INIWAN AKO NG MGA MAGULANG KO NANG 4 NA BUWAN—NGAYON DINIDEMANDA NILA AKO PARA SA $3.4M NA MANA NG LOLO KO

Nang magtama ang tingin namin ng aking ina sa loob ng courtroom, tila bumalik ang lamig ng gabing iniwan nila ako sa beranda ng aking lolo’t lola. Sa paggalaw ng kanyang mga labi—“I’m only getting started”—para akong sinaksak ng isang alaala na hindi ko man lang nabuo ng sarili ko. Ako si Marinella Cole, anak na itinapon, pinalaki ng pagmamahal, at ngayo’y pinipilit sirain ng dalawang taong hindi man lang ako tinuruan kung paano maglakad.

Tahimik akong umupo sa tabi ni Attorney Amelia Carter, na agad hinawakan ang braso ko. “Huwag kang matitinag,” bulong niya. “Ang katotohanan ay kakampi natin.”

Ang unang araw ng paglilitis ay parang palabas na matagal nang inensayo nina Celeste at Gavin. Huminga sila nang malalim sa bawat tanong, tumutulo ang luha kahit hindi naman sila tinatanong, at bawat sagot nila ay puno ng salitang “nangangamba,” “nag-aalala,” “bilang mga magulang.” Para bang sila ang mga biktima.

Ako? Ako ang babaeng inabandona sa apat na buwang gulang.

Nang tumayo si Attorney Amelia, malumanay pero matalim ang boses niya. “Your Honor, ipapakita namin na ang mga nagsasakdal ay hindi kailanman kumilos bilang magulang. Hindi sila nag-aruga, hindi sumuporta, hindi man lang nagpakita ng malasakit sa batang iniwan nilang parang lumang kahon sa veranda ng mga magulang ng ina.”

Lumapit ang ina ko sa microphone. “I was young. I was scared,” sabi niya habang pinupunasan ang luha. “Pero minahal namin si Marinella mula noon hanggang ngayon.”

Hindi ko napigilan ang mapangiting aso. Ngayon? Ngayon na may $3.4M?

Tumayo si Amelia at inilapag sa harap ng hukom ang makapal na folder. “Your Honor, this is a journal written by the late June Cole. Dito nakasulat ang bawat taon ng panalangin niyang sana’y maalala ng anak niyang si Celeste na may anak siyang iniwan.”

Binuklat ng hukom ang pahina.

“Fourth birthday niya ngayon. Wala pa ring tawag.”

“Graduation sa elementary—si Franklin lang ang umiyak.”

“Debut. Ni isang regalo, wala.”

Tumitig ang hukom kay Celeste. “Mrs. Wright, nais niyo bang ipaliwanag ito?”

Nanginginig ang labi niya. “Hindi… hindi ko iyon naalala.”

Sumunod si Gavin, ang ama ko. Tinawag siyang humarap sa witness stand. Tahimik. Kalmado. Pero hindi handa sa mga resibong ihahain ng abogado namin.

“Mr. Wright, ito po ba ang mga resibong nagpapakitang mula 1997 hanggang 2019 ay tumanggap kayo ng pera mula kay Judge Franklin Cole?”

Nanlaki ang mata niya. “Hindi ko alam ‘yan—”

“Kung hindi kayo konektado sa apo nila, bakit kayo binibigyan ng pera buwan-buwan?”

Hindi nakasagot si Gavin.

At doon pa lang, ramdam ko na—unti-unti silang nabubuwal.

Ngunit ang pinakamasakit ay ang sumunod na bahagi.

Ako ang tinawag.

Humakbang ako papunta sa witness stand. Huminga. Kumatok ang puso ko nang marahan, para bang naroon sila—si Lola June na nagluluto ng peach cobbler, si Lolo Franklin na nagtuturo sa akin magtanim ng hibiscus.

“Miss Cole,” tanong ng abogado ng magulang ko, “mahal mo ba ang mga magulang mo?”

Napakurap ako. Hindi ko inasahan ang tanong na iyon.

“Hindi ko sila kinikilala bilang magulang,” sagot ko nang diretso. “At hindi dahil sa galit… kundi dahil hindi nila ginampanan ang papel na iyon kahit minsan.”

Binalikan ko sila. Maganda ang ayos ni Mama—perlas, puting damit, magarang ngiti. Si Papa, nakayuko, kunwari’y sugatan.

“At kahit ganoon,” dagdag ko, “hindi ko sila hinarang noong una nilang sinubukang makipag-ugnayan noong mamatay si Lolo. Pero hindi sila lumapit dahil mahal nila ako. Lumapit sila dahil may naamoy silang pera.”

May suminghot na hikbi sa likod ko. Si Celeste. Pero hindi ito luha ng pagsisisi—luha ito ng pagkatalo.

Pagkatapos ng tatlong linggong pagdinig, dumating ang hatol.

Tahimik ang lahat. Tanging tik-tak ng orasan ang maririnig hanggang sa magsalita ang hukom.

“Based on the overwhelming evidence, this court finds no undue influence. The will stands. All assets remain legally and solely to Miss Marinella Cole.”

Para akong binuhusan ng liwanag.

Hindi ako umiyak. Hindi ako napasigaw. Nakatayo lang ako habang pinapasalamatan ako ng abogado ko at binabati ng mga kakilala ko sa gallery.

Sa gilid ng silid, nakita ko ang mga magulang ko.

Si Celeste ay nakatalikod, hawak-hawak ang ulo. Si Gavin ay tahimik lang, nakatitig sa sahig. Wala sa kanilang lumapit. Wala ring nagtangkang humingi ng tawad.

At hindi ko na rin hinanap iyon.

Habang lumalabas ako ng courtroom, bitbit ang bigat at gaan ng aking nakaraan, tila narinig ko ang tinig ni Lolo Franklin:

“Anak, hindi ka kailanman kulang.”

Tumigil ako sa labas ng korte, huminga nang malalim, at humarap sa araw.

Hindi ko man sila nakilala bilang magulang, pero nakilala ko ang tamang uri ng pag-ibig—yung pag-ibig na hindi bloodline ang sukatan, kundi pagpiling manatili.

At iyon ang mana na hindi kayang agawin ninuman.