AKSIDENTE KONG NABANGGA ANG LIMOUSINE NA NASA HARAPAN KO, BUMABA ANG DALAWANG SECURITY AT GUSTO AKONG PABABAIN– NANG BUMABA ANG MAY-ARI NG SASAKYAN AY TUMULO ANG AKING LUHA

Malakas ang buhos ng ulan nang gabing iyon sa EDSA. Ang bawat patak sa bubong ng aking lumang Toyota Corolla ay tila kasabay ng pintig ng aking ulo. Pagod ako galing sa trabaho—labindalawang oras na shift bilang warehouse supervisor—at ang tanging gusto ko lang ay makauwi, mahiga, at kalimutan na naman ang bigat ng mundo kahit sandali lang.

Ang traffic ay usad-pagong. Ang mga ilaw ng sasakyan ay naghahalo-halo sa basang kalsada, lumilikha ng nakakahilong repleksyon. Sa harapan ko ay isang itim at makintab na sasakyan.

Hindi ito basta sasakyan lang; isa itong mahabang limousine, ang klase ng sasakyan na bihira mong makita at alam mong pagmamay-ari ng taong hindi namomroblema sa presyo ng gasolina.

Masyado akong nadala ng antok. Sa isang iglap, pumreno ang limousine sa harapan dahil sa biglaang paghinto ng bus sa unahan nito. Huli na nang apakan ko ang preno. Dumulas ang aking gulong sa basang aspalto.

BLAG!

Ang tunog ng bakal na tumama sa bakal ay parang kulog sa aking pandinig. Napapikit ako nang mariin, mahigpit ang kapit sa manibela. Nang imulat ko ang aking mga mata, nakita ko ang nayuping likuran ng limousine at ang wasak na bumper ng aking sasakyan.

Nanigas ako sa kinauupuan. Hindi dahil sa takot sa aksidente, kundi sa takot sa babayaran. Wala akong insurance. Kakapusin na naman ako sa upa ngayong buwan, at heto, nakabangga pa ako ng sasakyan na mas mahal pa yata sa buhay ko.
Biglang bumukas ang pinto ng limousine.

Dalawang lalaking nakasuot ng itim na barong at may earpiece ang lumabas. Malalaki ang katawan nila, bakas ang pagiging propesyonal na bodyguard. Naglakad sila palapit sa akin sa gitna ng ulan, hindi alintana na mabasa sila.
Kumatok ang isa nang malakas sa bintana ko.

TOK! TOK! TOK!

“Baba!” sigaw niya, bagaman muffled ito ng salamin.
Nangangatog ang tuhod ko habang binubuksan ang pinto. Sinalubong ako ng malamig na hangin at ambon.

“Sir, pasensya na po,” bungad ko agad, nanginginig ang boses. “Dumulas po ‘yung gulong ko. Aksidente lang po talaga.”

“Aksidente?” matigas na sabi ng isa sa mga bodyguard, habang tinitingnan ang pinsala sa likod ng limousine.

“Alam mo ba kung sino ang sakay nito? Alam mo ba kung magkano ang aabutin ng damage na ‘to?”

“Wala po akong pambayad,” halos pabulong kong sabi, nakayuko. “Pero gagawan ko po ng paraan. Ibibigay ko po ang ID ko…”

“Hindi ID ang kailangan namin!” sigaw ng bodyguard, akmang hahawakan ako sa kwelyo.

“Abala ito kay Boss! May mahalaga siyang meeting!”

Pinagtinginan na kami ng ibang motorista. Pakiramdam ko ay lumiliit ako sa bawat sigaw nila. Gusto kong umiyak, pero pinigilan ko. Sanay na ako sa hirap. Sanay na akong lumaban mag-isa. Simula noong iwan kami ng tatay ko labinlimang taon na ang nakakaraan, natutunan ko nang lunukin ang lahat ng pait.

“Tumawag na kayo ng pulis,” sabi ko, sinusubukang magpakatatag. “Wala akong tatakbuhan. Sasama ako sa presinto.”

“Talagang sasama ka!” bulyaw ng security.
Sa gitna ng aming sagutan, biglang bumukas ang pinto sa likod ng limousine. Tumigil ang mundo ko. Tumigil din ang mga bodyguard at agad na yumuko tanda ng respeto.

Isang makintab na sapatos ang unang tumapak sa basang kalsada. Sumunod ang isang tungkod na gawa sa mamahaling kahoy. At sa huli, lumabas ang isang matandang lalaki. Nakasuot siya ng kulay abong suit, maayos ang pagkaka-suklay ng puting buhok, ngunit bakas sa kanyang mukha ang panghihina.

“Anong nangyayari dito?” tanong ng matanda. Ang boses niya ay mahina pero may awtoridad na nagpatigil sa ingay ng ulan.

“Sir,” mabilis na paliwanag ng bodyguard, “Binangga po tayo ng kaskaserong ‘to. Kinukumpronta lang po namin. Huwag na kayong bumaba, mababasa kayo.”

Hindi nakinig ang matanda. Naglakad siya palapit sa amin. Ang bawat hakbang niya ay mabigat, tila hirap na siyang maglakad. Habang papalapit siya, unti-unting tinatamaan ng liwanag ng poste ang kanyang mukha.

Napako ako sa kinatatayuan ko. Ang mga matang iyon. Ang hugis ng kanyang ilong. Ang paraan ng pagkunot ng kanyang noo kapag naiinis.
Bumalik sa akin ang alaala ng isang hapunan, labinlimang taon na ang nakalilipas. Ang huling gabi na nakita ko siya bago siya umalis ng bahay bitbit ang malaking maleta, habang umiiyak ang nanay ko sa kusina.

“Leo?”

Ang pangalan ko ang unang lumabas sa bibig niya. Hindi galit, kundi gulat.

Napalunok ako. Ang lalamunan ko ay parang binuhusan ng asido. Ang galit na itinago ko ng mahabang panahon ay biglang nag-alab, pero kasabay nito ay ang isang matinding lungkot.
“Don Manuel,” tawag ng bodyguard sa kanya, nagtataka kung bakit kilala niya ako.

Tinitigan ko siya. Mas matanda na siya ngayon. Mas maraming kulubot. Payat. Ang dating matikas na tindig ng ama ko ay wala na.
“Pa?” ang tanging nasabi ko. Ang salitang iyon ay parang dayuhan sa dila ko.

Nanlaki ang mga mata ng mga security guard. Tumingin sila sa akin, tapos sa amo nila, at muling sa akin. Ang pagkakahawig ay hindi maikakaila ngayon na magkaharap na kami.
Lumapit ang tatay ko—si Don Manuel—nang hindi alintana ang ulan na bumabasa sa mamahalin niyang suit.

Nanginginig ang kamay niyang inabot ang mukha ko.

“Ikaw nga…” bulong niya. Ang mga mata niyang kanina ay matigas, ngayon ay nangigilid na ang luha.

“Anak.”

Iniwas ko ang mukha ko. “Huwag mo akong hawakan,” sabi ko, garalgal ang boses.

“Pagkatapos ng labinlimang taon? Ngayon mo lang ako tatawaging anak dahil nabangga ko ang sasakyan mo?”

“Leo, pakinggan mo ako…”
“Hindi,” putol ko. Ang sakit ay bumubuhos na parang ulan.

“Alam mo ba kung paano kami nabuhay ni Nanay nung umalis ka? Namatay siya nang hindi ka man lang nakita. Nagtrabaho ako habang nag-aaral. Kinapalan ko ang mukha ko para lang mabuhay kami.

Tapos ngayon…” Tumingin ako sa limousine niya. “…nakasakay ka sa ganyan habang ako, halos hindi magkandaugaga sa pagbabayad ng upa.”
Tumulo ang luha mula sa mata ng matanda. Hindi niya pinunasan ito. Hinayaan niyang humalo ito sa ulan sa kanyang pisngi.

“Alam ko,” mahina niyang sabi. “At araw-araw ko itong pinagsisisihan. Araw-araw, Leo.”
Napatahimik ako. Hindi ko inaasahan ang sagot na iyon. Inaasahan ko na ipagtatanggol niya ang sarili niya, na sasabihin niyang tama ang naging desisyon niya noon na iwan kami para sa ambisyon niya.

“Hinahanap kita,” dagdag niya. “Limang taon na kitang hinahanap. Simula noong malaman kong may sakit ako.”

Napatingin ako sa kanya nang diretso. “Sakit?”
Tumango siya nang dahan-dahan. “Wala na akong gaanong oras, anak. Ang lahat ng yaman na ito…” Ikinaway niya ang kamay niya sa limousine at sa mga bodyguard. “…walang kwenta ‘to. Walang silbi ang pera kapag mag-isa kang mamamatay.”

Nakita ko ang lungkot sa mga mata niya. Ang lungkot ng isang taong nakuha ang mundo pero nawala ang kanyang kaluluwa. Ang galit sa puso ko ay unti-unting napalitan ng awa.
“Sir,” sumingit ang bodyguard, medyo magalang na ngayon. “Baka po himatayin kayo. Kailangan na po nating umalis.”

Tumingin ang ama ko sa bodyguard. “Hindi ako aalis hangga’t hindi ko kasama ang anak ko.”
Binalingan niya ako muli. “Leo, alam kong wala akong karapatang humingi ng tawad. Pero hayaan mong bumawi ako. Kahit sa huling sandali lang.”

Tiningnan ko ang sira kong sasakyan. Tiningnan ko ang mga bodyguard na ngayon ay nakayuko na. At tiningnan ko ang ama ko—isang matandang lalaki na nagmamakaawa sa gitna ng ulan.

Naalala ko ang sinabi ni Nanay bago siya mawala. ‘Anak, huwag kang magtatanim ng galit. Ang galit ay lason na ikaw lang din ang iinom.’
Huminga ako nang malalim at pinunasan ang luha ko. Ang bigat sa dibdib ko na dala-dala ko ng labinlimang taon ay parang inanod ng baha sa EDSA.

“Basang-basa ka na,” sabi ko, medyo paos pa rin. “Magkakasakit ka lalo niyan.”
Napangiti siya. Isang ngiting puno ng pag-asa. “Wala akong pakialam sa ulan. Kasama ko naman ang anak ko.”

“Sir,” sabi ko sa bodyguard. “Tulungan niyo siyang sumakay ulit.”

“Sasama ka ba?” tanong ng tatay ko, bakas ang takot na baka tumanggi ako.
Tiningnan ko ang luma kong kotse. “Paano ‘yung sasakyan ko? At ‘yung sa’yo? Wala akong pambayad sa damage niyan.”

Tumawa siya nang mahina, tawang may halong ginhawa. “Kalimutan mo na ang sasakyan. Bakal lang ‘yan. Ang importante, nahanap na kita.”
Seninyasan niya ang isa pang bodyguard. “Ikaw na ang bahala sa kotse niya. Ipa-tow mo, ipaayos, o ibenta. Basta siguraduhin mong ligtas ang sasakyan ng anak ko.”

Binuksan ng bodyguard ang pinto ng limousine para sa akin. Sa loob ng labinlimang taon, nangarap akong makita siyang muli para isumbat sa kanya ang lahat.

Pero ngayong nandito na, napagtanto kong hindi ko kailangan ng sumbat. Kailangan ko ng ama. At kailangan niya ng anak.

Sumakay ako sa tabi niya. Ang loob ng sasakyan ay mainit at komportable, malayo sa lamig ng labas. Inabutan niya ako ng tuwalya.
“Salamat,” sabi ko.

“Ako dapat ang magpasalamat, Leo,” sagot niya, habang hinahawakan ang balikat ko nang mahigpit. “Salamat at binangga mo ako.”
Nagkatinginan kami at parehong napangiti.

Sa gitna ng maingay at magulong trapiko, sa loob ng isang nayuping limousine, naramdaman ko ang kapayapaan na matagal ko nang hinahanap.

Ang aksidenteng iyon ang hindi ko inaasahang mag-aayos ng lahat.

Would you like me to create another story exploring their relationship as they start over, or perhaps a different genre with a similar emotional depth?