Mainit ang araw noong Sabado, ngunit mas mainit pa ang tingin ng mga tao sa batang si Noel habang siya’y naglalakad papasok ng malaking mall sa Quezon City. Marumi ang kanyang damit. May butas sa kanyang t-shirt at ang kanyang tsinelas, halatang ilang ulit nang tinahi. Pawis ang kanyang noo, at bitbit niya ang isang lumang supot na plastik, tila may laman pero hindi mo mabatid kung ano.

Pagkapasok pa lang niya sa pintuan ng mall, agad siyang sinita ng guwardiyang si Mang Rudy.

“O, iho! Saan ka pupunta?” matigas ang boses ng guwardiya, habang tinitingnan siya mula ulo hanggang paa.

“Sa loob po, titingin lang,” sagot ni Noel, mahina ang boses at iwas ng tingin.

“Walang pulubi dito! Labas!” sigaw ni Mang Rudy habang tinutulak paatras si Noel.

Nagtinginan ang ilang tao sa paligid. May ilang napatawa, ang iba naman, umiling at lumayo. Parang wala nang saysay ang paliwanag ni Noel sa harap ng mga matang puno ng paghusga.

Pero bago siya tuluyang makalabas, may isang boses na pumigil sa eksena.

“Rudy?! Anong ginagawa mo?!”

Isang babae ang papalapit. Elegante ang bihis — naka corporate attire at may ID na may logo ng mismong mall. Si Ma’am Liza — marketing head ng mall.

“Ma’am, pinapasok ho kasi itong bata, baka manghingi o manggulo—”

“Bata ‘yan si Noel! Anak ng artistang si Ramon Santiago!” sagot ni Ma’am Liza, gulat ang tono.

Tumigil si Mang Rudy, parang napatayuan ng poste.

“Ha? ‘Yung… Ramon Santiago na namatay noong isang taon?”

Tumango si Ma’am Liza, lumapit kay Noel at hinaplos ang balikat ng bata. “Oo. Si Ramon ay matalik kong kaibigan. Anak niya si Noel.”

Tahimik ang paligid. Wala nang nagtatawa. Wala na ring umiling. Tanging pagkabigla at awa ang bumalot sa lahat ng nakasaksi.

Ang Nakaraan

Si Ramon Santiago ay dating kilalang character actor. Hindi siya sikat gaya ng mga bida, pero palaging naroroon — sa likod ng mga eksena, laging buhay ang kanyang mga karakter. Ngunit tulad ng maraming artista, hindi siya yumaman. Lalo na’t hindi na siya nakakuha ng proyekto sa kanyang mga huling taon, at inabutan pa siya ng sakit.

Bago siya pumanaw, iniwan niya si Noel sa isang kamag-anak. Ngunit dahil sa hirap ng buhay, napilitan si Noel mamuhay sa lansangan.

Isang linggo bago ang tagpong iyon sa mall, nabalitaan ni Ma’am Liza mula sa isang dating kaibigan na baka raw nakita ang anak ni Ramon sa Cubao, naglalako ng kendi. Hindi siya sigurado. Pero nang makita niya ang mukha ni Noel sa mall, hindi na siya nag-alinlangan.

Ang Pagbabago

Pagkatapos ng araw na ‘yon, sinundo ni Ma’am Liza si Noel. Dinala sa bahay, pinakain ng mainit na ulam, at tinanong kung nais niyang manirahan kasama siya.

“Wala na po akong pamilya,” mahinang sagot ni Noel. “Pero kung okay lang po, gusto ko pong mag-aral.”

Doon nagsimula ang bagong kabanata sa buhay ng batang minsang pinagtawanan.

Si Noel ay pina-enroll sa isang magandang eskwelahan. Mahirap sa simula — sanay kasi siyang mag-isa at hindi umaasa sa iba. Pero mabilis siyang natuto. Matalino, masipag, at higit sa lahat, may mabuting puso.

Ilang taon ang lumipas, at sa isang graduation ceremony sa high school, isang pangalan ang binigkas nang malakas:

“Noel Santiago — Valedictorian!”

Tumayo si Ma’am Liza, pinunasan ang kanyang luha, habang si Mang Rudy, na ngayo’y retired na at imbitado rin bilang bisita, tumango at ngumiti mula sa likod.

Ang Tiwala at Pag-asa

Minsan, ang taong tila hindi karapat-dapat sa mata ng lipunan, ay siyang may dalang liwanag para sa hinaharap. Kung hindi dahil sa isang taong naniwala — sa gitna ng lahat ng paghusga — baka hindi natin nakilala si Noel Santiago, ang batang minsang itinaboy, ngunit ngayo’y nagsisilbing inspirasyon.

Dahil sa wakas, hindi sa hitsura nasusukat ang halaga ng isang tao.

Ang puso. Ang pangarap. At ang katotohanang lahat tayo ay may kwentong hindi nakikita ng panlabas na anyo.

Katapusan.