaw ni Veronica. Tahimik lang si Nathaniel nakakunot ang noo ngunit hindi nagsalita. Alam ni Mia na hindi maganda ang sumagot siya kay Veronica kaya tahimik niyang inalis ang Trey at nagpaalam. Pasensya na po ma’am labas na po ako.

Pagkalabas niya napahinga siya ng malalim. Sanay na siya sa pagi-insulto ni Veronica. Ngunit minsan hindi niya maiwasang masaktan. Kailangan niyang magtiis hindi dahil sa gusto niya ng trabaho kundi dahil kailangan niyang suportahan ang pamilya sa probinsya. Lalo na ang nakababatang kapatid na kailangan ng dialysis bawat linggo.

Alam niyang hindi siya pwedeng mawalan ng kita. Sa kusina iniwan ni Mia ang tring nagbalik sa kanyang silid. Doon siya naupo at bahagyang napayuko. Hinuplos niya ang maliit na pendant na suot niya. Regalo iyon ang kanyang yumaong ina. Kaya mo ‘to Mia. Mahina niyang bulong sa sarili. Para kay Paulo, para sa pamilya.

Bago pa siya tuluyang makapagpahinga, may kumatok sa pinto. Isa sa mga kasambahay, si Lisa ang sumilip. Mia, narinig ko yung sinabi ni Ma’am Veronica. Pasensya ka na ha. Alam mo naman yun, mainit ang ulo. Mahinang wika ni Lisa. Sanay na ako. Pilit na ngiti naman ni Mia. Basta okay lang si Sir Nathaniel. Ayos lang ako.

Ngunit sa puso niya alam niyang hindi iyon totoo. May kung anong bigat sa dibdib niya tuwing nakikita si Nathaniel na pinababayaan ng sariling asawa. At bagaman siya ay isang katulong lamang daman niya ang obligasyong pangalagaan nito hindi lamang bilang trabaho kundi bilang tao. Kinagabihan muli niyang sinamahan si Nathaniel para sa hapunan.

Tahimik lang silang kumakain ngunit napansin ni Mia na mas mahina ang amo kaya kanina. “Sir, okay lang po ba kayo? Para pong naghihina kayo ngayon.” Tanong niya na may pag-aalala sa tinig. Pagod lang siguro,” sagot ni Nathaniel. Ngunit may bahagyang pag-aalinlangan sa boses. Matapos siyang tulungan ni Mia na makabalik sa kama, narinig niya itong mahina pa ang nagsabi, “Mia, salamat sa lahat.

” Muli ngumiti siya tumango kahit hindi to makita ng amo. Wala pong anuman, sir. Gagawin ko po ang lahat para gumaling kayo. Sa mga salitang yon, hindi niya alam na magsisimula na pala ang isang kwento na magbabago sa buhay nilang dalawa. Isang kwento ng pagtataksil, panganib at isang hindi inaasahang pamana ng magpapabago sa kapalaran ni magpakailan man.

Mula na magsimula si Mia sa mansyon, nasanay na siya sa masungit na ugali ni Veronica. Pero nitong mga huling linggo, tila mas lumalala ang init ng ulo ng ginang. Parang kahit anong gawin ni Mia, mali. Kahit tama naman ang ginagawa niya. Palaging may nakikitang butas si Veronica para siya pagalitan. Isang umaga habang tinutulungan ni Mia si Nathaniel na magbihis, biglang bumukas ang pinto ng walang katok.

Ano Tom Mia? Wala kang ibang trabaho? Lagi ka na lang nakadikit dito?” sigaw ni Veronica. Nakataas ang kilay. “Ma’am, tinutulungan ko lang po si Sir Nathaniel magsuot ng sweater.” Mahinang sagot ni Mia. Pilit pinapanatiling kalmado ang boses. “Huwag mo na yang gawin. May nurse naman para diyan. Kung gusto mo, maglaba ka na lang o maglinis.

Hindi mo naman trabaho yan.” Madiin na sambit ng ginang. Tahimik lang si Nathaniel. Sanay na siya sa mga eksenang ganito. Pero sa loob-loob niya, alam niyang hindi nararapat ang ganitong trato kay Mia. Ngunit sa kanyang kasalukuyang kondisyon, mahina ang katawan at bulag, pinipili niyang magtimpe.

Nang makaalis si Veronica, nagpatuloy si Mia sa pagtulong sa amo, ngunit ramdam niya ang kaba. Alam niyang hindi siya gusto ng asawa ni Nathaniel. Maraming beses na siyang sinabihan na huwag masyadong makialam sa kalagayan ng bilyonaryo. Pero paano ba siya manonood lang habang nahihirapan nito? Kinahapunan habang pinapainom niya ng gamot si Nathaniel muling sumulpot si Veronica sa pinto.

“Mia, sinabi ko bang ikaw ang magbibigay ng gamot?” “Ma’am, pasensya na po. Akala ko po kasi akalain mo lang na wala kang alam. Kapag ganyan ka ng ganyan mapipilitan akong paalisin ka. Madiin ang boses ni Veronica puno ng pananakot. Tumango lamang si Mia. Bagaman sa loob-loob niya ay naninikip ang dibdib, kailangan niya ang trabahong to.

Hindi siya pwedeng mawalan ng kita. Ang kapatid niyang si Paolo ay umaasa sa kanya para sa dialysis. Kung mawalan siya ng trabaho, paano na? Lumipas ang ilang araw at mas lumala pa ang sitwasyon. Isang gabi, habang inaayos ni Mia ang kumot ni Nathaniel bago ito matulog, bigla na lamang sumulpot si Veronica. “Bakit mo siya inaayos? Hindi ba’t sinabi ko na sayo huwag kang masyadong pakialamero?” Hindi na nakasagot si Mia.

Ayaw niyang lumaki pa ang gulo. Pero hindi nakatiis si Nathaniel. Veronica, hayaan mo na siya. Tumutulong lang siya. Mahinang sabi ng lalaki, “Helping o baka nagpapanggap lang. Hindi mo alam kung anong pinaplano ng mga katulong dito.” Sarkastikong sagot ni Veronica bago umalis. Pagkaalis ng ginang napabuntong hininga si Mia. “Pasensya na po, sir.

Ayokong maging dahilan ng away ninyo.” “Hindi ikaw ang problema, Mia.” sagot ni Nathaniel. bagaman hindi na ito nagdagdag ng paliwanag. Kinabukasan, maaga pa lang ay tinawag siya ni Veronica sa kusina. Mia, mula ngayon, huwag ka ng magdala ng pagkain kay Nathaniel kung hindi ko inuutos at huwag kang magbibigay ng gawat na iintindihan mo. Opo, ma’am.

Mahina niyang sagot. At kapag sumuway ka alam mo na. Malamig na banta ni Veronica. Bago ito umalis, dala ang tasa ng kape. Habang naglilinis ng kusina, hindi napigilan ni Mia ang manginig. Hindi niya alam kung hanggang kailan siya makakatagal sa ganitong sitwasyon. Ngunit tuwing naiisip niya ang kalagayan ni Nathaniel, bulag, mahina at tila walang ibang tunay na nagmamalasakit na uunawaan niya kung bakit hindi niya kayang iwan ang trabahong ito kahit gaano kahirap.

Kinagabihan habang tulog si Nathaniel, nagpunta si Mia sa maliit na hardin sa gilid ng mansyon. Doon siya umupo sa isang lumang upuan at nagbuntong hininga. Sa katahimikan ng gabi, naririnig niya ang mga kuliglig at malayong tunog ng mga sasakyan sa kalsada. Naramdaman niya ang bigat sa dibdib.

Sa bawat araw na lumilipas, lalong umiinit ang ulo ni Veronica sa kanya. Para bang may tinatagong dahilan ng ginang kung bakit ayaw na ayaw nitong inaalagaan siya ni Nathaniel ng mabuti. Ngunit wala pa sa isip ni Mia ang mas malalim na dahilan sa likod ng lahat. Sa ngayon ang tanging malinaw sa kanya ay kailangan niyang magtiis para sa amo niyang umaasa sa kanya at para sa pamilya nasa probinsya.

At sa mga gabing tahimik na gaya nito, tanging isang tanong ang bumabalat sa kanyang isipan. Hanggang kailan siya makakapagpanggap na walang nararamdaman habang unti-unti siyang binabasag ng galit at panlilibak ni Veronica. 7 ng gabi katatapos lang ni Mia na maghatid ng hapunan kay Nathaniel at nagpaalam na siya upang makapagpahinga sa kanyang silit.

Pagpasok niya roon, agad niyang kinuha ang mumurahing cellphone na nakalagay sa ilalim ng unan. Ilang segundo lang na ito. Tumatawag ang kaniyang nakatatandang kapatid na si ate Rosa. “Mia!” Mabigat ang tinig ng kapatid. Wala na naman tayong pambayhayad sa dialysis ni Paolo ngayong linggo. Pangalawang beses na ong hindi siya makakapag-session.

Natatakot na ako sa kalagayan niya. Napakagat labi si Mia. Pinipigilan ng luha. “Ate, pasensya na ha. Sinubukan ko talagang mag-ipon. Pero ang dami kasing gastusin dito. Pero magpapadala ako bukas kahit kaunti lang muna. Mia, alam ko namang hirap ka na diyan pero wala naman tayong ibang maaasahan eh. Annie Rosa at ramdam niyang bigat sa boses nito.

Pinilit ni Mia na maging masigla sa tono. Ate, ayos lang po ako dito. Mabait naman ang amo ko. Huwag kayong mag-alala sa akin. Pero alam niyang kasinungalingan iyon. Dahil sa tuwing wala si Nathaniel, parang impyerno ang mansyon kapag si Veronica ang kaharap niya. Matapos ang tawag, hindi na napigilan ni Mia ang umiyak.

Tahimik ngunit puno ng hinagpis. Ilang beses na ba siyang tinapunan ng mainit na sabaw sa mukha ni Veronica dahil lang sa maliit na pagkakamali? Ilang beses na ba siyang pinahiya sa harap ng ibang tauhan? Pero kahit na ganoon, nananatili siya roon para sa kapatid. Hindi niya namalayang nakalabas pala ng silid si Nathaniel at narinig ang mahinang hikbe mula sa pasilyo.

“Mia, tawag nito gamit ang kanyang tungkod habang marahang naglalakad. Agad niyang pinunasan ng luha at lumabas ng silit. “Sir, bakit po kayo napasugo dito? Baka mahirapan kayong maglakad.” Naroon na rin si Lisa, isa pang kasambahay at sinalubong si Nathaniel. Sir, narinig ko po kasi na umiiyak si Mia kanina.

Pasensya na po pero may dinadala po kasi siya. Umiling si Mia. Ayaw niyang ikwento ang problema pero nagpatuloy si Lisa. Sir, hindi po nakapag-dialysis ang kapatid niya. Wala po siyang naipapadalang pera. Natigilan si Nathaniel. Sa tinig niya, halatang nadaman niya ang bigat ang sitwasyon. Mia, totoo ba ‘? Napayo si Mia. Pasensya na po sir.

Hindi ko po gustong maging pabigat sa inyo. Trabaho lang po ako rito. Kinabukasan habang nasa opisina si Nathaniel sa loob ng mansyon, tinawag niya ang kanyang assistant. Padalhan mo ng sapat na halaga ang pamilya ni Mia. Siguraduhin mong makakapag-dialis ang kapatid nga ngayong linggo at sa susunod pa. Opo, sir. Mabilis na tugon ng assistant.

Hindi inaasahan ni Mia na mangyayari iyon. Nang mabalitaan niya mula sa kapatid na dumating na ang pera, halos mapaiyak siya sa tuwa at pasasalamat. Pero sa kabilang banda, may isang taong nagngingit si Veronica. Isang hapon, nadat na ni Mia si Veronica sa kusina. Nakapamewang at nakatitig sa kanya na parang matutunaw siya.

Ano to Mia? Narinig ko na binigyan ka ng pera ni Nathaniel para sa pamilya mo. Sinusuhulan mo ba ang asawa ko para makuha ang satsatya niya? Ma’am, wala po akong ginagawang ganon. Hindi ko po alam na magpapadala siya. Tumahimik ka. Huwag mong isipin na matutuwa ako sa ginagawa mo. Isa kang katulong.

Huwag na huwag kang lalampas sa linya dahil kahit anong awa meron siya sa’yo ngayon, kaya kong tanggalin yun sa isang iglap. Umalis si Veronica. Iniwan si Mia na nanginginig. Sa kanyang dibdib, magkahalong pasasalamat at takot ang naramdaman. Pasasalamat kay Nathaniel sa ginawa nitong tulong at takot dahil alam niyang lalo lang siyang magiging target ng galit ng asawa nito.

Makalipas ang ilang linggo, mas napansin ni Nathaniel ang kakaibang pagbabago sa kanyang katawan. Hindi iyon simpleng panghihinala ang dala ng kanyang kondisyon. May mga gabi na bigla siyang pinagpapawisan kahit malamig ang kwarto o kaya ay nakakaramdam ng kakaibang pagkahilo pagkatapos kumain. Minsan pa nga ay tila namamanhid ang ilang bahagi ng katawan niya.

Noong una, inisip niyang bakaep epekto lang ito ng kanyang stroke. Pero habang tumatagal, napapansin niyang mas madalas itong nangyayari kapag si Veronica mismo ang naghahatid ng pagkain o inumin sa kanya. Isang hapon habang nakaupo siya sa wheelchair sa gilid ng bintana, tinanong niya si Mia na nag-aayos sa mga kurtina, “Mia, may napapansin ka bang kakaiba sa mga kinakain o iniinom ko nitong mga nakaraang araw?” Medyo napatigil si Mia.

“Kakaiba po, sir.” ” Wala naman po, pero kapag ako po ang naghahanda ng pagkain ninyo, wala naman pong problema. Kapag si Ma’am Veronica po, napapansin ko lang na mas maaga kayong inaantok pagkatapos kumain. Hindi agad nagsalita si Nathaniel. Sa halip, pinakiramdaman niya ang tibok ng puso niya.

Sa loob-loob niya, nagsisimula ng mabuo ang hinala. Kinagabihan, dumating si Veronica sa kanyang silid dala ang isang baso ng gatas. “Nathaniel, para mas makatulog ka.” Malambing nitong sabi pero may tono ng pilit. Tiningnan lang niya ang direksyon ng boses nito at dahan-dahang tinanggap ang baso. “In mo na ‘to.” “Salamat.

” Maikliang sagot. Ngunit imbes na inumin agad, inilapag niya ito sa gilid ng kama. Pagkaalis ni Veronica, tinawag niya si Mia. “Mia, itabi mo muna yung gatas. Huwag mo munang itapon. At kung pwede, huwag mo munang ipaalam kahit kanino ang sinabi ko na ‘to.” Nagtatakaman sumunod si Mia. Ilang minuto pa lang ang lumipas nakatulog na si Nathaniel pero hindi dahil sa gatas dahil pagod siya sa buong araw ng therapy.

Kinabukasan, muling bumalik ang kanyang mga iniisip. Sa bawat sandaling kasama niya si Mia, napapansin niya kung gaano itong kaingat. Kapag siya ang nag-aalaga, ramdam niya ang tunay na malasakit. Inaalayan siya papuntang banyo. Tinutulungan siyang maligo at kahit sa pagbibihis naroroon ito. Minsan nahihiya pa siya lalo na kapag kailangan ng mas personal na tulong.

“Mia,” sabi niya minsan inaayos ito mga butones ng kanyang polo. Pasensya na kung minsan nahihirapan ka sa akin. Hindi biro ang ginagawa mo.” Mumiti si Mia. Trabaho ko po ito, sir. At hindi lang po dahil trabaho. Gusto ko po talagang maging maayos ang kalagayan ninyo. Hindi na siya sumagot. Sa isip niya, nagsisimula na siyang magdesisyon.

Kailangan niyang alamin ang totoo. Lumipas ang ilang araw at mas naging malinaw sa kanya ang pattern. Tuwing si Veronica ang personal na naghahain, may kusunod na kakaibang sintomas. Kapag si Mia o ibang kasambahay, mas magaan ang pakiramdam niya. Isang gabi, habang mag-isa siyang nakahiga, pinisil niya ang kumot at bulong sa sarili.

Kung tamang hinala ako, hindi ako pwedeng manahimik. Ngunit sa ngayon, wala pa siyang ebidensya. At alam niyang kapag mali ang kilos niya, maaari itong magdulot ng kapahamakan. Hindi lamang sa kanya kundi pati kay Mia na tanging kakampi niya sa bahay. 10 na ng gabi ngunit gising pa rin si Veronica sa loob ng pribadong opisina niya sa mansyon.

Nakaupo siya sa harap ng malaking mesa. Nakasuot ng silk robang mga matay nakatuon sa maliit na kahon ng mga tableta at kapsula. Isa-isa niyang inilatag ang mga ito sa ibabaw ng mesa. Mga gamot na hindi basta-basta mabibili sa ordinaryong botika. Kinuha niya ang isang maliit na bote na kulay amber at maingat na binuksan. Tsaka tinapek ang dalawang kapsula sa kamay.

Sa gilid ng mesa may baso ng gatas na nakatakip. Isang malademony ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labe habang inihulog niya ang laman ng kapsula sa gatas. Hinahalo ito hanggang sa matunaw at magmukhang ordinaryo. Hindi na magtatagal. Bulong niya sa sarili. Kapag nawala ka, akin na ang lahat. Simula ng tamaan ng stroke si Nathaniel at mawalan ng paningin, naging malinaw kay Veronica ang isang bagay.

Wala na itong laban. Bilang asawa, siya ang magiging tagapagmanaan ng lahat ng ari-arian at negosyo. Ngunit habang buhay pa ito, nakatali pa rin sa mga kondisyon ng kasal at testamento. Kung mananatili si Nathaniel ng matagal, baka hindi siya makakakuha ng buong kontol. Kaya’t nagsimula siyang magplano.

Sa umpisa, simpleng panghihina lang ang target niya para mas lalong umasa sa kanya si Nathaniel at mawalan ng kakayahan na makialam sa negosyo. Ngunit habang tumatagal, nagiging mas matindi ang ambisyon. Sa tuwing siya ang maghahain ng pagkain o inumin, palihim niyang hinahalo ang mga sangkap mula sa mga bote at vial na nakatago sa maliit na kahon.

Hindi ito direktang pamatay ngunit unti-unti nitong pinapahina ang kalaban. Nagpapababa ng immune system. Nagpapalala ng pagod at nagpapahina ng mga kalamnan. Sa labas. Kabisado na ni Veronica ang pagpapanggap. Sa harap ng ibang tao lalo na sa mga bisita. Lagi siyang nakangiti at tila masikap na inaalagaan ng asawa. “Mahal, kumain ka na.

Dinalan kita ng paborito mong sopas.” Sasabihin niya habang sa loob-loob niya ay alam niyang iyon ang magdadagdag ng lason sa katawan nito. Ngunit sa mga kasambahay, ibang anyo ang pinapakita niya. Mapangmata, malupit at mapandlinang. Alam niyang karamihan sa kanila ay hindi makakapagsumbong dahil natatakot mawalan ng trabaho.

Isang gabi habang inaayos niya ang kanyang kahon ng mga gamot, pumasok sa opisina ang isa sa kanyang pinagkakatiwalaang tahuhan. Ma’am, sigurado po ba kayo sa ginagawa ninyo? Baka may makahalata. Walang makakahalata. Sino si Mia? Isa lang siyang probinsyanang katulong na desperado sa pera.

Si Nathaniel bulag at ang iba takot sa akin kaya wala tayong problema. Habang nag-uusap sila dumaan sa pasilyo si Mia, hawak ang laundry basket. Narinig niya ang mahinang tawanan mula sa loob ng opisina. Ngunit hindi niya mawari kung ano ang pinag-uusapan. Dumiretso na lang siya sa laundry area. Walang kaalam-alam sa nakatagong panganib sa loob ng mansyon.

Kinabukasan, muling isinagawa ni Veronica ang kanyang plano. Personal siyang nagdala ng agahan kay Nathaniel, isang mangkok ng oatmeal na may halong pinulbos na tableta. “Para sao mahal, mainit-minit pa.” wika niya sabay lagay ng kutsara sa kamay ng asawa. Walang kaalam-alam si Nathaniel sa tunay na laman ng pagkain.

Ngunit ramdam niya na tuwing si Veronica ang naghahain, mas mabigat ang katawan niya pagkatapos kumain. Nagsisimula ng tumibay ang kanyang hinala ngunit wala pa siyang malinaw na ebidensya. Samantala, patuloy ang pagbibigay ni Veronica ng mga gamot na iyon. Araw-araw bitbit ang paniniwala na mas lalong bibilis ang kanyang pag-angken sa lahat ng kayamanan.

Sa labas ng mansyon walang nakakaalam. Sa loob unti-unting lumalala ang kalagayan ni Nathaniel. At si Mia na tanging tunay na nagmamalasakit ay wala pang kamalay-malay na ang amo niyang inaalagaan ay dahan-dahang nilalasan sa mismong tahanan nito. At para kay Veronica, mas lalo lang siyang nagiging kampante.

Hindi niya alam malapit na siyang magkaroon ng isang malaking hadlang. Isang tao na handang isugal ang lahat para mailigtas si Nathaniel. Maagang gumising si Mia gaya ng nakasanayan. Sa kanyang maliit na silid sa likod ng kusina, sinimulan niya ang araw sa pag-aayos ng kanyang uniporme at pagligpit ng higaan.

Sa bawat araw na lumilipas, alam niyang mas dumarami ang gawain sa mansyon lalo na’thaniel ay nangangailangan ng halos buong atensyon. Paglabas niya, sinalubong agad siya ng amoy ng kape at tinapay mula sa kusina. Doon naroon si Lisa na abala sa pag-aayos ng almusal para sa mga tauhan. “Mia, mamaya ikaw ulit ang magdadala ng umaga kay sir ha.

” Sabi ni Lisa habang nagbabalot ang tinapay, tumango si Mia. “Oo, ako na bahala. Dapat kasi nauna na akong magising para mas maaga rin siyang makakain. Dala-dala ang trait na lugaw at gatas. Marahan siyang kumatok sa pinto ng silid ni Nathaniel. Sir, good morning po. Dalahan ko po kayo ng almusal. Pasok. Mahinang sagot ang bilyonaryo.

Paglapit ni Mia, maingat niyang inilapag ang Chase sa mesa at tinulungan si Nathaniel na maupo. Sanay na sanay na siya sa ganitong gawain. Inaalalayan niya ito. Pinupunasan ng bibig kapag may natapon at inaayos ang unan para mas komportable. Habang kumakain si Nathaniel, nagkwento si Mia ng ilang simpleng bagay tungkol sa mga bagong tanim na bulaklak sa hardine o kaya’y kung gaano kainit ang panahon. Para sa kanya, normal lang ito.

Bahagi ng kanyang trabaho ang panatilihing masigla ang loob ng amo. Sa buong maghapon, sunod-sunod ang gawain ni Mia. paglilinis ng silid, paglalaba ng mga kumot, pagsama kay Nathaniel sa therapy session at pag-aayos ng kapagkainan. Dahil dito, halos wala siyang oras para mag-isip tungkol sa iba pang nangyayari sa loob ng mansyon.

Sa tuwing kasama si Nathaniel, napapansin niya na minsan ay parang mas mabilis itong mapagod kaya dati. Ngunit iniisip na lang ni Mia na baka dahil iyon sa mahirap na therapy o sa malamig na panahon. Hindi sumagi sa isip niya na maaaring may mas masahol pang dahilan. Isang hapon, habang tinutulungan niya si Nathaniel na maglakad papunta sa veranda para makalanghap ng sariwang hangin, napansin niya na mas nanginginig ang mga kamay nito.

“Sir, baka po gusto ninyong magpahinga na lang sa loob.” Alok ni Mia. May halong pag-aalala. Umiling si Nathaniel. “Gusto ko dito. Mas gusto kong may hangin kahit sandali. Patuloy siyang nagbantay sa tabi nito. Handa sa tuwing kakailangan siya. Sa isip ni Mia, ang tanging iniintindi niya ay ang kalusugan ng amo. Hindi ang mga chismis o intriga sa mansyon.

Sa kusina naman, abala si Veronica sa paghahanda ng isang espesyal na inumin para kay Nathaniel. Ako na magdadala nito. Sabi nito sa isa pang katulong na halatang walang lakas ng loob para tumutol. Walang kaalam-alam si Mia na sa mga sandaling iyon may mga sangkap sa inumin na unti-unting nagpapalala sa kalagayan ni Nathaniel.

Kinagabihan, habang inaayos ni Mia ang mga gamit ni Nathaniel para sa pagtulog, muli niyang napansin na parang mas mabigat ang hininga nito. “Sir, baka po kailangan natin na ipagpaliban muna ang therapy bukas.” tanong niya. “Mia, huwag kang mag-alala. Kaya ko pa.” Bagaman ramdam niya ang panghihina, lumipas pa ang mga linggo at mas naging abala si Mia.

Hindi niya naisip na bantayan ang bawat pagkain o inumin ni Nathaniel. Dahil sa kanyang isip, ginagawa na iyon ng ibang tauhan lalo na Veronica na akala niya ay may malasakit din sa asawa. Hanggang sa dumating ang isang gabi na mas tumatak sa isip niya. Habang pinupunasan niya ang noon ni Nathaniel, sinabi nito, “Mia. Kung sakaling may mangyari sa akin, gusto kong malaman mo nagpapasalamat ako sa lahat ng ginawa mo.

Napangiti siya kahit may kakaibang pakiramdam sa dibdib. Wala pong mangyayari sa inyo, sir. Malalampasan natin to. Sa puntong yon, hindi pa alam ni Mia na unti-unti ng nabubuo ang koneksyon ng mga sintoma si Nathaniel sa mga pagkain at inumin nito. Hindi pa niya nakikita ang buong larawan. Ngunit malapit na siyang makakita ng palatandaan na magbabago sa lahat.

Maaga pa lang ay abalan si Mia sa kanyang mga gawain. Inayos niya ang higaan ni Nathaniel. Pinunasan ng mesa sa gilid ng kama atiyak na maayos ang bentilador bago maghatid ng almusal. Pagpasok niya sa kwarto, nakangiti siyang nagpaalam. “Sir, ito po ang oatmeal na tinapay ninyo. Mainit-init pa po.” “Salamat, Mia. Mahina ngunit tapat ang boses ni Nathaniel.

Tinulungan niya itong umupo at nagsimulang isubo ang unang kutsara. Ngunit habang ginagawa niya iyon, napansin niyang tila mas matagal ngaayung nilunok ni Nathaniel ang pagkain. Pagkatapos ng ilang subo, pinatigil siya nito. “Mia! Parang mas mabigat ang tiyan ko ngayon.” Sabi ng amo na bahagyang nakakunot ang noo.

Nag-aalam inisip lang ni Mia na baka busog pa ito mula kagabi. Hindi niya alam na iyon ay isa sa mga palatandaan ng mas malalim na problema. Patapos pakainin si Nathaniel, ibinaba ni Mia ang Trey sa kusina. Nang makita niyang may kalahating mangkok pa ng oatmeal, naisip niyang agad ang kanyang alagang pusa sa atik.

Si Muning, matagal niya ng inaalagaan ang pusang iyon. Palihim. Dahil ayaw ni Veronica ng kahit anong hayop sa mansyon. Umakyat siya sa atik na may dalang pagkain. Pagbukas ng maliit na bintana, sinalubong siya ni Muning na masiglang umuungol at agad na lumapit. “Oh, Muning, may pasalubong ako sa’yo.” Masayang bulong ni Mia.

Inilapag niya ang mangkok at pinunood ang pusa habang kumakain. Ilang minuto lang, napansin niyang nag-iba ang kilos nito. Naging mabagal ang galaw. Nanginginig ang mga paa at maya-maya a’y bumagsak ito sa gilid ng kahon. “Muning.” Halos mapasigaw si Mia. Agad niya itong binuhat. Ramdam ang mabilis na tibok ng puso at hirap sa paghinga. Pinainom niya ito ng tubig.

Hinaplos-haplos pero wala ring nagawa. Ilang segundo lang tuluyan ng nalagutan ng hininga ang pusa. Napatitig si Mia sa walang buhay na katawan ni Muning. Mabilis na sumagi sa isip niya. Wala namang ibang kinain si Muni ngayon kundi ang tira ni Sir Nathaniel. Bumaba si Mia bitbitang mangkok. Amoy at itsura ng oatmeal ay normal pero hindi mawaglat sa isip niya ang nangyari.

Bumalik sa ala-ala niya ang mga pagkakataong biglang namumutla o nanghihina si Nathaniel matapos kumain lalo na kapag si Veronica mismo ang nagdala ng pagkain o inumin. Kinabukasan, nagpasya siyang magmasid pa. Tahimik niyang inobserbahan ang paghahanda ni Veronica ng meryenda para kay Nathaniel. Mula sa sulok ng kusina, nakita niyang may binuh si Veronica mula sa maliit na bote bago inabot ang baso sa isang kasambahay.

Agad nag-init ang pakiramdam ni Mia ngunit hindi siya makalapit para makita ng malinaw ang laman ng bote. Pagdating sa silid ni Nathaniel, tinanong niya ito pagkakain. “Sir, kamusta po ang pakiramdam ninyo?” Parang mas mabigat ang ulo ko. Pero baka dahil lang sa init. Sagot nito. Hindi pa rin iniisip na may masahol na dahilan.

Gabi na ng makahanap ng pagkakataon si Mia. Habang nasa kabilang dulo ng bahay si Veronica, pumasok siya sa pripadong opisina ng ginang. Maingat niyang binuksan ng mga drawer. Doon niya natagpuan ang isang maliit na kahon na puno ng iba’t ibang tableta at kapsala. Karamihan may label ng gamot na hindi para sa simpleng sakit.

binasa niya ang ilang pangalan. Naaalala niya ang mga ito mula sa lumang notebook ng kaniyang ina na dating nurse. Mga gamot na kapagmali ang gamit ay maaaring magdulot ng matinding panghihina, pagsusuka o pinsala sa atay at puso. Pinagpawisan si Mia habang isinasara ang drawer. O na yon. Ito ang dahilan kung bakit lumalala ang kalagayan ni sir.

Kinagabihan habang pinupunasan niya ang noon ni Nathaniel bago matulog, halos hindi niya mapigilan ang luha. “Sir, kailangan ko po kayong mailigtas.” Bulong niya sa sarili. Siguradong hindi ito maririnig ng amo. Hindi pa niya alam kung paano sisimulan pero malinaw na sa kanya. May panganib na nasa mismo ang loob ng bahay at sa oras na magkamali siya ng hakbang, hindi lang buhay ni Nathaniel ang nakataya kundi pati ang kanya.

[Musika] Tahimik ang gabi sa mansyon. Tila walang kakaiba. Ngunit sa loob ng kwarto ni Nathaniel, may isang lihim na matagal ng tinatago ang bilyonaryo. Matapos makaranas ng sunod-sunod na kakaibang sintomas at mapansin ang koneksyon nito sa tuwing si Veronica ang naghahain ng pagkain o inumin, nagsimula na siyang mag-isip.

Hindi siya ganap na bulag. Oo. Lumabo ang paningin niya matapos ang stroke ngunit unti-unti itong bumabalik. Noong unang linggo pa lang ng kanyang therapy, napansin niya na ang bahagyang pagbalik ng paningin, mga anino, hugis ng tao at ilang kulay. Ngunit pinili niyang huwag ipaalam ito kahit kanino. Lalo na kay Veronica.

Alam niya sa sarili na may nangyayaring hindi tama. At kung malalaman ang asawa na nakakakita pa siya kahit bahagya, pakatuluyan siyang mawala bago pa siya makakilos. Isang umaga, nakaupo si Nathaniel sa kama. Habang dumating si Veronica dala ang baso ng gatas. Nilapag nito sa mesa at may ngiting pilit na dinampi ang kamay sa balikat niya.

Akin na ako na magpapainom sa’yo. Sabi nito. Sa gilid ng mata, nakita ni Nathaniel ang maliit na bote na mabilis itong isinilid sa bulsa bago siya abutan ng baso. Ayan ka na naman Veronica. Bulong niya sa isip. Ngunit nananatili siyang parang walang alam. Tumangulang at tinanggap ang inumin.

Mula noon nagsimula na siyang mag-obserba. Ginamit niya ang bawat tunog, galaw at kahit ang bahagyang liwanag na nakikita niya para makuha ang impormasyon na kailangan niya. Tuwing aabutan siya ng pagkain, lihim niyang iaamoy muna ito bago tikman. Kapag si Mia ang naghahain, kumakain siya ng walang pag-aanlangan. Kapag si Veronic, mas mabagal at mas maingat.

Isang gabi nang makatiyempo siya na silang dalawa lang ni Mia sa kwarto, nagsalita siya sa mababang tinig. “Mia, may mga bagay akong pinaghihinalaan. Huwag ka munang magtatanong pero gusto kong maging mapagmasid ka. Lalo na kapag si Veronica ang naghahanda ng pagkain.” Napatigil si Mia. Kita sa mukha ang pagtataka.

Sir, ibig niyo pong sabihin wala ka pang kailangang malaman sa ngayon. Basta huwag kang basta-basta aalis sa tabi ko kapag andito siya. Hindi na nagtanong pa si Mia. Ngunit mula noon, mas naging alerta siya sa bawat galaw ni Veronica. Sa mga sumunod na linggo, pinatatag ni Nathaniel ang pagpapanggap.

Hindi lang siya nagkunwaring bulag, minsan ay nagpapanggap din siyang mahina ang pantinig. Ito ay para mas maging kampante si Veronica sa pakikipag-usap sa ibang tao sa harap niya. Iniisip na wala siyang naririnig at hindi siya nabigo. May ilang pagkakataon na naririnig niya ang mahinang pag-uusap nito sa isang tauhan.

Basta siguraduhin mo wala siyang ibang iinumin kundi yung sa bote. Kapag nawala siya madali na nating makukuha ang buong kontrol. An ni Veronica. Takalay walang nakarinig. Sa bawat piraso ng impormasyong nakukuha niya, mas tumitibay ang kanyang paniniwala na may masamang plano ang asawa. Ngunit kailangan pa niya ng konkretong ebidensya.

Alam niyang hindi sapat ang hinala para mapanagot ito. Isang hapon, dumating ang pagkakataon para subukin ang kanyang teorya. Dinalahan siya ni Veronica ng sopas at iniwan nito sa mesa habang may kausap sa telepono. Maingat niyang inilapit ang mangkok sa ilong at inamoy. May bahagyang kakaibang amoy, mapait at parang kemikal. Hindi niya ito kinain.

Sa halip, tinawag niya si Mia at pabulong na inutusan. Itago mo ‘to. Huwag mong itatapon. Nagtaka si Miya ngunit sumunod. Mula noon, nagsimula na silang mag-imbak ng ilang pagkain at inumin na galing kay Veronica para sa oras na kailanganin ng ebidensya. Habang nagpapatuloy ang kanyang pagpapanggap, ramdam ni Nathaniel ang bigat ng sitwasyon.

Alam niyang nilalasan siya ng paunti-unti. Ngunit mas pinili niyang tiisin para makuha ang sapat na ebidensya at para maprotektahan si Mia. Naalam niyang magiging target din kapag nabuko ang lahat. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalakas ang kutob niya. Maghintay ka lang, Veronica. Hindi mo alam, pero sa bawat galaw mo, mas lumalapit ka sa sariling pagkatalo mo.

Mag 9:00 na ng umaga nasa veranda si Nathaniel. Umiinom ng mainit na tsaa habang iniisip ang susunod na hakbang na plano niya laban kay Veronica. Gaya ng nakasanayan, hinintay niyang dumating si Mia para tulungan siyang maglakad pabalik sa silid. Ngunit ilang minuto na ang lumipas, wala pa rin ito. “Mia!” tawag niya ngunit walang sumagot.

Tinawag niya ang isa pang kasambahay si Lisa. “Nasan si Mia? Wala pa siyang dalang gamot ko.” Umiling si Liza halatang nag-aalala. “Ah, sir, kanina ko pa po siya hindi nakikita. Akala ko nga po kasama niyo siya. Napakunot ang noon ni Nathaniel. Imposibleng hindi magpaalam si Mia. Alam niyang may mabigat na dahilan para mawala ito ng walang pasabi.

Pinilit niyang bumalik sa kanyang kwarto. Ngunit pagdating niya roon, laking gulat niya ng madiskubreng nakalakang pinto mala sa labas. Wala ring nakabukas na bintana. Sa puntong iyon, lalo siyang nakaramdam ng panganib. Ito na bang galaw ni Veronica? Tanong niya sa sarili habang marahang umupo sa gilid ng kama.

Hindi siya pwedeng magpakita ng kaba. Alam niyang may mga mata at tenga si Veronica sa buong bahay. Sa kabilang banda ng mansyon, si Mia ay nasa laundry area ng biglang lapitan ng dalawang lalaking tauhan ni Veronica. Maam Veronica wants to talk to you now. Malamig ang boses ng isa. Walang nagawa si Mia kundi ang sumunod.

Pagpasok sa opisina ni Veronica, sinalubong siya ngiting may halong panilin lang. Mia, alam ko ng mga pinagkakagagawa mo. Akala mo ba hindi ko napapansin na sinusubukan mong halukayin ang buhay ko? Ma’am, wala po akong masamang intensyon. Tumahimik ka sigaw ni Veronica. Alam kong nakita mo ang mga gamot ko at hindi ko hahayaang masira mo ang lahat ng plano ko.

Pagkatapos ng sagupaan, sumenya si Veronica sa dalawang tauhan. Ilabas yan. Siguraduhin niyong hindi na siya makakabalik dito ever. Hinatak si Mia palabas ang opisina. Pilit na pinasakay sa isang van na nakaparada sa gilid ng mansyon. Sinubukan niyang lumaban pero masyadong malakas ang dalawang lalaki.

Sa bawat sigaw niya, mas lalo siyang tinatakpan ng isa para walang makarinig. Samantala, sa loob ng kanyang silid, pilit na kumakalma si Nathaniel. Narinig niya ang malakas na yabag at kaluskas sa labas. Sa gilid ng kanyang paningin, nasilip niya mula sa maliit na awang ng kurtina ang isang puting van na umalis.

Hindi niya tiyak pero malakas ang kutob niyang kasama roon si Mia. Pinili niyang magpanggap pa ring walang alam. Kung kikila siya agad, maaaring magduda si Veronica at tuluyan ng mawala ang pagkakataong mailigtas si Mia. Sa halip, tahimik siyang nagplano kung paano niya matutunton ang babae. Pagbalik ni Veronica sa silid, dala ang ilasang train ng pagkain tila mas magaan ang pakiramdam nito.

“Nathaniel, kumain ka na. I made your favorite.” Tumingin siya sa direksyon ng boses ng asawa. Kunwari walang nakikita. Salamat. Mahinang sagot niya. Ngunit sa loob-loob niya nagliligyab ang galit. Kung may masamang mangyari kay Mia, babagsak ka. Veronica. Sa gabing yon ay tulala si Nathaniel sa kanyang kama.

Nakikinig sa bawat tunog mula sa labas. Alam niyang nasa panganib si Mia. At kahit pinipili niya ang manatiling tahimik sa ngayon, malinaw na sa isip niya ang susunod na misyon. Hanapin si Mia bago mahuli ang lahat. Gabi ng Sabado mula sa malayo, kumikislap ang mga ilaw ng mamahaling kotse na papalapit sa gate ng mansyon ng mga cruise.

Sa loob ng isang itim na limousine, nakaupo si Veronica. Suot ang mamahaling pulang gawn. May kasamang tatlong alta at kilalang kaibigan. Galing sila sa isang charity gala at naisip ni Veronica na ipagpatuloy ang gabi sa mansyon para mag-dinner at magyabang sa kanyang mga bisita. “Wait until you see our dining hall.” Nakangiting sabi ni Veronica sa mga kaibigan.

“It’s the grandest in the city.” Nathaniel had it custom design from Italy. Pagdating dala sa gate, bumaba ang driver para makipag-usap sa gwardya. Ngunit sa halip na buksan ng gate, nanatiling nakatayo ang guard at bahagyang nakakunot ang noo. “Good evening, ma’am Veronica.” Magala, ngunit matatag ang tono ng guard. “May instructions po ako natanggap mula kay Sir Nathaniel.

Hindi po kayo pwedeng papasukin ngayong gabi.” Natawa ng mapanlait si Veronica. “Excuse me. Ako ang asawa ni Nathaniel. I live here. Buksan mo ang gate ngayon na. Pero nananatiling matatag ang guard. Pasensya na po ma’am. Clear po ang utos ni sir. Wala pong papasok na hindi niya personal na pinayagan. Kahit sino pa po iyon.

Sa loob ng demo, nagtinginan ng mga kaibigan ni Veronica. Isa sa kanila si Chloe na pailing. Veronica, what’s going on? Why won’t they let us in? Pinilit ni Veronica na ngumiti. Oh, it must be some misunderstanding. I’ll fix this. Bumaba siya ng sasakyan at naglakad palapit sa guard. Tawagan mo si Nathaniel. Ngayon na.

Sasabihin niya sayo na pagbuksan mo ako. Ngunit umiling ang guard. Tinawagan ko na po siya bago kayo dumating. Ang sabi lang niya, “Walang makakapasok hangga’t hindi ka sinasabi.” Maya-maya may dumaan pang dalawang kotse sa tapat ng gate. Mga kapitbahay na lang kilala rin sa liburan. Napansin ng mga ito si Veronica na nakatayo sa labas. Halatang naiirita.

Bumaba ang bintana ng isa at nagtanong, “Veronica, is everything all right?” Napakagatlabi siya. Pilit na tumatawa. Oh, just a little mix up with a staff. You know how it is. Ngunit sa loob-loob niya, pakiramdam niya ay nilalaman siya ng hiya. Bumalik siya sa loob ng Nimo at ibinagsak ang pinto. This is ridiculous. How dare he embarrass me in front of my friends? Bulalas niya.

Do you think this is about the fight you had? Tanong ni Clarise. May halong pagtataka. I don’t know. I sagot ni Veronica. Pero sa isip niya, alam niyang may kinalaman ito sa pagkawala ni Mia at sa galit na nakita niya sa mga mata ni Nathaniel bago siya umalis noong hapon. Kinuha niya ang cellphone at agad na tinawagan si Nathaniel.

Pagkarinig ng boses nito sa kabilang linya, hindi na siya nagpaligoy-ligoy. Nathaniel, what the heck is going on? Bakit hindi ako pinapapasok sa sarili kong bahay? Tahimik lang si Nathaniel. Sandali bago sumagot. Hindi ka makakabalik dito hangga’t hindi mo sinasabi sa akin kung nasaan si Mia. Natigilan sa Veronica. “What? Narinig mo ako? Hanapin mo siya.

Dahil hanggang hindi ko siya nakikita at nakakausap, wala kang karapatang pumasok sa bahay na to. Bago pa siya makasagot, ibinabaan na Nethaniel ang tawag. Halos kumulo ang dugo ni Veronica. Ramdam niya ang mga mata ng kanyang mga kaibigan na nakatingin sa kanya. Naghihintay ng paliwanag.

Ngunit wala siyang masabing matinong dahilan. Pinilit niyang ngumiti at sabihin, “Looks like we’ll have to party elsewhere. Habang umalis ang nimula sa gate ng mansyon, ramdam ni Veronica na hindi lang ito simpleng kahihian. Ito babala mula kay Nathaniel. At kung hindi siya kikilos, baka mawala sa kanya ang lahat ng pinagharapan niya at plenano niya.

Pagkaraan ng eksenang naganap sa gate, muling bumalik sa katahimikan ng mansyon. Ngunit sa loob si Nathaniel ay hindi mapakali. Mula n mawala si Mia para bang may malaking bahagi ng araw niya ang kulang. Kanina pa siyang nakaupo sa kanyang wheelchair sa may veranda. Pinagmamasan ng madilim na hardine. Hindi niya mapigilang mag-isip.

Bakit hindi magpaalam si Mia? Alam kong hindi siya basta aalis lalo na’t alam niyang kailangan ko siya araw-araw. Ilang oras matapos ang insidente sa gate, tumunog ang telepono sa study room ni Nathaniel. Si Veronica ang nasa kabilang linya at agad na sumabog ang boses nito sa Ines. Nathaniel, anong ibig sabihin nito? Pinahiya mo ako sa harap ng mga kaibigan ko. Papasukin mo na ako. Gayun din.

Tahimik lang muna si Nathaniel. Pinipigil ang galit. Hindi ka makakabalik dito. Malamig yang tugon. Hangga’t hindi mo sinasabi sa akin kung nasaan si Mia. Sandaling natahimik si Veronica bago sumagot ng may halong pagtataka at takot. Anong koneksyon ni Mia sa pagbalik ko? Malaki. Huwag mong subukang magsinungaling sa akin, Veronica.

Alam kong ikaw ang may alam sa pagkawala niya. Bago pa makasagot si Veronica, ibinaba na ni Nathaniel ang telepono. Pinisil niya ang hawakan ng kanyang wheelchair. Ramdam ang pag-init ng dugo sa galit. Maya-maya kumatok si Lisa sa pintuan at pumasok. May bitbit na maliit na train ng tsaa.

Sir, wala pa rin pong balita kay Mia. Wala rin po nakakaalam kung saan siya nagpunta. Tumingin si Nathaniel sa direksyon ng boses ni Lisa. Lisa, matagal ka na nagtatrabaho dito. Alam mo kung gaanong kahalaga si Mia sa kalagayan ko. Kung may napansin ka kahit maliit na bagay bago siya mawala, sabihin mo sa akin. Nag-atubili si Lisa ngunit nagsalita rin.

Sir, bago po mawala si Mia, nakita ko po siyang pinapasok sa opisina ni ma’am Veronica. Pagkatapos non, may dalawang lalaking tauhan si ma’am na lumabas mula roon. Hindi ko na po siya nakita mula noon. Mas lalong tuminding hinala ni Nathaniel. Tama ang kutob ko. Si Veronica nga. Alam ni Nathaniel na hindi siya maaaring kumilos ng padalos-dalos.

Kailangan niyang alamin muna kung nasaan si Mia. At higit sa lahat, paano ito maliligtas na hindi mahahalata ni Veronica na unti-unti niyang binabasag ang mga plano nito. Tinawagan niya ang isa sa kanyang mga pinakatapat na tauhan. Si Marco, dating bodyguard niya bago siya magkasakit. Marco, kailangan ko ng tulong mo.

Hanapin mo si Mia kahit saan, kahit anong paraan. Pero gawin mo ng tahimik. Huwag kang mag-iiwan ng bakas na ako ang may utos. Sa kabilang linya, matatag na sagot ni Marco. Opo, sir. Uumpisahan ko kaagad. Pagbalik sa kanyang kwarto, hindi na mapakalis si Nathaniel. Nai-imagine niya si Mia sa sitwasyon maaaring delikado.

Kilala niya ang mga tauhan ni Veronica at alam niyang walang awa ang mga ito kapag may inuutos ang kanilang amo. Sa mga sandaling yon, na-realize niya na hindi lang bilang kasambahay mahalaga si Mia sa kanya. Sa dami ng panahong magkasama sila, naging sandigan niya na ito. Isang taong tapat, mapag-alaga at walang hinihing kapalit.

Pumikit si Nathaniel at mahigpit na tinapik ang kanyang kamay sa arm rest ng wheelchair. “Mia, magteis ka lang. Hahanapin kita. Hindi ko hahayaang mapahamak ka.” Madilim at mabaho ang maliit na silid na pinaglagakan kay Mia. Wala itong bintana at ang tanging ilaw ay nanggagaling sa isang bumbilyang mahina ang sindakit sa kisame.

Ang malamig na sahig ay gawa sa semento at sa isang sulok ay may lumang sako na tila. Iyun lamang ang hinihanda para sa kanya bilang higaan. Dalawang araw na mula ng sapilitang dalhin siya ng mga tauhan ni Veronica. Sa loob ng panahong iyon, paulit-ulit siyang tinatakot. pinipilit na umamin kung ano ang nalalaman niya tungkol sa mga plano ng ginang.

Kapag hindi siya sumasagot, sinasampal siya o ‘ kaya tinutulak ng malakas. Gabi iyon n pumasok ang isa sa mga lalaki, si Rigor dala ang isang plastic na may tinapay at tubig. Inilapag niya ito sa lapag at nakangising tumingin kay Mia. Kung gusto mong makaalis dito ng buhay, tumigil ka sa pakikialam sa buhay ng amo mo.” Malamig nitong sabi.

Hindi sumagot si Mia ngunit mahigpit niyang hinawakan ng laylayan ang kanyang damit. Pinipigilan ang takot na bumalot sa buong katawan. Ngunit bago lumabas si rigor, bigla itong yumuko at bumulong. “At kung hindi, baka masaktan ka ng mas malala.” Pagkaalis nito, nanginginig ang mga kamay ni Mia. Hindi niya alam kung hanggang kailan siya makakapagtiis sa ganitong sitwasyon.

Kinabukasan ng madaling araw, narinig ni Mia ang ingay mula sa labas. Tila may gulong nangyayari sa kalapit na bahagi ng gusali. Sumilip siya sa maliit na bitak sa pinto at nakita niyang abala ang dalawang bantay sa pakikipag-usap sa isa pang lalaki. Doon sumagi sa isip niya ang isang posibilidad. Kung may pagkakataon ako makatakas, ngayon na yon.

Maingat niyang inalis ang lumang turnilyo sa gilid ng pinto gamit ang maliit na bakal na natagpuan niya sa sahig ilang araw na ang nakalipas. Tumagal ng halos s minuto bago tuluyang lumuwag ang kahoy at nakabuo ng siwang na sapat para siya’y makalusot. Pagkalabas halos madapa si Mia sa pagmamadali. Hindi niya alintana ang sugat sa tukod at braso.

Ang mahalaga ay makalayo siya sa lugar na iyon. Ngunit bago pa siya makalayo ng husto, nakita siya ng isang bantay. “Hoy, huwag mong hayaang makatakas ‘yan!” sigaw nito. Napatakbo si Mia gamit ang lahat ng lakas na natitira sa kanya. Rinig niya ang malakas na yabag sa kanyang likuran at ang putok ng baril na tila banta para siya’y tumigil.

Pero hindi siya tumigil. Alam niyang kapag nahuli siyang muli baka iyun na ang huli niyang pagkakataon. Lumiko siya sa isang iskanita at nagtago sa likod ng mga tambak ng kahon. Pinipigil niyang paghinga habang dumaraan ang dalawang lalaki, hawak ang flashlight at sumisigaw ng kanyang pangalan.

Nang lumayo ang mga ito, dahan-dahan siyang lumabas at muling naglakad. Ngayon ay mas maingat at mas tahimik. Habang naglalakad, nagsimula ng pumatak ang ulan. Basang-basa siya, nanginginig sa lamig. Ngunit may kakaibang lakas na tumutulak sa kanya. Ang pag-asang makakabalik siya kay Nathaniel at masasabihan nito ng katotohanan. Sa gitna ng kadiliman, natigilan si Mia at napahawak sa dibdib.

Ramdam niya ang mabilis sa tibok ng puso hindi lang dahil sa takot kundi dahil sa bigat ng kaalaman na hawak niya ngayon. Ang sikreto na si Veronica mismo ang naglalason kay Nathaniel. Pumikit siya at bumulong sa sarili. Hindi ako pwedeng mamatay ng hindi ko nasasabi sa kanyang totoo. Kailangan niyang malaman at kailangan kong bumalik.

Sa kabila ng takot at pagod, ipinagpatuloy ni Mia ang paglalakad. Walang tiyak na direksyon ngunit puno ng determinasyon. Hindi niya alam na sa mga susunod na oras magtatagpong muli ang kanilang landas ni Nathaniel at doon magsisimula ang mas matinding laban. Makulimlim ang langit nang makarating si Mia sa gilid ng isang lumang warehouse.

Hingal at basang-basa sa ulan. Dalawang araw siya nagtatago. Palipat-lipat ng lugar para makaiwas sa mga tauhan ni Veronica. Halos wala na siyang lakas. at pakiramdam niya ay bibigay na ang tuhod sa gutom at pagod. Habang nakasandal siya sa malamig na pader, narinig niya ang ugong ng isang sasakyan na papalapit.

Kinabahan siya at agad nagtago sa likod ng mga nakapatong na kahon. Sa pagdungaw niya, nakita niya ang itim na SUV na huminto ilang metro mula sa kanya. Bumukas ang pinto at lumabas ang isang lalaking pamilyar. Si Marco, dating bodyguard ni Nathaniel. Mia! Tawag nito. May halong pagmamadali at pag-aalala. Ako to. Ligtas ka na.

Nag-atubili pa si Mia. Paano mo ako nahanap? May nag-utos sa akin si Sir Nathaniel. Sa loob ng sasakyan nakasandal si Mia sa upuan. Hindi pa rin makapaniwalang ligtas na siya. Ilang minuto lang ang lumipas. Huminto ang SUV sa isang pribadong rest house. Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanya si Nathaniel. Nakatayo may tungkod ngunit tuwid at matatag ang postura.

“Sir, halos pabulong ang kaning dinig ng lak mata.” “Aka ko wala kayong magagawa. Akala ko pinigilan kayo ni Ma’am Veronica.” Lumapit si Nathaniel at bahagyaang ngumiti. “Hindi kita kailan man pababayaan, Mia. Lahat ng ginawa ko itong mga nakaraang linggo. Bahagi iyon ng plano. Naguluhan si Mia. Plano.

Ano pong ibig niyong sabihin? Huminga ng malalam si Nathaniel bago nagsalita. Hindi ako ganap na bulak. Matagal ko ng alam na may masamang ginagawa si Veronica. Pero hindi sapat ang hinaalalang. Kailangan ko ng ebidensya. At para makuha iyon, kailangan kong magpanggap na walang alam at walang kakayahan. Nananatiling tahimik si Mia.

Pilit ini ang bawat salita. Alam kong nanganganib ka ng malaman mo ang totoo tungkol sa mga pagkain at inumin ko. Dagdag pa ni Nathaniel. Kaya n mawala ka agad akong kumilos. Pinahanap kita kay Marco at ngayong ligtas ka na. Oras na para bumalik tayo. Tapusin to. Halos maluha si Mia sa narinig. Sa mga araw na nagtatago siya, inisip niyang baka hindi na siya maalala ni Nathaniel na baka mas pinili nitong paniwalaan si Veronica.

Ngunit ngayon, malinaw sa kanya na mulat sa Paul, kakampin niya ito. Sir, salamat. Mahina niyang sabi. Akala ko wala ng magtatanggal sa akin. Mia ikaw lang ang tunay na nagmamalasakad sa akin. Sa panahong lahat ay iniwan ako. Hindi kita hahayaang mawala. Kinabukasan sa rest house pa rin, pinakita ni Nathaniel kay Mia ang mga ebidensyang naipon niya.

litrato ng mga bote at gamot ni Veronica, mga sample ng pagkain at inumin na may kakaibang sangkap at ilang recording ng pag-uusap nito sa mga tauhan. Lahat ng ito, Mia, gagamitin natin para masampahan siya ng kaso pero kailangan nating bumalik sa mansyon para makuha pang ibang ebidensya. Paliwanag ni Nathaniel, tumango si Mia.

Ngayon ay puno na ng determinasyon. Handa po ako, sir. Kahit delikado, sasamahan ko kayo. Bago sila magpahinga, lumapit si Nathaniel kay Mia. Mia, mula ngayon, hindi ka nakatulong sa tingin ko. Isa ka ng kasama sa laban na to. Napangiti siya kahit may luha sa mga mata. At mula ngayon sir, hindi lang po ako mag-aalaga sa inyo.

Tutulungan ko rin kayong bumangon at makuha ulit ang lahat na sa inyo. Sa gabing iyon, parehong nakatulog sina at Nathaniel na may malinaw na layunin. Bumalik sa mansyon. Ilantad ang kasinungalingan ni Veronica at tapusin ang matagal ng paninin lang. Dalawang linggo matapos ang kanilang pagtakas at pagtitipon ng ebidensya. Handa na sina Nathaniel at Mia na bumalik sa mansyon.

Isang itim ni SUV ang dahan-dahang pumasok sa driveway. At sa unang pagkakataon, wala ng siya’y pinaalis, muling nasilayan ni Mia ang malawak na Hardin at marangyang estruktura ng tahanang matagal niyang pinagsilbihan. Nasa tabi niya si Nathaniel nakaupo sa wheelchair ngunit matatag ang mukha. Hindi niya na kailangang magpanggap.

Ngayon, malinaw na sa lahat ng nasa loob ng bahay na may malaki siyang alam at hindi na siya takot pa na ipakita iyon. Pagbukas ng malaking pinto, sinalubong sila ng mga kasambahay na halatang nagulat sa pagbabalik nila. Si Lisa ang unang lumapit. May halong tuwa at kaba. “Mia, akala namin wala ka na.

” pulong nitong sabi. “Babalik at babalik ako.” Sagot naman ni Mia. Seryoso ang tining. Pumasok si Nathaniel sa study room, ang lugar na madalas okupahin ni Veronica. Sa kanyang kumpas, sinimulang i-lock ng mga tauhan niyang tapat ang mga pinto upang walang makaalis. Maya-maya, bumaba mula sa hagdan si Veronica.

Suot ang silk robbe at nakataas ang kilay. Nathaniel, anong ibig sabihin nito? Akala ko hindi na siya pinatapos ni Nathaniel. Tama ng pagpapanggap, Veronica. Alam ko ang ginawa mo. Alam ko na nilalason mo ako. Napangisi si Veronica. Tila hindi natitinag. At sinong maniniwala sa’yo? Bulag ka. Mahina ka. Hindi ako bulag. putol ni Nathaniel sabay pagtayo mula sa wheelchair.

Nanlaki mga mata ni Veronica sa nakita. Matagal ko ng nabawi ang paningin ko. At habang abala ka sa pag-aakalang mahina ako, abala rin ako sa pangongolekta ng ebidensya laban sa’yo. Sa utos ni Nathaniel ay nilapag ni Marco ang isang malaking kahon sa mesa. Isa-isa nilang inilabas ang mga litrato ng mga bote ng gamot na pag-aari ni Veronica.

Mga laboratory report ng pagkain at inumin na nakuha sa mansyon at mga audio recording ng pag-uusap nito sa mga tauhan tungkol sa plano niyang kunin ang lahat ng ari-arian. Lalong namutla si Veronica habang nakikita ang bawat ebidensya. “Lahat ‘yan pinasa ko na sa abogado.” Dagdag pa ni Nathaniel. At sa oras na ‘to alam na ng mga pulis ang nangyayari.

Lumapit si Mia matatagang tingin. Wala na kayong magagawa ma’am. Hindi niyo na kayang itago ang ginawa ninyo. At hindi ko hahayaang saktan niyo pa si Sir Nathaniel o sinoang tao sa mansyon na to. Ngunit imbes na matakot, sumubok pang magpalusot si Veronica. Lahat ‘yan gawa-gawa ninyo. Sinuhulan mo lang ang mga tauhan para mag-imbento ng kwento.

Hindi na siya pinatulan ni Nathaniel. Sa halip, iniabot niya kay Marco ang huling piraso ng ebidensya. Isang CCTV footage mula sa isang nakatagong camera sa kusina. Malinaw na ipinapakita si Veronica habang nagbubuhos ng laman ng bote sa baso ng gatas bago ito dalhin sa kanya. Veronica, malamig na sabi ni Nathaniel.

May pagkakataon ka pang umamin at pagaanin ang magiging parusa mo. Pero tandaan mo, hindi mo na ako maloloko. Tahimik lamang si Veronica ngunit sa loob-loob niya, alam niyang tapos na ang laro. Sa labas ng mansyon, maririnig na ang pagdating ng dalawang pulis na inutusan ni Nathaniel para tiyakin na hindi na siya makakatakas.

Sa gabing iyon, malinaw na kay Mia at Nathaniel na ang laban ay malapit ng umabot sa korte. Ngunit higit pa roon, malinaw rin na wala ng makakapigil sa pagbagsak ni Veronica. Mainit ang sikat ng araw ng sumapit ang unang araw ng paglilitis. Sa labas ng gusali ng korte nagumpulan ng media.

Sabik makakuha ng eksklusibong balita tungkol sa kasong kinasasangkutan ng kilalang bilyonaryo na si Nathaniel Cruz at ang kanyang asawang si Veronica. May mga camera, mikropono at flashing lights na parang kumukuryente sa paligid. Bumaba si Nathaniel mula sa itim na sasakyan. Suot ang dark gray suit. Nasa tabi niya si Mia. Simple ngunit elegante sa kaniyang puting blusa at maayos na nakapusod na buhok.

Maraming nagtaka kung bakit kasama niya ito sa pagpasok at nagsimula na agad ang mga bulung-bulungan. Yan ba yung dating katulong? Bulong ng isang reporter. Bakit parang siya pa ang laging kasama ng bilyonaryo ngayon? Sagot naman ng isa. Hindi ito inalintana ni Nathaniel. Tumango lamang siya kay Niya. Tila sinasabing handa na tayo.

Sa loob ng courtroom, nakaupo sa kabilang panigon. Nakasuot ng mamahaling kulay pulang dress ngunit halatang kinakabahan sa tabi niya. Ang kanyang abogado ay isang kilalang legal counsil na sanay sa mga high profile na kaso. Nagsimula ang korte sa pagbasa ng mga kasong isinampa laban kay Veronica. pandaraya, pagnanakaw at pang-aabuso.

Sa bawat banggit ng kaso, bahagyang napapikit si Veronica pero pilit pa rin niyang iniipon ang kanyang composure. Tumayo si Nathaniel at naglakad patungo sa witness stand. Tahimik ang lahat habang nagsimula siyang magsalita. Sa loob ng maraming buwan, inakala akong wala na akong magagawa para protektahan ang sarili ko.

Pero nang malaman ko ang ginagawa ng aking asawa, napagpasyahan kong hindi na manahimik. Kung hindi dahil kay Mia, baka wala na ako ngayon. Inilahad niya ang ebidensyang nakalap mula sa laboratory reports, audio recordings hanggang sa CCTV footage na nagpapakita kung paano tinatrabaho ni Veronica ang kanyang plano.

Isa-isa itong ipinakita sa korte at bawat prweba ay parang kutsilyong dahan-dahang tumatama sa reputasyon ni Veronica. Hindi nagpaawat ang abogado ni Veronica. Sa kanyang cross examination, tinangkang balwalain ang ebidensya. Mr. Cruz, may personal ba kayong dahilan para siraan ang asawa ninyo maliban sa mga paratang na ito? Tanong ng abogado.

Ang tanging dahilan ko, sagot ni Nathaniel. Ay protektahan ang sarili ko at ang mga taong mahalaga sa akin mula sa isang taong wala ng ibang inisip kundi ang sarili niya. Tinawag din si Mia upang tumistigo. Halatang kabada siya sa umpisa. Ngunit n magsimula siyang magsalita, lumabas ang tapang na hindi niya inaasahan sa sarili.

Wala po akong ibang ginawa kundi alagaan si Sir Nathaniel. Pero araw-araw po, minum ako ni ma’am Veronica. Tinatapunan ng pagkain at tinatakot. Nang matuklasan ko pong nilalasa niya si Sir Nathaniel, sinubukan kong magsabi ng totoo. Pero muntik na ako mamatay. Habang sinasabi niya ito, nakita ni Mia ang malamig na tingin ni Veronica mula sa kabilang panig.

Ngunit hindi siya natakot. Alam niyang sa araw na iyon katotohanan na ang mananaig. Sa labas ng korte mabilis na kumalat sa social media ang mga balitang ito. Trending ang pangalan nina Nathaniel Mia Veronica. Maraming humahanga sa katapangan ni Mia lalo na’t simpleng pinagmulan ngunit nagkaroon ng lakas ng loob na lumaban sa isang makapangyarihang tao.

Sa pagtatapos ng unang araw ng paglilitis, malinaw na mas mabigat ang ebidensyang hawak ni Nathaniel. Kahit pa magpmumilit si Veronica na siraan ang testimonya nina Nathaniel at Mia. Halata sa mga hukom at sa publiko na mabigat ang kaso laban sa kanya. Bago umalis, nilapitan ni Nathaniel si Mia at mahinang sinabi, “Malapit na tayong manalo.

Konting tiis na lang.” Ngumiti si Mia kahit may luha sa kanyang mga mata. “Kahin natin’, sir.” Matapos ang ilang linggong paglilitis, tuluyang napatunayan ng kasalanan ni Veronica. Habang hinihintay ang pinal na hatol ng korte, si Nathaniel ay nagpason kay Mia sa opisina niya sa loob ng isa sa mga gusaling pag-aari niya.

“Sir, bakit niyo po ako pinatawag?” tanong ni Mia nang pumasok siya sa opisina. Hindi niya alam kung bakit parang napakaseryoso ng anyone ni Nathaniel. Nakasara ang blinds at tanging liwanag mula sa desk lamang ang nagbibigay ilaw sa silid. Mia, mahinang sabi ni Nathaniel habang tinititigan siya. Marami akong pagkakautang sa’yo.

Kung hindi dahil sa tapang mo, baka hindi ko na naabutan ang araw na to. Sir, ginawa ko lang po ang dapat. Hindi ko naman po hinihingi ng kapalit ito. Sagot ni Mia na medyo naiilang. Ngumiti si Nathaniel at binuksan ng isang makapal na folder sa mesa. Ito ang bago kong testamento. Pinapirmahan ko na sa abogado. Simula ngayon, ikaw na ang magiging tagapagmana ng malaking bahagi ng ari-arian at ang negosyo ko. Nlaki ang mga mata ni Mia.

Ano po, sir? Hindi ko po matatanggap yan. Sobrang laki po niyan. Wala kang dahilan para tumanggi seryosong wika ni Nathaniel. Ang yaman ko walang halaga kung wala kang kasamang tunay na nagmamalas saakit. Ayokong mapunta ito sa taong walang ibang alam kundi saktan ako. Hindi makapagsalita si Mia sa isip niya paano ako? Isang dating katulong lang magiging may-ari ng ganito kalaking kayamanan.

Naisip niya rin ang pamilya niya. Ang kapatid niya nangangailangan pa rin ng tulong sa dialysis at ang kanilang maliit na bahay sa probinsya na laging binabahating o tag-ulan. Sir, baka po matawag lang akong maaagaw o sinasamantala ko ang sitwasyon ninyo. Mahina niyang sabi. Umiling si Nathaniel. Mia, kilala kita.

Walang masamang butil sa puso mo. Hindi ito tungkol sa pag-aagaw. Ito ay pagkilala sa sakripisyong ginawa mo para sa akin. Isa pa, alam kong gagamitin mo ito para makatulong sa iba. Makalipas ang ilang araw, dinala ni Nathaniel si Mia sa opisina ng kanyang abogado para pormal na pirmahan ng mga papeles.

Naroon ng ilang board members ang kumpanya na halatang nagulat din sa desisyon ni Nathaniel. May ilan na nagtanong kung sigurado ba siya sa kanyang gagawin pero mariin niyang sinabi, “Kung may karapatan mang magmana sa akin, siya yon.” dahil mas malinis ang konsensya niya kesa sa karamihan dito. Sa mismong araw na iyon, opisyal ng nailipat sa pangalan ni Mia ang malaking bahagi ng share sa negosyo at ilang prime property sa lungsod.

Pag-uwi ni Mia sa probinsya para ibalita ang nangyari, hindi magkamayaw sa tuwa ang pamilya niya. Ang kapatid niyang may sakit ay napaiyak. Mahigpit siyang niyakap. Ate, hindi na tayo mag-aalala sa gastusin. Makakabili na tayo ng bahay na hindi binabaha. Ngumiti si Mia ngunit may luha sa mata. Oo.

Pero tandaan niyo hindi ito para lang sa atin. Gagamitin natin’ para makatulong sa iba. Bumalik si Mia sa Manila at sinimulan ng pagsasanay para sa pamamalakad ng kumpanya. Marami siyang natutunan mula kay Nathaniel tungkol sa operasyon, marketing at tamang pakikitungo sa mga empleyado. Ipinakilala na siya nito bilang bagong major shareholder.

At kahit marami ang nagduda, pinatunayan ni Mia na kaya niyang mag-isip ng mga proyektong makakapaglago pa ng negosyo. Isa n sa unang proyekto niya ay ang pagtatayo ng foundation para sa mga mahihirap na pasyenteng nangangailangan ng dialysis. isang tulong na personal niyang naiintindihan dahil sa karanasan ng kapatid.

Hindi nagtagal na balitaan ng media ang tungkol sa dating kasambahay na ngayon ay isa ng matagumpay na negosyante. Maraming humanga sa kanyang dedikasyon lalo na nang malaman nilang hindi siya naging arogante sa kabila ng yaman. May mga bumabatikos din lalo na mula sa mga dating kaibigan na Veronica. Pero hindi na iyon pinansin pa ni Mia.

Alam niyang mas mahalang gumawa ng mabuti kesa magpaliwanag sa lahat. Isang gabi habang nasa balcony ng penthouse magkasamang umiinom ng kape sina Mia at Nathaniel. Tahimik silang nakatanaw sa mga ilaw ng shadad. “Hindi ko akalain na aabot tayo sa ganito.” Sabi ni Mia ngumiti si Nathaniel. “Walang imposible kapag totoo ang intensyon mo at Mia.

Salamat dahil hindi mo ako kahit noong lahat ay nakatalikad sa akin. Napangiti si Mia. Sir, hindi ko po kayo iiwan. Isa po kayong pamilya sa akin. At sa gabing iyon, mas lalo pang tumibay ang kanilang samahan hindi lang bilang amo at dating katulong kundi bilang magkaibigan at magkasangga sa bagong yugto ng kanilang buhay.

Mabigat ang katahimikan sa loob ng korte ng basahin ng hukom ang desisyon. Sa kasong estafa, attempted murder at falsification of documents, hinahatulan ang akusadong si Veronica Cruz ng 15 taong pagkakakulong at pagbabayad ng danos na nagkakahalaga ng 50 milyong. Parang gumuho ang mundo ni Veronica. Ang dating babaeng laging nakapormal, matapang at walang bahid ng takot ngayon ay nanginginig at namumutla na.

Pagkatapos ng pagbabasa ng hatol, nagmamadaling lumapit si Veronica kay Nathaniel. Hinilap pa siya ng dalawang pulis pero nagpumigla siya. Nathaniel, please pakinggan mo muna ako. Halos pasigaw niyang wika habang tumutulo ang luha. Tahimik lamang si Nathaniel. Nakatayo sa gilid ni Mia. Pinagmasta niya ang babaeng minsang minahal niya na ngayon ay tila ibang-iba na.

Wasak, desperado atos mawalan ng dangal. Nathaniel, mahal pa rin kita. Nagawa ko lang yun dahil natatakot akong iwan mo ako. Lahat ng ginawa ko malim man sa paningin mo. Ginawa ko para manatili ka sa akin. Humahagulhol niyang sabi. Umiling si Nathaniel. Kung totoo man yan, hindi mo sana ako sinaktan. Hindi mo sana pinahirapan ang taong tapat na nag-aalaga sa akin at higit sa lahat hindi mo sana sinubukang kitilin ang buhay ko para sa pera.

Please ayusin na lang natin ‘to. Iuurong ko ng lahat ng kaso laban sao kung meron man. Ibabalik ko ang lahat nahaniel. Ayokong mabulok sa kulungan. Masyado na huli, Veronica. Malamig na sagot ni Nathaniel. Ang hustisya ay hindi binibili. At kahit ibalik mo ang lahat ng ninakaw mo, hindi mo na maibabalik ang tiwala at respeto ko.

Namilog ang mga mata ni Veronica. Tila ay hindi matanggap na wala na siyang hawak sa sitwasyon. Muling tumulo ang luha sa kanyang mga pisngi. Nathaniel, please. Kahit isang pagkakataon lang. Ayoko mawala ka. Lumapit si Mia at marahang hinawakan ang braso ni Nathaniel. Sir, tapos na. Hayaan na natin ang batas ang gumalaw. Ilang segundo pang nananatiling nakaluhod si Veronica sa harap nila.

Ngunit nang tuluyan siyang hatakin ng mga pulis palabas ng korte, wala na siyang nagawa kundi humagulgol. Nilingon niya si Nathaniel sa huling pagkakataon. Patawarin mo ako.” Bulong niya bago tuluyang mawala sa pintuan. Sa labas ng korte, sinalubong siya ng mga mamahayag at camera flashes.

Ang babaeng dating hinahangaan sa lipunan ngayon ay headline na ng iskandalo. Ang asawa ng bilyonaryo na nahatulan ng pagnanakaw at tangkang pagpatay. Nang makaalis si Veronica, naupo si Nathanael sa bangko ng korte at napabuntong hininga. “Tapos na, Mia. Wala ng bigat sa dibdtip ko. Ngumiti si Mia ngunit ramdamang lungkot sa kanyang mga mata.

Pero kahit masama siya, tao pa rin siya. Siguro mahirap lang talagang tanggapin na minsan ang taong akala mong mahal ka, siya rin palang sisira. Sao. Tumango si Nathaniel. Oo. Pero iyun din ang nagturo sa akin na pahalagahan ng mga taong tunay na nagmamalas sa akit kahit wala na silang inaasahang kapalit. Pagbalik sa opisina, agad na binalikan ni Nathaniel at Mia ang kanilang mga proyekto para sa foundation.

Lalo nilang pinalawak ang tulong para sa mga mahihirap at para sa mga biktima ng domestic abuse. Isang bagay na parehong sumagi sa kanilang buhay at hindi nila inaksaya ang yaman at impluwensya para sa luho. Mas pinili nilang gawing kasangkapan nito para magbigay ng pag-asa. Ang umaga ay puno ng liwanag sa bagong opisina ng Cruise Foundation.

Maluwang ang bulwagan. May mga halaman sa gilid at ang reception area ay may malaking larawan nina Nathaniel at Mia. Magkatabi at nakangiti. May caption na para sa pag-asa at pagbabago. Nakatayo si Nathaniel sa harap ng salamin sa conference room. Suot ang simpleng barong. Wala ng malungkot na ekspresyon sa kanyang mukha.

Ngayon ay puno na ng sigla at determinasyon. Sa tabi niya si Mia ay abala sa pag-check ng mga papeles para sa isang bagong proyekto. “Mia, sigurado ka bang handa ka sa press conference mamaya?” tanong ni Nathaniel habang bahagyang nakangiti. Numiti rin si Mia. “Kung nakayanan ko ang mansyon mo at ang ugali ng asawa mo noon, sigurado kung kaya ko ‘to.” Nagkatawanan sila.

isang bagay na dati imposibleng mangyari sa gitna ng tensyon at takot. Mula n matapos ang kaso kay Veronica, nagpasya si Nathaniel na gawing mas personal ang kanyang philanthrophy. Hindi na lang basta-basang donasyon. Ang gusto niyang makita mismo perpekto. At sa tulong ni Mia, nagbukas sila ng tatlong pangunahing programa.

Una, free medical assistance program. Libre ang gamot at operasyon para sa mga mahihirap. Scholarship for Hope. Tulong sa mga kabataan na gustong mag-aral pero walang sapat na pera. At ikatlo, Safe Haven Homes. Mga tirahan para sa mga biktima ng pang-aabuso. Si Mia ang humahawak sa operations ng foundation.

Sa umikling panahon, nakilala siya bilang isang masinop at matapat na leader. Isang hapon, bumisita sila sa isang maliit na baryo sa Bulacan. kung saan magbubukas ng libreng klinika ang foundation. Mainit ang salubang sa kanila ng mga tao. May mga bata na kumakaway. May mga matatanda na lumalapit para magpasalamat. Sir Nathaniel, Mamia, salamat po.

Wala pong ibang tumulong sa amin na ganito. Sabi ng isang ginang habang pinipisil ang kamay ni Mia. Napangiti si Mia. Hindi lang po kami buong foundation po ang kasama ninyo. Isa lang po kami sa mga instrumento para makarating ang tulong. Tahimik lamang si Nathaniel. Pinagmamasan si Mia habang kinakausap ang mga tao.

Noon lang niya napagtanto kung gaano kalaki ang nagbago sa dating mahiyain at takot na katulong na nakilala niya. Pagbalik nila sa opisina, napag-usapan nila ang mga plano para sa susunod na taon. Mia, gusto kong ikaw na ang maging co-director ng foundation. Seryoso ang sabi ni Nathaniel. Nakay mga mata ni Mia.

Ha? Sir, pero ikaw ang may-ari nito. Hindi na lang ito tungkol sa akin. Sagot ni Nathaniel. Ikaw ang dahilan kung bakit ako nandito pa ngayon at ikaw rin ang dahilan kung bakit buhay ang foundation. Kung wala ka baka wala na rin ako. Tumango si Mia. Medyo naiiyak pero pinipigilan. Salamat sa tiwala, Sir Nathaniel. Pangako hindi ko sasayangin.

Pagdating ng hapon, dumating ang mga empleyado sa conference room para sa opisyal na anunsyo. Sa harap ng lahat, pinakilala ni Nathaniel si Mia bilang kanyang partner sa lahat ng operasyon ng foundation at negosyo. Nagpalakpakan ng lahat at ilang staff ang napaluha sa tuwa. Mula ngayon! wika ni Nathaniel sa mikropono. Hindi lang ako ang mamumuno.

Kasama ko na si Mia. Isang taong nagpakita ng tunay na malasakit, tapang at integridad. Siya ang magpapatuloy ng adikain natin kahit wala na ako. Habang papalubog ang araw, magkatabi sila nakaupo sa terrace ng opisina. Pinagmamasta ng skyline ng lungsod. Parang ang dami na nating napagdaanan. Sabi ni Mia nakangiti habang humihigop ng kape. Dahil marami talaga.

Sagot ni Nathaniel. Pero tingnan mo tayo ngayon. Wala ng takot. Wala ng sakit. Ang naiwan na lang ay trabaho at layunin. Layunin na hindi para sa atin kundi para sa iba. Dagdag pa ni Mia. Tumango si Nathaniel. At doon tayo magaling. Partner. Sa gabing iyon, nagsimula ang panibagong kabanata sa buhay nila.

Hindi bilang mag-amo kundi bilang magkaibigan at magkatulong sa laban para sa pagbabago. Sa puso nila alam nilang wala ng mas mahalaga pa kaya sa pagtulong sa kapwa at pagbibigay ng pag-asa. Kung bago ka pa lang sa channel na ito, mga kwento ni ate Jane, stor ikwento ko pindutin ang notification bells buton Ah.