PINALAYAS NIYA ANG KANIYANG KATULONG, AKALANG ISA LAMANG ITONG WALANG KWENTANG TAO—NGAYON, NAKATAYO ITO SA HARAP NIYA NA MAY DALAWANG ANAK, AT ANG KATOTOHANAN ANG NAGPABAGSAK SA KANYANG TUHOD…

Sa loob ng malamig na paliparan ng JFK International Airport, kumakalat ang ingay ng mga boses, mga paang nagmamadali, at ang malutong na tunog ng mga malalaking maleta. Ngunit tila walang naririnig si Edward Langford, ang kilalang CEO ng Langford Capital—isang lalaking kilala sa pagiging istrikto, walang emosyon, at walang panahon sa kahit anong hindi nakaplanong sandali.

“Sir, the London team is waiting for your confirmation,” sabi ng kaniyang assistant na si Alex, halos habol-hininga sa pagsunod sa kaniya.

“Sabihin mong maghintay sila,” malamig na tugon ni Edward habang inaayos ang kuwelyo ng kaniyang mamahaling coat. Plano niyang sumakay na sa kaniyang pribadong eroplano—malayo sa gulo ng mga tao at ingay ng terminal.

Ngunit bago siya tuluyang makapasok sa VIP lounge, isang maliit na boses ang narinig niya.

> “Mommy, gutom na ako.”

Isang ordinaryong tinig. Ngunit sa hindi niya maipaliwanag na dahilan—tumigil siya. Lumingon.

At doon niya nakita.

Isang babaeng nakaupo sa lumang bangko, yakap ang dalawang batang magkamukhang-magkamukha—isang lalaki at isang babae, marahil limang taong gulang. Manipis ang kanilang mga suot, at halatang pagod na pagod sa biyahe.

Ngunit ang babae… nakilala niya agad.

“Clara?” halos pabulong niyang sabi.

Napatingala ang babae, at ang mga matang minsang umiwas sa kaniya noon ay ngayo’y puno ng kaba at pagod.

“Mr. Langford?” mahina nitong tugon.

Si Clara Alden—ang dating kasambahay sa kaniyang penthouse. Tahimik, masipag, at halos hindi mo maramdaman ang presensiya noon. Hanggang isang araw, bigla na lamang itong nawala. Walang paalam.

Ngayon, heto ito—may dalawang batang magkamukhang-magkamukha.

Lumapit si Edward, hindi na alintana ang mga taong nagmamadali sa paligid. Tumigil siya sa harap ng mga bata. Ang isa, batang babae, yakap-yakap ang isang lumang stuffed bear. Ang isa naman, batang lalaki na may makulit na ngiti.

At doon siya natigilan.

Ang mga mata ng bata—malalim, kulay asul, pamilyar.
Eksaktong kagaya ng kanya.

> “Anong pangalan mo, bata?” tanong niya, halos pabulong.

Ngumiti ang bata.

> “Ako po si Eddie!”

Parang biglang huminto ang paligid.
Ang mga kamay ni Edward ay bahagyang nanginig.
Tumingin siya kay Clara—at nakita niya ang luha sa mga mata nito.

> “Clara…” mahina niyang sabi. “Bakit hindi mo sinabi sa akin?”

Humigpit ang yakap ni Clara sa mga anak. Sandaling natahimik.

> “Dahil sinabi mo noon,” mahinahon niyang sagot, “na ang mga katulad ko… ay hindi kabilang sa mundo mo. At naniwala ako.”

Hindi agad nakapagsalita si Edward. Bumalik sa alaala niya ang isang gabi, limang taon na ang nakalipas—nagalit siya kay Clara dahil nabuhusan ng alak ang isa sa kaniyang mahal na kliyente. Tinawag niya itong “walang kwentang katulong,” at kinabukasan, wala na ito. Hindi na muling nagpakita.

Ngayon, narito ito, bitbit ang dalawang batang may mga matang tulad ng kaniya.

“Clara…” bulong niya. “Sila ba…?”

Tumango si Clara, luhaang ngumiti.

> “Hindi ko hiniling na makita mo kami, Edward. Pero wala na akong ibang mapuntahan. Nawalan ako ng trabaho sa Canada, at kailangan naming umuwi. Naisip kong baka… kahit sandali lang, matulungan mo kaming makasakay ng flight pabalik sa bahay.”

Parang tinamaan ng matalim na hangin si Edward. Sa unang pagkakataon sa loob ng maraming taon, hindi niya alam ang sasabihin.

Hindi siya sanay sa ganitong sakit. Sa ganitong kabigat na katotohanan.

Tumingin siya sa dalawang bata—kay Eddie at Ella.
Ang mga inosenteng ngiti nila ay parang nagsasabi ng mga salitang hindi kailanman nasabi.

Lumuhod si Edward sa harap nila.

> “Eddie,” mahinahon niyang tanong, “gusto mo bang sumakay sa eroplano ko?”

Namilog ang mga mata ng bata.

> “Totoo po?”

Tumango siya. “Oo. Pero may isang kondisyon.”

> “Ano po yun?”

Ngumiti si Edward, kahit nanginginig pa rin ang boses.

> “Kailangan mong tawagin akong Daddy.”

Sandaling natahimik ang bata, bago ito sumigaw ng masaya:

> “Daddy Edward!”

Tumawa si Ella at niyakap ang paa ni Edward. Si Clara, halos hindi makapaniwala sa nakikita.

Ngayon, sa unang pagkakataon, nakita niya ang isang Edward Langford na hindi CEO, hindi malamig, hindi makasarili—kundi isang lalaking nakakita muli ng dahilan para magmahal.

Kinabukasan, sa loob ng kaniyang pribadong eroplano, magkatabing nakaupo sina Clara at ang kambal. Habang natutulog ang mga bata, lumapit si Edward at mahina niyang hinawakan ang kamay ni Clara.

> “Hindi ko na maibabalik ang mga nasayang na taon,” sabi niya. “Pero kung papayagan mo ako, gusto kong simulan ulit. Para sa kanila. Para sa’yo.”

Tumingin si Clara sa kaniya, at sa unang pagkakataon mula nang siya ay pinalayas noon, nakita niya sa mga mata ni Edward hindi ang kayabangan ng isang mayaman—kundi ang pagsisisi at pagnanais na maitama ang pagkakamali.

> “Ang kailangan lang namin,” sagot ni Clara, “ay totoo kang tatay sa kanila.”

Ngumiti si Edward, at sa mga sandaling iyon, alam niyang iyon na ang simula ng buhay na matagal na niyang hindi alam na hinahanap.

Sa labas, sumikat ang araw sa ulap—at sa loob ng eroplano, tatlong pusong dati’y wasak, ngayon ay muling nagtagpo.

At sa unang pagkakataon, hindi takot, hindi galit, kundi pag-ibig ang bumalot kay Edward Langford.