Sa isang maliit na pampublikong paaralan sa bayan ng Northwood, may isang batang babae na araw-araw ay pumapasok nang tahimik, walang reklamo, at laging naka-yuko. Ang pangalan niya ay Lily—7 taong gulang, payat, at laging suot ang parehong makapal na coat kahit tirik ang araw o taglamig man. Sa loob ng apatnapung araw, hindi siya nakita ng sinuman na walang suot na coat na iyon.

Akala ng marami, baka paborito niya lang. O baka ipinamana ng mahal sa buhay. Pero para kay Mrs. Carter, ang adviser ni Lily, may kung anong kakaibang kumikiliti sa kutob niya. Hindi normal na magsuot ng makapal na coat ang bata kahit nag-iinit ang silid-aralan. At higit sa lahat, tila ayaw ni Lily na kahit sino ay lumapit o humawak sa kanya.

Isang umaga, napansin ni Mrs. Carter na nanginginig ang mga kamay ni Lily habang sinusulat ang pangalan niya sa papel. Hindi dahil malamig—mainit ang araw. Hindi rin dahil may sakit—kundi tila dahil sa takot. At nang minsang madapa ang bata, agad nitong hinila ang coat upang ikubli ang sarili, para bang may tinatago.

Doon na nagsimulang kabahan ang guro.

“Lily, iha… mainit ngayon. Baka gusto mong tanggalin ang coat mo?” malumanay niyang tanong.

Agad umiling ang bata, mariin, halos maluha. “Please po… huwag.”

Dumaan ang araw at dumami ang senyales na may hindi tama. Minsang inabot ni Mrs. Carter ang notebook ni Lily, bigla itong umatras na parang natakot na mahawakan. Kapag recess, hindi siya nakikipaglaro. At ang pinakamalala: ang coat, kahit marumi, amoy usok, at may mga punit, ay hindi man lang niya inaalis.

Kinabahan si Mrs. Carter—isang takot na kilala ng mga guro. Baka may mas malalim na problema. At minsang naanigan niya ang maliit na bakas ng pasa sa leeg ni Lily na natatakpan ng coat, nanginig ang dibdib niya.

Hindi na siya makapaghintay pa.

Isang araw, habang abala ang klase sa pagsusulat, lumapit siya kay Lily. “Iha… kailangan kong makita ang braso mo, sandali lang. Hindi ako galit. Gusto lang kitang matulungan.”

Nanlaki ang mata ni Lily, kumapit sa coat na parang iyon na lang ang mundong meron siya. “Please po… wag po… pag nalaman ni Daddy—”

Tumigil siya. Naputol ang salita. At doon tuluyang nabuo ang hinala ni Mrs. Carter.

Dahan-dahan niyang isinara ang pinto ng classroom, ini-lock, saka lumuhod sa harap ni Lily. “Iha, ligtas ka dito. Pakinggan mo ako—hindi ka nag-iisa. Hinding-hindi kita pababayaan.”

Nang marinig iyon, napahagulgol ang bata. Ang unang luha na nakita ng guro mula sa kanya.

Inangat ni Lily ang coat.

At doon nakita ni Mrs. Carter ang hindi niya akalaing makikita—mga pasa, mga sugat na tila ilang linggo na, pati ang mga markang hindi dapat makita sa katawan ng isang batang pitong taong gulang. Ang coat pala ang nagtatakip sa lahat. Hindi ito paborito. Hindi ito nakasanayan. Isa itong pagtatanggol, isang proteksyon laban sa mga kamay na dapat nagmamahal sa kanya.

Nanginginig ang guro sa galit at sakit. Walang inaksayang sandali. Agad niyang kinuha ang cellphone, tinawagan ang 911, at sinabi ang isang linya na hindi niya akalaing bibigkasin sa buong buhay niya: “We need immediate assistance. Child abuse. Seven-year-old. High risk.”

Sa loob ng ilang minuto, dumating ang police officers at child services. Tahimik si Lily, nakadikit kay Mrs. Carter na parang doon lamang siya ligtas. Kinuha ng mga awtoridad ang pahayag ng guro, at sumama si Mrs. Carter hanggang matapos ang proseso. Hindi niya iniwan ang bata.

Sa sumunod na araw, lumabas ang buong katotohanan: Iniwan pala ng ina abroad ang bata sa pangangalaga ng ama nito. At ang ama—isang lalaking lasinggero, walang trabaho, at may kasaysayan ng pananakit—ay matagal nang nananakit kay Lily. Ang coat ang tanging paraan ng bata para hindi makita ng mga tao ang kanyang kalagayan. Isinusoot niya ito araw-araw para maitago ang mga pasa at mabawasan ang sakit kapag sinasaktan siya.

Pero ang ginawa ni Mrs. Carter ang nagligtas sa kanya.

Lumipas ang mga linggo, nalagay sa foster care si Lily at unti-unting gumaling—hindi lamang ang sugat, kundi ang tiwala sa sarili at sa mundo. Hindi araw-araw madali, pero kasama niya ang mga taong tunay na nagmamahal.

At sa araw ng huling klase bago bakasyon, nagulat si Mrs. Carter nang may yumakap sa kanya mula sa likod.

Si Lily, nakangiti, at nakasuot ng simpleng dress—walang coat.

“Tapos na po, Teacher,” sabi nito. “Hindi ko na kailangan ng coat. Kasi safe na po ako.”

At doon, sa maliit na silid-aralan na iyon, napatunayan ni Mrs. Carter ang isang bagay: Ang isang guro, kahit wala namang superpowers, ang unang nagiging sandalan ng batang nangangailangan.

At minsan, isang maliit na kutob ang nagliligtas ng buhay.