𝐏𝐀𝐑𝐓 𝟐 – 𝐀𝐍𝐆 𝐆𝐀𝐓𝐀𝐒 𝐍𝐆 𝐁𝐀𝐆𝐎𝐍𝐆 𝐏𝐀𝐆-𝐀𝐒𝐀
Sa loob ng maliit na opisina ng mall, halos gumuho si Teresa sa sobrang hiya at takot. Nakaupo siya sa isang matigas na bangko, mahigpit na yakap-yakap ang kanyang dalawang anak. Si Mariel ay tahimik na umiiyak habang hinihimas ang likod ng ina, at si Jomar ay patuloy na sumisigaw ng “Nanay, gatas…”

Ang mga CI ay nagsasalita sa mababang boses, halatang nagbabalak silang ipasa na ito sa pulisya. Maya-maya, dumating ang dalawang pulis, dala ang malamig na presensya ng awtoridad.

“Magnanakaw raw, para lang sa gatas?” tanong ng isa, habang hawak ang blotter.

Hindi nakasagot si Teresa, bagkus ay yumuko at humagulgol. Sa pagitan ng kanyang hikbi, sumingit ang tinig ng panganay.

“Kuya… gutom lang po si bunso. Wala po talagang pera si Nanay.”

Napatigil ang dalawang pulis. Nilingon nila ang batang payat na umiiyak sa gutom, at ang inang halos mawalan ng lakas. Ang isa sa kanila ay tahimik na umupo sa tabi ni Teresa.

“Ma’am,” mahinahong wika ng pulis, “hindi tama ang ginawa mo. Pero naiintindihan ko. Isa rin akong magulang. Alam ko kung paano ang pakiramdam na makita ang anak mong nagugutom.”

Naluha si Teresa sa mga salitang iyon. “Patawarin n’yo po ako… hindi ko na po mauulit. Hindi ko lang kayang makita ang mga anak kong walang makain.”

Nagkatinginan ang dalawang pulis, at sa halip na dalhin siya sa presinto, binayaran nila ang gatas na kinuha ni Teresa at dinala palabas.

“Hindi ka namin ikukulong,” sabi ng isa. “Pero gusto naming bigyan ka ng pagkakataon. Pero hindi pwedeng puro awa lang ang buhay—dapat matuto kang bumangon.”

Halos lumuhod si Teresa sa harap nila sa sobrang pasasalamat. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, may nagpakita ng tunay na malasakit sa kanya at sa kanyang mga anak.

At sa sandaling iyon, sa pagitan ng luha at pag-asa, ipinangako niya sa sarili: Hindi ko sasayangin ang pagkakataong ito. Para sa aking mga anak, babangon kami.

Magkahalong kaba at hiya ang naramdaman ni Teresa nang sabihin ng dalawang pulis na sasamahan siya pauwi. Wala siyang lakas para tumanggi, ngunit sa isip niya’y paano kung makita nila ang kanilang kalagayan—ang sira-sirang bubong, ang dingding na halos butas-butas, at ang mga pinggang walang laman?

Habang naglalakad pauwi, hawak-hawak ng pulis si Mariel, samantalang karga ni Teresa si Jomar na muling nakatulog sa gutom at pagod. Tahimik silang pumasok sa makipot na eskinita hanggang sa makarating sa barung-barong na kanilang tinutuluyan.

Pagpasok, agad na nasilayan ng mga pulis ang kalagayan ng pamilya. Isang maliit na papag ang nagsisilbing higaan nilang tatlo. May ilang pinagtagpi-tagping karton na nagsisilbing sahig, at ang mga lata ng sardinas ay nakahilera sa gilid—lahat walang laman.

Napatitig ang isa sa mga pulis at napailing. “Ganito pala kalala ang sitwasyon n’yo…” bulong niya.

Hindi na napigilan ni Teresa ang pagluha. “Pasensya na po kung nadamay pa kayo. Ganito lang po talaga kami. Kaya ko po ginawa ‘yun… para lang sa mga anak ko.”

Lumapit ang isa pang pulis at marahang hinawakan ang kanyang balikat. “Ma’am, wala kang dapat ikahiya. Ang mali ay nagawa mo dahil sa gutom, hindi dahil masama ka. At ngayong nakita namin ang totoo mong kalagayan, mas lalo kaming kumbinsido na kailangan mong matulungan.”

Nagkatinginan ang dalawang pulis, at doon sila nagdesisyon. “Simula bukas,” wika ng isa, “bibili tayo ng paninda para makapagsimula ka. Magtinda ka ng mga kakanin, gulay, kahit simpleng tindahan dito sa tapat ng bahay mo. Hindi ito limos—ito’y pagkakataon para bumangon ka.”

Napaiyak si Teresa, halos lumuhod sa sobrang pasasalamat. “Salamat po… Pangako, hindi ko sasayangin ito. Gagawin ko ang lahat para hindi na magutom ang mga anak ko.”

At sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, nakaramdam si Teresa ng liwanag. Sa tulong ng dalawang taong hindi niya kilala ngunit may pusong tunay, may pag-asa pa pala ang kanyang pamilya.

𝐓𝐎 𝐁𝐄 𝐂𝐎𝐍𝐓𝐈𝐍𝐔𝐄𝐃…