Binigyan Ako ng Aking Biyenan sa Pilipinas ng 500,000 Piso Para Maglakbay sa Ibang Bansa para Maglibang — Ngunit Noong Araw na Nagkunwaring Aalis Ako sa Paliparan at Bumalik, Natuklasan Ko ang Isang Nakakatakot na Katotohanan na Nagdulot ng Pagbagsak ng Lahat
Ako si Maria Santos, 33 taong gulang, kasama ang aking asawa — si Luis, at biyenan — si Mrs. Lourdes, sa isang maluwang na bahay sa Quezon City.
After five years of marriage, lagi kong iniisip na maswerte ako. Ang aking biyenan ay banayad, mabait, at bihirang makialam sa aming pagsasama. Palagi niyang pinapakita na mahal niya ako tulad ng sarili niyang anak.

Ngunit kamakailan lamang, ako ay pagod, nahihirapan sa pagtulog, nakababahalang trabaho, at pagod sa pag-iisip. Si Luis ay abala sa kumpanya at halos walang oras para alagaan ako.
Isang gabi, pagkalabas ko lang sa trabaho, tinawag ako ni Mrs. Lourdes sa sala.
Naglagay siya ng makapal na sobre sa mesa, ang kanyang boses ay matamis:

“Maria, you always work too hard. There are 500,000 pesos in here, trip abroad, take a few weeks to relax. Go to Europe or Thailand, basta masaya ka. Pagbalik mo, ibang spirit ang mararamdaman mo.”

Natulala ako. Hindi pa ako binigyan ng biyenan ko ng ganito kalaking pera.

Noong una, naantig ako, iniisip na mahal niya talaga ang kanyang manugang. Ngunit mayroon pa ring hindi mapakali sa aking puso:

Bakit niya ako gustong umalis ng bahay ngayon?

Nakinig ako, nagsimulang mag-impake, at nag-book pa ng ticket papuntang Paris.

Hindi tumutol si Luis, sinabi lang niya:

“Go, change the atmosphere. Nasa bahay si Mama.”

Nabulunan ako ng pangungusap na iyon.

Kakaiba — hindi siya nagpakita ng anumang pag-aatubili o pag-aalala, na parang gusto niya akong pumunta sa malayo.

Noong araw na umalis ako papuntang Ninoy Aquino Airport, personal akong dinala ng biyenan ko doon, binigay sa akin ang lahat ng uri ng mga tagubilin, at ngumiti ng napakagiliw.

Niyakap ko siya, nagpasalamat, at saka naglakad papunta sa check-in area.

Pero nung tumalikod na siya at umalis, nag-iba agad ako ng direksyon.

Sumakay ako ng taxi pabalik, bumaba ng ilang daang metro mula sa bahay, at naglakad ng tahimik.

Mainit ang Maynila noong araw na iyon.
Pagdating ko sa dulo ng eskinita, bumilis ang tibok ng puso ko.

Bumukas ang pinto.
Nagtago ako sa likod ng bakod at tumingin sa bintana ng sala.

Ang eksena sa harap ng aking mga mata ay hindi nakapagsalita:
Si Luis — ang aking asawa — ay nakaupo sa sofa, sa tabi niya ay… isang batang babae na nakasuot ng maiksing palda, amoy pabango, nakasandal ang ulo sa kanyang balikat.

At ang aking biyenan? Nakangiti siya, naglalagay ng mas maraming pagkain sa mesa, at sinabi sa mainit na boses:

“Umalis na ang manugang, simula ngayon ay makapagpahinga na kayong dalawa.
Sana lang may katabi si Luis na mag-aalaga at magbabantay sa kanya.
Masunurin at cute ang babaeng ito, gusto ko talaga siya.”

Nagpanting ang tenga ko.
Kinailangan kong kumapit sa pader para tumayo ng matatag.
Dahilan lang pala ang biyahe para paalisin ako, para malinisan ang daan para sa manliligaw ng asawa ko.
Ang ibang 500,000 pesos ay “consolation money” lang para umalis ako ng tahimik.

Hindi na ako umuwi.
Nagrenta ako ng maliit na kwarto sa malapit na hotel, nakahiga buong gabi, nakatitig sa kisame.
Masakit at nakakahiya, ngunit sa aking puso alam ko:
Kung tumahimik ako, makikita nila akong mahina at madaling itapon.

Kinaumagahan, nagsimula na akong kumilos.
Nakipag-ugnayan ako sa isang abogado na kilala ko sa Makati, humihingi ng payo sa mga pamamaraan ng diborsiyo at paghahati ng ari-arian.

Hiniling ko rin sa isang kaibigan na nagtrabaho bilang security guard ng kapitbahayan na tulungan akong magtala ng malinaw na ebidensya.

Hindi ko gustong gumawa ng kaguluhan, ngunit gusto kong maging transparent at patas ang lahat.

Lumipas ang dalawang linggo, malamang naisip ni Luis at ng kanyang ina na naglalakbay ako sa Europa.

Isang hapon, nagsuot ako ng puting sando at pumasok sa bahay kasama ang abogado.

Lahat silang tatlo — asawa, biyenan, at ang isa pang babae — ay namutla.

Nauutal na sabi ni Luis:

“Maria… bumalik ka na… napakaaga?”

Inilagay ko ang sobre ng pera mula sa aking biyenan sa mesa, nakangiti:

“Salamat, Nay, sa 500,000 pesos. Gagamitin ko ito para magsimula ng bagong buhay — mas malaya at mas maluwag.

At dito…”

Inilagay ko ang mga papeles ng diborsiyo at ang kapangyarihan ng abogado sa mesa:

“Mula ngayon, wala na akong kinalaman sa pamilyang ito.”

Natahimik ang kwarto.
Napayuko ang dalaga, hindi naglakas-loob na tumingala.
Ang aking biyenan ay nanginginig:

“Maria… I just want the best for my son…”

Tumingin ako sa kanya, ngumiti ng mahina:

“Napakabait mo. Pero siguro, hindi ko kailangan ng ganoong klaseng kabaitan.”

Lumabas ako ng bahay na iyon, sa ilalim ng pulang paglubog ng araw ng Maynila.
Sa pagkakataong ito, umalis na talaga ako — ngunit hindi sa puso ng taong pinagtaksilan,
ngunit bilang isang babaeng sapat na malakas upang piliin ang kaligayahan para sa kanyang sarili.

I know, it will take time to heal.
Pero at least, natauhan ako bago maging huli ang lahat.

At ang 500,000 pesos na iyon — para sa akin, ay hindi “hush money”,
ngunit ang halaga na kailangan kong bayaran para sa pinakamahal na aral sa aking buhay: Huwag magtiwala sa matamis na ngiti kapag may nakatagong kutsilyo sa likod nila.