“Buntisin mo ako, Bibigyan kita ng 10 Milyon!” Wika ng Milyunarya sa Palaboy, Pero…

Ang Kontrata sa Eskinita

Ang gabi ay malalim at ang hangin ay malagkit dala ng init ng siyudad. Para kay Isabella de la Vega-Alcantara, ang bawat hininga ay parang lason. Nakaupo sa loob ng kanyang itim na Audi, sa isang eskinita sa Maynila na hindi niya aakalaing mararating, pinagmamasdan niya ang lalaking natutulog sa ibabaw ng mga karton. Ito ang kanyang huling pag-asa. Ang kanyang pinakadesperadong plano.

Si Isabella ay mayaman. Ang salitang “mayaman” ay hindi sapat para ilarawan ang kanyang buhay. Siya ang nag-iisang tagapagmana ng De La Vega Shipping Lines, isang imperyong itinayo ng kanyang ama. Nakatira siya sa isang mansyon na may sampung kwarto, nagmamay-ari ng mga kotseng mas mahal pa sa bahay ng karaniwang tao, at asawa ng gwapo at maimpluwensyang si Alejandro Alcantara. Sa panlabas, ang buhay niya ay perpekto. Isang modernong diwata.

Ngunit sa loob ng mansyon, ang kanyang buhay ay isang gintong hawla. Ang kanyang ama, si Don Ricardo, ay may malubhang sakit na at ang tanging hiling nito bago pumanaw ay isang apo—isang tagapagmana na magpapatuloy sa pangalan ng De La Vega. Ngunit pagkatapos ng limang taon ng kasal, wala pa rin silang anak ni Alejandro. Ang katotohanan, na tanging silang mag-asawa lamang ang nakakaalam, ay baog si Alejandro. Isang katotohanang pilit nitong itinatago sa pamamagitan ng pagbuhos ng sisi kay Isabella.

“Baka ikaw ang may problema, Isabella! Magpatingin ka ulit!” sigaw ni Alejandro gabi-gabi, ang kanyang mga salita ay latigong humahampas sa pagkatao ni Isabella. Ang pag-ibig na dati niyang naramdaman para sa lalaki ay matagal nang naging abo, pinalitan ng takot at pagkasuklam. Alam niyang kapag namatay ang kanyang ama nang walang apo, gagamitin ni Alejandro ang lahat ng legal na paraan para makontrol ang kumpanya—ang kumpanyang dugo at pawis ng kanyang ama.

Kaya nabuo ang plano sa kanyang isipan. Isang planong marumi, desperado, ngunit sa tingin niya ay kailangan. Kailangan niya ng isang anak. At kailangan niya ng isang ama na hindi maghahabol, isang multo na maglalaho matapos ang lahat. Isang palaboy.

Dahan-dahan niyang binuksan ang bintana ng kotse. “Gising,” mahina niyang sabi.

Ang lalaki ay nagising, nagulat. Sa ilalim ng ilaw ng poste, nakita ni Isabella ang kanyang mukha—payat, marumi, ngunit ang kanyang mga mata ay may kakaibang talino at lalim. Hindi ito mga matang sanay sa kahirapan lamang; ito ay mga matang nakakita na ng mas magandang mundo.

“Anong kailangan mo?” tanong ng lalaki, ang boses ay magaspang ngunit hindi bastos.

Huminga nang malalim si Isabella. “Kailangan ko ng isang anak. Buntisin mo ako, at bibigyan kita ng sampung milyong piso.”

Ang lalaki, na nagpakilalang si Leo, ay natawa—isang tawang mapait at walang saya. “Miss, kung gusto mong magpatawa, humanap ka ng iba. Marami akong problema, pero hindi ako baliw.”

“Hindi ako nagbibiro,” giit ni Isabella, ipinakita ang isang briefcase na puno ng pera.

Tinitigan siya ni Leo. Nakita niya ang pera, ngunit mas tinitigan niya ang mga mata ni Isabella. Nakita niya ang isang pamilyar na pighati. “Ang pera ay madaling ibigay,” sabi ni Leo. “Pero ang tanong, anong kapalit ang hinihingi mo bukod sa sinasabi mo? Anong klaseng demonyo ang tinatakbuhan mo?”

Nagulat si Isabella sa kanyang tanong. Sa unang pagkakataon sa loob ng maraming taon, naramdaman niyang may isang taong nakakita sa tunay na siya, hindi sa milyunaryang si Mrs. Alcantara.

Sa huli, pumayag si Leo. Hindi dahil sa pera, kundi dahil sa isang bagay na nakita niya kay Isabella na nagpaalala sa kanya ng sarili niyang nawalang mundo. Nagkasundo sila. Walang pangalan. Walang tanong. Isang kontrata.

Inilipat ni Isabella si Leo sa isang maliit at malinis na apartment. Ang plano ay simple at klinikal. Ngunit ang tadhana ay may ibang plano.

Sa mga araw na sila’y nagkikita para sa medikal na proseso, nagsimula silang mag-usap. Nalaman ni Isabella na si Leo ay hindi palaging isang palaboy. Dati siyang isang pintor, isang artist na may maliit na studio. Ang kanyang buhay ay gumuho nang masunog ang kanilang apartment building, kasamang namatay ang kanyang asawa at anak na babae. Ang sunog ay dulot ng depektibong electrical wiring, isang resulta ng kapabayaan ng may-ari ng gusali na nagdeklara ng pagkalugi matapos ang isang masamang desisyon sa negosyo. Mula noon, tinalikuran na ni Leo ang mundo.

Naantig si Isabella. Sa unang pagkakataon, nakaramdam siya ng awa at koneksyon sa isang tao na hindi niya inaasahan. Dinalhan niya si Leo ng mga art supplies. Sa una, tumanggi si Leo. Ngunit isang araw, nakita ni Isabella ang isang uling na guhit sa isang pader—isang larawan ng isang batang babae na nakangiti. Ang kanyang anak.

“Ang sining ay para sa mga taong may pag-asa pa,” sabi ni Leo.

“Kung gayon, gumuhit ka para sa mga nawalan na ng pag-asa,” sagot ni Isabella.

Nagsimulang gumuhit muli si Leo. At habang bawat guhit ay nabubuo, ang mga pader sa pagitan nila ni Isabella ay unti-unting gumuho. Nakita ni Leo ang babaeng nakakulong sa ilalim ng mga diyamante at seda. Nakita ni Isabella ang isang kaluluwang puno ng sining sa ilalim ng mga pilat at dumi.

Isang hapon, habang pinagmamasdan ang pagpipinta ni Leo, naluha si Isabella. “Natatakot ako,” pag-amin niya. “Natatakot akong maging ina sa isang mundong ganito. Natatakot akong maging katulad ng mga taong kinamumuhian ko.”

Nilapitan siya ni Leo. “Ang takot ay tanda na may puso ka pa,” sabi nito. “Ang problema ay kapag wala ka nang nararamdaman.”

Sa mga sandaling iyon, ang kanilang kasunduan ay hindi na isang kontrata. Ito ay naging isang kanlungan para sa dalawang pusong wasak.

Dumating ang araw na nagpositibo ang pregnancy test. Ayon sa kontrata, tapos na ang kanilang ugnayan. Bibigay na ni Isabella ang pera, at si Leo ay maglalaho na. Ngunit sa puso nilang dalawa, may isang mabigat na pagtutol.

Habang lumalaki ang kanyang sinapupunan, lalong lumalakas ang loob ni Isabella. Kailangan niyang protektahan ang kanyang anak mula kay Alejandro at sa maruming mundo nito. Nagsimula siyang magsaliksik sa mga nakaraang transaksyon sa negosyo ni Alejandro, naghahanap ng butas para legal na mapaalis ito sa kumpanya.

Isang gabi, sa lumang opisina ng kanyang ama, binuksan niya ang isang kahon ng mga lumang dokumento. Nakita niya ang isang file na may markang “Hostile Takeover: Castillo Construction, 2015.” Binuksan niya ito. Ito ay tungkol sa isang maliit na kumpanya ng konstruksyon na pilit binili at sinira ng kumpanya ni Alejandro para makuha ang lupa kung saan ito nakatayo. Ang may-ari ng Castillo Construction ay namatay sa atake sa puso dahil sa stress, at ang kanyang pamilya ay nawalan ng lahat. Ang pangalan ng may-ari: Antonio Castillo.

Samantala, si Leo, na may hawak na ngayong malinis na damit at kaunting pera mula sa tulong ni Isabella, ay nagpunta sa isang public library. Gusto niyang malaman kung ano ang nangyari sa kumpanyang nagdulot ng kanilang paghihirap, ang kumpanyang nagpabaya sa kanilang apartment building. Nag-research siya online. Ang pangalan ng kumpanya: a subsidiary of Alcantara Holdings. Ang CEO: Alejandro Alcantara.

At sa ilalim ng isang lumang artikulo, nabasa niya ang tungkol sa malupit na takeover ng Alcantara Holdings sa isang maliit na kumpanya ng konstruksyon. Ang pangalan ng kumpanya: Castillo Construction.

Si Antonio Castillo. Ang kanyang ama.

Ang mundo ni Leo ay gumuho sa pangalawang pagkakataon. Ang lalaking sumira sa kanyang pamilya ay ang asawa ng babaeng nagdadala ngayon ng kanyang anak. Ang sampung milyon ay hindi bayad; ito ay danyos perwisyo na binalot sa isang kasinungalingan. Naramdaman niya ang matinding galit. Nilinlang ba siya ni Isabella?

Dali-dali siyang tumakbo papunta sa mansyon ng mga De La Vega. Kailangan niyang harapin si Isabella.

Sa parehong sandali, si Isabella, hawak ang dokumento, ay umiiyak. Ang lalaking tinulungan niya, ang lalaking nagbigay sa kanya ng pag-asa, ay ang biktima pala ng kasakiman ng kanyang asawa. Ang tadhana ay isang malupit na biro.

Nang dumating si Leo sa tarangkahan, nandoon na si Isabella, naghihintay sa kanya. Ang mga mata nila ay nagtagpo. Walang galit sa mga mata ni Leo, tanging sakit. Walang pagkukunwari sa mga mata ni Isabella, tanging pagsisisi.

“Alam mo na?” tanong ni Leo.

Tumango si Isabella, ang mga luha ay dumadaloy. “Ngayon ko lang nalaman. Maniwala ka sa akin, Leo.”

Kinabukasan, hinarap ni Isabella si Alejandro. Inilatag niya ang lahat ng ebidensya—ang panloloko sa Castillo Construction, ang mga pekeng dokumento, at higit sa lahat, ang katotohanan tungkol sa kanyang pagiging baog.

“Buntis ako,” sabi ni Isabella, ang kanyang boses ay matatag. “At ang anak na ito ay isang De La Vega. Hindi niya kailanman dadalhin ang pangalan mong nababalot ng kasalanan. Aalis ka sa kumpanya, at aalis ka sa buhay ko.”

Sa tulong ng mga ebidensya, nagsampa si Isabella ng kaso. Ang iskandalo ay yumanig sa mundo ng negosyo. Si Alejandro Alcantara ay nawalan ng lahat.

Inalok ni Isabella ang sampung milyon kay Leo. “Hindi ito bayad,” sabi niya. “Ito ay pagbabalik ng kung ano ang dapat sa inyo.”

Umiling si Leo. “Hindi mababayaran ng pera ang buhay ng pamilya ko, Isabella. Pero matatanggap ko ito bilang puhunan para sa isang bagong simula, hindi bilang bayad sa isang kasalanan.”

Makalipas ang siyam na buwan, isinilang ni Isabella ang isang malusog na batang lalaki. Pinangalanan niya itong Ricardo, sunod sa kanyang ama. Siya na ngayon ang namumuno sa De La Laman Shipping Lines, at binago niya ito—naging isang kumpanyang may puso at responsibilidad. Itinatag niya ang “Castillo Foundation” para tulungan ang mga pamilyang biktima ng corporate greed.

Si Leo naman, gamit ang puhunan, ay nagtayo ng isang maliit na art gallery at isang workshop para sa mga batang lansangan. Tinuruan niya silang ipinta ang kanilang mga pangarap.

Isang hapon, dinalaw ni Isabella at ng maliit na si Ricardo ang gallery ni Leo. Ang mga pader ay puno ng mga obra maestra—mga larawan ng sakit, pagbangon, at pag-asa. Sa gitna ng gallery, may isang malaking painting. Ito ay larawan ng isang babae at isang lalaki, nakatayo sa isang madilim na eskinita, ngunit sa kanilang likod ay isang sumisikat na araw.

Nagkatinginan sila—ang milyunarya at ang dating palaboy. Wala nang kontrata. Wala nang pera. Tanging isang shared na nakaraan at isang posibleng hinaharap.

“Salamat, Leo,” sabi ni Isabella. “Binigyan mo ako ng isang anak.”

Ngumiti si Leo, isang tunay na ngiti sa unang pagkakataon. “At ikaw, Isabella, binigyan mo ako ng dahilan para muling humawak ng paintbrush.”

Ang kanilang kwento ay hindi nagtapos sa isang kasal o sa isang simpleng “happily ever after.” Nagtapos ito sa isang mas makabuluhang bagay: ang pag-asa. Ang pagpapatunay na kahit sa pinakamadilim na eskinita ng buhay, maaaring magsimula ang isang kwentong magpapabago sa lahat.