Sinundan Ko ang Mister Ko sa Quiapo Dahil Akala Ko May Kabit Siya—Pero Ang Totoong Lihim Niyang Itinatago ay Mas Higit Pa sa Pag-ibig

Mainit ang hapon nang magsimula akong kabahan. Sa nakalipas na dalawang buwan, hindi na tulad dati ang asawa kong si Marco. Lagi siyang may dahilan kung bakit nauuwi nang gabi, lagi ring may hawak na bag na hindi niya ipinapakita.

Nagtatanong ako, pero laging sagot niya’y:
“Trabaho lang ‘to, Liza. Huwag ka nang mag-isip ng kung anu-ano.”

Pero bilang asawa, ramdam ko na may mali. Lalong tumindi ang hinala ko nang isang gabi, naamoy ko sa polo niya ang kakaibang pabango—halimuyak ng babae, hindi sa akin.

Hindi ko na kinaya. Nagdesisyon akong sundan siya.

—

Biyernes ng gabi, sinabi niyang may “overtime meeting” siya. Tahimik akong sumunod sa jeep na sinakyan niya. Ang bigat ng dibdib ko habang naglalakad siya papunta sa masikip na kalsada sa Quiapo.

Doon ko siya nakita—nakipagkita sa isang babae sa ilalim ng footbridge. Bata, maputi, maganda. May hawak siyang bag at ngumiti nang makita si Marco.

Parang gumuho ang mundo ko. Diyos ko, may kabit siya.

Nakikiramdam ako mula sa malayo habang nagsasalita sila. Lalo akong nadurog nang makita kong sabay silang pumasok sa isang maliit na karinderya. Nag-order sila ng pagkain, nagtatawanan, parang magkasintahan.

Humigpit ang hawak ko sa bag ko. Kailangan ko na siyang harapin.

—

Paglapit ko, sabog ang boses ko:
“Marco! Ano ‘to?! Ito ba ang ginagawa mo tuwing gabi?!”

Nanlaki ang mata ni Marco, halos matapon ang kape niya. Ang babae naman, napahawak sa dibdib, halatang gulat din.

“Liza!” agad na lapit ni Marco. “Hindi mo dapat nakita ‘to… hindi pa ngayon.”

“Hindi pa ngayon?!” halos sumabog ang ulo ko. “Ibig mong sabihin, matagal mo na pala akong niloloko!”

Pero bago pa ako tuluyang magwala, biglang nagsalita ang babae. Mahina ang tinig niya pero ramdam ko ang bigat:
“Ate… hindi po. Hindi po ito affair.”

Napatingin ako. Naluha siya habang inilalabas ang ilang papel mula sa bag.

—

Binuksan ni Marco ang envelope at inilapag sa mesa. Mga larawan. Mga bata. Limang bata, gusgusin, nakangiti habang kumakain ng lugaw sa bangketa.

“Mga ulila sila, Liza,” paliwanag niya, nanginginig ang boses. “Nakita ko sila minsang pauwi ako. Tuwing gabi, nilalapitan nila ako, humihingi ng barya. Pero imbes na barya, binabalikan ko sila, dinadala ng pagkain.”

Nanlaki ang mata ko. Hindi ko alam kung ano ang iisipin.

Itinuro niya ang babae.
“Siya si Grace, social worker. Matagal na niyang inaalagaan ang mga batang ito. Nakikipagtulungan ako sa kanya. Ang pera na akala mong ginagastos ko sa ibang babae, dito napupunta—sa pagkain, gamit, at uniporme para makapasok sila sa eskwela.”

Nanlamig ako. Parang biglang huminto ang oras. Ang sakit na inipon ko sa dibdib, unti-unting napalitan ng hiya at pagkamangha.

Grace ngumiti at nagpatuloy:
“Ma’am, dapat sorpresa sana ‘to. Gusto po sanang ampunin ni Kuya Marco ang dalawa sa kanila. Matagal na po siyang nag-iipon at nag-aasikaso ng papeles. Plano niya po sanang sabihin sa inyo kapag kumpleto na ang requirements.”

—

Napatakip ako ng bibig. Hindi ko mapigilang umiyak. Habang akala ko niloloko niya ako… ang totoo, lumalaban siya para maging tatay ng mga batang walang pamilya.

Hinawakan ni Marco ang kamay ko.
“Liza, alam kong matagal na nating pinagdadasal na magkaroon ng anak. Siguro ito na ang sagot. Hindi ko sinabi agad kasi gusto ko handa na ang lahat bago kita sorpresahin.”

Niyakap ko siya nang mahigpit, nanginginig ang katawan ko sa emosyon. “Mahal, patawarin mo ako… mali ang inisip ko. Akala ko mawawala ka sa akin, pero ang totoo, mas lalo kitang minahal.”

—

Ilang buwan matapos noon, dumating sa bahay ang dalawang bata—magkapatid na sina Junjun at Maya. Payat, mahiyain, pero sa unang hapunan namin, naramdaman ko agad—kompleto na ang tahanan namin.

At tuwing naiisip ko ang gabing iyon sa Quiapo, natatawa at naiiyak ako. Ang gabing inakala kong magwawasak ng pamilya namin… siya palang magbibigay ng bagong pamilya na matagal na naming hinihintay.