Babae Inimbitahan ang Kasambahay sa Party para Mapahiya ito, Pero…

Ang simoy ng hangin sa sementeryo ay malamig, at ang amoy ng lupa ay tila bawat hininga ni Elena. Nakaupo siya sa harap ng puntod ng kanyang asawa, si Leo, na may pangalang nakaukit sa marmol, kasama ang petsa ng kanyang kapanganakan at kamatayan. Isang taon na ang nakalipas mula nang kunin si Leo ng isang malupit na sakit. Isang taon ng paghihinagpis, isang taon ng pananabik, at isang taon ng pag-aalala. Ngunit sa araw na ito, si Elena ay naroon hindi para lamang magluksa, kundi para maghukay. Hawak niya ang isang maliit na pala, ang parehong pala na ginamit niya sa pagtatanim ng mga rosas sa kanilang hardin. Ang paghuhukay ay nagsimula nang dahan-dahan, sa bawat pagbaon ng pala sa lupa, bumabalik sa isipan ni Elena ang mga alaala nila ni Leo. Ang araw na sila’y nagkita, ang kanilang unang date, ang kanilang kasal sa ilalim ng buwan, at ang mga pangarap na kanilang binuo para sa kanilang kinabukasan. Ngunit ang lahat ng iyon ay naglaho nang parang bula, at ang naiwan ay isang malalim na hukay sa kanyang puso, na ngayon ay tinatangka niyang punan sa pamamagitan ng paghukay sa mismong lupa na kumain sa kanyang pag-ibig. Ang layunin ni Elena ay simple, isang huling kahilingan na ibinigay sa kanya ni Leo bago ito pumanaw.

“Kung sakaling wala na ako, Elena,” sabi ni Leo, habang hawak ang kanyang kamay sa hospital bed, “mayroon akong inilagay na isang bagay para sa iyo. Tandaan mo ang araw ng ating first anniversary bilang mag-asawa.” Ang kanilang first anniversary ay kasabay ng araw ng kanyang kamatayan. Isang araw na puno ng matamis na alaala at matinding kalungkutan. Kahit hindi sinabi ni Leo kung ano iyon, alam ni Elena na may inilagay itong isang bagay sa puntod niya. Ang mga araw na ito ay ginugol niya sa pag-iisip kung saan eksaktong lugar iyon. Ngunit isang araw, nakita niya ang isang maliit na X na gawa sa bato sa ilalim ng isang halaman, na nagbigay sa kanya ng huling clue. At ngayon, narito siya, ginagawa ang isang huling kahilingan ng kanyang asawa.

Ang paghuhukay ay naging mas madali habang lumalalim ang kanyang hukay. Sa bawat patak ng pawis, may pananabik sa puso ni Elena. Ano kaya ang inihanda ni Leo? Isang sulat? Isang singsing? Isang bagay na magbibigay sa kanya ng lakas upang harapin ang kinabukasan na wala siya? Tila ang paghuhukay ay isang ritwal, isang paraan upang maging malapit muli sa kanyang asawa. Ang kanyang pag-ibig kay Leo ay hindi naglaho, bagkus ay lumalalim pa sa kabila ng kanilang paghihiwalay. Nang marating niya ang lalim na lampas sa kanyang braso, naramdaman niya ang isang matigas na bagay. Sa bawat kurot ng puso, mayroong pananabik sa kanyang mata. Kinuha niya ang mga kamay at inalis ang mga bato at lupa. Hindi niya inasahan ang isang bagay na maliit na kahon na gawa sa metal, kulay-itim at medyo mabigat. Ang kanyang puso ay kumabog nang mabilis, at hindi niya maiwasang manginig. Ngunit hindi dahil sa lamig o takot, kundi dahil sa matinding pananabik.

Dahan-dahan niyang inalis ang mga lupa at dumi sa kahon, at sa bawat pagdikit ng kanyang mga kamay sa metal, mayroon siyang naramdamang kuryente na naglakbay sa kanyang katawan. Tila ba may buhay ang kahon, at ang mga labi ni Leo ay nananatiling nasa loob nito. Ang kanyang mga mata ay nanliit sa liwanag ng araw habang nakatingin sa kahon. Ang kahon ay tila hindi nabagabag ng oras, ang metal ay makintab at walang kalawang. Sa gilid ng kahon, mayroong maliit na keyhole. Naramdaman ni Elena ang pagkabigla dahil hindi niya inasahan ang isang susi. Ngunit hindi niya inisip iyon, kinuha niya ang kahon at umalis sa sementeryo na may matinding pananabik. Pag-uwi niya sa bahay, ang una niyang ginawa ay hanapin ang susi. Naghanap siya sa bawat sulok ng bahay, sa mga drawer, sa mga libro, sa mga lumang damit ni Leo. Sa bawat paghahanap, mayroong alaala na bumabalik sa kanyang isipan. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig sa bawat segundo na lumilipas. Tila ba ang kahon ay isang portal sa kanilang nakaraan, at ang susi ay ang tanging paraan upang buksan ang pintuan ng alaala. Ngunit sa kanyang paghahanap, wala siyang nakita. Ang kanyang pag-asa ay nagsimulang maglaho, at ang kanyang mga luha ay muling dumaloy. Isang taon na ang lumipas, ngunit ang sakit ay nananatili pa rin.

Ngunit may isang bagay na hindi pa niya naisip. Isang bagay na laging nasa harap niya, ngunit hindi niya napansin. Isang kwintas na ibinigay sa kanya ni Leo noong kanilang unang anibersaryo. Ang kwintas ay mayroong maliit na medallion na may inukit na L at E. Minsan, sa isang pagkakataon, naisip niya na ang kwintas ay walang kahulugan. Ngunit ngayon, sa kanyang pag-iisip, bigla siyang tumayo at kinuha ang kwintas. Ang maliit na medallion ay mayroong maliit na keyhole na nagulat sa kanya. Dahan-dahan niyang inilagay ang kwintas sa keyhole, at sa kanyang sorpresa, ang susi ay nag-click. Ang kwintas ay hindi lamang isang simpleng regalo, kundi isang susi sa isang lihim na mundo. Sa kanyang pag-iisip, bigla siyang natigilan. Bakit kailangan pa ng isang susi? At bakit ang kahon ay tila isang malaking misteryo? Ang kanyang puso ay kumabog nang mabilis, at mayroong isang bagay na nagsasabi sa kanya na mag-ingat. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig sa bawat segundo. Ngunit ang pananabik ay mas malakas pa sa takot. Kinuha niya ang kahon at inilagay sa harap ng kanyang mukha. Dahan-dahan niyang binuksan ang kahon, at sa loob nito, mayroon siyang nakita na nagpalamig sa kanya sa takot.

Ang kahon ay walang laman. Walang sulat, walang singsing, walang alaala. Ngunit mayroong isang maliit na piraso ng papel sa loob ng kahon. Ang papel ay mayroong isang numero at isang direksyon na nakaukit dito. Ang mga numero ay tila isang password o isang code. Ang direksyon ay tila isang lugar na hindi niya inasahan. Ang kanyang puso ay kumabog nang mabilis, at mayroong isang bagay na nagsasabi sa kanya na mayroon siyang natuklasan na mas malaki pa sa kanyang inaasahan. Ang kanyang pag-iisip ay nagulo, at ang kanyang takot ay nagsimulang magpakita. Hindi siya nag-aksaya ng oras. Kinuha niya ang kanyang telepono at nagsimulang maghanap ng numero. Ang mga numero ay tila isang code na kailangan niyang lutasin. Sa kanyang paghahanap, natagpuan niya ang isang website na nag-aalok ng mga serbisyo sa paghahanap ng mga nawawalang tao. Ang kanyang puso ay kumabog nang mabilis, at mayroong isang bagay na nagsasabi sa kanya na mayroon siyang natuklasan na mas malaki pa sa kanyang inaasahan. Ang direksyon ay tila isang lugar na hindi niya inasahan. Ang website ay mayroong isang form na kailangan niyang punan, at sa bawat pagpuno, mayroong isang bagay na nagsasabi sa kanya na mayroon siyang natuklasan na mas malaki pa sa kanyang inaasahan.

Nang matapos siya, naghintay siya ng isang sagot. Sa loob ng ilang minuto, isang sagot ang dumating. Ang sagot ay nagulat sa kanya, at sa loob ng ilang segundo, ang kanyang mundo ay nag-iba. Ang website ay isang serbisyo sa paghahanap ng mga nawawalang tao, at ang numero ay isang case number. Ang kaso ay tungkol sa kanyang asawa, si Leo. Ang kanyang asawa ay hindi patay. Siya ay nawawala. Ang puntod sa sementeryo ay walang laman. Ang pangalan sa marmol ay isang pekeng pangalan. Ang kanyang asawa ay hindi namatay sa sakit. Siya ay naglaho. At ang pinaka-nakakagulat sa lahat, ang huling araw na nakita si Leo ay sa araw na sila’y nagkasama sa ospital. Ang kanyang sakit ay hindi totoo, at ang kanyang pagkawala ay isang misteryo.

Ang kuwento ni Elena ay nagsimula nang may pagmamahal at pag-asa, ngunit nagtapos sa takot at pagkabigla. Ang kanyang asawa, na akala niya ay nasa kabilang buhay, ay nasa isang lugar na hindi niya alam. Ang kanyang paghahanap ay nagsimula, ngunit hindi na para sa alaala, kundi para sa katotohanan. Sino si Leo? Bakit siya naglaho? At ano ang tunay na dahilan ng kanyang pagkawala? Ang mga katanungan na ito ay patuloy na bumabagabag sa isipan ni Elena. Ang kuwentong ito ay isang paalala na ang pag-ibig ay hindi laging nagtatapos sa “happily ever after.” Minsan, ang pag-ibig ay isang misteryo na kailangan nating lutasin. At minsan, ang mga lihim na itinago ay mas nakakatakot pa kaysa sa kamatayan. Ang kuwento ni Elena ay isang patunay na ang paghahanap sa katotohanan ay isang mahirap na paglalakbay, ngunit sa dulo, ang katotohanan ay magbibigay sa atin ng kalayaan. Ang kanyang paghahanap ay nagdala sa kanya sa isang lumang bahay sa isang liblib na lugar. Ang bahay ay luma at mayroon ding masamang amoy. Siya ay nag-aalinlangan sa una, ngunit ang pag-asa sa kanyang puso ay mas malakas pa sa takot. Sa kanyang pagpasok, natagpuan niya ang isang bagay na nagpabago sa kanyang mundo. Ang bahay ay walang laman, walang mga muwebles, walang mga palamuti. Ngunit sa loob, mayroong isang silid na mayroong isang maliit na TV na tumatakbo. Ang TV ay mayroong isang video na tumatakbo. Ang video ay nagulat sa kanya, at sa loob ng ilang segundo, ang kanyang mundo ay nag-iba. Ang video ay nagpapakita ng isang tao na nag-uusap sa kanya, at ang tao ay si Leo. Siya ay mayroong isang mensahe para sa kanya, isang mensahe na hindi niya inasahan. Si Leo ay mayroong isang misyon, isang misyon na kailangan niyang tapusin. Ang misyon ay nagulat sa kanya, at sa loob ng ilang segundo, ang kanyang mundo ay nag-iba. Ang kanyang asawa ay hindi lamang isang ordinaryong tao, siya ay isang lihim na ahente. Ang kanyang sakit ay isang pekeng sakit, at ang kanyang pagkawala ay isang misyon.

Ang kuwento ni Elena ay nagsimula nang may pagmamahal at pag-asa, ngunit nagtapos sa takot at pagkabigla. Ang kanyang asawa, na akala niya ay nasa kabilang buhay, ay nasa isang lugar na hindi niya alam. Ang kanyang paghahanap ay nagsimula, ngunit hindi na para sa alaala, kundi para sa katotohanan. Sino si Leo? Bakit siya naglaho? At ano ang tunay na dahilan ng kanyang pagkawala? Ang mga katanungan na ito ay patuloy na bumabagabag sa isipan ni Elena. Ang kuwentong ito ay isang paalala na ang pag-ibig ay hindi laging nagtatapos sa “happily ever after.” Minsan, ang pag-ibig ay isang misteryo na kailangan nating lutasin. At minsan, ang mga lihim na itinago ay mas nakakatakot pa kaysa sa kamatayan. Ang kuwento ni Elena ay isang patunay na ang paghahanap sa katotohanan ay isang mahirap na paglalakbay, ngunit sa dulo, ang katotohanan ay magbibigay sa atin ng kalayaan.