𝗧𝗶𝗻𝗮𝗽𝗼𝘀 𝗡𝗶𝘆𝗮 𝗔𝗻𝗴 𝗧𝗮𝘄𝗮𝗴 𝗣𝗮𝗴𝗽𝗮𝘀𝗼𝗸 𝗞𝗼 𝗡𝗴 𝗞𝘄𝗮𝗿𝘁𝗼

Si Lea, fiancée ko. Sweet, maalaga, walang dahilan para pagdudahan dati. Pero simula nang magpalit siya ng SIM, parang nag-iba ang lahat.

Madalas ko siyang mahuli na nakatalikod habang may kausap sa phone. Madalas past 11 p.m., bulong-bulong, tapos biglang tatawa ng mahina. Minsan, paglalapit ako sa kanya, agad niyang pipindutin yung “end call.”

“Work lang,” lagi niyang sagot, pero sino ba namang tumatawag nang halos madaling araw kung hindi emergency? At hindi naman siya call center agent.

Isang gabi, umuwi ako nang mas maaga kaysa dati. Pagbukas ko ng pinto, naabutan ko siyang nasa kwarto, hawak ang phone, halatang may kausap pa. Narinig ko pang may tinig na lalaki sa kabilang linya bago niya biglang pinutol ang tawag.

“Kanina ka pa?” tanong niya.
“Ah, kararating lang,” sagot ko. Gusto ko na kumprontahin kaso alam ko namang magpapalusot nanaman. Pinipilit kong kumalma, pero imbes na mawala, lalong dumarami ang ebidensya. May mga chat na naka-archive. At tuwing tatanungin, “Hindi importante” o “Sa work yun” ang isasagot.

Kinuwento ko pa sa tropa, at imbes na gumaan ang pakiramdam ko, lalo akong nabahala. “Bro, obvious na,” sabi nila. At kahit ayaw kong maniwala, lahat ng palatandaan nandoon.

Hanggang sa dumating ang isang gabi, hindi na ako nakatiis. “Lea,” sabi ko, “kung may iba ka, sabihin mo na lang.” Tahimik lang siya, nakayuko, parang may itinatago. At sa katahimikang ‘yun, buo na ang loob ko — niloloko niya ako.

Pero kinabukasan, nagbago ang lahat.

Dinala niya ako sa isang function hall. Pagpasok ko, halos mapaupo ako sa gulat. Nandoon ang pamilya ko, mga kaibigan ko, pati mga barkada kong nasa abroad. May projector sa harap, tapos biglang tumugtog ang kanta namin ni Lea.

Lumabas sa screen ang video — mga alaala namin mula pagkakilala, hanggang proposal. At sa dulo, andoon ang montage ng mga taong mahal ko, isa-isa silang nagsasalita. Ayun pala ang pinagkaka abalahan niya at tinago sa akin.

Doon ko lang na-realize… lahat ng tawag, lahat ng pagtatago, lahat ng chat na hindi ko alam — iyon pala ang paghahanda niya para sa akin. Hindi siya nangloloko. Pinaghirapan lang niya na gawing espesyal ang araw na ‘to.

Pagpapatuloy ng Kwento

Nang matapos ang video, hindi na ako nakapagsalita. Ramdam kong nanginginig ang tuhod ko, at pinipigil kong tumulo ang luha. Ang buong panahon na akala ko’y niloloko niya ako, ang totoo pala, pinaghirapan niyang ilatag ang pinakamalaking sorpresa ng buhay ko.

Lumapit si Lea, bitbit ang isang maliit na kahon. “Akala mo siguro kung ano-ano na, ano?” nakangiti siya, pero may luha rin sa gilid ng kanyang mata. “Pero lahat ng sikreto, lahat ng tawag, lahat ng chat na tinago ko… para lang dito.”

Binuksan niya ang kahon. Nandoon ang isang bracelet na may nakaukit na initials naming dalawa, at sa loob ng locket, litrato ng unang date namin.

“Hindi kita niloloko,” dagdag niya, hawak ang kamay ko. “Ginawa ko lahat ng ito kasi gusto kong iparamdam sa’yo na kahit ilang taon na ang lumipas, ikaw at ikaw pa rin ang pipiliin ko araw-araw.”

Wala na akong nasabi. Yumakap ako sa kanya nang mahigpit. Ang lahat ng bigat, lahat ng duda, lahat ng sakit — biglang natunaw. Sa halip, napalitan ng kahihiyan at kasabay nito’y matinding pagmamahal.

Ngayon alam ko na: minsan, ang mga lihim na kinatatakutan natin ay hindi pagtataksil — kundi paghahanda para sa pinakamagandang sorpresa na hindi natin inakalang deserve pala natin.