ITINABOY NIYA ANG ISANG LALAKI SA OSPITAL DAHIL SA “DUMI” NITO, PERO LUMUHOD SIYA SA IYAK NANG MALAMANG ANG DUGO NG LALAKING IYON ANG NAGDUGTONG SA BUHAY NG NAGHIHINGALO NIYANG ANAK

“Type AB Negative. Kailangan natin ng Type AB Negative blood ngayon din!”

Nagkakagulo sa Emergency Room ng isang eksklusibong ospital. Ang anak ni Donya Marissa na si Patrick ay na-dengue at kritikal na ang lagay. Bumagsak na ang platelet count nito sa delikadong lebel.

“Doc! Gawin niyo ang lahat!” sigaw ni Donya Marissa, puno ng mamahaling alahas pero magulo ang buhok sa kaiiyak. “Magbabayad ako kahit magkano! Hanapan niyo ng dugo ang anak ko!”

“Misis, napakabihira po ng blood type ng anak niyo. Wala po tayong stock sa bank. Tumawag na kami sa Red Cross pero naghahanap pa sila,” paliwanag ng doktor.

Habang naghihintay sa waiting area, hindi mapakali si Donya Marissa. Lakad siya nang lakad. Mainit ang ulo.

Bumukas ang pinto ng ospital. Pumasok ang isang lalaki. Si Mang Ramon.

Galing siya sa construction site sa tapat ng ospital. Puno ng semento ang kanyang pantalon, putikan ang bota, at amoy araw ang kanyang lumang t-shirt. May dala siyang helmet na marumi.

Dahil pagod, umupo si Mang Ramon sa sofa ng waiting area.

Nakita ito ni Donya Marissa. Dahil sa stress at likas na pagiging matapobre, napagbuntunan niya ng galit ang lalaki.

“Guard!” sigaw ni Donya Marissa.

Lumapit ang security guard. “Yes po, Ma’am?”

“Bakit niyo pinapapasok ang taong ‘yan dito?” turo niya kay Mang Ramon na gulat na gulat. “Tignan mo nga! Ang dumi-dumi! Ang baho! Baka may dala pang sakit ‘yan! This is a private hospital, hindi tambayan ng mga squatter!”

“M-Ma’am…” subok magsalita ni Mang Ramon. “Gusto ko lang po sanang tumulong—”

“Tumulong?!” putol ni Donya Marissa. “Ano ang maitutulong ng isang tulad mo? Manghihingi ka lang yata ng limos eh! Guard, palabasin mo ‘yan! Nakakadagdag siya sa stress ko! Baka mahawa pa sa libag niya ang hangin dito!”

Napayuko si Mang Ramon. Kinuha niya ang kanyang helmet.

“Pasensya na po, Ma’am. Aalis na po ako sa pwestong ito,” mahinahong sabi ni Mang Ramon.

Lumipat siya sa pinakasulok ng hallway, malayo sa aircon, malayo sa malambot na upuan, para hindi “makaabala” sa mata ng mayaman.

Lumipas ang dalawang oras. Histerikal na si Donya Marissa.

“Doc! Mamamatay na ang anak ko! Wala pa bang donor?!”

Biglang lumabas ang doktor, nakangiti.

“Misis, good news! May nag-donate na po. Kasalukuyan na po nating isinasalin ang dugo kay Patrick. Ligtas na po siya.”

Napaupo sa sahig si Donya Marissa sa sobrang tuwa.

“Thank you, Lord! Doc, sino? Sino ang nagligtas sa anak ko? Gusto ko siyang bayaran. Bibigyan ko siya ng tseke! Kotse! Kahit ano!”

“Nasa extraction room pa po siya, nagpapahinga. Medyo nahilo po kasi dahil pagod nung dumating,” sabi ng doktor. “Pwede niyo po siyang puntahan.”

Dali-daling tumakbo si Donya Marissa papunta sa kwartong itinuro. Inaasahan niyang makakita ng isang professional o kaya ay estudyante.

Pagbukas niya ng pinto, natigilan siya.

Nakaupo sa silya, may cotton at tape sa braso, at humihigop ng tetra pack na juice… ay si Mang Ramon.

Ang lalaking tinawag niyang mabaho.

Ang lalaking pinalayas niya kanina.

Nandoon pa rin ang semento sa pantalon nito.

Nandoon pa rin ang putik sa bota.

“S-siya?” bulong ni Donya Marissa.

Lumapit ang nurse. “Opo, Ma’am. Siya po si Mang Ramon. Construction worker sa tapat. Narinig daw po niya sa radyo ng foreman nila na nangangailangan ng AB Negative dito. Tumakbo po siya agad. Hindi pa nga po siya nagla-lunch eh. At nagmakaawa po siya sa amin na kuhanan siya agad kahit marumi daw ang damit niya.”

Dahan-dahang lumingon si Mang Ramon. Nang makita niya si Donya Marissa, siya pa ang nahiya. Akmang tatayo siya para umalis.

“Ay, Ma’am… kayo po pala. Pasensya na po, nagpahinga lang ako saglit. Aalis na rin po ako para hindi kayo mainis.”

Bumigay ang tuhod ni Donya Marissa.

Napaluhod siya sa harap ng maruming bota ni Mang Ramon.

Humagulgol siya nang malakas.

“M-Ma’am? Bakit po?” nagulat na tanong ni Ramon.

“Patawarin mo ako…” iyak ng Donya. “Patawarin mo ako! Ang sama-sama ko! Hinusgahan kita dahil sa dumi ng damit mo… pero ang dugo mo pala ang bubuhay sa anak ko!”

Hinawakan ni Donya Marissa ang magaspang na kamay ni Mang Ramon at inilagay sa kanyang noo.

“Ang linis ng puso mo… samantalang ako, ang dumi ng ugali ko. Patawarin mo ako, Tatay. Utang ko sa’yo ang buhay ni Patrick.”

Napaluha na rin si Mang Ramon. Inalalayan niyang tumayo ang Donya.

“Ma’am, tumayo po kayo diyan,” malumanay na sabi ni Ramon. “Wala pong mayaman o mahirap pagdating sa dugo. Lahat po tayo, pula ang dugo. Masaya po ako na ligtas na ang anak niyo. Iyon lang po, sapat na bayad na sa akin.”

Sa araw na iyon, natutunan ni Donya Marissa ang pinakamahalagang leksyon:

Na ang tunay na dumi ay wala sa damit ng tao, kundi nasa isip ng nanghuhusga.

At ang pinakadalisay na tulong ay madalas nanggagaling sa mga kamay na sanay sa putik at hirap.