𝗗𝗮𝗹𝗮𝘄𝗮𝗻𝗴 𝗟𝗶𝗻𝗴𝗴𝗼 𝗻𝗮 𝗔𝗸𝗼𝗻𝗴 𝗗𝗶 𝗣𝗶𝗻𝗮𝗽𝗮𝗻𝘀𝗶𝗻 𝗻𝗶𝗹𝗮 𝗞𝘂𝘆𝗮 𝗮𝘁 𝗠𝗮𝗺𝗮

Matagal na akong may sinisingil na 500 pesos sa sister-in-law ko. Oo, maliit lang na halaga para sa iba. Pero para sa akin, respeto ‘yon. Everytime na binabanggit ko, laging may dahilan. “Wala pa akong cash.” “Next week na lang.” Hanggang sa naging biro na lang sa kanya. Dagdag pa dito ang mga damit na hindi naisoli at yung bago kong slippers na nakatago pero ginamit niya pa rin at inuwi sa kanila.

At habang tumatagal, nakikita ko yung pamilya ko — parents, cousins, pati ibang kapatid ko — laging siya pa ang kinakampihan. “Huwag ka na kasi magbilang. Pera lang ‘yan.” Ang sakit marinig. Para bang ako pa yung makitid ang utak.

Dumating yung family outing namin. Baler. Apat na kotse, lahat excited, tapos expected na ako ang magbabayad ng ilan sa mga gastusin. Pero ngayong kasama yung hipag kong “nakakalimot,” napagdesisyunan ko na — hindi ko siya sasaluhin.

Eto na yung moment. Habang kumakain ay may nag alok ng jetski for rent, pinagbigyan ko yung pinsan at isa kong kapatid na ako na magbabayad para naman ma-try nilang makasakay ng ganun. Gusto din daw sumama nila hipag kahit konting andar at halos pictorial lang daw ang gagawin.

“Edi dagdagan niyo yung pera, yung pinangako mong babayaran na kulang mo sa akin ngayon mo ilabas.” Parang may dumaan na anghel. Tumahimik ang buong mesa. Kita ko yung pamumula ng mukha ng hipag ko, pati yung pilit na ngiti ni kuya.

Sakto si Papa nasa cottage at tinawag si Mama kaya tumayo ito at naiwan na lang kaming tatlo sa mesa. Di sila makatayo at makasunod kina manong jetski at mga pinsan ko. Halatang wala talagang dinalang pocket money.

Petty? Oo, mukha akong mababaw. Pero grabe, ang sarap sa pakiramdam na for once, hindi ako naisahan ni hipag. Kung mapahiya sila, choice nila yun. Ako, at least, nakabawi kahit konti.

Pag-uwi namin, may mga kumampi pa rin sa kanya. Hanggang ngayon ay halos hindi ako kinikibo ni Mama at Kuya. Pero at least medyo ilag na rin makialam ng gamit ko si hipag.

At oo, masarap sa pakiramdam.

𝗛𝗶𝗻𝗱𝗶 𝗟𝗮𝗵𝗮𝘁 𝗻𝗴 “𝗣𝗲𝗿𝗮 𝗟𝗮𝗻𝗴 𝗬𝗮𝗻” 𝗔𝘆 𝗣𝗲𝗿𝗮 𝗟𝗮𝗻𝗴

Pagkatapos ng outing na ‘yon, ramdam ko ang lamig ng tingin ni Mama at Kuya. Para bang ako pa ang mali, ako pa ang salbahe. Pero sa totoo lang, hindi pera ang pinaglalaban ko—kundi respeto. Kasi kung nagagawa ng hipag ko na baliwalain yung 500 pesos, pati gamit ko na parang wala lang, ano pa kaya ang mas malalaking bagay?

Dalawang linggo na halos hindi ako kinikibo. Tuwing sabay kaming kumakain, ramdam ko ang bigat ng hangin. Minsan nga, nagtataka ako kung tama ba yung ginawa ko. Pero kapag naaalala ko yung itsura nila sa mesa nung Baler—yung pamumula ng hipag ko, at yung pilit na tawa ni Kuya—para bang may boses sa loob ko na nagsasabing: “At least, this time, pinaglaban mo sarili mo.”

Isang gabi, habang nagluluto ako, lumapit si Papa. Tahimik siyang umupo, tapos sabi niya:
“Alam ko mabigat ang loob nila sa’yo ngayon. Pero anak, huwag mong isipin na masama ka. Kasi kung hindi mo ipinaglaban yung maliit, baka pati malaking bagay, baliwalain ka rin nila. Hindi lahat ng ‘pera lang yan’ ay pera lang. Minsan, test din ‘yan kung kaya kang tapakan.”

At doon ko narealize—hindi ako petty. Hindi ako mababaw. Tama lang na may hangganan.

Lumipas ang ilang araw, dahan-dahan ding lumambot si Mama. Siguro napansin niyang hindi naman ako naghahanap ng away, kundi ng respeto lang. Si Kuya, wala pa rin masyadong imik, pero at least yung hipag ko, hindi na ulit nangahas gumamit ng gamit ko. Tahimik, pero malinaw: may boundary na.

At oo, masarap sa pakiramdam. Minsan, kailangan mo talagang tumayo kahit mapagkamalan kang makitid ang utak, para lang maalala ng iba na hindi ka pwedeng balewalain.