Malamig ang hangin nang gabing iyon sa Vienna, Austria—ang lungsod na kilala sa musika at mga kompositor. Sa tapat ng isang marangyang restawran na nagliliwanag sa gitna ng cobblestone street, may isang batang babae na nanginginig habang hawak ang kanyang maliit na bag na may lamang lumang panyo at sirang laruan. Siya si Mira, labindalawang taong gulang, payat, at may mga matang puno ng pangarap—pero ngayong gabi, puno rin ng gutom.

Mula sa salamin ng restawran, nakita niyang nagsasayawan ang mga bisita na nakasuot ng mamahaling damit. May mga kandila sa bawat mesa, mga violinist na tumutugtog sa gilid, at amoy ng steak at tinapay na bagong lutong. Tumunog ang kanyang tiyan, at napaluha siya nang marahan.

“Excuse me po,” mahinang sabi niya sa guard na nakabantay. “Pwede po ba akong pumasok kahit sandali lang?”

Umiling ang guard. “Sorry, little one. This is a private dinner.”

Napayuko siya. Ngunit nang marinig niya ang pagtunog ng grand piano sa loob, tila may apoy na muling sumindi sa kanyang puso. Sa loob ay may isang pianistang tumutugtog—pero parang malamig, puro teknik, walang damdamin.

Lumabas ang manager, isang babaeng naka-itim na suit. “What are you doing here?” tanong nito.

Ngumiti si Mira nang mahina. “Gutom lang po ako… Pwede po ba akong tumugtog ng piano kapalit ng pagkain?”

Napatawa ang ilang waiter. “You? Play the piano?” isa sa kanila ang nang-asar

Ngunit bago pa siya palayasin, lumapit ang isang matandang babae na halatang may mataas na katungkulan. Siya si Madame Schneider, ang may-ari ng restawran—isang kilalang patron ng mga musikero. “Let her try,” sabi nito sa malamig ngunit may awtoridad na tinig. “I want to hear what she can do.”

Tahimik ang buong hall nang pumasok si Mira. Nagtitinginan ang mga bisita—mga mayayamang Austrians at turista—nakataas ang kilay, nagbubulungan.

“Poor child… this should be interesting,” bulong ng isa.

Umupo si Mira sa harap ng malaking white Steinway piano. Hinaplos niya ito na parang matagal nang kaibigan.

Huminga siya nang malalim.

At nang tumipa ang kanyang maliliit na daliri—nagbago ang lahat.

Una, dahan-dahan. Isang malungkot na melodiya, parang hinagpis ng batang iniwan ng mundo. Ngunit habang lumilipas ang bawat nota, naging masigla, puno ng pag-asa. Ang bawat tunog ay parang kuwento ng kanyang buhay—gutom, pangarap, at pagtitiyaga.

Tahimik ang mga tao. Wala nang halakhakan, wala nang pag-uusap. Ang mga mata nila, nakatitig lang sa batang tumutugtog na tila nilalabas ang kaluluwa sa bawat himig. Ang ilan ay napapaluha, lalo na si Madame Schneider.

Nang matapos si Mira, lumapat ang kanyang mga kamay sa tutseng puti. Tumahimik ang buong silid—hanggang sa biglang sumabog ang palakpakan. Tumayo si Madame Schneider at lumapit sa kanya.

“My dear child,” mahinang sabi nito, “where did you learn to play like that?”

Ngumiti si Mira, halos nanginginig sa kaba. “Ang tatay ko po ang nagturo sa akin bago siya kinuha ng sakit. Simula noon, wala na akong piano. Pero tuwing nakakakita ako ng isa, parang naririnig ko ulit ang boses niya.”

Lumapit si Madame Schneider, pinunasan ang luha sa gilid ng mata. “No child with such a gift should ever go hungry. From now on, you’ll never have to play for food again. You’ll study music—with my help.”

Namilog ang mga mata ni Mira. “T-talaga po?”

Ngumiti si Madame Schneider. “Yes, my dear. You’ll have a place to stay, a piano to practice on, and a future to look forward to. But there’s one condition.”

“Po?”

“Use your music to bring light to others—just as you did tonight.”

Tumango si Mira, habang bumabagsak ang luha sa kanyang pisngi. “Opo. Pangako po.”

Muling pumalakpak ang mga tao. Ang ilan ay lumapit, nag-abot ng mga regalo, pagkain, at kahit tulong pinansyal. Ang batang dating ginugutom sa lansangan ng Vienna, ngayon ay pinapalakpakan ng mga mayayaman na dati’y hindi siya pinapansin.

Kinagabihan, bago siya umuwi sa bagong tahanang ibinigay ni Madame Schneider, muli niyang tinugtog ang simpleng melodiya—ngunit ngayon, may halakhak na, may pag-asa.

At sa labas ng bintana, tila nakangiti mula sa langit ang kanyang ama.

Sa gabing iyon, hindi lang siya kumain ng busog—kumain din ang kanyang kaluluwa ng pag-asa at pagmamahal.

At mula sa isang tanong na “Pwede po ba akong tumugtog kapalit ng pagkain?”—isang himig ng himala ang isinulat ng tadhana sa puso ng Vienna.