Sa isang maliit na bahay na nakatago sa isang paikot-ikot na eskinita sa labas ng Maynila, namuhay nang tahimik si Tomas kasama ang kanyang pitong taong gulang na anak na babae matapos ang libing ng kanyang asawa. Mananatiling buo ang bawat bagay sa bahay — ang mga kurtina na may bulaklak na disenyo, ang set ng mga pinggan na paborito ng asawa, at kahit ang unan na may bahagyang amoy ng shampoo na hilig niyang gamitin.

Ngunit isang linggo matapos ang pagpanaw ni Althea, nagsimulang marinig ni Tomas ang kakaibang tunog mula sa ilalim ng kama tuwing gabi. Sa una, inisip niya ay hangin lang o gumugulong na kahoy. Ngunit lumalakas at lumilinaw ang tunog — parang may kumakaluskos o may nahuhulog na maliit na bagay sa sahig.

Tinangka niyang silipin gamit ang flashlight, ngunit walang nakikita. Ang anak niyang si Nica ay nagsimulang matakot:

— Tatay, bumalik na ba si Nanay?

Nagulat si Tomas, hinaplos ang ulo ng bata at pinilit ngumiti:

— Hindi, anak. Siguro lang ay daga.

Isang gabi, nagpasya si Tomas na hintayin ang tunog. Malapit na sa hatinggabi, narinig niya ito muli: “Krus… krus… kleng…” Pinailaw niya ang flashlight at tumingin sa ilalim ng kama.

Dito niya nakita ang isang maliit na supot ng bigas na may punit sa gilid at may ilang butil na nahulog sa sahig. At sa di-inaasahang pagkakataon, may isang daga na abala sa pagkain ng bigas.

Huminga siya nang maluwag at ngumiti. Ngunit nang hilahin niya ang supot para itapon, narinig niya ang isang “kleng-kleng” na tunog. Sa loob ng supot ay isang maliit na pouch na may limang piraso ng ginto at isang liham na nakabalot sa malinaw na plastik.

Ang sulat ay may pamilyar na sulat-kamay:

“Para kay Tomas, kung balang araw wala na ako…”

Tumayo si Tomas na nanginginig, at naalala niya ang lahat ng pagmamahal at sakripisyo ni Althea.

Kinabukasan, nang sumikat ang araw sa bintana, kinuha ni Tomas ang liham at dahan-dahang binasa.

“Tomas, kung nababasa mo ang liham na ito, wala na ako sa tabi ninyo. Humihingi ako ng tawad sa hindi pagsabi agad, pero alam kong kung sasabihin ko, hindi mo ako pahihintulutan na mabuhay nang tahimik sa huling mga araw ko. Mas malala ang sakit ko kaysa sa iniisip ko, at ayokong masaksihan mo ang lungkot sa aking mga mata. Gusto ko lang na ikaw at Nica ay mabuhay nang payapa.”

May halong luha si Tomas habang binabasa, naalala ang bawat pagod at sakit ni Althea na pilit itinatago para sa pamilya.

“Itong ginto ay naipon ko mula sa ibinenta kong maliit na lupa. Hindi ko sinabi sa iyo dahil gusto kong maipreserve ito para kay Nica. Kung wala na ako, gamitin mo ito para sa kanyang edukasyon. Huwag mong sayangin. At kung balang araw ay makatagpo ka ng ibang babae, sana mabuti ang kanyang puso, mahalin ka, at tulungan kang maging masaya.”

Matapos basahin, pinahigop ni Tomas ang liham at iniwan sa isang kahon ng kahoy kasama ang ginto. Mula noon, nawala na ang mga kakaibang tunog sa gabi, ngunit nanatiling ramdam ang presensya ni Althea sa kanilang tahanan, sa bawat alaala at ngiti ni Nica.

Tatlong taon ang lumipas, maayos na ang buhay nina Tomas at Nica. Muling binuksan ni Tomas ang maliit na tindahan ng electronics sa eskinita. Isang araw, may isang babaeng naghahanap ng pansamantalang tirahan sa kanilang lugar dahil sa malakas na ulan. Siya ay si Hannah, nagbebenta ng tuyo at de-latang pagkain sa palengke.

Dahan-dahan, naging malapit si Hannah sa kanila. Si Nica ay natuwa sa kanya dahil tinutulungan siya sa homework at minsang nagluluto ng mga tradisyonal na ulam.

— Tatay, luto ni Hannah ang sinigang parang luto ni Nanay! — bungad ni Nica.

Ngumiti si Tomas, at alam niyang kung buhay pa si Althea, masaya rin siya. Sa pagdaan ng mga buwan, naging bahagi na ng pamilya si Hannah. Hindi ito naging malakihang kasal, ngunit isang simpleng salu-salo sa pamilya at mga kapitbahay.

Tuwing anibersaryo ng pagpanaw ni Althea, magkakasama silang tatlo, nagdadala ng bulaklak sa puntod at nagkukuwento tungkol sa nakaraan. Sa puso ni Tomas, alam niyang patuloy ang pagmamahal ni Althea sa kanilang buhay — sa bawat butil ng bigas, bawat ngiti ni Nica, at sa bawat araw na sila’y magkakasama.

Sa huli, napagtanto niya: ang pagmamahal ay hindi nawawala. Ito’y nagbabago lamang ng anyo, ngunit nananatili, tahimik ngunit matatag, sa bawat araw ng kanilang buhay