DUMATING SIYA SA KASAL NG KANYANG EX SAKAY NG TRICYCLE AT PINAGTAWANAN NG LAHAT, PERO NAMUTLA ANG GROOM NANG IABOT NIYA ANG SUSI NG ISANG BRAND NEW FERRARI BILANG “WEDDING GIFT”

Engrandeng kasal nina Trina at Jerome sa Shangri-La Hotel. Lahat ng bisita ay naka-tuxedo at mamahaling gown. Ang mga sasakyan sa parking lot ay puro Mercedes, BMW, at Land Cruiser—kumikinang sa ilalim ng araw.

Si Trina, ang bride, ay dating nobya ni Kiko. Iniwan niya si Kiko tatlong taon na ang nakararaan dahil tricycle driver lang ito at wala raw maibigay na marangyang buhay. Pinili niya si Jerome—isang negosyanteng mayaman, mayabang, at sanay sa pansin.

Habang masayang nagkakasiyahan ang mga bisita sa garden reception, biglang may maingay na tunog na sumira sa banayad na tugtog ng violin.

PUGAK! PUGAK! PUGAK!

Usok at kalansing ng tambutso ang bumalot sa entrance. Isang kalawanging asul na tricycle ang pumasok at huminto mismo sa tapat ng red carpet.

Bumaba ang driver.
Si Kiko.

Naka-simpleng polo barong na medyo gusot, at tsinelas na Islander.

Biglang nagtawanan ang mga bisita.

“Oh my God,” bulong ng isang ninang. “Sino ’yan? Naligaw ba ang magde-deliver ng yelo?”

Lumapit si Jerome, hawak ang champagne glass. Naka-akbay siya kay Trina na halatang nahihiya at nakayuko.

“Kiko!” sigaw ni Jerome sabay tawa. “Pare! Salamat at pumunta ka. Pero teka—akala ko ba magde-deliver ka lang ng softdrinks? Bakit pumarada ka sa VIP?”

Mas lumakas ang tawanan.

“Trina,” sabi ni Jerome sa bride, “ito ba yung ex mo? Buti na lang iniwan mo. Tingnan mo, hanggang ngayon tricycle pa rin. Walang asenso!”

Hindi kumibo si Kiko. Kalmado lang ang mukha niya.

“Jerome,” mahinahong bati ni Kiko. “Trina. Best wishes. Pumunta lang ako para ibigay ang regalo ko.”

“Regalo?” pang-iinsulto ni Jerome. “Ano ’yan—libreng sakay sa tricycle mo? Huwag na pare, may limousine kami.”

Dumukot si Kiko sa bulsa. Inilabas niya ang isang maliit na pulang kahon.

“Trina,” sabi ni Kiko habang diretso ang tingin sa mga mata ng dating nobya, “naalala mo? Pangarap mong makasakay sa Ferrari. Sabi mo, iniwan mo ako kasi hanggang tricycle lang ako. Masakit ’yun… pero naging inspirasyon ko.”

Binuksan niya ang kahon.

Kumikinang ang isang susi na may logo ng Prancing Horse.

“Heto ang regalo ko.”

Hinagis ni Kiko ang susi kay Jerome. Nasalo ito ng groom, nanginginig ang kamay.

“Ano ’to?” tanong ni Jerome. “Keychain?”

Biglang may dumagundong na makina mula sa labas.

VROOOOOOOOM!!!

Bumaba ang tinted window ng isang malaking truck. Bumukas ang likod nito at dahan-dahang ibinaba ang isang Brand New Ferrari 488 Spider—kulay pula, kumikislap sa sikat ng araw.

Napasinghap ang lahat. May napaupo sa gulat. May napahawak sa dibdib.

Namumutla si Jerome.
Nanginig ang tuhod ni Trina.

“K-Kiko…” utal ni Trina. “I-ikaw ang may-ari niyan?”

Ngumiti si Kiko.

“Ako ang may-ari ng Kiko Logistics & Trucking Corp. ngayon, Trina. Yung tricycle na ’yan—iyan ang unang sasakyan ko. Dinala ko ngayon para maalala ko kung saan ako nagsimula. Pero ’yang Ferrari? Regalo ko sa inyo.”

Lumapit si Kiko kay Jerome at marahang tinapik ang balikat nito.

“Ingatan mo ’yan, Jerome. Mabilis ang Ferrari… pero mas mabilis ang karma.”

Humarap siya kay Trina.

“Masaya ako para sa’yo. Nakuha mo na ang pangarap mong kotse. Sayang lang… maling driver ang pinili mo.”

Sumakay muli si Kiko sa kanyang tricycle.

PUGAK! PUGAK!

Umalis siya sa hotel habang naiwan ang katahimikan at mga matang nakanganga.

Si Trina, hawak ang susi ng Ferrari, ay tumutulo ang luha—dahil alam niyang ang tunay na nawala sa kanya ay hindi ang sasakyan, kundi ang lalaking minsang handang ibigay sa kanya ang buong mundo.