Ako si Mariel Santos, isang babaeng nasa ikaapat na buwan ng pagbubuntis.
Ang pagkakaroon ng anak ay matagal na naming pinapangarap ng aking asawa — si Daniel.
Simula nang malaman kong may dinadala ako, para akong lumilipad sa ulap. Araw-araw kong iniisip kung kanino magmamana ang aming anak — sa kanyang mga mata kaya? o sa ngiti ko?
Tuwing gabi, palihim akong naggagantsilyo ng maliliit na damit at medyas para sa aming sanggol.

Isang umaga, nagpunta ako mag-isa sa St. Luke’s Hospital sa Quezon City para sa regular na ultrasound.
Sabi ni Daniel, may bigla siyang meeting sa opisina, pero nangako siyang isasama ako sa paborito kong kainan pag-uwi.
Wala akong duda — sanay na akong siya’y abala.

Sa loob ng silid-ultrasound, malamig ang hangin at tahimik ang paligid, tanging maririnig ang ugong ng makina.
Ang doktor — isang matandang lalaking mukhang may maraming karanasan — ay nakangiti noong una.

Habang ginagalaw niya ang probe sa aking tiyan, tinanong niya,

“Ilang linggo na po ang pagbubuntis ninyo, Mrs. Santos?”
“Apat na buwan po, Doc,” sagot ko na may ngiti. “Lahat ay maayos, at masayang-masaya ang asawa ko.”

Ngunit maya-maya, napansin kong biglang nanigas ang kanyang mukha.
Ang kamay niyang may hawak ng probe ay bahagyang nanginig.
Ang mga mata niya ay nakatutok sa screen, tila may nakita siyang hindi kapani-paniwala.

“Doc? May problema ba sa baby ko?” tanong ko, nagsisimula nang kabahan.

Hindi siya agad sumagot. Kinuha niya ang printout, marahang naglabas ng buntong-hininga, at sinabi sa boses na halos pabulong:

“Ang sanggol ninyo ay maayos… pero may isang bagay na dapat ninyong malaman. Mrs. Santos, makinig kayo sa akin. Lumayo kayo sa asawa ninyo. Huwag kayong babalik sa kanya.”

Parang tumigil ang oras.

“Ano’ng ibig ninyong sabihin, Doc?” halos pabulong kong tanong, nanginginig.

Umupo siya, at may pag-aalangan sa kanyang mga mata.

“Hindi ko maaaring ipaliwanag nang detalyado. Ngunit ilang buwan na ang nakalipas, asawa ninyo ang isa sa mga pasyente ko. May resulta siyang… napakadelikado.
Kung totoo ang hinala ko, may sakit siya na dapat hindi kailanman itinago sa inyo.”

Nanlamig ang aking mga kamay. Ang papel na hawak ko ay nanginginig.

“May epekto ba ito sa baby ko, Doc?” tanong kong halos wala nang boses.

Hinawakan niya ang aking kamay at tumingin diretso sa aking mga mata:

“Hindi pa huli ang lahat. Kailangan nating kumpirmahin sa mga pagsusuri, pero ang pinakamahalaga ngayon — ilayo mo ang sarili mo at ang anak mo sa kanya.
Maniwala ka sa akin, Mrs. Santos. Ginagawa ko ito dahil ayokong may masamang mangyari sa inyo.”

Paglabas ko ng ospital, para akong lumulutang.
Ang mga tao sa paligid ay nagmamadali, pero ako — parang natigilan ang mundo.
Bakit kailangan ni Daniel itago ang ganitong bagay?
Ang lalaking lagi kong pinagkakatiwalaan, ni minsan hindi ko pinaghinalaan…

Pag-uwi ni Daniel nang gabing iyon, dala niya ang isang bungkos ng pulang rosas.
Masaya siyang nagsabi,

“Love, may magandang balita ako — nakakuha kami ng malaking kontrata sa opisina! Kumusta ang check-up ng baby?”

Napako ako sa kinatatayuan ko.
Ang ngiti niya, ang mga matang puno ng pagmamahal…
Ngunit sa likod ng lahat ng iyon, bigla kong naisip ang sinabi ng doktor:
“Lumayo ka sa asawa mo.”

Ngumiti ako ng pilit. Wala akong nasabi.
Sa loob ko, isang tinig ang paulit-ulit: “Paano kung totoo ito?”

Kinagabihan, habang natutulog si Daniel, nakatalikod ako, yakap ang aking tiyan.
Tahimik akong umiyak.
Hindi ko alam kung alin ang mas masakit — ang takot para sa anak ko, o ang pakiramdam na ang taong pinili kong mahalin ay posibleng nagdala ng panganib sa amin.

Kinabukasan, nag-impake ako ng kaunting gamit at umuwi sa Batangas, sa bahay ng aking ina.
Sinabi ko sa kanya na gusto ko lang magpahinga sa probinsya, para sa kalusugan ng bata.
Hindi ko kayang sabihin ang totoo.

Mula noon, halos gabi-gabi tumatawag si Daniel.

“Nasaan ka?”
“Mariel, bakit hindi ka sumasagot?”
“Mahal kita, bumalik ka na, please.”

Ngunit hindi ko sinasagot.
Takot akong bumalik at malaman na totoo ang lahat ng sinabi ng doktor.

Ngayong mga gabi, habang nakahiga ako’t hinahaplos ang aking tiyan, inuulit ko sa sarili ko ang mga salitang iyon:
“Kailangan kong maging matatag. Para sa anak ko.”

Hindi ko pa alam ang buong katotohanan.
Hindi ko pa alam kung anong sakit ang tinutukoy ng doktor, o kung gaano ito kalala.
Ngunit alam kong may dahilan ang kanyang takot — at may dahilan kung bakit nanginginig ang kanyang boses noong sinabi niyang lumayo ako.

Siguro balang araw, magkakaroon ako ng lakas ng loob para harapin si Daniel.
Ngunit sa ngayon…
ang tanging mahalaga ay ang buhay sa loob ko.
At ipangako ko —
Kahit anong mangyari,
ipagtatanggol ko siya hanggang sa huling hininga ko.

Lumipas ang dalawang linggo mula nang umalis ako kay Daniel.
Sa bahay ng Nanay Lydia sa Batangas, araw-araw kong pinipilit maging kalmado, pero bawat gabi, hindi ko maiwasang isipin ang sinabi ng doktor.

May ilang sandali na halos bumigay na ako — lalo na tuwing maririnig ko ang tinig ni Daniel sa voicemail, puno ng pag-aalala:

“Mariel, mahal kita… sabihin mo lang kung nasaan ka. Handa akong magbago. Please, huwag mo akong iwan.”

Ngunit sa tuwing mararamdaman kong lumalambot ang puso ko, bigla kong maaalala ang nanginginig na kamay ng doktor, at ang kanyang tinig na tila puno ng takot:

“Kung gusto mong mabuhay ka at ang anak mo… huwag kang babalik sa kanya.”

🕰️ Ang Simula ng Paghahanap

Isang hapon, habang nakaupo ako sa terasa, dumating si Aling Nena, kapitbahay namin, dala ang paborito kong tinapay.
Habang nagkukuwentuhan kami, nasabi niyang minsan daw nakita si Daniel sa Maynila, pumunta sa ospital ng gabi, at may kasamang lalaking mukhang doktor din.

Biglang kumabog ang dibdib ko.
“Anong ospital, Aling Nena?” tanong ko, halos pabulong.

“Sa Maynila Doctor’s Hospital yata, hija. Mga isang linggo pa lang.”

Doon ko napagdesisyunan: kailangan kong malaman ang totoo.

Kinabukasan, bumalik ako sa lungsod.
Nagpanggap akong kukuha ng mga lumang medical record ni Daniel.
Sa una, ayaw akong kausapin ng nurse — hanggang sa mapakiusapan ko siya na ako’y asawa, at kailangan ko ang file para sa “emergency maternity purpose.”

Paglabas niya, inabot niya sa akin ang kopya ng resulta.
Ang mga salita sa papel ay nagpalamig sa buong katawan ko:

“Positive for HIV-1 antibodies.”

💔 Ang Gabi ng Katotohanan

Tumakbo ako palabas ng ospital.
Ang mga mata ko ay naglalabo sa luha.
Ang bawat hakbang ay parang may tinik.
Hindi ko alam kung ano ang uunahin — ang takot para sa anak ko, o ang galit kay Daniel dahil itinago niya ito sa akin.

Nang dumating ako sa maliit naming apartment sa Quezon City, nakita ko siyang nakaupo sa sala, nakayuko, tila matagal nang naghihintay.

“Mariel…”
Ang tinig niya ay paos, parang pagod sa kakahanap.
“Salamat sa Diyos, umuwi ka na.”

Hindi ako sumagot.
Inilapag ko ang papel sa harapan niya.
Nakita kong namutla siya, halos mawalan ng hininga.

“Bakit mo itinago ito sa akin?” tanong ko, halos pabulong.
“Gaano katagal mo na akong niloloko?”

Napahawak siya sa ulo, at bumuhos ang luha.

“Hindi ko alam kung paano sasabihin. Nalaman ko ito dalawang buwan bago mo nalaman na buntis ka.
Wala akong lakas ng loob… takot ako na iwan mo ako.”

“Takot kang iwan kita?”
Tumawa ako, pero ang tawa ko ay puno ng poot.
“Daniel, hindi mo lang nilagay sa panganib ang buhay ko — pati ang anak natin!”

🩺 Ang Desisyon

Pagkatapos ng gabing iyon, bumalik ako sa ospital, sa parehong doktor na nagbabala sa akin.
Ginawa niya ang lahat ng mga test — para sa akin at sa sanggol.
Habang hinihintay ko ang resulta, halos hindi ako makahinga.

Nang bumalik siya sa silid, nakangiti siya, ngunit may bahid ng pagod sa kanyang mga mata.

“Mariel,” sabi niya, “salamat sa Diyos… negative ka, at negative din ang baby.”

Ang mga luha ko ay bumuhos nang walang tigil.
Para akong nabigyan ng bagong buhay.

Ngunit sa likod ng kaligtasan na iyon, may isa pang sakit — ang pag-alam na ang lalaking mahal ko ay nagdala ng panganib sa aming mundo.

🕊️ Ang Pagkawala ni Daniel

Lumipas ang tatlong araw, at nakatanggap ako ng tawag mula sa kapatid ni Daniel.
Siya raw ay na-confine muli sa ospital, at malubha na.
Ayaw ko sanang pumunta, pero nang marinig kong humihiling siyang makita ako “sa huling pagkakataon,”
hindi ko nagawang tumanggi.

Pumasok ako sa silid niya.
Payat na siya, maputla, halos hindi makakilos.
Ngumiti siya nang makita ako,
at sa unang pagkakataon, nakita ko sa mga mata niya ang taong nagsisisi nang totoo.

“Mariel… salamat. Kahit isang beses lang… gusto kong makita kang ligtas.”

Lumapit ako, hinawakan ang kanyang kamay, at mahina kong sinabi,

“Pinatawad na kita. Pero hindi ko makakalimutan.”

Isang luha ang gumuhit sa pisngi niya.
At sa katahimikan ng gabi, habang bumabagsak ang ulan sa labas ng bintana,
ang tibok ng kanyang puso ay tuluyang huminto.

🌙 Pagkatapos ng Bagyo

Ngayon, anim na taon na ang nakalipas.
Ang anak ko — si Lia — ay malusog, matalino, at may ngiting parang kay Daniel.
Minsan, habang natutulog siya, tinititigan ko ang kanyang mukha at naiisip ko:

“Siguro, ito ang kapatawaran na ibinigay sa akin ng langit.”

Hindi ko kailanman isinabi kay Lia ang buong katotohanan tungkol sa kanyang ama.
Para sa kanya, si Daniel ay isang mabuting lalaki na minahal kami nang buong puso.
At siguro, sa isang banda, totoo iyon.

Ngayon, kapag dumaraan ako sa ospital na iyon sa Quezon City,
madalas kong maalala ang doktor na nagsalba ng buhay namin —
at ang araw na binago ng isang ultrasound ang buong kapalaran ko.

💬 “Ang ilang lihim, masakit man, ay nagiging dahilan para tayo’y mabuhay.
Dahil minsan, ang katotohanan ay hindi para wasakin tayo — kundi para iligtas tayo.”