Sa isang maaliwalas na hapon, bumaba mula sa itim na kotse si Daniel. Ang batang bilyonaryo nakakabalik lamang mula sa ibang bansa. Tahimik ang paligid, tanging hampas ng hangin at huni ng mga ibon ang maririni.

Sa kanyang kamay ay dala niya ang mga bulaklak. Nakangiti habang iniisip kung gaano kasaya ang magiging reaksyon ng kanyang fans si Lisa. Habang papalapit siya sa gete, napansin niyang bukas ang pinto ng bahay. May maririnig siyang malakas na sigawan mula sa loob. Umusad siya ng dahan-dahan. Pinipigilan ang sarili na gumawa ng kahi anong ingay.

Paglapit niya sa likod bahay, tumigil siya bigla. Sa kanyang harapan, tumambad ang eksenang hindi niya kailan man inaasahan. Si Liza, ang babaeng minahal niya ng lubos, ay may hawak na timba. At sa isang iglap, ibinuhos nito ang maruming tubig sa dalawang taong nakaupo sa sahic. Ang matanda ay may puting buhok at nanginginig na mga kamay.

Ang bata naman ay umiiyak, yakap-yakap ang luma at basang manika. Namilog ang mga mata ni Daniel. Ang matanda ay walang iba kundi ang kanyang ina at ang batang babae ang kanyang anak sa yumaong asawa. Nanlamig ang kanyang buong katawan parang huminto ang oras sa sandaling iyon. Ang amoy ng maruming tubig ay sumingaw sa hangin, mabaho at nakakasuya.

Naramdaman ni Daniel ang pag-igting ng kanyang panga. Ang kanyang kamay ay bahagyang nanginginik. Nagtama ang kanilang mga mata ni Lisa. Nagulat ito. Napaatras at nabitawan ang timba. Ang tunog ng bakal na timba na bumagsak sa sahig ay kumalabog sa katahimikan. Lisa, mahina ngunit mabigat ang boses ni Daniel. Nanginig si Liza.

Ang kanyang mukha ay pumuti sa tako. Hindi siya makapagsalita. Hindi makagalaw. Ang bata ay patuloy na umiiyak. Habang ang matanda ay pilit na itinatago ang mukha sa basang palda. Lumapit si Daniel. Mabagal ngunit puno ng galit sa bawat hakbang. Ang bawat tunog ng kanyang sapatos sahig ay parang kulog sa tenga ni Lisa.

Hanggang sa huminto siya sa harap nito. Itinaas ni Daniel ang kanyang ulo. Ang mga mata ay nagliliyab sa galit at saki. Ganito mutratuhin ang taong nagpalaki sa akin. Tahimik si Lisa. Nanginginig ang mga labi. Daniel, hindi mo naiintindihan. Ngunit bago pa siya makapagtapos, itinuro ni Daniel ang bata. Pati ang inosenteng bata.

Anak ko, Lisa, anak ko siya. Napaatras si Lisa parang naubusan ng hangin. Ang paligid ay tila lumabo. Ang liwanag ng araw ay dumidilim sa kanyang paningin. Habang si Daniel ay dahan-dahang lumingon sa kanyang ina at anak. Ang mga mata ay puno ng panghihinayang at puot. Sa sandaling iyon, wala ng tunog kundi ang mabagal na pagtulo ng tubig mula sa basang buhok ng kanyang ina.

At ang tahimik na hikbi ng batang walang muwang. Lumapit si Daniel, iniluhod ang sarili at niyakap silang dalawa. Ngunit sa kanyang likod, si Liza ay nakatayo pa rin. Nanginginig, hawak ang dibdib habang unti-unting lumulubog sa bigat ng katotohanan. Ang hangin ay tila kumakapit sa katahimikan at ang dating masayang tahanan ay napuno ng malamig na tensyon na hindi kayang basagin ng kahit anong salita.

Gusto mo ba ipagpatuloy ko mula rito para umabot sa climats bago mag-end scene? Unti-unting tumayo si Daniel. Mahigpit pa rin ang pagkakayakap ng kanyang ina at anak sa kanya. Ramdam niya ang panginginig ng kanilang katawan, ang malamig na tubig na dumikit sa kanyang kasuotan at ang sakit na bumabalot sa kanyang dibdib. Tumingin siya sa paligid sa mga basag na plato sa mesa, sa maruruming sahig, sa mga patak ng tubig na bumubuo ng maliliit na lawa sa tiles.

Lahat ng ito ay parang sumisigaw ng katotohanang pilit niyang itinatanggi. Hindi ito bangunggo. Ito ay totoo. Dahan-dahan niyang binitiwan ang kanyang ina at tumingin muli kay Lisa. Nakatayo ito sa gilid. Ang mga kamay ay nanginginig at ang mga mata ay puno ng takot at pagkabigla. Ang kanyang dating fans na inaakala niyang mabuti, mapagmahal at maalalahanin ay ngayon ay parang ibang tao.

Isang taong hindi niya kilala. Lisa, mabagal at mabigat ang bawat salita ni Daniel. Ano ang ginawa mo? Napakagatlabi si Liza. Ang boses ay halos hindi marinig. Daniel, akala ko sila ang mga taong umaalipusta sa akin. Hindi ko alam. Hindi mo alam? Putol ni Daniel. Ang kaniang boses ay lumalim. Puno ng puot. Hindi mo alam na ang babaeng pinagtatawanan mo ay ang babaeng nagpalaki sa akin.

Ang batang hinamak mo ay anak ko. Ang mga luha ay nagsimulang bumagsak mula sa kanyang mga mata. Hindi mo alam dahil hindi mo kailan man tinanong. Dahil mas pinili mong manghusga kaysa umunawa. Tumahimik si Lisa, nanginginig habang ang hangin ay dumadaloy sa pagitan nila na parang hangin bago ang bagyo. “Daniel, mahal kita!” pilit niyang sabi.

Halos pabulong. Nguni. Sa pagkakataong iyon, ang mga salitang iyon ay wala ng halaga. Lumapit si Daniel. Ang mga mata ay punong-puno ng galik at pagkadismaya. Hindi ito pagmamahal, Liza. Ito ay kasinungalingan. At ang kasinungalingan mo ay muntik ng pumatay sa dignidad ng mga taong mahal ko. Tumalikod siya. Inabot ang kamay ng kaniyang anak at tinulungan ang kaniyang ina na tumayo.

Ang bawat hakbang papalabas ng bahay ay parang nagiging mabigat. Ngunit puno ng determinasyon. Bago tuluyang makalabas, huminto siya sa pintuan. Lisa, mahina, ngunit malamig ang kanyang tinig. Ngayon ko lang napagtanto kung gaano ako naging bulag sa pag-ibig. Pero tapos na yon. Pagkasabi niya nito, lumabas siya, dala ang kanyang ina at anak.

Habang si Lisa ay naiwan sa gitna ng sirang kusina. Basang-basang nakaluhod, nakatitig sa kawalan. Ang katahimikan ay napalitan ng marahang pagpatak ng ulan sa labas. Unti-unting bumubuhos ito. Tila nililinis ang lahat ng dumi at kasinungalingan na bumalot sa bahay na iyon. Si Daniel ay naglakad sa ilalim ng ulan. Walang pakialam sa lamik.

Ang tanging nasa isip niya ay protektahan ang mga taong talagang mahalaga. Sa likod niya, si Liza ay lumapit sa bintana. Pinagmamasdan silang papalayo. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang ang ulan ay humahalo sa mga luha sa kanyang pisngi. Bumulong siya sa sarili. Akala ko ako ang magdadala ng liwanag sa buhay mo, Daniel.

Pero ako pala ang dilim na muntik ng sumira sa iyo. Sa labas kumulog. Ang langit ay tila sumisigaw. Kasabay ng pagwawakas ng isang pag-ibig na itinayo sa kasinungalingan. Ngunit sa puso ni Daniel, isang bagong apoy ang nabuhay. Isang pangakong hindi na muling magpapadala sa huad na ngiti at hindi na muling ipagkakatiwala ang kanyang mundo sa taong walang puso.

Habang siya ay naglalakad. Marahang hinawakan ng kanyang anak ang kanyang kamay. Tay, masama ba si tita Liza? Tumigil siya sandali. Tumingin sa mata ng bata at nanginisan ito ng mapay. Hindi, Anna. Pero minsan ang mga taong akala natin mabait, sila ang unang magpapakita kung gaano kasakit magmahal ng maling tao. At patuloy silang naglakad sa ulan habang sa likod nila ang bahay ay tila unti-unting nilalamon ng dilim ng pagsisisi.

Gusto mo ba ipasulat ko ang next episode kung saan ipapakita ang paghihiganti ni Daniel at kung paano haharapin ni Liza ang kahihiyan at pagbulusok ng kanyang buhay? Lumipas ang ilang oras matapos ang insidenteng iyon. Tahimik na tahimik ang bahay ni Daniel sa lumang probinsya kung saan niya dinala ang kanyang ina at anak. Ang ulan ay patuloy na bumubuhos at ang mga patak nito ay marahang tumatama sa bubong.

Tila nagsisilbing tugtugin sa mabigat na katahimikan ng gabi. Nakaupo si Daniel sa tabi ng bintana. Basang-basa pa rin ang kanyang mga dami. Sa kanyang kamay ay hawak niya ang isang lumang larawan. Larawan nila ni Liza noong unang araw na nagkita sila. Nasa tabi niya ang kanyang anak na natutulog.

Mahigpit na yakap ang manika habang ang kaniyang ina ay tahimik na nagdarasal sa altar. Ang mga ala-ala ng nakaan ay unti-unting bumabalik sa kanyang isipan. Aano siya naloko ng isang taong akala niya ay puro kabutihan? Aano siya naging bulag sa mga senyales ng kasinungalingan. Habang pinagmamasdan niya ang larawan, naramdaman niyang kumulo ang dugo sa kanyang mga ugat.

Ang mga salitang binitawan ni Lisa ay paulit-ulit na umuukit sa kanyang isip. Akala ko sila ang umaalipusta sa akin. Paano niya nagawang gawing dahilan ang kamangmangan para sa kalupitang ginawa? Tumayo si Daniel. Tinignan ang kanyang ina. Ma, mahinang sabi niya. Hindi ko nahahayaang maulit ito. Hindi ko nahahayaang masaktan kayo ulit.

Ngumiti ang matanda, bagama’t mahina. Ramdam sa kanyang titig ang pag-unawa. Anak, sagot ng ina, ang tunay na gantim pala ay hindi paghihiganti kundi kapayapaan. Nguni si Daniel ay hindi na nakasago. Ang kanyang mga mata ay malamig. Ngunit sa ilalim nito ay nagliliyab ang determinasyon. Kinabukasan habang ang araw ay unti-unting sumisil sa ulap, bumalik si Daniel sa Maynila.

Tahimik siyang pumasok sa kanyang opisina kung saan naghihintay ang kanyang mga tauhan. Ang lahat ay tila nagulat sa kanyang itsura. Walang ngiti, malamig ang tingin at may kakaibang bigat sa kanyang aura. Simulan na natin ang audit. Malamig niyang utos. Sir, audit po ng Alin. Tanong ng kanyang assistant. Lahat ng proyekto ni Lisa.

Gusto kong malaman kung gaano kalalim ang panlilin lang niya. Habang binubuksan ng kanyang team ang mga file, isa-isang lumabas ang mga ebidensya, mga pirma sa dokumento, mga lihim na transaksyon at mga proyekto kung saan siya mismo ay ginamit bilang kasangkapan. Ang bawat pahina ay parang kusilyong humihiwa sa kanyang puso.

Ngunit sa halip na luha, isang mapait na ngiti ang lumitaw sa kanyang labi. Akala niya makakalusot siya. Sa kabilang dako, si Liza ay nakaupo sa loob ng kanyang kotse. Labas pasok ang hinga. Habang pinagmamasdan ang mga reporter na nagkakagulo sa labas ng kanyang bahay. Naka-flash sa telebisyon ang headline.

Fions ng bilyonaryo involved sa froud at abuse scandal. Ang mga kapitbahay ay nagbubulungan. Ang mga kaibigan ay umiwas. Ang dating babaeng hinahangaan sa lipunan ay ngayon ay isang pangalan ng kahihiyan. Pilit niyang tinatawagan si Daniel ngunit walang sago. Tumawag siya ng paulit-ulit hanggang sa sa wakas may sumago. Isang boses ng lalaki.

Malamig at matalim. Daniel, pakiusap. Kailangan kong ipaliwanag. Wala ka ng kailangang ipaliwanag Liza. Hindi mo naiintindihan. Nagkamali lang ako. Hindi Liza. Alam mo ang ginagawa mo. Alam mong nananakit ka at pinili mo pa rin. Tahimik ang kabilang linya. Daniel, mahal kita at tawarin mo ako. Ngunit ang tanging narinig ni Lisa ay ang mahinang tinig ni Daniel bago niya ibaba ang tawag.

Ang pag-ibig ay hindi dahilan para sirain ang puso ng iba. Nabitawan ni Liza ang cellphone na paluhod sa upuan at sumigaw ng walang tunog habang ang luha ay dumaloy sa kanyang mukha. Ang mga laawan nila ni Daniel ay nakakalat sa mesa. Mga ala-ala ng kasiahan na ngayon ay tila nanunuot na lason. Samantala, si Daniel ay tumayo sa harap ng bintana ng kanyang opisina.

Pinagmamasdan ang lungsod sa ilalim ng ulan. Sa kanyang isip, naririnig niya pa rin ang boses ng kanyang anak. Tay, masama ba talaga si Tita Liza? At muli siyang napangiti, mapait habang binulong sa sarili. Hindi masama ang lahat ng tao, anak. Pero ang kasakiman kapag pinairal, ginagawang halimaw kahit ang pinakamagandang nilalang.

Sa ibaba ng gusali, nakatayo si Liza nakatingala sa bintanang iyon habang ang ulan ay patuloy na bumabagsak. At sa pagitan nila, ang malamig na hangin ng hiwalayan ay tila tuluyang pumunit sa huling sinag ng pag-ibig na minsang nag-ugnay sa kanila. Gusto mo bang ituloy ko ang susunod na bahagi kung saan magsisimula ang pagbagsak at redemption RC ni Lisa? Kung paano siya babangon matapos ang lahat at kung paano muling haharapin ni Daniel ang pag-ibig.

Lumipas ang ilang linggo mula ng kumalat ang iskandalo. Ang pangalan ni Liza ay naging laman ng mga pahayagan, social media at mga tsismisan sa mga kanto. Mula sa isang babaeng hinahangaan, siya ngayon ay itinuturing na simbolo ng pagkukunwari at kasakiman. Ang kanyang mga negosyo ay unti-unting bumagsak. Ang mga dating kaibigan ay naglaho at ang mga taong minsang nakiupo sa kanyang mesa ay tumalikod na parang hindi siya kailan man nakilala.

Sa isang maruming silid paupahan, nakaupo si Liza sa tabi ng bintana. Walang makeop, walang alahas. At ang dating mamahaling damit ay napalitan ng simpleng lumang bestida. Sa mesa ay may maliit na tinapay, kalahating tasa ng kape at ilang papel na tila nabasa sa luha. Tumingin siya sa salamin at sa unang pagkakataon hindi niya nakilala ang sarili.

Ganito pala kapag nawala ang lahat. Mahina niyang sabi. Halos pabulong. Sa labas may batang naglalaro sa ulatawa. Walang kamalay-malay sa bigat ng mundo. Pinagmasda niya ito at sa loob ng kanyang dibdib, may maliit na kirot na parang nagsasabing may natira pa ring kabutihan sa kanya. Sa kabilang banda, si Daniel ay patuloy sa kanyang mga proyekto.

Mas naging abala siya sa trabaho, sa charity events at sa pag-aalaga sa kanyang anak at ina. Ngunit kahit gaano siya kaabala, may mga sandaling napapatigil siya. Kapag bumabalik sa isipan ang imahe ni Liza, ang dating mga ngiti, ang mga tawanan, ang mga pangarap na sabay nilang binuo, hindi niya maiwasang makaramdam ng kiro hindi dahil sa gali kundi dahil sa panghihinayang.

Isang gabi, habang nasa garden siya ng kanilang bahay, lumapit ang kanyang anak. “Tay!” Mahinang tanong nito. Patawad ba ang ibig sabihin ng pagmamahal? Napatingin siya sa langit sa mga bituin na kumikislap sa dilim. Ang totoong pagmamahal, anak, sagot niya, “Ay marunong magpatawad. Pero hindi ibig sabihin noon ay kalimutan mo na rin ang sakit. Tahimik ang bata saka ngumiti.

” “Gusto kong maging mabait, tay tulad ni Lola.” Napangiti si Daniel at niyakap ang anak. Yan ang pinakamagandang aral na pwede mong matutunan. Sa parehong gabi, si Lisa ay lumabas ng kanyang tinutuluyan. Basang-basa siya ng ulan ngunit hindi niya alintana. Bitbit niya ang isang maliit na sobre ang natitira niyang pera.

Lumakad siya patungo sa simbahan. Pumasok at lumuhod sa harap ng altar. Ang mga kandila ay kumikislap at ang hangin ay malamig ngunit payapa. Diyos ko, sabi niya halos pabulong. Hindi ko alam kung karapat-dapat pa akong patawarin. Pero kung may paraan para maitama ko ang mali, turuan ninyo ako. Habang siya ay nakaluhod, unti-unting bumagsak ang kanyang mga luha.

hindi dahil sa awa sa sarili kundi dahil sa tunay na pagsisisi. Kinabukasan, nagpasya siyang bumalik sa dati niyang kumpanya hindi bilang boss kundi bilang isang ordinaryong empleyado. Marami ang napatingin. Ang iba ay nagsimangot, ang ilan ay napailing. Ngunit hindi niya iyon ininda. Tahimik siyang nagtrabaho araw at gabi.

Nagsimula sa pinakamababang posisyon. Habang siya ay nagsusumikap, unti-unting nabago ang tingin ng mga tao sa kanya. Ang dating mayabang na Liza ay naging masinop, mapagkumbaba at marunong makini. Minsan habang nag-aayos siya ng mga dokumento, may lumapit na lalaking may dalang sobre. “Miss Liza, tanong nito. Ako po.

” Inabot sa akin ito ni Sir Daniel. Sabi niya, personal niya itong gustong iparating sa inyo. Napatigil siya. Inabot niya ang sobre at dahan-dahang binuksan. Sa loob ay may simpleng sulat. Isinulat sa kamay ni Daniel. Liza, hindi ko alam kung handa na akong makipagkita pero nais kong malaman mo na napatawad na kita. Hindi dahil nakalimutan ko ang saki kundi dahil ayokong patuloy na mamuhay sa gali. Gawin mo na ang tama.

Hindi para sa akin kundi para sa sarili mo. Daniel. Napatakip ng bibig si Lisa at muling bumagsak ang kanyang mga luha. Ngunit sa pagkakataong ito, hindi na iyon luha ng kawalan. Ito ay luha ng pag-asa. Ngumiti siya, bahagya at sa kauna-unahang pagkakataon matapos ang lahat, nakaramdam siya ng kapayapaan. Sa kabilang banda, si Daniel ay nakatayo sa tabi ng bintana ng kanyang opisina.

Pinagmamasdan ang lungsod na unti-unting sumisikat sa bagong araw. Ang liwanag ng araw ay tumama sa kanyang mukha at sa kanyang mga mata ay may bahagyang ngiti. Hindi dahil nakalimutan niya ang nakaaan kundi dahil natutunan niyang yakapin ang hinaharap ng walang galit, walang takot at may pag-asa.

Sa malayo tila sumabay ang ihip ng hangin sa katahimikan ng dalawang pusong minsang nagkahiwalay. Ngunit ngayo’y parehong natutong magmahal muli hindi ng isa’t isa kundi ng sarili nilang bagong simula. Gusto mo bang ipagpatuloy ko ang final part kung saan muling magtatagpo sina Daniel at Lisa sa isang hindi inaasahang pagkakataon? Tahimik, emosyonal at puno ng pagtubos. Ilang buwan ang lumipas.

Ang lungsod ay tila bumalik sa dati nitong sigla, puno ng liwanag, tawanan at mga bagong simula. Sa gitna ng isang charity event para sa mga batang ulila, nakatayo si Daniel sa entablado. Nakangiti habang nagbibigay ng mensahe tungkol sa pag-asa at pagbabago. Kasama niya ang kanyang anak na masiglang nag-aabot ng mga regalo sa mga bata.

Nguni sa dulo ng bulwagan, isang pamilyar na mukha ang tahimik na nakamasid. Si Lisa nakasuot ng simpleng puting blouse at mahiningiti sa labi. Hindi siya lumapit. Hindi rin siya nagtago. Pinili niyang panoorin mula sa malayo. Sapat na para makita kung gaano nakabago ang buhay ni Daniel. Habang pinagmamasdan niya ito, may kakaibang kapayapaan sa kanyang puso.

Hindi na siya ang babaeng dating nababalot ng kasinungalingan at kayabangan. Siya na ngayon ay isang taong natutong tumanggap ng pagkakamali at magpatawad sa sarili. Nang matapos ang programa, sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata. Tahimik, walang salita. Ngunit puno ng pag-unawa, isang titig na tila nagsasabing tapos na ang saki.

At sa halip na galit, tanging kabutihan at paggalang na lang ang naiwan. Lumapit si Daniel, dala ang anak. Lisa, mahinahon niyang bati. Ngumiti ito, bahagya at tumango. Tama na siguro, Daniel. Mahina niyang sabi. Paehho na tayong nakalaya. Tumango si Daniel at ngumiti rin. Salamat sa lahat ng natutunan. Pagkatapos noon, tumalikod si Lisa at lumakad palayo.

Habang ang hangin ay marahang humahaplos sa kanyang mukha. Wala ng luha, wala ng hinanaki. Sa bawat hakbang niya, ramdam ang bigat na unti-unting nawawala. Habang si Daniel naman ay nyakap ang kanyang anak. At sa langit ay tila mas maliwanag ang araw kaysa dati. Ang sakit ay naging aral.

Ang galit ay naging kapatawaran at ang pag-ibig bagam nawala ay nagbunga ng bagong simula para sa dalawang pusong minsang nagkasala. Ngunit sa huli natutong magpatawad. Sa dulo ng kwento walang bida at kontrabida. Tanging mga taong natutong harapin ang katotohanan at muling magmahal sa tahimik at mapayapang paraan. M.