“Mahal din kita. At handa na akong harapin sila kung handa ka.”

Lumipas pa ang ilang araw, at sa wakas, sinamahan ko siyang bumisita kina Mama at Papa. Hindi nila alam na darating kami. Pagbukas ng pinto, nakita ko ang parehong mga matang tumingin sa akin noon na parang wala akong kwenta.

“Maya?” bulalas ni Mama, nanlalaki ang mata.

Kasunod nila si Papa, nakakunot-noo, pero nang makita nila si Mateo—nakabihis nang maayos, may kumpiyansa, at may dala pang maliit na regalo—unti-unting nawala ang kulay sa mga mukha nila.

Para silang binuhusan ng malamig na tubig.

“M-Mateo? Ikaw ba ’yan?” halos bulong ni Papa.

Ngumiti si Mateo, mahinahon. “Magandang hapon po. Nais ko pong personal na humingi ng tawad kung inisip ninyong hindi ko kayang alagaan si Maya. At gusto ko ring ipaalam na… may naipundar po kaming tahanan. Kung nais n’yong makita, bukas po kami sa inyo.”

Nagkatinginan sina Mama at Papa—parang hindi makapaniwala. Si Mama, nanginginig ang labi. “Akala namin… wala kang mararating.”

Doon ako huminga nang malalim. “Mama, Papa… hindi naman tungkol sa pera ito. Tinaboy n’yo ako noon kahit na mahal ko siya. Pero nandito pa rin kayo sa puso ko. Nandito ako ngayon hindi para manumbat, kundi para ipakita na masaya ako.”

Namaluktot ang mukha ni Mama bago siya tuluyang umiyak. “Anak… patawarin mo kami. Nabulag kami sa yaman. Hindi namin nakita kung gaano ka niya kamahal.”

Tahimik si Papa, pero sa unang pagkakataon, nakita kong namumuo ang luha sa sulok ng mata niya. “Anak… kung pwede lang maibalik ko ’yung araw na ’yon…”

Lumapit si Mateo at mahigpit na hinawakan ang kamay ko. “Ang mahalaga po, nandito tayo ngayon.”

At doon, sa lumang sala kung saan una akong tinaboy, niyakap ako ni Mama nang mahigpit—wala nang galit, walang panghuhusga, puro yakap na puno ng pagsisisi.

Dinalaw nila kami pagkalipas ng ilang araw, at pagpasok nila sa malaking bahay namin, halos mapaupo sila sa gulat. Hindi dahil sa laki o sa ganda—kundi dahil bawat sulok ay obra ng asawa kong minsang tinawag nilang “walang mararating.”

At noong gabing iyon, habang nakaupo kami sa balkonahe, magkahawak-kamay, bumulong si Mateo:

“Nagawa natin, Mayang.”

Ngumiti ako, tinitingnan ang bituin. “Oo. Hindi dahil sa bahay, hindi dahil sa yaman… kundi dahil hindi natin iniwan ang isa’t isa.”

At doon ko naisip:

Minsan, ang pinakamagandang tahanan ay hindi ’yung pinakamalaki—kundi ’yung sabay ninyong binuo, kahit pa sinimulan ito sa pinakamaliit na piraso ng kahoy.