ANG PILAY KONG TATAY AY ISANG TRICYCLE DRIVER

Ako si Renz, labing-anim na taong gulang. Lumaki akong walang nanay. Bata pa lang ako nang iwan kami ni Mama. Sumama raw siya sa isang dayuhan na nakilala niya sa trabaho bilang katulong sa syudad. Hindi ko man lubos maintindihan noon, pero ramdam kong simula noon, nag-iba na ang mundo ko.

Si Tatay Romy, ang haligi ng buhay ko, siya na rin ang naging nanay ko. Pero hindi siya katulad ng ibang tatay. Hindi siya buo. Isang paa na lang ang meron sa kanya.

Naaksidente siya dati sa konstruksiyon. Nahulog daw siya mula sa ikatlong palapag habang nagbubuhat ng semento. Doon naputol ang kaliwang paa niya. Akala ko noon, katapusan na ng lahat, pero nagkamali ako.

Pagkatapos ng aksidente, imbes na sumuko si Tatay, mas lalo siyang nagsikap. Gumamit siya ng lumang saklay at nagsimula ulit maghanapbuhay. Pero sino nga ba ang tatanggap sa isang lalaking may kapansanan at walang natapos?

Wala. Kaya gumawa siya ng paraan.

Pinagawa niya ang lumang tricycle ng kapitbahay na nakatiwangwang. Nang mabuo niya iyon gamit lang ang ilang pirasong bakal at hiniram na piyesa, nagsimula siyang mamasada.

Oo, isang paa lang siya, pero araw-araw, makikita mo siyang nakaalalay sa manobela ng tricycle, pawis na pawis, nangingitim sa araw, pero nakangiti.
Sabi niya sa akin minsan,

“Anak, hindi mo kailangang buo ang katawan para maging buo ang loob. Ang mahalaga, buo ang puso mo sa ginagawa mo.”

At simula noon, naging inspirasyon ko siya. Tuwing umuulan, ako ang tagasalo ng payong niya sa terminal. Tuwing gabi, sabay kaming kumakain ng tuyo’t kanin, habang siya’y nagkukuwento ng mga pasaherong nakasabay niya. Kahit minsan nilalait siya ng iba, kahit tinitingnan siya na parang kawawa, hindi ko man lang narinig na nagreklamo siya.

Minsan, narinig ko siyang umiiyak habang akala niya tulog ako. Hawak niya ‘yung lumang larawan ni Mama.

“Renz, pasensiya ka na anak, kung ganito lang ang kaya ni Tatay.”
Pero sa totoo lang, para sa akin, siya ang pinakamatatag na lalaki sa mundo.

Dumating ang panahon na ako naman ang nakapagtapos ng senior high. Sa araw ng graduation ko, kahit hirap siyang maglakad, kahit malayo ang iskul, dumating siya. May dalang maliit na bouquet ng bulaklak at suot pa rin ang kanyang kupas na polo.

Habang inaabot niya sa akin ‘yung bulaklak, sabi niya,

“Anak, pasensiya na ha, ito lang ang kaya ni Tatay.”
Niyakap ko siya ng mahigpit at sagot ko,
“Tay, ito na ang pinakamagandang regalo. Wala akong ibang hihilingin kundi ikaw.”

Ngayon, ako na mismo ang nag-aaral sa kolehiyo. Si Tatay, patuloy pa ring namamasada. Kahit minsan inuubo, kahit sumasakit na ‘yung tuhod ng iisang paa niya, ayaw pa ring tumigil.

Sabi niya sa akin bago ako umalis papuntang Maynila,

“Pag nakapagtapos ka, anak, ‘wag mong tingnan kung ano ang wala sa’yo. Lagi mong alalahanin kung ano ang meron ka, at gamitin mo ‘yun para tumulong sa iba.”

At iyon ang araw na nangako ako sa sarili ko.
Pag ako’y nakapagtapos, si Tatay ang unang bibigyan ko ng bagong tricycle. Hindi lang basta tricycle, kundi tricycle ng isang bayani.

Hindi sukatan ng tatag ang kumpletong katawan, kundi ang pusong marunong lumaban sa gitna ng kawalan.
Ang mga katulad ng Tatay Romy, na kahit kulang, patuloy pa ring nagsusumikap para sa pamilya, sila ang totoong buo