INAKALA NYANG DADALHIN SYA NG ANAK-ANAKAN SA HOME FOR THE AGED—PERO NANG HUMINTO ANG SASAKYAN AT NAKITA NIYA ANG TOTOO, DI NAKAPIGIL ANG KANYANG LUHA

Si Aling Milagros, 72 anyos, ay ulila at walang sariling anak. Labinlimang taon na ang nakalipas nang ampunin niya si Jasmine, isang batang natagpuan niyang umiiyak sa labas ng simbahan. Pinalaki niya ito na parang tunay na anak—pinag-aral, inalagaan, minahal—kahit gipit sa buhay.

Lumaki si Jasmine at nakatapos bilang nurse. Sa kabila ng bagong buhay at trabaho, bumabalik pa rin siya kay Aling Milagros tuwing weekend. Ngunit nitong mga huling buwan, napapansin ni Aling Milagros na bihira na siyang mapuntahan ni Jasmine, at madalas itong tila balisa sa telepono.

Isang umaga, dumating si Jasmine sakay ng kotse. “’Nay,” sabi niya, “magbihis po kayo. May pupuntahan tayo.”

Kinabahan si Aling Milagros. Matagal na niyang naririnig na maraming matatanda ang dinadala sa home for the aged kapag wala nang oras o pasensya ang mga anak. Tahimik lang siyang nag-ayos, at sa biyahe’y napapaluha nang palihim.

Habang umaandar ang sasakyan, napansin niyang hindi sila dumadaan sa dati nilang daan. Huminto sila sa harap ng isang malaking gusali na tila bagong tayô—pinturang puti, may malawak na bakuran, at may nakapaskil na tarp na hindi niya mabasa agad dahil nanginginig ang paningin niya.

“Kahit ganito na lang ako, Jasmine?” mahina niyang sabi habang nakapikit. “Kung mahirap na akong alagaan, sabihin mo lang sana… huwag mo naman akong basta iwan.”

Nagulat si Jasmine. “’Nay? Bakit po kayo umiiyak?”

Hindi sumagot si Aling Milagros. Binuksan niya ang pinto, nag-aalanganang bumaba. Nang tuluyang bumungad sa kanya ang malaking tarpaulin, nanlaki ang mga mata niya:

“MILAGROS HOME CARE & WELLNESS CENTER – Grand Opening”

Sa tabi ng building ay nakatayo si Jasmine, nakangiti at may hawak na ribbon at bouquet. Biglang lumabas ang ilang dating kapitbahay, mga kaibigan sa simbahan, mga pamangkin sa malayo, at ilan pang matatandang tinulungan dati ni Aling Milagros.

“’Nay,” nakangiting sabi ni Jasmine, “hindi ko po kayo dadalhin sa home for the aged. Binuksan ko po ang center na ’to para sa inyo. Lahat po ng kita nito nakapangalan sa inyo. At dito, hindi kayo iiwan—kayo po ang magiging puso ng lugar na ’to.”

Napahawak si Aling Milagros sa dibdib niya. “Anak… ano’ng ginawa mo?”

Lumapit si Jasmine at niyakap siya nang mahigpit. “Kung hindi dahil sa inyo, wala akong mararating. Sabi niyo po noon, ‘Kapag may natulungan ka, magpasa ka ng kabutihan.’ Kaya ginawa ko ’to, para sa inyo at sa mga tulad niyong walang kasama pero nararapat mahalin at alagaan.”

Lumapit ang pari na kilala nila at nagbasbas ng lugar. May banderitas, may lamesa ng pagkain, may musikang tumutugtog sa gilid, at halos lahat ng kakilala ni Aling Milagros ay nandoon.

“Akala ko… iiwan mo na ako,” nanginginig niyang sabi habang umiiyak sa balikat ni Jasmine.

“Aba hindi po,” sagot ni Jasmine habang umiiyak na rin. “Ngayon po, kayo na ang may tahanan para sa mga walang tahanan—at ako po ang mag-aalaga sa inyo, gaya ng pag-alaga niyo sa akin noon.”

Nang gabing iyon, habang nakaupo sila sa veranda ng bagong center, pinagmamasdan nila ang mga matatandang masayang nagkukwentuhan at ang staff na maingat na nag-aasikaso sa kanila.

“Anak,” sabi ni Aling Milagros, “ang mga luha ko kanina… hindi dahil sa takot. Kundi dahil sa sobrang pasasalamat.”

Ngumiti si Jasmine. “Simula ngayon, ’Nay, hindi na po kayo mag-aalala kung saan kayo tutungo. Kayo ang dahilan kung bakit may tahanan ang iba.”

At sa unang pagkakataon matapos ang maraming taong pagkalinga sa iba, naramdaman ni Aling Milagros na siya naman ang tunay na inuwian.