ISANG MATANDA ANG TATAWID PERO WALA NI ISA SA MGA MOTORISTA ANG NAGPAPARAAN — ISANG JEEPNEY DRIVER ANG HUMINTO KAHIT MADAMING PASAHERO AT BUMABA

Sa isang abalang umaga sa Lungsod ng Maynila, humugos ang mga sasakyan sa kahabaan ng Avenida. Mga bus, kotse, motorsiklo, at traysikel—lahat nag-uunahan, nagmamadali, walang gustong ma-late. Mainit ang araw, maingay ang mga busina, at parang wala nang lugar para sa malasakit.

Sa gilid ng pedestrian lane, nakatayo ang isang matandang babae—si Lola Estrella, nakasuot ng lumang bestida at may hawak na maliit na bayong. Bahagya siyang nanghihina pero matikas pa rin kung tumayo. Ilang beses siyang umusad para tumawid, ngunit bawat salubong ng sasakyan ay napapaatras siya mula sa takot.

May ilang tumingin pero nagpatuloy lang. May iba pang nagbusina na parang naiirita sa kanyang pagdadalawang-isip. Walang nagpaalam, walang nagbigay-daan. Ilang minuto na siyang nakatayo roon—tila walang nakakapansin o baka walang gustong maglaan ng ilang segundo.

Samantala, papalapit ang jeepney na minamaneho ni Mang Jerry, isang 48-anyos na tsuper na halos tatlong dekada nang bumibiyahe sa rutang Divisoria–Cubao. Puno ang kanyang jeep, may nakasabit pa sa estribo. Mainit, siksikan, at kanya-kanyang reklamo ang mga pasahero.

Habang papalapit sa pedestrian lane, napansin ni Mang Jerry si Lola Estrella. Kita sa mukha ng matanda ang kaba at pagkalito. Napakunot ang noo niya.

“Ang daming sasakyan pero wala man lang nagbibigay-daan?” bulong niya sa sarili.

Mabilis siyang kumabig at marahang nagpreno sa mismong harap ng tawiran. Nagulat ang mga pasahero.

“Kuya! Ano ba ’yan? Male-late na kami!” sigaw ng isang dalagang nakabarong.

Napangiwi ang isang estudyante: “Grabe, traffic na nga. Stop pa talaga tayo?”

Hindi sila pinansin ni Mang Jerry. Tumayo siya, isinuksok ang kambyo sa neutral, at nagsabi nang mahinahon:

“Sandali lang po. May tutulungan lang ako.”

Bumaba siya sa jeep. Binuksan niya ang kamay at tiningnan si Lola Estrella nang may paggalang.

“Inay,” sabi niya, “tatawid po kayo? Halika po, ako na po ang sasama sa inyo.”

Napalagay bigla si Lola Estrella. Kita sa kanyang mga mata ang gulat at pasasalamat.

“Ay hijo… salamat. Matagal na ’ko nakatayo rito. Hindi ko na po alam kung paano tatawid.”

Maingat na hinawakan ni Mang Jerry ang braso ni Lola Estrella. Bahagya niyang iniunat ang isang kamay para senyasan ang mga sasakyan.

Una’y may ilang umusad pa, hindi agad tumigil. Pero nang makita nilang may matandang tinutulungan, unti-unting humina ang daloy. May tumigil na bus, sumunod ang motorsiklo, kumalma ang sasakyan sa kabilang linya.

Sa loob ng jeep, unti-unting natahimik ang mga pasahero. Yung dalagang nagreklamo kanina, napayuko. Ang estudyante, tumingin sa labas at tila may napagtanto.

Narating ni Mang Jerry at ni Lola Estrella ang kabilang sidewalk. Doon siya saglit na yumuko bilang paggalang.

“Maraming salamat, iho,” nanginginig ang boses ng matanda. “Alam mo ba, papunta ako sa ospital… ako lang mag-isa.”

Nanlambot ang puso ni Mang Jerry.

“’Wag na po kayong maglakad pa. Sasakay ko na po kayo. Saan po ospital?”

“Sa Jose Reyes… mag-isa lang ako. Yung anak ko nasa probinsya.”

Ngumiti si Mang Jerry.

“Sige po, sakay po kayo sa jeep ko. Libre na po. Ako na bahala.”

Bumalik silang dalawa sa jeep. Nabigla ang mga pasahero nang makita nilang kasama na niya si Lola Estrella.

Tahimik na umusog ang mga tao para bigyan ng puwesto ang matanda sa unahan. Yung dalagang nagreklamo kanina, siya pa ang nag-alok ng pamaypay. Yung estudyante, inabot ang bayong ni Lola Estrella at inilagay sa kandungan nito.

Habang umaandar ang jeep, dahan-dahang nag-iba ang atmosphere. Wala nang nagmamadali. Wala nang nagrereklamo. Nakatingin sila kay Mang Jerry na tila biglang naging inspirasyon.

Pagkalipas ng ilang minuto, narating nila ang ospital. Bumaba si Mang Jerry at inalalayan si Lola Estrella hanggang entrance.

“Ayos lang na dito na lang ako, hijo,” sabi ni Lola. “Sapat na ang tulong mo.”

Ngunit ngumiti lang si Mang Jerry.

“Hihintayin ko na po kayong matapos para ihatid pabalik. Hindi po ako nagmamadali.”

Tumigil ang matanda. Napaluha siya.

“Ikaw ang unang taong tumigil para sa ’kin ngayong araw. Hinding-hindi ko ’yan kakalimutan.”

—

Kinagabihan, kumalat sa social media ang kuha ng isang pasaherong nag-video sa ginawa ni Mang Jerry. Nag-viral ito. Puno ng papuri, paalala, at inspirasyon.

Ilang araw pagkatapos, bumalik si Lola Estrella dala ang maliit na supot ng kakanin at isang sulat-kamay na pasasalamat.

At sa rutang minsang puno ng busina at pagmamadali, may isang jeepney driver na nagturo kung ano ang tunay na pagpapakatao sa gitna ng trapik at kawalan ng pakialam.

At dahil sa isang simpleng paghinto, maraming buhay ang nagising—at napabago

Lumipas ang isang linggo mula nang mag-viral ang video ni Mang Jerry, ang jeepney driver na tumulong kay Lola Estrella.
Sa bawat biyahe niya sa rutang Divisoria–Cubao, napapansin niyang mas maraming bumabati, mas maraming ngumingiti.
May mga pasaherong sumasakay, sabay sabing:

“Kayo po ‘yung sa video, di ba? Yung tumulong kay Lola? Idol po namin kayo!”

Ngunit sa likod ng ngiti ni Mang Jerry, may simpleng katotohanan: hindi niya ginawang para mag-viral ang ginawa niya. Ginawa lang niya ‘yon dahil iyon ang tama.

Isang hapon, matapos ang mahabang biyahe, habang nagpapahinga siya sa terminal, lumapit ang isang batang lalaki, mga dose anyos, marungis, may hawak na sobre.

“Kayo po ba si Kuya Jerry? May pinapasabi po.”

Nagulat si Mang Jerry. Binuksan niya ang sobre. Sa loob, isang maikling sulat na isinulat sa maayos na baybay:

“Sa taong tumulong kay Mama:
Maraming salamat po. Ako po ang anak ni Lola Estrella. Nasa probinsya po ako, at nakita ko po sa Facebook ang video n’yo. Naiyak po ako. Akala ko po walang nagmamalasakit kay Mama rito sa Maynila.
Kung hindi dahil sa inyo, baka hindi siya umabot sa gamutan.
Pagpalain po kayo ng Diyos. — Ariel”

Natahimik si Mang Jerry. Napaupo siya sa bangketa, hawak-hawak ang liham, ramdam ang bigat ng simpleng pasasalamat.
Hindi niya alam kung bakit, pero parang may mainit na dumaloy sa dibdib niya.

“Hindi pala ako tumulong lang sa pagtawid,” mahina niyang sabi, “tumulong din pala akong magtawid ng pag-asa.”

Ilang araw ang lumipas, bumalik sa terminal si Lola Estrella.
Naka-blusa na siya ngayon, maayos ang suot, may dalang maliit na supot.

“Hijo!” tawag niya habang kumakaway.

Laking gulat ni Mang Jerry nang makita siya.

“Lola! Ayos na po kayo! Nakalabas na po ng ospital!”

Ngumiti ang matanda, inabot ang supot.

“May kaunting salamat lang ako sa ‘yo, anak.”

Binuksan ni Mang Jerry.
Sa loob ay isang lumang rosaryo at isang piraso ng papel.
Sa papel, nakasulat:

“Hindi ako mayaman, pero ‘to ang dasal ko para sa’yo araw-araw: Sana marami pang Mang Jerry sa mundo.”

Mang Jerry napahawak sa dibdib.
Hindi niya mapigilang maiyak.

“Lola, hindi n’yo na po kailangang mag-abala.”
Ngumiti lang si Lola Estrella.
“Hindi ko kayang suklian ang kabutihan mo sa pera, pero kaya ko sa panalangin.”

Mula noon, parang may nagbago sa paligid.
Sa rutang iyon, mas madalas nang may motorista na humihinto para magpatabid ng mga matanda.
May mga pasaherong nag-aalok ng upuan.
May mga estudyanteng naglalagay ng karatulang “Magbigay Daan” sa mga tawiran.

Isang reporter ang muling lumapit kay Mang Jerry para sa follow-up interview.
Tinanong siya:

“Mang Jerry, ano po ang pakiramdam na naging inspirasyon kayo sa napakarami?”

Ngumiti siya, tumingin sa camera, at sagot:

“Ang totoo, hindi naman ako bayani.
Lahat tayo p’wedeng gumawa ng tama, kahit sandali lang.
Isang hinto, isang kamay, isang kabutihan lang —
minsan ‘yon na pala ang magbabago ng araw ng iba.”

Pagkalipas ng ilang buwan, habang nagmamaneho siya, napansin niyang may batang lalaki sa gilid ng kalsada — hawak ang kamay ng isang matandang babae na pilit tumatawid.
Walang alinlangan, huminto siya.

Ngunit bago pa siya bumaba, lumapit ang isang kotse sa kabilang lane.
Isang binatang tsuper ang lumabas, inalalayan ang matanda’t bata.

Habang pinagmamasdan iyon, narinig ni Mang Jerry ang batang lalaki sa jeep na nagsabi:

“Kuya, ginaya n’ya kayo!”

Napangiti si Mang Jerry.
Hindi na siya bumaba.
Kasi alam niyang may iba nang magpapatuloy.

Kinagabihan, pag-uwi niya sa bahay sa Tondo, tinawagan siya ng konduktor sa terminal.
May iniwan daw na sulat sa kanya.
Pagbukas niya, nakasulat:

“Anak, natapos na ang gamutan ko.
Sabi ng doktor, malakas daw puso ko — baka dahil punô ng pasasalamat.
Kung sakaling ‘di tayo magkita ulit, tandaan mo:
Sa bawat pagtulong mo, hindi lang buhay ng iba ang binabago mo — pati sarili mo.
— Lola Estrella”

Sa rutang puno ng ingay, init, at trapik,
may isang simpleng jeepney driver na nagpaalala:
Hindi kailangang mayaman para maging mabuti.
Isang segundo ng malasakit, minsan, ay sapat na para makagawa ng himala.

At mula noon, tuwing may tumatawid sa tawiran, may humihinto — hindi dahil sa batas,
kundi dahil sa aral na iniwan ni Mang Jerry at Lola Estrella.