Ang marang katahimikan sa loob ng business class ng eroplanong patungong Cebu ay tila isang manipis na kristal. Maganda ngunit handang mabasag anumang sandali. Sa labas ng bintana, ang malambot na dagat ng mga ulap ay lumulutang sa ilalim ng asul na langit isang payapang tanawin na kabaligtaran ng namumuong tensyon sa loob.

At ang dahilan ng tensyon ay maliit na kabalot sa isang mamahaling kumot at may mga baga na kayang higitan ng ingay ng makina ng eroplano. Si Enzo, ang pitong buwang gulang na anak ni Adrian ay walang tigil sa pag-iyak. Hindi ito isang simpleng pag-iyak. Ito ay isang sigaw na puno ng paghihirap. Isang tunog na tumatagos sa mga designer headphone ng mga pasahero, sa pilit ngiti ng mga flight attendant at direkta sa puso ni Adrian na tila pinipiga. Anak, please stop crying.

Pakiusap ni Adrian ang kanyang boses ay bahagyang nanginginig sa desperasyon. Sinubukan niyang iugoy si Enzo pakaliwa pakanan sa isang ritmong alam niyang mali at hindi natural. Ang kanyang mamahaling Italian suit ay tila kumikitid. Sa bawat segundo ang kwelyo ng kaniyang damit ay parang sumasakal sa kanya. Pawis.

Malamig na pawis ang nagsimulang mamuo sa kanyang noo. Sa kabila ng artiyal na lamig ng aircon, isang babaeng blonde sa kabilang pasilyo ang nagpakawala ng isang halatang-halatang buntong hininga at mas diniinan pa ang pagkakalagay ng kanyang headset. Hindi iyon nakaligtas sa paningin ni Adrian. Ang bawat tingin, bawat bulong ay parang maliliit na karayom na tumutusok sa kanyang pagkalalaki.

Si Adrian sa edad na 3 si ay isang taong sanay sa kontrol. Sa boardroom, isang salita niya lang ay batas. Sa negosyo, isang tawag lang niya ay kayang magpatakbo ng milyon-milyyong piso. Ngunit dito sa taas na 30 libong talampakan, hawak ang kanyang umiiyak na anak. Siya ay inutil. Ganap na inutil. Gusto mo ng gatas, baby? Here’s your milk.

Muli niyang sinubukan inilalapit ang bote sa bibig ng bata. Itinabig lang ito ni Enzo gamit ang maliliit nitong kamao ang mukha ay kulay kamatis na sa galit at pag-iyak. Ano ba ang ginagawa ko? Tanong niya sa sarili. Kung andito lang si Celn, alam niya kung anong gagawin. Ang pag-iisip sa kanyang yumaong asawa ay nagdulot ng panibagong kirot.

Mas matindi pa sa hiya na nararamdaman niya ngayon, apat na buwan. Apat na buwan pa lang siyang mag-isang nag-aalaga kay Enzo at pakiramdam niya ay apat na taon na siyang bigo. “Sir, is there anything we can do to help?” Tanong ng isang flight attendant. Ang ngiti ay propal ngunit ang mga mata ay nangungusap ng pag-aalala para sa ibang mga pasahero.

“We’re fine.” Kakalma rin siyang matigas na sagot ni Adrian. Ayaw ipakita ang kabiguan na kumakain sa kanyang loob. Pero hindi sila okay at hindi kumakalma si Enzo. Ilang hanay sa likuran sa premium economy section, nakaupo si Liza. Pilit niyang tinutuon ang pansin sa librong hawak niya ngunit ang mga letra ay nagsasayawan lang sa pahina.

Imposibleng magbasa. Ang iyak ng sanggol ay hindi ang nakakabagabag sa kanya bilang isang pediatric nurse. Sa loob ng anim na taon sanay na siya sa mga ganitong tunog. Ang tunay na gumugulo sa kanya ay ang tono ng desperasyon sa boses ng Ama. Nakikita niya ito mula sa kanyang kinaupuan.

Isang lalaking matangkad balingkinitan nakasuot ng damit na mas mahal pa siguro sa kabuuang sahod niya sa loob ng tatlong buwan. Mamahaling relos. Mga sapatos na kumikinang. Lahat sa kanya ay sumisigaw ng kapangyarihan at yaman. Lahat maliban sa paraan ng kanyang paghawak sa bata may pag-aalangan, may takot. At ang itsura ng purong pagkataranta sa kanyang mga mata napilit niyang itinatago.

Kinagat ni L ang kanyang ibabang labi. Huwag kang makialam, Liza, hindi mo problema yan. Iyun ang laging sinasabi niya sa sarili. Likas siyang mahiyain, isang katangi dala niya mula pagkabata sa kanilang maliit na bayan. Mas gusto niyang manatili sa isang tabi hindi mapansin ngunit ang pagiging nars niya ay mas malakas.

Ang bawat iyak ni Enzo ay parang isang alarma sa kanyang sistema. Isang tawag na kailangan niyang tugunan. Naririnig niya ang pagkakaiba ng iyak ng gutom, ng pagkabagot at ng sakit. At ang iyak ni Enzo ay may halong sakit. Lumingon siya sa kanyang bintana at bumuntong hininga. Ang biyaheng ito ay dapat sanay’y isang simpleng pag-uwi.

Ngunit malayo ito sa simple. Kinuha niya ang kanyang telepono at tiningnan muli ang huling mensahe mula sa kanyang kapatid na si Mia. Ate, kailangan natin ng pera para sa ospital. pinapahanap na tayo. Napapikit siya ng mariin. Ang bigat sa kanyang dibdib ay tila mas matindi pa kaysa sa pressure sa loob ng eroplano.

Ang perang naipon niya para sana sa paunang bayad sa isang maliit na lupa ay naubos na. At ngayon may bago na namang problema. Ang iyak ni Enzo ay lalong lumakas. Iyun na. Hindi na niya kaya. Itiniklop niya ang kanyang libro inilagay sa bag at tumayo. Sa bawat hakbang niya palapit sa business class, nararamdaman niya ang mga matang nakatingin sa kanya.

Ang suot niyang kupas na maong at simpleng puting t-shirt ay tila isinisigaw na hindi siya kabilang doon. Huminto siya sa tabi ng upuan ni Adrian. Tumingala ang lalaki ang kanyang mga mata na ngayo’y namumula sa pagod ay nagpakita ng gulat at kaunting inis. “Yes, pasensya na sa abala, sir. Mahinang sabi ni Los pabulong para madaig ang iyak ng bata.

” Narse po ako, pediatric nurse, baka baka po makatulong ako. Pinag-aralan siya ni Adrian mula ulo hanggang paa. Isang estranghero, isang babaeng simple ang itsura. Sa mundo niya ang tulong ay laging may katumbas na halaga. Ano ang kailangan nito? Kaya na namin. Salamat. Malamig niyang tugon at muling ibinaling ang atensyon kay Enzo.

Tumango si Lay sa nakaramdam ng hiya. Sabi na nga ba dapat hindi na siya nakialam. Aatras na sana siya nang biglang humiw si Enzo ng mas malakas pa isang matinis na sigaw na sinundan ng bigla ang katahimikan habang kumukuha ito ng hininga para sa susunod na buga. Sa maikling sandaling iyon, nagtama ang kanilang mga mata.

At sa mga mata ni La, wala nakitang panghuhusga si Adrian. Wala ring awa. Ang nakita niya ay purong pag-aalala. Malamang po masakit ang tenga niya dahil sa pressure malumanay na. Sabi ni Lay sa sinasamantalaang pagkakataon. Karaniwan po yun sa mga sanggol kapag paakyat ang eroplano. Nag-alinlangan si Adrian.

Ang pagod at desperasyon ay unti-unting tumatalo sa kanyang pride. “Sige!” pinalang sabi sumusuko. “Please gawin mo ang lahat.” May kaunting ngiti sa labi ni L habang iniaabot nito ang kanyang mga kamay. Ako na po. Maingat na inilipat ni Adrian si Enzo sa mga braso ni Lisa. Sa isang iglap tila nagbago ang lahat. Ang paglipat ng mga kamay ay sapat na para mapatigil si Enzo sa pag-iyak ang kanyang mga mata na puno pa ng luha ay nakatitig sa bagong mukha sa kanyang harapan.

Hello,” hans sambulong ni Laysa sa isang malambing na boses na tila Musika. Dinala niya ang bata sa isang posisyon na mas komportable bahagyang nakatagilid. Gamit ang kanyang hinlalaki, dahan-dahan niyang minasahe ang isang maliit na parte sa likod ng tenga ng sanggol sa may bandang panga.

Nakakatulong po ito para ma-release ang pressure sa kanyang tenga. Paliwanag niya kay Adrian na ngayon ay manghang-mangha sa panonood. Ang kanyang mga galaw ay kalmado sanay at puno ng kalinga. Ilang sandali lang ang mga hikbi ni Enzo ay naging mahinang pagsinghot. Ang kanyang mga talukap ay unti-unting bumibigat. Ang kanyang paghinga ay naging malalim at regular hanggang sa tuluyan na siyang nakatulog.

Ang biglaang katahimikan ay halos nakakabingi. Ang tensyon sa loob ng business class ay biglang nawala na parang bula. Ang babaeng blond ay nag-alis ng kanyang headset at nagbigay ng isang tipid na tango ng pasasalamat kay Liza. Ang ibang pasahero ay bumalik sa kanilang mga binabasa at laptop.

Ang hangin ay napuno ng kolektibong buntong hininga ng ginhawa. Pero para kay Adrian, ang katahimikan ay isang himala. Tinitigan niya ang payapang mukha ng kanyang anak. Ang maliliit na pilik mata nito ay nakapikit sa ibabaw ng mamula-mula pa ring pisngi. Pagkatapos ay tumingin siya kay Liza na maingat na inililipat si Enzo pabalik sa kanyang mga braso.

“Paano? Paano mo ginawa yun?” tanong ni Adrian. Ang kanyang boses ay mahina at puno ng pagkamangha. Sinubukan ko na ang lahat. Isang mahiyain na ngiti ang sumilay sa labi ni Lisa. Experience lang po at kaunting pasensya sagot niya. Ang pinakaimportante ay manatiling kalmado. Nararamdaman po kasi ng mga bata ang stress natin.

Ibinalik niya ng maingat si Enzo kay Adrian na ngayon ay mas may kumpyansang humawak sa anak. Huwag mabilis na sabi ni Adrian nang makitang aalis na si Liza. Dito ka na muna. Please. Baka magising siya kapag umalis ka. Itinuro niya ang bakanteng upuan sa tabi niya. Umupo ka muna kahit sandali lang. Nag-aalangan man ay umupo si Lisa sa dulo ng upuan hindi komportable sa mamahaling katad.

Adrian sabi ng lalaki. Inilahad ang kamay. Ako si Adrian. La, tugon niya tinanggap ang kamay nito. Ang kamay ni Adrian ay mainit at malaki. At ang paghawak nito ay panandalian lang. Ngunit nag-iwan ng kakaibang pakiramdam. Liza po. Liza Cruz. Sa loob ng sumunod na oras habang si Enzo ay mahimbing na natutulog isang hindi inaasahang pag-uusap ang namuo sa pagitan nila, nagsimula ito sa simpleng pasasalamat ni Adrian na nauwi sa pagbabahagiin niya ng kanyang hirap bilang isang bagong viudo at solong ama.

Hindi niya binanggit ang detalye ng kanyang yaman o posisyon. Sa halip nagsalita siya bilang isang ama na nalulunod sa responsibilidad. Nakinig si Liza ng may sinseridad. Nagbibigay ng maliliit na payo at pampalubag loob. Sa kabila ng kanyang pagiging mahiyain. Kapag tungkol sa mga bata at pag-aalaga ang usapan, lumalabas ang kanyang kumpyansa.

Habang nag-uusap sila, naramdaman ni Adrian ang isang gaan. na matagal na niyang hindi naramdaman. Ang babaeng ito na may simpleng pananamit at malumanay na pananalita ay nagbigay sa kanya ng kapayapaan sa loob lamang ng ilang minuto. Isang bagay na hindi kayang bilhin ng kanyang pera. Uuwi ka sa pamilya mo sa Cebu tanong ni Adrian.

Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Lisa. Opo. May may kailangan lang asikasuhin na emergency. Isang anino ng pag-aalala ang dumaan sa kanyang mga mata. Isang bagay na hindi nakaligtas kay Adrian. Bago pa man siya makapagtanong muli, lumabas ang anunsyo ng piloto. Cabin crew, prepare for landing.

Habang papalapit ang eroplano sa Mtan, Cebu International Airport, ang unti-unting pagbaba ay nagsimulang makaapekto kay Enzo. Gumalaw ito sa mga braso ni Adrian at nagpakita ng senyales ng pagkairita. Agad na kumilos si Lisa. Ito po ipasipsip niyo sa kanya. Sabi niya iniaabot ang isang malinis na panyo na binalumbon niya na parang pacifier habang ginagawa ulit ang banayad na masahe sa tenga.

Naging epektibo ulit ito. Nanatiling tulog si Enzo hanggang sa lumapag ang eroplano. Nang tuluyan ng huminto ang eroplano at nagsimula ng tumayo ang mga pasahero, alam ni Liza na oras na para umalis. Sige po, Sir Adrian. Mauna na ako. Sabi niya handa ng tumayo. Sandali L pigil ni Adrian ang tono niya ay mas apurado kaysa sa inaasahan niya.

Nakaramdam siya ng isang kakaibang pag-aatubili na magwakas na ang kanilang pagkikita. Hindi lang dahil sa tulong niya kay Enzo kundi dahil sa kanya. Mayroon sa presensya niya na nagpapakalma sa kaguluhan sa kanyang loob. Ano po ‘yon? Nag-isip si Adrian ng mabilis. Alam niyang malabong magkita pa sila. Ngunit may isang bahagi sa kanya na ayaw itong tanggapin.

At bigla naalala niya ang mensahe na nakita niya sa telepono ni Lisa. Kailangan natin ng pera para sa ospital. Ang pag-aalala sa mukha nito ang biglaang biyahe. Isang ideya isang desperado marahil ay makasariling ideya ang nabuo sa kanyang isipan. Hinawakan niya ang resibo mula sa bulsa ng kanyang suit at kinuha ang ballpen.

Isinulat niya ang kanyang personal na numero. Gusto kitang pasalamatan ng maayos. Sabi niya iniabot ang papel at may iaalok sana ako. Nagtatakang kinuha ni Laysa ang papel. Kailangan ko ng tulong sa Cebu. Sa loob ng dalawang linggo, diretsong sabi ni Adrian. Kailangan ko ng isang taong tulad mo para tulungan ako kay Eno.

Professional consultation. Babayaran kita ng maayos. Doble sa sahod mo bilang Nars. Triple kung kailangan. Napatulala si Lay sa hindi makapaniwala sa narinig. Nakatingin lang siya sa mga numerong nakasulat sa papel. Pagkatapos ay sa seryosong mukha ni Adrian. Tawagan mo ako. Dagdag ni Adrian habang ang mga tao ay nagsisimula ng bumaba.

Isipin mo, mukhang kailangan mo rin ng tulong at kailangan ko rin. Baka baka matulungan natin ang isa’t isa. Hindi na nakasagot si Lizza. Tumango lang siya na parang wala sa sarili. at nagmamadaling lumabas ng eroplano ang papel ay mahigpit na hawak sa kanyang kamay. Habang naglalakad siya papalayo sa airport, ang ingay ng paligid ay tila nawala.

Ang nasa isip niya lang ay ang dalawang bagay, ang malaking problemang naghihintay sa kanya sa bahay at ang isang hindi inaasahang alok mula sa isang estranghero na maaaring maging solusyon o simula ng mas malaki pang problema. Ang itim na Mercedes-Benz ay tahimik na pumasok sa dambuhalang gate ng Villa Valderama.

Para kay Adrian, ang pag-uwi sa bahay na ito ay palaging may kasamang lamig na gumagapang sa kanyang buto. Isang lamig na walang kinalaman sa temperatura. Ito ang kaharian ng kanyang ina at sa kahariang ito, siya ay isang prinsipe na laging may pagkukulang. Bumukas ang malaking pinto na gawa sa nara bago pa man sila makababa, sumalubong sa kanila ang nakahilerang mga kasambahay na nakayuko.

Ngunit ang mga mata ni Adrian ay nasa iisang pigura lamang. Isang babaeng matangkad at baling kinitan. Nakasuot ng isang eleganteng puting bestida. Ang buhok ay perpektong nakaayos at ang mukha ay tila inukit sa yelo. Si Donya Consuelo Valderama. Himala at nakarating kayo ng buo bungad nito ang bos sa kalmado ngunit may talim.

Hindi man lang niya tinangkang batiin ang anak ng isang yakap. Ang kanyang mga mata ay agad na napunta sa karga nitong sanggol. Mamaikling tugon ni Adrian sanay na sa ganitong pagsalubong. Lumapit si Donya Consuelo hindi para tingnan si Adrian kundi para suriin si Enzo. Tiningnan niya ang bata na parang isang mamahaling bagay na may posibleng depekto.

Kamukha siya ng ina niya. Hindi ito isang papuri. Sa tono ni Donya Consuelo, ito ay isang hatol. Ordinaryo, naramdaman ni Adrian ang pag-init ng kanyang panga. Ang sugat na dulot ng pagkamatay ni Celine ay sariwa pa at ang bawat salita ng kanyang ina ay parang asin na ipinapahid dito. Nasaan si Ctherine? Sabi ko’y salubungin ka niya pag-iiba ng usapan ng matanda.

Hindi pinapansin ang reaksyon ng anak. At tila isang senyales, isang babaeng napakaganda ang lumabas mula sa sala. Nakasuot ng isang mamahaling silk dress. Ang bawat galaw ni Ctherine ay kalkulado. Ngumiti ito ng matamis kay Adrian. Adrian darling, I’m so glad you’re here. Sabi nito at lumapit para bumeso. Pilit na ng ngumiti si Adrian.

And this must be little Enzo. Oh his. Cute. Inilahad ni Ctherine ang kanyang mga kamay. Can I hold him? Nag-aalang ibinigay ni Adrian ang anak. Sa sandaling mailipat si Enzo sa mga braso ni Ctherine na humawak dito na parang isang porselanang babasagin nagsimula itong mag-inat. Ilang segundo lang, isang malakas na iyak ang muling umalingawngaw sa loob ng mansyon.

Mas malakas pa kaysa kanina sa eroplano. Ang iyak ay puno ng takot at pagtutol. Gulat na halos mabitawan ni Ctherine ang sanggol. Oh my goodness, what’s wrong with him? Akin na mabilis na sabi ni Adrian. Kinuhang muli si Enzo na agad namang bahagyang tumahan nang makabalik sa kanyang pamilyar na bisig.

Tiningnan ni Donya Consuelo si Adrian ng may pagkadismaya. Hindi mo man lang mapatahan ang sarili mong anak, Adrian. Paano mo pamamahalaan ang isang buong kumpanya kung ganyan ka? Hindi na sumagot si Adrian dala ang kanyang umiiyak na anak. Tinalikuran niya ang dalawang babae at umakyat sa hagdanan patungo sa kanyang silid.

Ang mga salita ng kanyang ina ay sumusunod sa kanya na parang anino. Ang amoy ng gamot at takot ang sumalubong kay Liza pagpasok niya sa kanilang maliit at masikip na bahay sa isang subdisyon sa Mandawee. Ang kanyang ina si Aling Rosa ay nakaupo sa isang lumang silyang yantok. Ang mukha ay puno ng pag-aalala. Ang kanyang nakababatang kapatid na si Mia ay nasa sofa.

Namumugto ang mga mata saiyak. Ate! Hikbi ni Mia nang makita siya. Agad na lumapit si L at niyakap ang kapatid. Anong nangyari? Ayos ka lang ba? Siya ang dapat mong tanungin kung ayos lang. Sabi ni Aling Rosa, ang boses ay pagod. Ang lalaking nabangga niya nasa ospital pa rin at ang pamilya naghahabla. Umupo si Laysa sa tabi ni Mia.

Magkano ang kailangan mil para sa paunang bayad sa ospital?” sagot ni Mia habang umiiyak at humihingi sila ng dal,000 para sa danos para daw hindi na ituloy ang kaso. “Ate, wala tayong ganong pera? Nagpunta sila dito kanina kasama ang dalawang lalaking mukhang bouncer. Pinagbantaan nila si nanay.

Naramdaman ni Lsa na nanlamig ang buong katawan. Ang naipon niyang pera ay kulang pa. Ang sahod niya ay hindi sasapat. Naibenta na nila ang iilang alahas na pamana ng kanilang ama. Wala na silang mahuhugot. Babalik daw sila. Bukas ate dugtong ni Mia ang boses ay nanginginig sa takot. Kapag wala raw tayong pera, itutuloy na nila ang reklamo sa pulis.

Napahawak si Laysa sa kanyang ulo. Ang bigat ng mundo ay tila na sa kanyang mga balikat. Paano? Saan sila kukuha ng ganong kalaking halaga sa loob ng isang gabi? Ang kanyang pag-uwi ay hindi na lamang tungkol sa pera kundi tungkol na rin sa kaligtasan ng kanyang pamilya. Habang nag-iisip siya ng kahit anong solusyon, biglang nag-ring ang kanyang telepono.

Isang hindi pamilyar na numero. Kinabahan siya. Baka isa ito sa mga pinagkakautangan. Nanginginig niyang sinagot. Hello, good afternoon. Is this Miss Liza Cruz? Tanong ng isang formal na boses babae. I’m calling from Philippine Airlines. One of our business class passengers, Mr. Adrian Valderama. would like to get in touch with you regarding an urgent matter.

He requested that we pass on his contact details. Napatangga si Lisa. Adrian Valderama ang lalaki sa eroplano. Bago pa man siya makapagproseso, isa pang tawag ang pumasok. Ang numerong ibinigay sa kanya. Huminga siya ng malalim at sinagot ito. Lisa. Ang boses ni Adrian ay nasa kabilang linyang malinaw at direkta. May maririnig na mahinang iyak ng sanggol sa likuran.

S, Sir Adrian, nag-isip ka na ba sa alok ko tanong nito? Walang paligoy-ligoy. Hindi pa po. Kakarating ko lang po sa gagawin kong mas madali para sao putol ni Adrian ang tono niya ay desperado na. I need a childc consultant. 2 weeks I will pay you Php150,000. Cash. Bukas na bukas at Php50,000. Ang mga salita ay umalingawngaw sa isip ni Lisa.

Ang halaga ay sapat na para bayaran ang paunang danyos at ang ospital at may matitira pa. Ito ay isang himala. Isang sagot sa kanyang mga panalangin na dumating sa anyo ng isang problemadong estranghero. Bakit po ‘yun lang ang nagawa niyang itanong? Isang mapait na tawa ang narinig niya mula sa kabilang linya dahil hindi ko alam ang ginagawa ko, Li.

At napapaligiran ako ng mga taong mas interesado sa itsura kaysa sa kapakanan ng anak ko. Ikaw lang ang nakapagpatahan sa kanya. Please! Natahimik si Laysa. Sa kanyang tabi, humihikbi pa rin si Mia. Sa kanyang harapan, ang kanyang ina ay nagdarasal ng pabulong. Sa kanyang telepono, isang alok na tila hulog ng langit. Ngunit alam niyang may kapalit.

Ang pagpasok sa mundo ni Adrian Valderama, ang mundo ng mga mansyon ng mga mapanuring mata tulad ng kay Donya Consuelo at ng mga sikretong hindi niya alam ay parang pagpasok sa lungga ng leon. Ngunit ang pamilya niya ay nasa panganib at para sa kanila haharapin niya kahit anong panganib.

Tumingin siya sa numero ni Adrian sa kanyang screen. Kumikinang ito na parang isang bicon sa gitna ng kadiliman. Isang lifeline. Sige po. Pinal niyang sabi ang kanyang boses ay mas matatag kaysa sa nararamdaman na niya. Tinantanggap ko po ang alok ninyo. Kinabukasan, isang sasakyan na mas mahal pa siguro sa pinagsama-samang halaga ng lahat ng bahay sa kanilang kalye ang huminto sa tapat ng gate ni Liza.

Siya mismo ang nagulat ng makita ang isang driver na nakauniporme na bumaba at magalang na ipinagbukas siya ng pinto. Ang buong kapitbahayan ay tila huminto sa kanilang ginagawa. Ang mga mata ay nakatutok sa eksenang hindi pang karaniwan. Salamat po! Mahinang sabi ni Lay sa bitbit ang isang maliit na duffle bag na naglalaman ng kanyang mga damit para sa dalawang linggo.

Ang loob ng sasakyan ay amoy bagong katad at banayad na air freshener. Ito ay isang mundo na napapanood niya lang sa mga pelikula habang umaandar ang sasakyan papalayo sa pamilyar na gulo ng Mandawe at papasok sa eksklusibong mga subdisyon ng Cebu City, nararamdaman niya ang unti-unting paghiwalay sa kanyang sariling mundo.

Ang perang ipinadala ni Adrian kaninang umaga sa pamamagitan ng isang personal na mensahero ay nasa bangko na sapat para pansamantalang mapakalma ang unos sa kanilang pamilya. Ngayon kailangan niyang harapin ang kapalit. Ang Villa Valderama ay mas nakakatakot sa personal. Ang mga pader nito ay matataas tila itinatago ang mga sikreto sa loob.

Sinalubong siya ng driver sa malaking pinto. Sa pagbukas nito, isang matandang kasambahay na may mahigpit na itsura ang naghihintay. Ikaw ba si Miss Cruz?” tanong nito. Sinusuri siya mula ulo hanggang paa. “Sumunod ka sa akin,” naghihintay si Senora Consuelo. Dinala siya sa isang malawak na sala na pinalamutian ng mga antigong kasangkapan at malalaking painting.

Ang bawat bagay ay mukhang mamahalin at hindi dapat hawakan. At sa gitna ng lahat ng ito, nakaupo sa isang silyang tila trono si Donya Consuelo may hawak na tasa ng tsa. Sa tabi niya ay si Ctherine na may isang mapanuyang ngiti sa labi. So ito na pala ang himalang ipinadala ng langit. Sarkastiko ang sabi ni Ctherine sapat na malakas para marinig ni Lisa.

Tumayo si Donya Consuelo. Hindi niya inilahad ang kanyang kamay. Miss Cruz, I am Consuelo Valderama. Ang kanyang boses ay may autoridad na hindi nangangailangan ng lakas. Naiintindihan ko na ikaw ay isang Nars. Opo, ma’am. Magalang na sagot ni Lay sa Pilit na hindi ipinapakita ang kaba. At naintindihan mo ba ng malinaw ang iyong magiging trabaho dito? Tanong ulit ng matanda.

You are here to assist with the baby. Nothing more. Hindi ka bisita. Isa kang empleyado. Naiintindihan ko po. Matatag na sagot ni L. Ngumiti si Ctherine. Mabuti naman at malinaw sa’yo. Mahirap na baka may iba kang iniisip. Itinuro niya ang simpleng bestida at flat shoes ni L. You should ask Adrian for a clothing allowance. You look out of place.

Bago pa man makasagot si Lay sa isang boses ang narinig mula sa hagdan. Katherine, that’s enough. Si Adrian bitbit si Enzo na mukhang bagong gising. Ang kanyang mukha ay pagod. Ngunit ang kanyang mga mata ay nagliwanag ng makita si Liza. Leza, mabuti’t nakarating ka. Sa sandaling iyon, tila narinig ni Enzo ang boses ni L o marahil ay naramdaman ang pagbabago sa mood ng kanyang ama.

Nagsimula itong umungol handa ng umiyak. Akin na po sir sabi ni L at automatikong lumapit. Sa paglapit niya tila isang mahika ang nangyari. Ang namumuong pag-iyak ni Enzo ay napalitan ng isang pag-ungol ng pagkamausisa. Kinuha ni Laysa ang sanggol mula kay Adrian. Ang kanyang paghawak ay puno ng kumpyansa at init isang bagay na kabaligtaran ng pag-aalangan nina Adrian at Ctherine. “Hello, baby boy.

Na-miss mo ba ako?” Malambing na bulong ni Laysa. Dinala niya si Enzo malapit sa bintana at itinuro ang mga ibon sa hardin. Agad na naagaw ang atensyon ng bata. Ang mga maliliit nitong kamay ay sumusubok na abutin ang salamin at isang maliit na tawa ang kumawala sa bibig nito. Ang tunog ng tawa ng sanggol sa loob ng tahimik na mansyon ay isang bagay na bihira. Namangha si Adrian.

Sa loob ng 24 na oras, ngayon lang niya ulit narinig tumawa ang kanyang anak. Tumingin siya kay Long pagasalamat. Ngunit ang eksena ay lalong nagpainit sa ulo nina donelo at Ctherine. Ang dali kung paano nakuha ni Laysa ang loob ng bata ay isang sampal sa kanila. Ito ay isang patunay ng kanilang sariling pagkukulang.

Idaaihatid mo si Miss Cruz sa kanyang kwarto. Utos ni Donya Consuelo sa kasambahay. Ang boses ay malamig at pormal pinuputol ang sandali. Pagkatapos ipakita mo sa kanya ang nursery, siguraduhin mong alam niya ang lahat ng patakaran sa pamamahay na ito. Sumunod si L sa kasambahay karga pa rin si Enzo na ngayon ay masayang naglalaro sa kanyang buhok.

Habang paakyat sila sa hagdan, narinig niya ang boses ni Doal. Adrian, sumunod ka sa akin sa opisina. Mag-uusap tayo’t mariing sabi nito. Ang kwartong ibinigay kay Liza ay nasa isang hiwalay na bahagi ng bahay malapit sa nursery. Maliit ito kumpara sa ibang mga silid na nakita niya. Ngunit mas malaki pa rin ito at mas maganda kaysa sa sarili niyang kwarto.

Sa bahay may sarili itong banyo at isang bintana na nakatanaw sa malawak na hardin. Nang maiwan na silang dalawa ni Eno, ibinaba niya ang bata sa kuna at tiningnan ng paligid. Ang nursery ay puno ng pinakamamahaling laruan at gamit ngunit walang personal na dating. Walang mga litrato, malamig. Mukhang tayong dalawa ang magkakasama dito ‘ ba?” sabi ni Laysa sa bata na ngayon ay masayang ngumunguya sa kanyang laruan.

Gabi na ng muling magpakita si Adrian. Kumatok ito ng marahan sa pinto ng nursery. “Pasok po!” sabi ni Lisa. Pumasok si Adrian ng kanyang mukha ay mas pagod kaysa kanina. “Pasensya ka na sa kanila kanina.” Lalo na kay Ctherine. Sanay na po ako sa mga matapobre, sir. Birong sagot ni La, ngunit may bahid ng katotohanan. Ngumiti si Adrian.

Huwag mo na akong tawaging sir. Adrian na lang. Umupo siya sa isang silya sa tabi ng kuna. Salamat ulit L. Para kang isang anghel na hulog ng langit. Trabaho ko po ito. Sagot niya. Inaayos ang mga gamit ni Enzo. Hindi. Higit pa sa trabaho ang ginagawa mo. Sabi ni Adrian ang kanyang mga mata ay seryoso. You have a gift.

Nagkaroon ng ilang sandali ng katahimikan. Sa pagitan nila pinupuno lamang ng mahinang tunog ng paghinga ni Enzo na nagsisimula ng antukin. Nang paalis na si Adrian, huminto siya sa may pintuan. “La!” Tawag niya. Lumingon ito. Kung may kailangan ka o kung meron silang ginawa sao, sabihin mo lang sa akin. Tumango si Liza.

Ngunit sa kanyang isipan, alam niyang hindi ganoon kadali. Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Enzo, lumabas si Lsa sa maliit na balkonahe ng kanyang kwarto para magpahangin. Mula doon, tanaw niya ang isang bahagi ng sala kung saan bukas pa ang ilaw. Nakita niya si Donya Consuelo at Adrian na nag-uusap. Hindi niya marinig ang mga salita ngunit kitang-kita niya ang tensyon.

Ang bawat galaw ng matanda ay matigas ang bawat sagot ni Adrian ay tila isang depensa. At sa isang sandali, nagtama ang tingin nila ni Adrian mula sa malayo. Isang tingin na puno ng pagod frustrasyon at isang emosyon na hindi pa niya mapangalanan. Biglang may tumikhim sa kanyang likuran. Napalingon si Lay sa gulat.

Si Donya Consuelo nakatayo sa may pintuan ng kanyang kwarto. Hindi niya namalayan ang pagdating. Ang mga empleyado ay dapat nasa loob na ng kanilang mga silid sa ganitong oras. Malamig na sabi ng matanda lalo na kung mayroon silang tendensyang maging tsismosa. Naramdaman ni Laysa ang pag-akyat ng dugo sa kanyang mukha.

Paumanhin po, nagpapahangin lang po ako. Lumapit si Donya Consuelo ang kanyang mga mata ay tila nakakapasok sa kaluluan ni Liza. “Tandaan mo kung saan ka lulugar, hija.” sabi nito sa isang mapanganib na bulong. Isa ka lang empleyado dito. Isang pansamantalang solusyon sa isang pansamantalang problema. Huwag kang mangarap na maging higit pa diyan.

Pagkasabi noon, tumalikod na si Donya Consuelo at naglakad palayo. Iniwan si Liza na nanginginig sa lamig isang lamig na hindi dulot ng hangin ng gabi kundi ng babala na kanyang natanggap. Ang bahay na ito ay hindi lang isang lugar ng trabaho. Ito ay isang larangan ng digmaan at siya sa ayaw at sa gusto niya ay nasa gitna nito.

Kinabukasan ang almusal sa Villa Valderama ay isang pormal at tahimik na seremonya. Ang mahabang lamesa na gawa sa mahogani ay puno ng pagkain, mga sariwang prutas tinapay at iba’t ibang ulam ngunit ang hangin ay mabigat sa tensyon. Si Donya Consuelo ay nasa kabisera. Nagbabasa ng diyaryo na parang walang ibang tao sa silid.

Si Adrian ay nasa kanyang kanan pilit na kumakain. Si Katherine na dumating ng maaga ay nasa kanyang kaliwa. Abala sa pag-post ng kanyang perfect breakfast sa Instagram. Si Liza ay pumasok dahan-dahang tinutulak ang high chair ni Enzo. Magandang umaga po, bati niya sa lahat. Tumingin lang si Donya Consuelo sa ibabaw ng kanyang diyaro.

At bumalik sa pagbabasa, si Adrian lang ang ngumiti. “Good morning, Liza. Kumain ka na.” “Mamaya na lang po, sir Adrian. Unahin ko lang po si Enzo,” sabi niya at nagsimulang ihanda ang cereal ng bata. Sa kandungan ni Enzo ay isang maliit na kumot na may burdan ng mga eroplan. Ito ay gawa pa ng ina nitong si Celine, isa sa iilang personal na bagay na naiwan nito para sa anak.

Habang isinusubo ni L ang pagkain sa bata, kinuha ni Ctherine ang pitsel ng orange juice. Sa isang galaw na halatang sinadya habang ibinabalik niya ito sa lamesa aksidente niyang natabig ang baso. Ang malamig at malagkit na orange juice ay tumapon hindi sa mamahaling table cloth kundi direkta sa kumot ni Enzo. Oh dear.

Malakas na sabi ni Ctherine, ang kanyang kamay ay nasa bibig na tila nagulat. I am so clumsy. Nagulat si Enzo sa bigla ang pagkabasa at nagsimulang umungol. Agad na kinuha ni Laysa ang kumot. Naku, nabasa ang paborito mong Blanky. Malumanay niyang sabi sa bata. Pinapakalma ito. Bago pa man umiyak, tiningnan ni Adrian si Catherine ng masama.

Alam niya kitang-kita niya ang pagkilos nito. Sinadya iyon. Ang kumot na yon ay mahalaga sa kanya. Ito ang huling proyektong tinapos ni Celine bago siya maaksidente. Hayaan mo na yan. Itapon mo na lang. Bibili na lang ako ng bago para sa bata. Something from a proper brand like Hermes. Sabi ni Ctherine iwinawagayway ang kanyang kamay na parang walang nangyari. Hindi sumagot si Lisa.

Dahan-dahan niyang tinanggal ang kumot at ibinigay kay Aida ang kasambahay na agad lumapit. Ida pakilaban po agad ha. Gamitan niyo po ng maligamgam na tubig para hindi magmantsa. Opo, ma’am Liza. Sagot ng kasambahay. Ang kalmadong reaksyon ni L ang kanyang pag-aalala sa kumot at ang pagtawag sa kanya ng ma’am ng kasambahay ay lalong nagpainis kay Ctherine.

Bumaling siya kay Adrian. Darling, I was thinking. Sabi niya, “Ang boses ay matamis na. Tila pampapawis sa nangyari. My foundation is hosting a charity ball this Friday. It’s for the benit of the city’s orphanages. Of course, you’re the guest of honor. It will be a perfect opportunity to show everyone that you’re moving on, that you’re ready to take on your social responsibilities again.

Tumingin si Donya Consuelo sa anak. Magandang ideya yan. Kailangan mong magpakita ulit sa publiko at kailangan mong magdala ng karapat-dapat na partner. Ang tingin niya ay puno ng kahulugan. Isang direktang utos na isama si Catherine. Bago pa man makasagot si Adrian, lumingon si Ctherine kay Liza. You can take the night off on Friday, Liza.

Siguradong pagod ka na rin sa pag-aalaga sa bata. We won’t be needing you. Iyun na ang huling patak. Ibinaba ni Adrian ang kanyang kubyertos ng may kalabog. Ang tunog ay umalingawngaw sa tahimik na silid. Tiningnan niya si Katherine. Ang kanyang mga mata ay malamig at matigas. Mali ka, Katherine. Sabi niya ang boses ay kontrolado ngunit may diin. We will be needing her.

Nagulat si Katherine maging si Donya Consuelo ay nag-angat ng tingin mula sa diyaro. Tumingin si Adrian kay Liza na nakatayo lang sa tabi ni Enzo. La, wala kang night off sa biyernes po? Naguguluhang tanong ni L. invited ka sa party. Pagpapatuloy ni Adrian ang kanyang mga mata ay hindi inaalis kay Ctherine at hindi ka pupunta doon bilang yaya ni Enzo.

You will come as my partner. Ang katahimikan na sumunod ay mas mabigat pa kaysa kanina. Si Katherine ay napanganga ang kanyang perpektong colorete ay tila nag-crack. Si Donya Consuelo ay tinitigan ng anak na parang hindi niya ito kilala. Ang kanyang mga mata ay nanlilisik sa galit. Si Liza ay parang binuhusan ng malamig na tubig.

Partner siya sa isang magarbong party kung saan ang lahat ay mayayaman at makapangyarihan. Ito ay isang deklarasyon ng giera at ginawa siya ni Adrian na sentro nito. Adrian, have you lost your mind? Siyempre ni Donya Consuelo ang bawat salita ay mabagal at puno ng panganib. Noma. For the first time in a long time, I think I’m thinking clearly.

Sagot ni Adrian tumayo mula sa lamesa. Tapos na ako kumain. Lumapit siya kay Lisa at kay Enzo. La, samahan mo kami ni Enzo sa Hardin. He needs some fresh air. Hindi na niya hinintay ang sagot. Nagsimula na siyang maglakad isang malinaw na senyales para sumunod si Lisa. Habang tinutulak niya ang high chair palabas ng dining room, naramdaman ni L ang mga nag-aapoy na tingin nina Donya Consuelo at Ctherine na nakatutok sa kanyang likuran.

Sa hardin sa ilalim ng isang malaking puno ng mangga sa wakas ay nakahinga si Lsa ng maluwag. “Pasensya ka na ulit!” sabi ni Adrian. Ginugulo ang kanyang buhok sa frustrasyon. Hindi ko dapat ginawa ‘yun. I just I snapped. Pagod na akong panoorin silang maliitin ka. Ayos lang po. Mahinang sagot ni L kahit ang totoo ang puso niya ay kumakabog pa rin sa takot at sa isang bagay pa.

Isang bagay na parang kiliti paghanga. Hindi ka obligadong sumama. Sabi ni Adrian. I can make an excuse. Tumingin si Lisa sa kanya pagkatapos ay sa masayang mukha ni Enzo na pinapanood ang isang paru-paro. Nakita niya ang pagod sa mga mata ni Adrian ang bigat ng mundong dinadala nito.

At sa isang iglap, nagdesisyon siya. Hindi na siya aatras. Sasama po ako. Sabi niya ang kanyang boses ay mas matatag na ngayon. Pero may isang kondisyon kahit ano. Mabilis na sagot ni Adrian. Huwag niyo na po akong tawagin po at huwag niyo na akong ituring na empleyado lang. Sabi ni Linitingnan siya ng diretso sa mata.

Kung gusto niyo akong maging partner niyo sa gabing yon, kailangan niyo muna akong ituring nakapantay. Natigilan si Adrian at pagkatapos isang tunay hindi pilit na ngiti ang sumilay. sa kanyang mga labi sa unang pagkakataon mula nang dumating sila sa Cebu. Deal sabi niya deal ang ballroom ng Shangrila Maktan ay kumikinang na parang isang kahon ng alahas.

Ang mga dambuhalang chandelier ay nagkakalat ng ginituang liwanag sa mga panauhin na nakasuot ng kanilang pinakamagagarang bestida at suit. Ang mahinang tunog ng isang string quartet. At ang masayang tawanan ay nagpupuno sa hangin. Sa gitna ng karangyaan pakiramdam ni L ay isa siyang pipit na ibon na napadpad sa pugad ng mga pabo real.

Ang suot niyang simpleng navy blue na bestida na binili nila ni Adrian kaninang hapon sa isang maliit na butik. Sa halip na sa mga designer store na iminumongkahin nito ay elegante sa sarili nitong paraan. Ngunit sa tabi ng mga kumikinang na hiyas at mga sikat na tatak na suot ng ibang mga babae para siyang isang anino. Are you okay? Bulong ni Adrian ang kanyang kamay ay bahagyang nakahawak sa kanyang likuran isang maliit na galaw ng suporta. Medyo kinakabahan.

Aminado ni Liza. Pakiramdam ko lahat sila nakatingin sa akin. Hayaan mo sila. Sabi ni Adrian. Ang kaniang tingin ay matatag. “You look beautiful.” Ang sinceridad sa kaniang boses ay nagbigay ng kaunting init sa dibdib ni Lsa. Ngunit ang init na ‘yon ay agad na naglaho nang makita nila si Ctherine na papalapit na tila isang reyna na naglalakad sa kanyang korte.

Nakasuot ito ng isang napakagandang pulang bestida na tila sumisigaw ng atensyon. Adrian darling, there you are. Bati nito bumeso kay Adrian habang ang mga mata ay nanunya kay L. And you brought the help. How modern of you? Ctherine, her name is La, and she is my partner tonight. Marying, sabi ni Adrian.

Oh, of course, partner. Sabi ni Katherine, ang salita ay puno ng pangi-insulto. Well, La, I hope you enjoy the food. Siguradong masarap yan kaysa sa kinakain mo sa staff quarters. Pagkasabi noon, tumalikod na ito at lumapit sa isang grupo ng kanyang mga mayayamang kaibigan na lahat ay lumingon at tumingin kay Laysa bago nagbulungan at nagtawanan.

Naramdaman ni Laysa na namula ang kanyang mukha. Gusto niyang magtago. Gusto niyang umuwi. Huwag mo silang pansinin. Sabi ulit ni Adrian. Ang kaniyang pagkakahawak ay masumigpit ng bahagya. They’re not worth your time. Sa loob ng sumunod na oras, sinubukan ni Adrian ang kanyang makakaya para protektahan si Liza.

Ipinakilala niya ito sa kanyang mga kasosyo sa negosyo bilang isang malapit na kaibigan. Pilit na ngumingiti at tumatango si Lisa. Ngunit ang bawat pakikipag-usap ay isang pagsubok. Naramdaman niya ang mga mapanuring tingin ang mga pilit na ngiti. Alam niyang pinag-uusapan siya. Ang yaya na biglang naging partner. Nakahanap si L pagkakataon na makatakas ng ilang sandali.

Nagpaalam siya kay Adrian na kukuha lang ng maiinom habang naglalakad siya patungo sa bar isang paa ang biglang humarang sa kanyang daan. Muntik na siyang matumba. Mabuti na lang at nakakapit siya sa isang lamesa. “Oops, sorry hindi kita napansin.” sabi ng isa sa mga kaibigan ni Ctherine na halatang sinadya ang pagpapatid. “Ayos lang,” sabi ni Liza.

At nagpatuloy sa paglalakad, pilit na pinapakalma ang sarili. Pagdating sa bar habang naghihintay siya, narinig niya ang usapan sa likuran niya. Sino ba talaga yang babaeng yan mukhang galing sa probinsya? Yaya daw ng anak ni Adrian. Siguro may extra service kaya isinama. Kawawa naman si Ctherine. Halatang ginagamit lang ni Adrian yangang babae para inisin siya. Napapikit si Lsa.

Ang bawat salita ay parang isang sampal. Gusto na niyang umiyak. Sa sandaling iyon, lumapit si Ctherine sa kanya may hawak na dalawang baso ng red wine. Ang kanyang nangiti ay matamis ngunit ang kanyang mga mata ay malamig na parang yelo. “Layaza, mukhang kailangan mo ‘to.” Sabi niya iniaabot ang isang baso para makapag-relax ka naman. Salamat.

Pero hindi ako umiinom. Tanggi ni Liza. Oh, come on. Just one sip. This is a celebration git ni Katherine. Sa likuran ni Ctherine, nakita ni Lisa si Adrian na papalapit ang mukha ay nag-aalala. Nakita rin ito ni Ctherine at sa isang iglap tila may nagbago sa kanyang mga mata. Isang masamang ideya ang nabuo.

“Fine if you won’t drink,” sabi ni Ctherine. At pagkatapos sa isang mabilis kalkuladong galaw, na dulas si Ctherine. Itinapon niya ang lahat ng laman ng kanyang baso. Isang buong baso ng matingkad na pulang alak direkta sa dibdib ng navy blue na bestida ni Lisa. Ang malamig na alak ay gumuhit ng isang malaking madilim na mantsa sa damit ni Lisa.

Ang lahat ng tao sa paligid nila ay napatingin. Ang musika ay tila humina. Oh my God! Sigaw ni Ctherine. Ang kanyang boses ay puno ng pekeng pagkagulat. I’m so so sorry ang lampa ko talaga. Nasira tuloy ang mumurahin mong bestida. Ang panghuling insulto ay sinabi niya ng malakas para marinig ng lahat. Ang ilan ay napasinghap.

Ang mga kaibigan ni Ctherine ay nagpipigil ng tawa. Nakatayo lang si Lindi makagalaw nanginginig sa gulat hiya at galit. Ang kanyang damit ay basa malamig at sira na. Ang kanyang dignidad ay tila winasak sa harap ng daan-daang tao. Ngunit bago pa man makapagsalita isang anino, ang mabilis na dumaan, si Adrian.

Ang mukha niya ay tila isang maskara ng kalmadong galit. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy. Hindi niya tiningnan si Liza. Hindi niya tiningnan ang mga taong nakatingin. Ang kanyang tingin ay nakatutok lamang kay Ctherine. Sa isang mabilis na galaw, hinubad ni Adrian ang kanyang mamahaling itim na suit jacket.

Lumapit siya kay Liza na nakakatayo pa ring parang estatwa. At maingat na ipinatong ang jacket sa kanyang mga balikat, tinatakpan ng malaking mantsa. Pagkatapos humarap siya sa lahat. The party is over for us. Anuns niya ang kanyang boses ay malinaw at malakas pinuputol ang katahimikan. My apologies.

Hinawakan niya ang kamay ni Lisa. Let’s go home. Mahina niyang sabi para lang marinig nito. At hinila niya si L papalabas ng ballroom. Iniwan ang lahat na nakatanga. Iniwan nila si Catherine na nakatayo sa gitna ang pekeng ngiti ay nawala na sa kaniyang mukha napalitan ng itsura ng purong gulat at pagkatalo. Iniwan nila si Donya Consuelo na nakita ang lahat mula sa kanyang lamesa.

Ang kanyang mga mata ay nanlilisik sa galit dahil sa publikong eskandalo na nilikha ng kanyang sariling anak. Habang naglalakad sila sa mahabang kuridor, papalayo sa ingay at sa mga mapanghusgang mata, ang tanging naririnig ni Lsa ay ang malakas na kabog ng kanyang puso at ang matatag na tunog ng mga yabag ni Adrian sa marmol na sahig, isang tunog na nangangako ng proteksyon.

Ang biyahe pabalik sa Villa Valderama ay binalot ng isang makapal at mabigat na katahimikan. Hindi ito ang nakakailang na katahimikan ng dalawang estranghero kundi ang katahimikan ng dalawang taong magkasamang dumaan sa isang bagyo. Si Liza ay nakatingin lang sa bintana. Pinapanood ang mga ilaw ng siyudad na dumadaan na parang mga malabong guhit.

Ang bigat ng suit jacket ni Adrian sa kanyang mga balikat ay ang tanging bagay na nagpapaalala sa kanya na totoo ang lahat ng nangyari. Liza, I’m so sorry. Basag ni Adrian sa katahimikan ng kanyang boses ay puno ng pagsisisi. Hindi ko dapat hinayaan na mangyari yon. I should have protected you better. Umiling si Lin lumilingon.

Wala kang kasalanan. Kasalanan ko. Giit ni Adrian. Alam kong kaya nilang gawin yon pero dinala pa rin kita doon. I put you in that position. Nang huminto ang sasakyan sa harap ng mansyon, mabilis na bumaba si Adrian at ipinagbukas siya ng pinto. Sa ilalim ng liwanag mula sa entrada, nakita niya ang namumuong luha sa mga mata ni L. “Gusto ko ng umuwi.

” Halos pabulong na sabi ni L ang kanyang boses ay basag. Ito ang unang pagkakataon na ipinakita niya ang kanyang kahinaan. Isang matinding kirot ang naramdaman ni Adrian sa kanyang dibdib. Please, huwag muna ngayon. Just let me make it up to you. Pakiusap niya, pumasok sila sa tahimik na bahay. Agad na dumiretso si Lisa sa kanyang kwarto para magpalit ngunit sumunod si Adrian.

Mag-usap tayo.” Sabi niya bago pa man maisara ni Lisa ang pinto sa loob ng nursery kung saan payapang natutulog si Enzo sa kanyang kuna, naupo sila sa dalawang magkahiwalay na silya. Ngunit ang espasyo sa pagitan nila ay tila puno ng kuryente. “Pagod na pagod na ako, Le.” Aminado ni Adrian.

Ang kanyang mga kamay ay nasa kanyang buhok. Pagod na ako sa mga laro nila. Pagod na ako sa pagpapanggap. Sa loob ng maraming taon, sumunod ako sa lahat ng gusto ng ina ko dahil iyon ang inaasahan sa akin. Maging ang pagpapakasal ko kay Celne. Hindi niya gusto yon. Para sa kanya si Celine ay hindi sapat hindi mula sa tamang pamilya.

At ngayon gusto niyang itulak sa akin si Ctherine na para bang si Celn ay isang pagkakamali na kailangang itama. Ito ang pinakalantad na narinig ni Lsa mula kay Adrian. Nakikita niya ang sakit sa likod ng galit. “Mahal mo ba siya?” mahinang tanong ni L tinutukoy si Celne. Isang malungkot na ngiti ang gumuhit sa labi ni Adrian. “Mahal na mahal.

Siya ang nag-iisang totoong bagay sa magulo kong mundo. At nang mawala siya na wala na rin ang lahat. Ang naiwan na lang ay si Enzo at ang responsibilidad na hindi ko alam kung paano haharapin. Tumingin siya kay Lisa ang kanyang mga mata ay puno ng isang emosyon na hindi pa niya nakikita dati.

Tapos dumating ka sa loob lang ng ilang araw ipinakita mo sa akin kung ano ang ibig sabihin ng tunay na pag-aalaga. Hindi dahil sa obligasyon kundi dahil sa kabutihan. You bring peace into this chaotic house, Liza. You bring peace to me. Dahan-dahan tumayo si Adrian at lumapit kay Liza. Lumuhod siya sa harapan nito kaya’t magkapantay na ang kanilang mga mata.

Ang galaw na yon, isang makapangyarihang lalaki na lumuluhod ay mas matindi pa kaysa sa isang halik, huwag kang umalis. Pakiusap niya ang kanyang boses ay halos isang bulong. Kailangan ka namin ni Enzo. Ang distansya sa pagitan nila ay unti-unting nawawala. Naamoy ni L ang banayad na pabango ni Adrian. Nakikita niya ang bawat linya ng pagod sa kanyang mukha.

Naramdaman niya ang init na nagmumula sa kanya. Dahan-dahan inangat ni Adrian ang kanyang kamay at hinaplos ang pisngi ni Lay sa pinupunasan ng isang takas na luha gamit ang kanyang hinlalaki. Ang kanyang paghaplos ay magalang ngunit puno ng pagnanasa. Nagkatinginan sila at sa sandaling iyon ang lahat ng ingay sa mundo ay nawala.

Wala ng Donya Consuelo, wala ng Ctherine, wala ng problema sa pera. Tanging sila na lang dalawa. Dahan-dahan inilapit ni Adrian ang kanyang mukha. Napapikit si L sa naghihintay. Ang kanilang mga labi ay isang pulgada na lang ang layo. Adrian. Ang malakas at matigas na boses ni Donya Consuelo mula sa pintuan ay parang isang kidlat na bumasag sa sandali.

Mabilis na napatayo si Adrian habang si L ay napaurong na parang nahuli sa isang kasalanan. Nakatayo si Donya Consuelo sa may pintuan kasama si Katherine sa likuran nito. Ang mukha ng matanda ay walang emosyon ngunit ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit na mas nakakatakot kaysa sa anumang sigaw. Sa opisina ko, ngayon din utos ni Donya Consuelo bago tumalikod.

Tiningnan ni Adrian si Lisa ang kanyang mukha ay puno ng pagsisisi bago sumunod sa ina. Naiwan si Lisa sa nursery nanginginig. Ang init na naramdaman niya kanina ay napalitan ng nanunuot na lamig. Ang muntik na sananghalik ay nakabitin pa rin sa hangin. Isang pa ngaong hindi natupad. Biglang nag-ring ang kanyang telepono, isang pamilyar na numero.

Ang kapatid niyang si Mia. Ate, ang boses ni Mia ay puno ng takot. Humihikbi. Mia, anong nangyari? Ayos ka lang ba? Mabilis na tanong ni L ang kanyang sariling problema ay agad na nawala. Ate, bumalik sila. Umiiyak na sabi ni Mia. ‘Yung mga lalaki hinahanap ka nila. Sabi nila kulang pa raw yung ibinayad natin. May interest daw.

Kailangan daw natin magbayad ng isa pang 100 libo matapos ang linggo kung hindi kung hindi ano Mia. Sinaktan nila si nanay ate. Humagulgol si Mia. Tinulak nila siya. Ayos lang siya pero natatakot ako. Ate, natatakot ako. Ang telepono ay halos malaglag sa kamay ni Lisa. Ang kanyang ina. Sinaktan nila ang kanyang ina.

Ang galit at kawalan ng pag-asa ay tila isang lason na kumalat sa kanyang buong katawan. Ang 100 at 50,000 ay hindi pala sapat. Ito ay isang bitag. Napatayo siya. Ang kanyang isip ay naghahanap ng solusyon. Wala na silang pera. Wala na silang mapagkukunan maliban sa isa. Si Adrian ngunit paano niya hihilingin ang ganoong kalaking halaga.

Matapos ang lahat ng nangyari ngayong gabi, ang isipin pa lang na humingi ulit ng tulong ay parang pagbebenta ng kanyang kaluluwa. Ngunit ang imah ng kanyang ina, nasasaktan at natatakot ay mas malakas kaysa sa kanyang pride. Kailangan niyang gawin, kailangan niyang lunukin ang kanyang kahihian para sa kanyang pamilya. Nagdesisyon siya.

Hihintayin niyang matapos ang pag-uusap nina Adrian at ng ina nito. At pagkatapos haharapin niya si Adrian at hihilingin ang isang bagay na alam niyang maaaring maging katapusan ng kahit anong namumuo sa pagitan nila. Hihingi siya ng mas malaki pang pera. Nag-mistulang oras ang bawat minuto habang naghihintay si Lisa sa labas ng opisina ni Donya Consuelo.

Ang marangyang korridor na pinalamutian ng mga larawan ng mga ninuno ng pamilya Valderama na tila nakatingin sa kanya nang may panghuhusga ay parang isang piitan. Naririnig niya ang mga boses mula sa loob hindi ang eksaktong mga salita ngunit ang marahas na tono ni Donya Consuelo at ang pilit na pagtatanggol ni Adrian nang sa wakas ay bumukas ang pinto lumabas si Adrian na tila mas matanda ng s taon ang kanyang mukha ay kulay abo sa pagod at galit.

Nang makita niya si La, bahagyang lumambot ang kanyang ekspresyon na palitan ng pag-aalala. La, are you all right? Tanong niya. Bago pa man makasagot si La, lumabas si Donya Consuelo, ang kanyang postura ay diretso na parang isang heneral. Umuwi ka na sa iyong silid, Miss Cruz. Tapos na ang gabi. Malamig niyang utos.

Ma, I need to talk to La, sabi ni Adrian. Wala na kayong dapat pag-usapan pa. Sagot ng matanda ang mga mata ay nakapako kay Liza. Lahat ng kailangan niyang malaman ay malalaman niya sa umaga. Sa umaga ibig sabihin ay sesesantehin na siya. Alam ito ni L. Wala na siyang oras. Ang takot para sa kanyang ina ay mas malakas kaysa sa takot niya kay Donya Consuelo.

Kailangan ko pong makausap si Adrian. Sabi ni L ang kanyang boses ay nanginginig. Ngunit may determinasyon. Importante po isang mapanganib na kislap ang dumaan sa mga mata ni Donya Consuelo. How dare you? Please. Pagpapatuloy ni L bumaling kay Adrian. Ang kanyang mga mata ay nagmamakaawa. Adrian, please. It’s about my family.

Nakita ni Adrian ang desperasyon sa mukha ni Laysa at sapat na yon. Let’s go to the lanay. Sabi niya, hinawakan ng bahagya ang braso ni Lisa para akayin ito. Adrian babala ng kanyang ina. Ngunit hindi lumingon si Adrian. Nagpatuloy sila sa paglalakad patungo sa maluwag na terrace na nakatanaw sa madilim na hardin.

Ang tanging liwanag ay nagmumula sa buwan at sa mga ilaw ng pool. Nang makalayo na sila, humarap si Liza kay Adrian. Walang paligoy-ligoy. Adrian, kailangan ko ng tulong. Pera, sabi niya. Ang bawat salita ay parang bubog na lumalabas sa kanyang lalamunan. Yung mga nanakit sa pamilya ko, humihingi pa sila pa at sinaktan nila ang nanay ko.

Ang huling mga salita ay lumabas na parang hikbi. Walang pag-aalinlangan sa mukha ni Adrian. Walang tanong kung nagsasabi ba siya ng totoo kung ginagamit lang niya ito. Ang nakita lang niya ay ang sakit sa mga mata ng babaeng nagsimula na niyang pahalagahan. Okay. Simpleng sagot niya. Of course, I’ll take care of it first thing in the morning.

Salamat. Umiiyak na sabi ni L gumaan ang pakiramdam ngunit kasabay nito ang matinding hiya. Babayaran ko ang lahat, Adrian. pangako kahit magtrabaho ako sayo habang buhay. You don’t have to. Sabi ni Adrian. Dahan-dahan niyang inangat ang kamay at hinaplos muli ang kanyang pisngi. Ginagawa ko to dahil hindi niya natapos ang kanyang sasabihin.

So ito pala ang presyo mo. Isang malamig na boses ang pumutol sa kanila. Pareho silang napalingon. Nakatayo sa dilim si Donya Consuelo na tila isang multo. Hindi nila namalayan ang kanyang pagdating. Isang at libina. libo ngayon pagpapatuloy ng matanda bawat salita ay tumatagos na parang yelo. Magaling. Mas magaling ka pa kaysa sa inaakala ko.

Isang drama lang tungkol sa pamilya at ang anak kong hangal ay kakagat agad sa pain. “Mustop it,” sigaw ni Adrian. “You don’t know what you’re talking about.” “Oh, I know exactly what I’m talking about.” Sabi ni Donya Consuelo, lumalakad papalapit sa liwanag ang kanyang mukha ay isang maskara ng pagkasuklam.

Tumingin siya kay Lisa. Mga babaeng tulad mo, alam na alam ko ang laro ninyo. Mahihirap desperada. Ginagamit ninyo ang inyong mga itsura at mga pekeng kwento para makakuha ng lalaking sasagip sa inyo. Akala mo ba ikaw ang una? Hindi po totoo ‘yan. tanggin ni Liza nanginginig sa galit at kahihian. Mahal ko po ang pamilya ko.

Pagmamahal o kasakiman? Tanong ni Donya Consuelo. Sabihin mo sa akin magkano ang kailangan mo para layuan mo ang anak ko. Dalawang milyong tatlo. Mag-issue ako ng tseke. Ngayon din. Hindi ako mukhang pera.” sigaw ni Liza at hindi niyo mabibili ang pagkatao ko. Lahat ng tao ay may presyo hija at sa hitsura mo hindi ka kamahalan.

Pang-iinsulto ng matanda. Hindi na napigilan ni Adrian ang sarili. Humakbang siya sa pagitan ng dalawang babae. I said that’s enough. Hindi mo siya kakausapin ng ganyan sa sarili kong pamamahay. Sarili mong pamamahay. Tumawa si Donya Consuelo ng mapakla. Wala kang sarili mo, Adrian. Lahat ng meron ka itong bahay ang kumpanya ang pera na ipinamimigay mo sa babaeng ito.

Lahat yan ay galing sa akin. Galing sa pamilya Valderama at kaya kong bawiin ang lahat ng yan sa isang iglap. Humarap siya sa anak. Ito ang ultimatum ko, Adrian. Mamili ka. Itong babaeng ito. Sabi niya itinuro si Lisa na parang basura. O ang pamilya mo, ang pangalan mo, ang kinabukasan mo. Paalisin mo siya ngayon din at pakasalan mo si Ctherine o ituring mo ang sarili mo na itinakwil na.

Wala kang makukuhang kahit isang sentimo. Nagkaroon ng nakabibiming katahimikan. Ang hangin ay mabigat sa mga hindi sinasabing salita at sa bigat ng isang desisyon nababago sa kanilang lahat. Tumingin si Adrian mula sa kanyang ina patungo kay Liza. Nakita niya ang takot sa mga mata ni L ngunit nakita rin niya ang dignidad nito.

Pagkatapos ay tumingin siya sa kanyang ina at ang nakita niya ay isang estranghero, isang babaeng puno ng pait at kontrol. Habang nag-iisip si Adrian, humakbang si Donya Consuelo palapit kay Liza na ngayon ay tahimik na umiiyak. Tingnan mo ang ginawa mo. Bulong ng matanda puno ng laso ng boses. Sinira mo ang lahat. Hindi. Hikbi ni Liza.

Huwag na huwag mong isipin na maloloko mo ang anak ko at ang pamilyang ito. At sa sobrang galit, itinaas ni Donya Consuelo ang kanyang kamay. Pak! Ang malutong na tunog ng sampal ay umalingawngaw sa katahimikan ng gabi. Ang mukha ni L ay napabaling sa gilid ang kanyang pisngi ay agad na namula. Ang sakit at gulat ay nakapinta sa kanyang mukha.

Sa isang iglap, tila huminto ang mundo. Napatanga si Adrian. Ang imah ng kanyang ina na sinasampal ang babaeng ang babaeng nagsisimula na niyang mahalin ay isang bagay na sumira sa kung ano mang natitirang respeto niya para dito. Bago pa man makakilos tumakbo si Liza. Tumakbo siya papalayo sa terrace papasok sa bahay ang kanyang mga tikbi ay umaalingawngaw sa likuran niya.

Hindi na niya kaya. Suko na siya. Liza sigaw ni Adrian susundan sana siya hayaan mo siya. Matigas na utos ni Donya Consuelo. She made her choice. Now it’s your turn. Naiwan si Adrian na katayo sa pagitan ng dilim ng hardin at ng maliwanag na ilaw ng bahay kung saan tumakbo papalayo si Liza. Ang kanyang puso ay nahahati.

Ngunit sa kaibuturan alam niya na walang pagpipilian. May isang bagay na mas mahalaga kaysa sa pera at pangalan at kailangan niyang ipaglaban ito kahit na ang kapalit ay ang lahat. Ang tunog ng mga yabag ni L na papalayo ay parang martilyong pumupukpok sa puso ni Adrian. Bawat hakbang nito ay isang hakbang papalayo sa kanya.

Papalayo sa kung anong maaaring mabuo sa pagitan nila. Nang mawala na ang huling anino nito sa korridor, humarap siya sa kanyang ina. Ang mukha ni Donya Consuelo ay matigas. Walang bahid ng pagsisisi. Para sa kanya, nanalo siya. Ang problema ay umalis na. Good, sabi nito. Now that the trash has taken itself out, we can talk about your wedding to Ctherine.

Tinitigan siya ni Adrian, isang mahabang sandali ng nakabibing katahimikan. At sa mga mata ni Adrian, nakita ni Donya Consuelo ang isang bagay na hindi pa niya nakikita dati hindi takot, hindi pagsunod, kundi isang malamig at nagbabagang galit. Trash ulit ni Adrian ang kanyang boses ay mapanganib na kalmado. You call her trash.

She is what she is. Walang pakialam na sagot ng matanda. A low life gold digger who got what she deserved. Isang tawa-isang tuyo mapait na tawa ang kumawala sa lalamunan ni Adrian. No ma, you’re the one who got what you deserved. Naguguluhang tumingin si Donya Consuelo sa anak. What are you talking about? You just lost your son.

Sabi ni Adrian ang bawat salita ay may bigat. Sa sandaling iyon tila natauhan si Donya Consuelo. Don’t be ridiculous Adrian. Huwag kang mag-inarte. Aalis ang babaeng yan at bukas makakalimutan mo na siya. Hindi mo naiintindihan no? Sabi ni Adrian dahan-dahang lumalakad palapit. Hindi ito tungkol sa kanya lang.

Tungkol ito sao tungkol sa buong buhay ko na nasa ilalim ng kontrol mo. You controlled my friends, my school, my career. You even tried to control who I loved. Hindi mo matanggap si Celine at ngayon hindi mo matanggap si Lisa. I only want what’s best for you, for this family. Giit ng matanda. No, you only want what’s best for your name, for your pride! Sigaw ni Adrian ang kanyang boses ay sa wakas ay sumabog o malingawngaw sa buong mansyon.

Hindi ka nagkulang sa pagbibigay ng pera pero kailan mo ba ako binigyan ng pagpipilian? Kailan mo ba ako tinanong kung ano ang gusto ko?” Habang nagsisigawan sila, hindi nila namalayan na sila isa sa itaas ay hindi pala tuluyang umalis. Nakatayo siya sa dulo ng hagdanan. Nakatago sa dilim bitbit ang kanyang duffle bag. Narinig niya ang lahat.

Ang kanyang puso ay nadudurog para kay Adrian. Sa ibaba, tumakbo si Adrian sa sala. Mula sa isang drawer, kinuha niya ang isang manipis na folder. Ito ang huling sulat ni Celn. Ang sulat na hindi niya maipakita sa kanyang ina dahil alam niyang gagawin lang itong katatawanan. Alam mo ba kung ano to ma? Sabi ni Adrian iwinawagay ang sobre.

Ito ang mga plano ni Celine para sa unang kaarawan ni Enzo. Ang mga pangarap niya para sa anak niya. Mga simpleng bagay. Isang maliit na party sa parke isang cake na siya sana ang gagawa. Mga bagay na hindi mo maiintindihan dahil ang mundo mo ay umiikot lang sa mga charitable at business mergers.

Pinunit niya ang sobre at inihagis ang mga papel sa hangin. Tapos na ako, Ma. Tapos na ako sa mga plano mo. Buhay ko ito. Anak ko ito. Naglakad siya patungo sa isang mamahaling antik na vas na nakapatong sa isang mesang gawa sa marmol. Ito ang paborito ng kanyang ina. Isang pamana pa mula sa lola nito. Adrian, don’t you dare. This is your world, isn’t it? Sabi ni Adrian.

Hinahaplos ang makinis na porselana. Cold beautiful and empty. At sa isang malakas na galaw tinabig niya ang vas. Ang tunog ng pagbasag ay sumabog sa katahimikan. Mas malakas pa kaysa sa sampal kanina. Ang mga piraso ng porselana ay kumalat sa sahig na parang mga basag na pangarap. Ito ay hindi lang isang vas. Ito ay isang simbolo, ang simbolo ng kanilang nasirang relasyon.

Napatulala si Donya Consuelo sa mga piraso ng baso pagkatapos ay sa kanyang anak. Ang kanyang mukha ay puno ng hindi makapaniwalang sakit. Sa unang pagkakataon, nakita ni Adrian na nasaktan niya talaga ito ngunit huli na ang lahat. I’m leaving. Matigas na sabi ni Adrian. Ako at ang anak ko at si Liza kung papayag pa siyang sumama sa isang taong tulad ko.

Kung lalabas ka sa pinto na yan. Banta ni Donya Consuelo. Ang boses ay nanginginig sa galit at sakit. Huwag ka ng babalik. You will have nothing. Wala kang mamanahin. You will be disowned. Tumingin si Adrian sa ina sa huling pagkakataon. Mas gugustuhin kong magkaroon ng wala kasama sila kaysa magkaroon ng lahat kasama ka.

Tumalikod siya at mabilis na umakyat sa hagdanan. Hindi niya pinansin si Liza na nakatayo doon umiiyak. Dumiretso siya sa nursery at maingat na binuhat si Enzo mula sa kuna, binalot ito sa kumot. “Halika na!” sabi niya kay Lisa. Ang kanyang boses ay malumanay na ngayon. Adrian, your mother. Your inheritance. Hikbi ni Liza.

Hindi mo kailangang gawin to. Kailangan. Sabi niya tinitingnan ito ng diretso sa mata. Para sa akin. Para kay Enzo. Para sa atin. Hinawakan niya ang kamay ni Liza at ang duffel bag nito. Magkasama bumaba sila sa hagdanan. Ang bawat hakbang ay isang pinal na desisyon. Dinaan nila ang mga basag na piraso ng bus.

Dinaan nila si Donya Consuelo na nakatayo pa ring parang isang estatwang yelo sa gitna ng kanyang maganda ngunit basag na mundo. Hindi na lumingon si Adrian nang makalabas sila sa malaking pinto at maramdaman ang malamig na hangin ng gabi. Doon lang sila nakahinga. Ngunit ang kalayaan ay may kasamang takot. Saan tayo pupunta? Tanong ni L.

Sumakay sila sa kotse ni Adrian. Pinaandar niya ang makina. I don’t know. Aminado niya. But we’ll figure it out together. Habang mabilis na papalayo ang sasakyan mula sa Villa Valderama, tiningnan ni Adrian si Lisa sa passenger seat at si Enzo na mahimbing na natutulog sa car seat sa likod.

Wala na sa kanya ang yaman at pangalan ng mga balderama. Ang tanging yaman niya ngayon ay ang dalawang taong kasama niya sa kotse. At sa unang pagkakataon, naramdaman niyang sapat na yon. Higit pa sa sapat, ang biyahe ay walang patutunguhan. Binaybay ni Adrian ang mga kalsada ng Cebu na walang partikular na destinasyon. Ang mahalaga lang ay mapalayo sa mansyon na tila isang kulungang ginto.

Sa loob ng kotse ang tanging maririnig ay ang tahimik na paghinga ni Enzo at ang paminsan-minsang hikbi na pinipigilan ni L. “It’s my fault.” Basag ni L sa katahimikan ang kanyang boses ay puno ng guilt. “Kung hindi ako dumating sa buhay niyo, hindi sana mangyayari to.” Ibinaba ni Adrian ang bilis ng sasakyan at ipinarada ito sa isang tahimik na bahagi ng kalsada sa tabi ng dagat.

Ang liwanag ng buwan ay gumuguhit ng pilak sa ibabaw ng tubig. Pinatay niya ang makina. Humarap siya kay L. “Listen to me.” seryoso niyang sabi. “This is not your fault. Matagal ng basag ang relasyon namin ng ina ko. Ikaw ikaw lang ang nagbigay sa akin ng lakas ng loob para sa wakas ay aminin yon. You didn’t break my family, Liza.

You showed me what a real family could be. Ang sinseridad sa kanyang mga mata ay tumagos sa puso ni L. Ang mga luha na kanina pa niya pinipigilan ay tuluyan ng bumuhos. Pero paano ka na? Tanong niya. Paano si Enzo iniwan mo ang lahat para sa akin? Hindi, pagtatama ni Adrian. Iniwan ko ang lahat para sa amin. Dahan-dahan inabot niya ang kamay ni Lisa.

Ang kanyang mga daliri ay isiniksik sa pagitan ng mga daliri nito. Hindi ko alam kung anong mangyayari bukas. Wala na akong access sa bank accounts ko. Itong kotse at ang laman ng wallet ko, yan lang ang meron ako ngayon. Pero isa lang ang sigurado ako. Tinitigan niya ito ng malalim. I’m falling for you, Liza.

At kung hahayaan mo ako, gusto kong subukan. Gusto kong bumuoon ng isang tunay na pamilya kasama ka at si Enzo. Sa gitna ng gabi, sa loob ng isang nakaparadang kotse sa tabi ng dagat, naganap ang isang pagtatapat na mas totoo at mas makapangyarihan kaysa sa anumang kasunduan. Sa negosyo o panunumpa sa Alta Sosyad.

Ito ay raw desperado at puno ng pag-asa. Natatakot ako. Aminado ni Lisa. Ako rin sagot ni Adrian pero mas natatakot akong harapin ng bukas na wala ka. Hindi na kailangan ng maraming salita. Tumango si Liza at sa pagtangong iyon, isang bagong mundo ang nabuksan para sa kanila. Alam ko kung saan tayo pwedeng pumunta. Sabi ni La, pinupunasan ang kanyang mga luha. Sa amin.

Maliit lang ang bahay namin pero maluwag ang puso ng nanay ko. Sinunod ni Adrian ang mga direksyon ni Lisa. Ang magarang Mercedes-Benz ay pumasok sa masikip na mga kalye ng Mandawe, isang tanawing agaw pansin sa mga naglalakad pa sa gabi. Huminto sila sa tapat ng maliit ngunit malinis na bahay nina L. Pagpasok nila, naabutan nilang gising pa si Aling Rosa at Mia halatang nag-aalala.

Nang makita nila si Lisa kasama ang isang estrangherong lalaki at isang sanggol, nagkahalong gulat at pagtataka ang kanilang reaksyon. “Nay Mia!” panimula ni Liza. Siya po si Adrian at si Enzo. At doon sa maliit nilang sala, ikinuwento ni Laysa ang lahat. Mula sa eroplano hanggang sa charity ball sa sampal. At sa pag-alis nila, si Aling Rosa ay nakinig ng walang imik ang kanyang mga mata.

ay lumilipat mula sa anak patungo kay Adrian. Si Mia ay nakatingin lang namimilog ang mga mata. Nang matapos si L tumayo si Aling Rosa, nag-akala si Adrian na itataboy siya nito na sisisihin siya sa gulong idinulot niya ngunit sa halip lumapit ito sa kanya. “Maraming salamat sa pagprotekta sa anak ko.” Sabi nito. Ang boses ay puno ng sinseridad.

Tiningnan nito si Eno at maligayang pagdating sa aming munting tahanan, inosenteng anghel. Ang simpleng pagtanggap na yon ay mas mainit pa kaysa sa lahat ng mararangyang pagbati na natanggap ni Adrian sa buong buhay niya. Kinabukasan ang bahay ay napuno ng kakaibang sigla. Si Adrian na sanay sa mga katulong ay natutong magtimpla ng sarili niyang kape.

Nagulat siya sa sarili nang makita niyang masarap pala ito. Si Mia na unahiya ay agad na naging tita Mia ni Enzo tuwang-tuwa sa paglalaro sa pamangkin. Si Aling Rosa naman ay nagpakitang gila sa pagluluto. Sa unang pagkakataon, nakita ni Adrian kung ano ang pakiramdam ng isang normal na pamilya. Ang tawa ng sa pagkainan. Ang simpleng pag-uusap ang init ng pagsasama.

Hapon na nang may kumatok sa pinto, isang lalaking naka-amerikana ang nagpakilala bilang abogado ni Donya Consuelo. Inabutan niya si Adrian ng isang makapal na sobre. Ano to? Tanong ni Adrian kahit alam na niya ang sagot. These are the official documents, Mr. Valderama. Formal na sabi ng abogado stating that you have been formally removed from the family trust, the company board and your inheritance.

Pinapabawi na rin po ni ma’am ang sasakyan. Ang katotohanan ay tila isang malaking sampal. Ito na. Pormal na. Tiningnan ni Adrian ang mga dokumento sa kanyang kamay. Ang katibayan ng kanyang pagiging wala. Lumingon siya at nakita niya si L si Aling Rosa at si Mia na nakatingin sa kanya ang kanilang mga mukha ay puno ng pag-aalala.

Kinuha niya ang susi ng kotse mula sa kanyang bulsa at ibinigay sa abogado. Take it! Pagkatapos ay pumasok siya sa loob ng bahay at umupo sa sofa ang mga papel ay nakakalat sa kanyang kandungan. Ang bigat ng kanyang desisyon ay biglang bumagsak sa kanya. Napatingin siya sa kanyang mga kamay. Mga kamay na sanay pumirma ng tseke at kontrata.

Ngayon ano ng gagawin niya? Lumapit si Laysa at umupo sa tabi niya. Hindi siya nagsalita. Kinuha lang niya ang kamay ni Adrian at pinisil ito ng mahigpit. “Hindi ka nag-iisa,” bulong niya. Sa sandaling iyon, dumating si Mia dala ang isang maliit na mangkok ng lugaw na niluto ni Aling Rosa. Para sao raw, sabi ni nanay. Sabi nitong ngumingiti, pampalakas.

Tiningnan ni Adrian ang mga mukha sa paligid niya. Ang babaeng mahal niya. Ang ina nitong tumanggap sa kanya. ang kapatid nitong nag-aalala sa kanya at sa kun sa sulok ang anak niyang natutulog ng mahimbing walang kamalay-malay sa mundong nawala sa kanila. Ngumiti si Adrian, isang tunay na ngiti. Ang pera, ang mansyon ng pangalan, lahat ay nawala.

Ngunit sa maliit na bahay na ito sa Mandawe, sa piling ng mga taong ito, naramdaman niyang mas mayaman siya kaysa dati. Ang kinabukasan ay malabo ngunit hindi na siya natatakot dahil sa wakas, natagpuan na niya ang kanyang tunay na tahanan. Lumipas ang anim na buwan, ang marang Mercedes-Benz ay napalitan ng isang second hand na SUV. Ang Villa Valderama ay naging isang komportableng apartment na may dalawang silid sa isang desenteng bahagi ng siyudad.

Ang mga designer suit ni Adrian ay nakatago na sa ilalim ng kama. Pinalitan ng mga polo shirt at Mong. Ang buhay ay nagbago ng husto. Ngunit para kay Adrian Lisa at Enzo, ito ay isang pagbabagong mas ikinabuti nila. Ang unang ilang buwan ay hindi naging madali. Ginamit ni Adrian ang natitira niyang personal na pera. Ang perang hindi konektado sa pamilya Valderama bilang puhunan.

Gamit ang kanyang kaalaman sa real estate, nagsimula siya ng isang maliit na consulting firm. Ang mga dati niyang koneksyon ay biglang naglaho ng malaman nilang itinakwil na siya ngunit ang kanyang talino at determinasyon ay hindi nawala. Unti-unti nakuha siya ng mga kliyente, mga maliliit na negosyante, mga pamilyang naghahanap ng kanilang unang bahay.

Hindi ito ang milyon-milyyong transaksyon na dati niyang hinahawakan. Ngunit bawat deal na maisara niya ay nagbibigay ng isang uri ng kasiyahan na hindi niya naramdaman noon. Ito ay sarili niyang gawa. Si L naman ay bumalik sa pagiging Narse sa isang pampublikong ospital. Ang kaniyang sahod na dati tila maliit ay naging mahalagang bahagi ng kanilang budget.

Ang kanyang pagod pag-uwi mula sa mahabang shift ay napapawis sa tuwing sasalubungin siya ng tawa ni Enzo at ng yakap ni Adrian. Sila ay naging isang tunay na team. Sa gabi, pagkatapos patulugin si Enzo, sabay nilang tinitingnan ang kanilang mga gastusin nagpaplano para sa hinaharap. Mukhang kailangan na nating magbawas sa pagkain sa labas.

” Sabi ni L isang gabi nakaturo sa kanilang spreadsheet. “Okay lang.” Ngiti ni Adrian. Mas masarap naman ang sinigang mo kaysa sa kahit anong steak sa restaurant. Ang kanilang relasyon ay lumalim sa gitna ng mga pagsubok. Natuto si Adrian na maglaba magluto ng kanin at magpalit ng diaper ng walang tulong ng yaya. Natuklasan niya ang simpleng kaligayahan sa pagpapaligo kay Enzo sa pagpapatulog dito habang kinakantahan niya ng mga luma, halos kinalimutan ng lalabay.

Siya ay naging isang tunay na ama. Hindi isang boss na nag-uutos sa yaya. Si Liza naman ay natutong magtiwala. Nakita niya ang determinasyon ni Adrian na bumangon muli hindi para sa yaman kundi para sa kanilang pamilya. Nakita niya ang pagmamahal nito kay Enzo at gabi-gabi nararamdaman niya ang pagmamahal nito para sa kanya sa mga simpleng bagay.

Isang tasa ng kape na naghihintay sa kanya sa umaga. Isang masahe sa pagod niyang mga balikat at mga salitang mahal kita na sinasabi nito bago sila matulog. Ang unang kaarawan ni Enzo ay papalapit na. Ito ay isang mahalagang milestone. Anong plano natin? Tanong ni Adrian isang hapon habang pinapanood nila si Enzo na sinusubukang maglakad sa kanilang maliit na sala.

Hindi natin kailangan ng malaking party. Sabi ni Liza. Gusto ko yung simple lang. Tayo tayo lang. Naalala ni Adrian ang mga plano ni Celine, isang maliit na party sa parke, isang cake na gawa sa bahay. Simple, ngunit puno ng pagmamahal. “May naisip ako,” sabi ni Adrian. Dumating ang araw ng kaarawan ni Enzo. Nagpunta sila sa isang public park.

Naglatag ng banig sa ilalim ng isang malaking puno. Si Aling Rosa at Mia ay naroon dala ang isang malaking kaldero ng spaghetti at isang bayong ng prutas. Nagdala si Adrian ng isang maliit biniling cake. Si Liza naman ay naghanda ng mga lobo. Habang nagkakantahan sila ng happy birthday, si Enzo ay masayang pumapalakpak.

Ang kanyang mukha ay puno ng icing. Sa sandaling iyon, habang tinitingnan ni Adrian ang mga taong nakapaligid sa kanya, si Lisa na tumatawa si Enzo na masaya si Aling Rosa na nakangiti, naramdaman niya ang isang kaligayahan na ganap at totoo. Ito ang pamilya. Hindi ito tungkol sa dugo o apilyo. Ito ay tungkol sa pagpili sa pagmamahal at sa pananatili sa tabi ng isa’t isa sa hirap at ginhawa.

Habang nagliligpit sila ng kanilang mga gamit, biglang nag-ring ang telepono ni Adrian. Tiningnan niya ang screen. Donya Consuelo calling. Ang paglitaw ng pangalan ng kanyang ina ay parang isang multo mula sa nakaraan. Sa loob ng anim na buwan, wala silang anumang komunikasyon. Ito ang unang pagkakataon. Naramdaman ni L ang kanyang pagtigil.

Lumapit ito at tiningnan ng screen. Hinawakan niya ang kamay ni Adrian. Tumingin si Adrian kay Liza. Nakita niya sa mga mata nito ang pag-unawa at suporta. Hindi niya kailangang itago ang anuman. Tumango si Lay sa isang tahimik na mensahe na nagsasabing kahit anong desisyon mo kasama mo ako. Ang telepono ay patuloy nair-ring ang tunog ay tila hindi nababagay sa mapaya pang hapon sa parke.

Pinindot ni Adrian ang pulang decline button. Hindi dahil sa galit, hindi dahil sa paghihiganti. Pinatay niya ang tawag dahil sa pagpili. Pinili niya ang kasalukuyan. Pinili niya ang kapayapaan. Pinili niya ang pamilyang nasa harapan niya. “Tara na!” sabi niyang ngumingiti kay La, “Baka ma-traffic pa tayo.” Habang naglalakad sila pabalik sa kanilang sasakyan, si Enzo ay karga-karga ni Adrian.

Ang ulo nito ay nakasandal sa kaniyang balik pagod na sa paglalaro. Inakbayan ni Adrian si Liza. “Happy birthday, son!” bulong ni Adrian kay Enzo. Kahit tulog na ito. Tumingala si Lsa kay Adrian. “Mahal kita.” “Mas mahal kita.” sagot ni Adrian at hinalikan ito ng marahan sa noo. Ang kinabukasan ay nananatiling isang blankong pahina.

Marami pang pagsubok na darating. Marahil balang araw handa na si Adrian na kausapin muli ang kanyang ina. Marahil ay hindi. Ngunit sa ngayon iyon ay hindi na mahalaga. Ang mahalaga ay magkakasama sila. Isang hindi inaasahang pamilya na nabuo mula sa isang sigaw sa himapawid. Sinubok ng mga ultimatum at pinagtibay ng pag-ibig. Habang papalubog ang araw sa Cebu, naglalakad sila palayo.

bilang isang bilyonaryong tagapagmana at isang simpleng nurse kundi bilang sina Adrian L at Enzo, isang pamilya na nagsisimula pa lang sa kanilang bagong mas simple at walang katumbas na masayang buhay. He