Isang magandang maganda at mapagpalang araw po sa inyong lahat mga minamahal naming tagapakinig. Muli, narito na naman ang inyong lingkod upang samahan kayo sa isa na namang paglalakbay ng puso. Isang kwentong susubok sa ating pananaw at magpapaalala sa atin ng mga tunay na yaman ng buhay. Naniniwala ba kayo na may mga bagay sa mundo na hindi kayang bilhin ng kahit gaano karaming pera? Paano kung ang tunay na lunas sa isang malalim na sugat ay hindi matatagpuan sa kamay ng mga doktor kundi sa puso ng isang ordinaryong tao na may pambihirang

kakayahang makinig at umunawa. Isang nakabibing kalabog ang gumulantang sa marangyang hapagkainan. Ang tunog ng bumagsak na pilak at nabasag na babasagin ay tila isang malakas na sampal sa katahimikan ng buong mansyon. Nanlaki ang mga mata ni Hiraya Dalisay at naramdaman niya ang pag-akyat ng lahat ng dugo sa kanyang mukha.

Nanginginig ang kanyang mga kamay habang nakatingin sa nagkalat na pagkain at basag na pinggan sa mamahaling Persian carpet. Sa kabilang dulo ng napakahabang lamesa, isang paris ng malamig at matatalim na mata ang tumusok sa kanya. Mga matang pag-aari ni General Montesilo, ang amo niya, ang hari ng palasyong ito. Hindi ito nagsalita.

Ngunit ang bigat ng tingin nito ay sapat na para maramdaman ni Hiraya na para siyang isang langgam na anumang oras ay maaari nitong durugin. Ilang oras pa lang ang nakalilipas mula ng una siyang tumuntong sa lugar na iyon. Ang Hasiyenda Montesido. Mula sa labas para itong isang pangarap. Ang dambuhalang bakal na tarangkahan ay bumukas na tilbigay daan patungo sa paraiso.

Ang daan ay napapalibutan ng mga perpektong pinutol na halaman at mga namumulaklak na rosas na iba’t iba ang kulay. Ngunit habang papalapit ang sinasakyan niyang kotse sa mismong mansyon, may kakaibang lamig siyang naramdaman. Ang hardin kahit gaano kaganda ay tila walang buhay, walang kaluluwa.

Pagpasok niya sa loob lalo siyang namangha. Ang sahig ay gawa sa nagniningning-niningning na marmol. Ang mga muibles ay halatang antigo at mamahalin at may isang dambuhalang chandelier na nakabitin sa gitna na mas maliwanag pa kaysa sa mga bituin. Ngunit ang bawat sulok ng mansyon ay sumisigaw ng katahimikan. Isang katahimikang nakabibingi at malungkot.

Ito ay isang palasyo. Oo. Ngunit para kay Hiraya, mas ramdam niya ito bilang isang maganda at malaking hawula. Isang gintong haula. Hindi nagtagal. Hinarap siya ng may-ari nito. Si General Montesillo ay isang matangkad na lalaki na sa mga huling bahagi ng kanyang kwar na may tindig na nagpapakita ng kapangyarihan.

Hindi man lang siya nito tinapunan ng tingin. Nakatuon ang mga mata nito sa mga dokumento sa kanyang lamesa habang binibigkas ang isang listahan ng mga patakaran. Simple lang ang gusto ko, Miss Dalisay. Sabi nito sa barito nung boses na walang bahid ng anumang emosyon. Gawin mo ang trabaho mo. Linisin mo ang bahay.

Ihanda ang pagkain at siguraduhing nasa ayos ang lahat. Pero ang pinakamahalagang patakaran sa lahat, huminto ito at sa wakas ay itinaas ang kanyang tingin. Huwag na huwag mong lalapitan, kakausapin o gagambalain ang anak ko maliban kung may utos ako. Maliwanag? Tumango si Hiraya. Ang kanyang lalamunan ay tila natuyo. Oopo, sir. Maliwanag po.

Pagkatapos noon, unang beses niyang nasilayan ang anak nito. Nakaupo sa tabi ng isang malaking bintanang salamin. Nakatanaw sa malawak na hardin ay isang batang lalaki na may mukhang anghel. Ang buhok nito ay kasing itim ng gabi at ang balat ay maputi. Iyun si sinag. Ayon sa headmaid, si Sinag ay isinilang na bingi.

Hindi ito nakakarinig, hindi nagsasalita. Ito ay nabubuhay sa sarili nitong tahimik na mundo. Habang pinagmamasdan ni Hiraya ang bata. Isang pamilyar na kirot ang gumuhit sa kanyang puso. Ang mga matang iyon na nakatanaw sa malayo na tila may hinahanap pero walang makita. Iyun ang mga matang huli niyang nakita sa kanyang yumaong kapatid na si Ltian.

At ngayon sa harap ng nagkalat na bubog at galit na tingin ng kanyang amo, bumalik ang lahat ng takot at pag-aalinlangan. Napakaliit ng kanyang pakiramdam. Anong tinatayo tayo mo diyan? Linisin mo yan. Ang utos ni General. Ang bawat salita ay tilalatigong humahampas sa kanya. “Pasensya na po, sir. Pasensya na po.

” Nanginginig na sabi ni Hiraya habang mabilis na lumuhod upang pulutin ang mga bubog. Sa gitna ng kanyang pagmamadali at takot, isang bagay ang nakakuha ng kanyang pansin. Sa gitna ng nakabibing katahimikan na dulot ng tensyon. Sa gitna ng galit ng kanyang amo, napatingin siya sa direksyon ni Sinag. Ang bata ay nanatiling nakaupo. Hindi gumagalaw na tila walang anumang narinig. Iyun naman ang inaasahan.

Isa siyang batang bingi. Ngunit nang bumagsak ang metal na tray sa marmol na sahig kanina, ang pinakamatunog at pinakamalakas na bahagi ng kalabog, sumusumpa si Hiraya. Kahit sa isang iglap lang na nakita niya itong nangyari. Nakita niya ang bahagyang pag-angat at pagyanig ng mga balikat ni Sinag.

Isang munting panginginig na halos hindi mapapansin ng sino man. Isang reaksyon na imposible para sa isang taong ipinanganak na walang kakayahang makarinig. Ngunit para kay Hiraya na ang puso ay minsan ng nabuhay sa pag-asa at namatay sa pagsisisi dahil sa isang katulad na katahimikan ang munting panginginig na iyon. Iyon ay ang lahat.

Gabi na ngunit dilat na dilat pa rin ang mga mata ni Hiraya. Nakahiga siya sa kanyang maliit at simpleng kama sa servant’s quarters. Ngunit ang isip niya ay naglalakbay pabalik sa hapagkainan. Pabalik sa eksaktong sandali nang bumagsak ang tralik sa halos hindi mapansing paggyanig ng mga balikat ni Sinag. Paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang eksenang ion.

Isang pagkakamali lang ba ng mata? Isang ilusyon na bunga ng kanyang pagod at takot? O baka naman baka naman totoo ang kanyang nakita. Ang pag-asang iyon, gaano man kaliit, ay tila isang maliit na kandila sa gitna ng madilim na silid ng kanyang mga alalahanin. Ngunit kasama ng liwanag nito ay ang anino ng isang masakit na nakaraan, isang aninong may pangalan, Luntian.

Bigla siyang dinala ng kanyang ala-ala sa isang mainit na hapon sa kanilang probinsya. Maraming taon na ang nakalipas. taong gulang siya noon at ang kanyang walong taong gulang na kapatid na si Lunan ay masayang umaakyat sa puno ng mangga sa kanilang bakuran. “Ate Hira, tingnan mo. Abot ko na yung pinakamalaki.

” sigaw nito ang boses sapuno ng tagumpay. “Mag-ingat ka luntian baka mahulog ka.” Ang sawway niya ngunit ang atensyon niya ay naaagaw ng kanyang paglalaro ng bahay-bahayan. Ilang saglit lang, isang malakas na kalabog ang kanyang narinig. Nakita niya ang kanyang kapatid na nakahandusay sa lupa. Umiiyak at hawak ang kanyang ulo.

Isang maliit na galos lang ang nakita nila. At pagkatapos ng ilang araw, tila bumalik na sa dati ang lahat. Ngunit hindi. Linggo ang lumipas. Napansin nilang hindi na lumilingon si luntian kapag tinatawag. Akala nila ay nagbibingi-bingihan lang ito. Ngunit nang dumaan ang mga buwan, ang dating masayahin at maingay na si Luntian ay naging isang batang laging tahimik, laging mag-isa na tila may pader na humaharang sa pagitan niya at ng mundo.

Dinala nila ito sa albularyo sa health center ngunit pareho lang ang sinabi ng mga ito. Walang diperensya sa tainga niya. Sabi ng doktor sa Health Center na halos hindi man lang ito sinuri. Baka epekto lang ng pagkahulog. Mawawala rin yan. Pero hindi ito nawala. Ang mundo ni Luntian ay tuluyan ng naging tahimik hanggang sa kinuha ito ng isang malakas na lagnat makalipas ang dalawang taon.

Ang huling imahe na nakatatak sa isip ni Hiraya ay ang mga mata ng kanyang kapatid. Mga matang puno ng lungkot na tila may gustong sabihin ngunit walang paraan para iparating. Ang pagsisisi ay bumabaon sa puso ni Hiraya hanggang ngayon. Sana pala ay mas pinilit niya. Sana pala ay mas naghahanap sila ng paraan.

Pinahid ni Hiraya ang mga luhang hindi niya namalayang dumaloy sa kanyang mga pisngi. Hindi. Hindi na siya papayag na maulit iyon. Kinabukasan, nagsimula ang kanyang lihim na misyon. Bawat kilos niya ay may kalkulasyon. Habang nag-aayos siya ng mga libro sa silid aklatan kung saan naglalaro si Sinag, aksidente niyang nahulog ang isang makapal na libro.

Mula sa gilid ng kanyang mga mata. Sinubaybayan niya ang bata. Walang malaking reaksyon ngunit nakita niya ang bahagyang pagtigil ng kamay nito sa paguhit. Isang pagtigil na tumagalang ng isang segundo. Habang nagdidilig siya ng mga halaman sa labas ng bintana ng playroom, sinubukan niyang sumipol ng isang mahinang himig. Napansin niya ang bahagyang pag-angat ng ulo ni Sinag na tila may hinahanap bago ito muling yumuko. Maliliit na bagay.

Halos walang kwenta kung sa iba. Pero para kay Hiraya, ang mga ito ay mga sinulid ng pag-asa. Hiraya! Isang matigas na boses ang pumutol sa kanyang pag-iisip. Si Manang Bellen, ang pinakamatagal ng kasambahay sa mansyon ay nakatayo sa kanyang likuran. Ang mga mata nito ay matalim at puno ng babala.

Kanina pa kita napapansin. Sabi ng matanda sa mahinang boses. Masyado kang malapit sa bata. Masyado mong pinagmamasdan. Hindi magugustuhan ni heneral yan. Tandaan mo ang bilin niya. Huwag mong hanapin ang gulo, bata ka. Marami ng pinalayas dito dahil sa pagiging pakialamera. Naramdaman ni Hiraya ang panlalamig ng kanyang mga kamay.

Tumango na lamang siya. Pasensya na po, manang. Hindi na po mauulit. Ngunit alam niya sa kanyang sarili na nagsisinungaling siya. Hindi na niya kayang tumalikod. Hindi na ngayon ng gabing iyon. Hindi siya mapakali. Inantay niyang tumahimik ang buong kabahayan. Inantay niyang mamamatay ang lahat ng ilaw. Dahan-dahan na parang isang anino, lumabas siya sa kanyang silid at tinungo ang pasilyo patungo sa kwarto ni Sinag.

Dahan-dahan niyang pinihit ang siradura. Pumasok siya sa loob. Ang tanging liwanag ay nagmumula sa isang maliit na night lamp sa tabi ng kama ng bata. Mahimbing na natutulog si Sinag, ang kanyang paghinga ay malalim at payapa. Sa liwanag ng ilaw, mas mukha siyang anghel. Lumapit si Hiraya para ayusin ang kumot na bahagyang nahulog mula sa kanyang balikat.

At habang ginagawa niya iyon, napalingon ang ulo ng bata sa direksyon ng liwanag. Noon niya ito nakita sa loob ng taingan ni sinag. Sa ilalim ng sinag ng munting ilaw, may isang bagay na kumislap. Isang kislap na hindi natural. Dahan-dahan, dahan-dahan siyang yumuko. Pinigil niya ang kanyang paghinga. Mas malapit, mas malapit pa.

At doon sa lalim ng taingan ng bata, nakita niya ito ng malinaw. isang maliit, bilog at makintab na bagay na tila gawa sa metal o plastic. Isang bagay na malinaw na hindi dapat naroroon. Parang naghahabulang mga kabayo ang tibok ng puso ni Hiraya. magdamag siyang hindi nakatulog at kahit ngayong sumisikat na ang araw, ang imahe ng kumikinang na bagay sa loob ng tainga ni Sinag ay malinaw pa rin sa kanyang isipan.

Hindi ito isang ordinaryong dumi. Hindi ito tutuli. Iba ito. Isang bagay na dayuhan. Isang bagay na hindi dapat naroroon. Isang daang beses niyang tinanong ang sarili. Ano ang gagawin niya? Ang isang bahagi ng kanyang isip, ang bahaging duwag at praktikal ay sumisigaw na manahimik na lang siya. Sino ba naman siya? Isa lamang siyang hamak na kasambahay.

Ano ang karapatan niyang kwestunin ang kalagayan ng anak ng isang bilyonaryo na may mga pinakamahuhusay na doktor sa buong mundo. Baka mapagbintangan pa siyang may masamang balak. Baka sa isang iglap mawalan siya ng trabaho at mapalayas na parang isang basahan. Ngunit ang kabilang bahagi ng kanyang pagkatao, ang bahaging pinanday ng pagsisisi at pagmamahal para kay Luntian ay hindi siya pinatatahimik.

Paano kung tama ang kutob niya? Paano kung ang maliit na bagay na yon ang dahilan ng lahat? Paano kung ang katahimikan ni Sinag ay hindi isang sentensya kundi isang kulungang may susi pala? Ang isiping hahayaan niyang manatiling nakakulong ang bata sa mundong iyon. Dinudurog nito ang kanyang puso.

Sa wakas pagkatapos ng mahabang pakikibakas sa sarili, nagpasya siya. Kailangan niyang subukan. Kailangan niyang sabihin kay General Montesilyo. Buong umaga niyang hinintay ang tamang pagkakataon. Nang makita niyang lumabas ito mula sa dining hall, huminga siya ng malalim at nilakasan ang kanyang loob. “Air General!” tawag niya.

Ang boses ay nanginginig. Lumingon ito ngunit ang tingin ay lumagpas sa kanya. Ano ang kailangan mo? Bilisan mo. May importante akong tinatawagan. Gusto ko lang po sanang may sabihin tungkol kay tungkol kay Sinag. Putol nito. At sa unang pagkakataon ay tumingin ito sa kanya. Ngunit ang mga mata nito ay puno ng iritasyon. “Miss Dalisay, I am in the middle of a multimillion dollar call.

Kung ano man yan, sabihin mo kay Manang Belen. Ang trabaho mo ay maglinis. Hindi magbigay ng opinyon tungkol sa anak ko. Now get out of my way. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Tumabi siya, yumuko at hinayaang maglakad palayo ang kanyang amo dala ang lahat ng kanyang pag-asa. lutang ang isip na naglakad si Hiraya papunta sa Hardin.

Doon niya naabutan si Mang Carding, ang matandang hardinero na masayang nag-aalaga ng mga rosas. Mukhang malalim ang iniisip mo, Hija. Puna nito ng hindi man lang lumilingon. Wala po ito Mang Karding. May naalala lang po. Palusot niya. Umupo siya sa isang bangko at nagkunwaring nagpapahinga. Mukhang mahal na mahal po ni sir ang anak niya.

No? Lahat po siguro gagawin niya para sa kanya. Tumango ang hardinero. Oo naman. Simula ng mamatay ang misis niya, sisinag na lang ang buhay niyan. Kaya ngat’t ang tiwala niyan kay Dror Salsedo, sagad hanggang buto. Para sa kanya, si Dror Salsedo ay isang santo. Ang sabi raw kasi ng doktor, kahit walang lunas ang pagkabingi ni Sinag, mapapabuti raw ng mga therapy ang buhay nito.

Kaya kahit gaano kamahal, kahit milyon-milyon pa, walang tanong-tanong si sir. Sagrado ang salita ng doktor na yan dito. Ang narinig niya ay tila isang pader na lalong tumibay sa kanyang harapan. Kung ganoon kalaki ang tiwala ni general sa doktor, anong laban ng salita ng isang katulong na tulad niya? Noon niya nakita ang eksena, naglalakad si sinag sa may damuhan.

Hinahabol ang isang paruo-paro. Mula sa likuran nito, isang hardinero ang nagtutulak ng isang cart na puno ng mga paso at lupa. Hindi narinig ng hardinero ang pagtawag ni Mang Carding at lalong hindi narinig ni Sinag ang papalapit na cart. “Sinag! Mag-ingat ka!” sigaw ni Hiraya ngunit huli na.

Sumabit ang gulong ng cart sa paa ng bata. Natumba si Sinag. Ang kanyang mga tuhod at palad ay sumubsob sa lupa. Hindi ito umiyak. Hindi ito sumigaw. Tumingin lang ito sa kanyang mga sugat na may pagtataka na para bang ang sakit ay isa ring bagay na tahimik. Sa sandaling iyon, nawala ang lahat ng takot at pag-aalinlangan sa puso ni Hiraya.

Napalitan ito ng nag-aalab na determinasyon. Tama na. Sobra na. Mabilis niyang nilapitan ang bata at tinulungang tumayo. Habang ginagamot niya ang mga sugat nito sa loob ng playroom, may kinuha siya sa kanyang bulsa, isang maliit at makulay na umiikot na trumpo na binili niya mula sa kanyang huling sahod. Itinapat niya ito sa harap ni Sinag.

Kumislap ang mga mata ng bata. “Gusto mo?” tanong niya kahit alam niyang hindi siya naririnig. Ngumiti siya at dahan-dahang inakay ang bata papasok sa isang maliit na silid sa dulo ng playroom. Palayo sa mga bintana, palayo sa mga matang mapanghusga. Nang makaupo na sila, ibinigay niya ang laruan kay Sinag. Habang abala ito.

Sa pagpapaikot sa trumpo, kinuha ni Hiraya mula sa first aid kit ang isang maliit na tiyani na nilinis niya ng alcohol. Nanginginig ang kanyang mga kamay. Dumadagundong ang kanyang dibdib. Patawarin mo ako, luntian. Bulong niya sa hangin. Ngayon, gagawin ko na ang tama. Dahan-dahan niyang hinawakan ang ulo ni Sinag.

Sa sobrang pagkaabala ng bata sa laruan, hindi siya nito pinansin. Itinapat niya ang tian sa taingan nito. Isang malalim na paghinga at sa isang mabilis ngunit maingat na kilos, naipasok niya ang dulo ng tiyani at nahawakan ang maliit na bagay. Dahan-dahan niya itong hinila palabas. Isang maliit kulay pilak na bagay na kasing laki lang ng butil ng munggo ang lumabas kasama ng tiyani tagumpay.

Ngunit ang kanyang munting pagbubuni ay biglang pinatay ng isang malakas na kalabog. Bumukas ang pinto ng silid. Nakatayo roon si General Montisilyo. Ang mukha nito ay hindi maipinta. Nag-aapoy sa galit na tila isang bulkan na sasabog anumang oras. Ang mga mata nito ay nakatutok sa tiyani sa nanginginig niyang kamay at sa anak nitong hawak niya.

Para kay General Montisilyo, ang mundo ay isang malaking chessbard. Ang bawat tao, bawat kumpanya, bawat kasunduan ay mga piyesa na ikinikilos niya ayon sa kanyang kagustuhan. Ang lahat ay nasa ilalim ng kanyang kontrol. Ang lahat, maliban sa isang bagay, ang katahimikan ng kanyang kais sa isang anak.

Kaya’t nang makita niya ang eksena sa loob ng playroom, ang bago niyang kasambahay, isang babaeng halos hindi niya matandaan ang pangalan na may hawak na matulis na bagay malapit sa kanyang pinakamamahal na sisinag. isang uri ng galit na matagal na niyang hindi naramdaman ang sumabog mula sa kaibuturan ng kanyang kaluluwa. Hindi ito ang malamig at kalkuladong galit na ginagamit niya sa boardroom.

Ito ay mainit, primal at mabangis. Ito ang galit ng isang ama na nakakita ng isang lobo na lumalapit sa kanyang tupa. Ano ang ginagawa mo sa anak ko? Ang sigaw na dumagundong sa buong silid sapat na para yuman maging ang mga miwebles. Ang babae si Hiraya ay napatalon sa gulat. Ang mukha nito ay namutla na parang isang papel.

Sir, hindi po. Security. Security, get in here now. Sigaw niya sa intercom. Ang kanyang mga mata ay nagliliyab at hindi inaalis sa babae. Huwag kang gagalaw, banta niya. Ang bawat salita ay may bigat ng isang martilyo. Mabilis na dumating ang dalawang gwardya. Dalhin niyo ang babaeng yan palabas.

Itapon niyo sa kalsada. Ngunit lumuhod si Hiraya, ang mga luha ay bumabaha na sa kanyang mga pisngi. “Sir, parang awa niyo na. Pakinggan niyo muna po ako.” Pagmamakaawa nito. Itinaas nito ang nanginginig na kamay. Ipinapakita ang tiyani at ang maliit na bagay na nakuha nito. May May nakita po ako sa tainga niya. Ito po. Tinanggal ko lang.

“Manahimik ka.” putol ni general. Para sa kanya ang mga salita nito ay walang kahulugang ingay. mga palusot ng isang taong nahuli sa akto. Anong alam ng isang katulong? Paano nito nagawang pangahas na galawin ang kanyang anak na nasa ilalim ng pangangalaga ng pinakamagaling na espesyalista sa bansa? Ang galit niya ay umabot sa sukdulan ang lahat ng kanyang pagkabigo, ang lahat ng milyong ginastos niya na walang nangyari, ang lahat ng sakit na nararamdaman niya sa tuwing tinitingnan niya ang kanyang tahimik na anak. Lahat

ng yon ay ibinuhos niya sa kahabag-habag na babae sa kanyang harapan. Ngunit sa gitna ng kanyang mga sigaw at ng pag-iyak ni Hiraya, isang bagong tunog ang biglang umalingawngaw. Isang tunog na hindi pamilyar sa silid na ion. Isang tunog ng takot. Isang iyak. Isang iiyak ng bata. Natigilan ng lahat.

Ang mga gwardya ay huminto sa paglapit. Si Hiraya ay napatigil sa pagmamakaawa. Maging si Heneral ay natigilan. Ang kanyang mga salita ay namatay sa kanyang lalamunan. Lahat sila ay napatingin kay Sinag. Nakatayo ang bata. Ang mga maliliit na kamay ay nakatakip sa kanyang mga tainga. Ang kanyang mga mata ay nanlalaki sa takot at pagkalito.

At ang kanyang mukha ay basang-basa sa luha. Umiiyak ito na parang ngayon lang naririnig ang ingay ng mundo, ang sigaw ng kanyang ama, ang hagulgol ng babae, ang bigat ng tensyon. Lahat ay sabay-sabay na pumasok sa kanyang mundo at sa gitna ng kanyang pag-iyak, tumingin ito ng diretso sa nag-aalab na mga mata ng kanyang ama.

Ang kanyang mga munting labi ay bumukha. Papa! Isang salita. Mahina, garalgal, hindi perpekto ngunit malinaw. Isang salita na binuo ng pangarap at pinatay ng siyensya. Isang salita na matagal ng isinuko ni Heneral na maririnig niya. Sa isang iglap, ang nag-aapoy na galit sa puso ni General Montisilyo ay biglang namatay na para bang binuhusan ng isang karagatan ng yelo.

Nawala ang kanyang tindig, nawala ang kanyang boses. Ang tanging natira ay isang nakabibing katahimikan sa kanyang isipan na sinira lamang ng paulit-ulit na pag-echo ng salitang iyon, Papa. Dahan-dahan, lumuhod siya hanggang sa maging kapantay niya ang kanyang anak. Ang mga mata niya ay hindi maalis kay Sinag na ngayon ay patuloy sa pag-iyak.

Ngunit ang mga mata ay nakatitig pa rin sa kanya. Aanak, anong sinabi mo? Bulong ni Heneral. Ang kanyang baritonong boses ay basag at puno ng hindi makapaniwalang pag-asa. Ang kanyang paningin ay lumipat mula sa umiiyak na mukha ng kanyang anak patungo sa namumutlang mukha ni Hiraya at sa wakas sa maliit at kumikinang na bagay na hawak pa rin nito.

Ang lahat ng kanyang katiyakan, ang lahat ng kanyang paniniwala, ang lahat ng sinabi ng mga doktor ay biglang gumuho. Ang galit ay napalitan ng isang malalim at nakalilitong pagkabigla. Dahan-dahan siyang tumayo. Ang kanyang isip ay naguguluhan. Ihatid niyo siya sa kwarto niya. Utos niya sa mga gwardya. Ang boses ay mahina ngunit may bigat pa rin.

Huwag ninyong payagang umalis ng mansyon. Huwag ninyong payagang makausap ninuman. Intindihin nio? Tumango ang mga gwardya. Naguguluhan din. At inalalayan si Hiraya na halos hindi na makatayo. Naiwan si Heneral kasama si Sinag na dahan-dahan niyang niyakap. Habang yakap niya ang nanginginig na katawan ng kanyang anak, kinuha niya ang kanyang telepono.

Hinanap niya ang isang pangalan sa kanyang mga contact. Nang makita niya ito, pinindot niya ang call button. “Hello, General. Napatawag ka?” Masayang bati ng boses sa kabilang linya. Narinig ni General ang boses ni Dr. Ricardo Salcedo. Ngunit sa pagkakataong ito, wala na ang dati niyang paggalang.

Wala na ang pagtitiwala. Ang tanging naroon ay isang lamig na mas nakakakilabot kaysa sa pinakamalakas na sigaw. Doktor, sabi ni General ang kanyang boses sa kalmado ngunit puno ng panganib. Pumunta ka dito sa mansyon ngayon din. May problema ba Heneral?” “Oo, sagot ni Heneral. Ang kanyang mga mata ay nakatitig sa kawalan.

May bagay kang kailangang ipaliwanag.” Wala pang kalahating oras ay dumating si Dr. Ricardo Salcedo. Pumasok ito sa mansyon na may ngiti sa labi at may dalang kumpyansa tulad ng lagi nitong ginagawa. Siya ay isang lalaking nasa edad s, may magandang tindig at may mga matang tila laging nakangiti na nagbibigay ng pakiramdam ng tiwala at kaginhawaan.

Sa loob ng limang taon, ang mukhang iyan ang naging simbolo ng pag-asa para kay General Montesillo. Ngayon, sa unang pagkakataon, ang mukhang iyan ay tila isang maskara. General, anong nangyari? Labis mo akong pinag-alala. Sabi nito habang inilalapag ang kanyang leather briefcase sa mesa. Sial ay nakaupo sa kanyang malaking silya sa gitna ng kanyang opisina.

Ang kaniang mga kamay ay magkasalikop sa ibabaw ng lamesa. Sa tabi niya sa isang maliit na glass container ay nakalagay ang maliit at kulay pilak na bagay na nakuha mula sa tainga ni Sinag. Tingnan mo ‘yan, doktor. Sabi ni General, ang boses ay walang emosyon. Lumapit si doctor Salsedo at sinilip ang laman ng lalagyan. Bahagya itong kumunot ng noo.

Ano ito? Mukhang isang pira-pirasong laruan. Saan ito galing? Sa taingan ng anak ko. Diretsong sagot ni Heneral habang nakatitign mariin sa reaksyon ng doktor. Ang ngiti sa mga mata ni Dr. Salsedo ay bahagyang nag-alinlangan. Ngunit mabilis din itong napalitan ng ekspresyon ng pag-aalala. Ano? Paanong? General ito ay lubhang mapanganib.

Sino ang gumawa nito? Ito ay maaaring magdulot ng permanenteng pinsala. Ang bagong katulong. At pagkatapos niyang tanggalin yan, sabi ni general, dahan-dahan binibigyan ng diin ang bawat salita. Nagsalita ang anak ko. Natigilan si Dr. Salchedo. Ang kanyang bibig ay bahagyang bumuka. At sa isang iglap, nakita ni General ang isang emosyong hindi niya pa nakikita sa doktor kailan man. Gulat.

Tunay na gulat na may bahid ang takot. Ngunit kasing bilis ng paglitaw nito, nawala rin ito at napalitan ng isang tawang pilit. Heneral, General, alam kong ito’y isang magandang balita para sa’yo. Ngunit kailangan nating maging maingat. Sabi ng doktor natila binabawi ang kanyang kontrol sa sitwasyon. Umupo ito sa tapat ni general.

Ito ay maaaring isang coincidence. Ang tawag dito sa medisina ay auditory agnia recovery shock. Bihira itong mangyari ngunit posible. Dahil sa stress na idinulot ng ginawa ng katulong, maaaring na-stimulate ang isang dormant na bahagi ng kanyang utak. Pero hindi ibig sabihin nito na magaling na siya. Narinig niya ako, Ricardo.

Giit ni General. Narinig niya ang sigaw ko at tinawag niya akong papa. Maaaring isa lamang itong paggaya sa vibration o sa paggalaw ng labi mo, General. Maraming kaso ng mga batang bingihi na nakakapag-produce ng salita ng hindi naman talaga nakakarinig. Paliwanag ng doktor. Ang kanyang boses ay puno ng aworidad na nakasanayan na ni Heneral.

Ang ginawa ng katulong na iyon ay isang malaking kapabayaan, isang kabaliwan. Dapat siyang kasuhan. Paano kung nasira niya ang airdrum ng bata? Paano kung nagdulot ito ng impeksyon? Habang nagsasalita ang doktor, bumalik ang kumpyansa nito. Muli, siya na ang eksperto. Muli, si General na ang desperadong Ama na nangangailangan ng kanyang gabay.

Ngunit sa pagkakataong ito may nag-iba na. Ang mga salita ng doktor na dati parang banal na kasulatan para kay General ay ngayon ay parang mga walang lamang lata. Masyadong mabilis ang kanyang mga sagot. Masyadong handa ang kanyang mga paliwanag. Nasaan ang bata? Hayaan mong suriin ko siya. Sabi ni Dr. Salsedo. Dinala nila ang doktor sa silid ni Sinag.

Ang bata na ngayon ay mas kalmado na ay nakaupo sa sahig at naglalaro. Maingat itong sinuri ni Dr. Salsedo gamit ang kanyang mga instrumento. Pagkatapos ng ilang minuto, tumayo ito at bumuntong hininga. Gaya ng inaasahan ko, sabi nito na may halong lungkot. May malalim pa ring pinsala sa kanyang auditory nerves. Walang nagbago, General, ang nangyari kanina.

Ay isang fluk, isang pambihirang pagkakataon. Huwag na tayong umasa ng labis. Ang mahalaga ay ituloy natin ang mga therapy. Tinitigan ni heneral ang doktor pagkatapos ay ang kanyang anak. Kung gayon, bakit hindi mo nakita ang bagay na yan sa loob ng limang taon? Tanong niya. Ang boses ay malamig. Ilang beses mo siyang sinuri? Ilang daang libo ang binayad ko para sa mga deep ear examinations mo.

General, napakaliit ng bagay na yon at posibleng kailan lang yan napunta diyan. Alam mo naman ang mga bata kung ano-ano ang isinusubo at isinusuot sa kanilang mga katawan. Sagot ni Dr. Salsedo na tila nasasaktan sa pagdududa sa kanyang kakayahan. Ngunit ang sagot na yon ay hindi nakakumbinsi sa kanya.

Pagbalik nila sa opisina habang patuloy na dinadakdak ng doktor ang tungkol sa mga panganib na ginawa ng ignorante at hangal na katulong. Isang utos ang ibinigay ni Heneral sa kanyang isipan. Kailangan kong makita ang lahat ng papel. Ricardo, iwanan mo muna ako. Sabi ni General. Pinutol ang anumang sasabihin pa ng doktor.

Kailangan kong mag-isip. Sige, General. Pero ang payo ko, palayasin mo na ang babaeng yon. Isa siyang panganib. Nang makaalis na si Dr. Salsedo, tinawagan ni General ang kanyang personal assistant. Dalhin mo sa akin ang lahat ng medical records ni Sinag. Lahat. Mula sa unang araw, makalipas ang isang oras, nasa harap na niya ang isang bundok ng mga folder.

Sa loob ng limang taon, ngayon lang niya ito gagawin. Lagi niyang ipinagkakatiwala ang lahat kay Dr. Saledo. Ngayon, binuklat niya ang bawat pahina, ang mga resibo, ang mga resulta ng laboratoryo, ang mga report ng therapy at sa ilalim ng isang tumpok ng mga papel mula apat na taon na ang nakalipas, isang ulat mula sa isang audiologist na hindi pamilyar sa kanya.

May isang pangungusap na nakasulat. Initial scan shows a small unidentified foreign object in the left ear canal. Object appears negligible and may naturally dislodge. Isang maliit na bagay na dayuhan. Nabanggit ito. Ngunit ang ulat na ito ay hindi kailan man ipinakita sa kanya ni Dr. Salsedo.

Ang sabi niya noon, lahat ng tests ay malinaw. Nanlamig ang buong katawan ni General Montiso. Hawak niya sa kanyang mga kamay ang unang piraso ng isang malaking kasinungalingan. Kinuha niya muli ang kanyang telepono. Hindi ang kanyang assistant ang tinawagan niya. Hindi rin ang kanyang abogado. Tinawagan niya ang isang numero na matagal na niyang hindi ginagamit.

Isang pribadong imbestigador na may utang na loob sa kanya. Miguel sabi ni General. Ang kanyang boses ay mahinahon ngunit may bigat ng bakal. May trabaho ako para sa’yo. Kahit ano, sir. Imbestigahan mo ang isang tao para sa akin. Bawat detalye ng buhay niya, bawat transaksyon sa bangko, bawat kasosyo, lahat. Ang pangalan niya ay Dr.

Ricardo Salcedo. Dalawang araw na ang lumipas. Dalawang araw na si Hiraya ay nakakulong sa kanyang silid na para bang isang bilanggo sa mismong mansyon kung saan siya nagtatrabaho. Ang pagkain ay inihahatid sa kanya ngunit walang sinumang nakikipag-usap. Ang tanging naririnig niya ay ang mga bulungan sa labas ng kanyang pinto at ang sarili niyang mga iniisip na puno ng takot.

Inaasahan niya anumang oras na may kakatok. Para sabihing pinalalayas na siya. Inihanda na niya ang kanyang sarili para sa kahihian, para sa pagbalik sa kanilang probinsya na bigo at walang dala. Ngunit higit sa lahat, ang inaalala niya ay si Sinag. Nasaan na kaya ang bata? Ano na ang nangyayari dito? Ang salitang papa na narinig niya. Totoo ba yun o isang guni-guni lang? Kaya naman nang bumukas ang kanyang pinto at isang gwardya ang nagsabing pinapatawag po kayo ni Sir General.

Inakala niyang yon na ang katapusan. Dala ang mabigat na puso. Sumunod siya. Bawat hakbang ay tila isang milya ang layo. Pumasok siya sa opisina ni General Montisilyo. Ang silid ay madilim. Ang tanging ilaw ay mula sa isang table lamp na nagbibigay liwanag sa mukha ng kanyang amo. Nakaupo ito sa likod ng kanyang dambuhalang mesa.

Ngunit ngayon wala na ang nag-aapoy na galit sa mga mata nito. Napalitan iyon ng isang bagay na mas malalim. Isang pagod na may halong pagkalito. Umupo ka. Utos nito. Ang boses ay kalmado. Naupo si Hiraya sailya sa tapat ng mesa. Ang kanyang mga kamay ay nasa kanyang kandungan. Nanginginig. Ito na.

Sasabihin na nitong umalis na siya. Ngunit hindi yun ang nangyari. Sa halip, itinulak ni General ang isang recorder sa gitna ng mesa. “Gusto kong marinig ang lahat,” sabi nito. “Mula sa simula, “Ang kapatid mo, anong nangyari sa kanya?” Bawat detalye. Nagulat si Hiraya. Hindi ito ang inaasahan niya. Dahan-dahan, sa una ay nag-aalangan. Sinimulan niyang ikwento ang tungkol kay Luntian.

Iinuwento niya ang masayahin nilang kapatid ang aksidente sa puno ng mangga. Ang unti-unting pagkawala ng pandinig nito at ang kanilang kawalan ng pera at kaalaman. Habang nagsasalita siya. Ang mga luha na matagal na niyang pinigilan ay nagsimula ng dumaloy. Ang pinakamasakit po, sir, sabi niya sa basag na boses ay yung huli.

Bago siya magkasakit ng malubha, may mga pagkakataon po na parang may naririnig siya. Isang beses may nahulog na lata sa kusina. Nakita ko siyang napalingon. Pero sinabi po ng doktor sa Health Center na guni-guni ko lang daw iyon na umaasa lang daw ako. Kaya kaya tumigil po ako. Pinaniwalaan ko sila at iyun po ang pinagsisisihan ko habang buhay.

Sana sana po hindi ako tumigil. Hindi nagsalita si General. Nakikinig lang ito. Ang kanyang mga mata ay hindi inaalis sa kanya. Sa ilalim ng malungkot na ilaw, nakita ni Hiraya ang paglambot ng matigas na panga nito. Nakita niya ang isang bagay sa mga mata nito na hindi niya pa nakikita dati. Simpatsya. Nang matapos si Hiraya, isang mahabang katahimikan ang namagitan sa kanila.

Ang tanging maririnig ay ang kanyang mahinang pagsinghot. Ang asawa ko, biglang sabi ni General. Ang kanyang boses ay mahina na tila isang bulong. Nagulat si Hiraya. Si Celina. Mahilig siyang tumawa. Ang kanyang tawa ang pinakamagandang musika sa bahay na ito. Tumingin ito sa malayo na para bang may pinapanood na isang lumang pelikula sa kanyang isipan.

Isang araw may malaki akong business deal. Nasa telepono ako nakikipagtalo. Tumawag siya sa kabilang linya. Gusto lang niyang ipaalala na may recitalle si Sinag sa eskwelahan. Sinigawan ko siya. Sinabi kong mas importante ang ginagawa ko na huwag niya akong istorbuhin sa mga maliliit na bagay. Huminto si General at nakita ni Hiraya ang isang luhang kumislap sa gilid ng mata nito bago niya ito mabilis na pinahid.

10 minuto pagkatapos kong ibaba ang telepono. Tumawag ang pulis na bangga ang sinasakyan niya. She was distracted, sabi ng pulis. Mukhang sinusubukan niya akong tawagan ulit. Hindi na bumalik ang tawa sa bahay na ito pagkatapos noon. Pagpapatuloy niya at ibinuhos ko ang lahat sa trabaho sa pagpapalakik kay Sinag. Akala ko kapag ibinigay ko sa kanya ang lahat ng kayamanan sa mundo, mapapalitan ko ang nawala sa kanya, ang nawala sa amin.

Akala ko ang pagiging isang mabuting provider ay kapareho ng pagiging isang mabuting ama. Tumingin ito ng diretso kay Hiraya. Pareho tayo hiraya. May mga bagay tayong pinagsisisihan. May mga pagkakataon tayong pinalampas. dahil nakinig tayo sa maling mga tao o sa sarili nating kayabangan. Sa sandaling iyon, hindi na sila amo at katulong.

Sila ay dalawang taong sugatan, dalawang kaluluwang pinag-isa ng parehong sakit ng pagsisisi. “Nagsalita ulit si sinag kanina.” Sabi ni General. Tinuro niya ang isang ibon sa bintana at sinabi niya, “Bird.” Napangiti si Hiraya sa gitna ng kanyang pagluha. Talaga po? Oo. At ayon kay Dr. Salsedo, isa lang itong fluke. Sabi ni General, ang kanyang boses ay nagkaroon ng bahid ng sarkasmo.

Ayon sa kanya, isang hangal at ignoranteng katulong ang muntik ng mapahamak sa anak ko. Tumayo si general at lumapit sa bintana. nakatanaw sa dilim pero sa tingin ko ang hangal at ignoranteng katulong na iyon ang tanging taong nakakita sa katotohanan na pilit kong binulag-bulagan sa loob ng limang taon humarap ito sa kanya at ngayon ang kanyang mga mata ay puno ng isang bagong determinasyon naniniwala ako sao hiraya at ngayon kailangan ko ang tulong moo pa man makasagot si hiraya biglang Nang tumunog ang telepono ni general, isang

text message. Binasa niya ito at ang kanyang mukha ay lalong sumeryoso. Ang sabi mo, pinaniwalaan mo ang doktor ninyo noon. Sabi ni General habang nakatingin sa ng telepono. Ako rin pinaniwalaan ko ang doktor ko. Ang imbestigador ko. May nakita na siyang unang irregularidad sa mga financial records ni Dr. Salcedo.

Itinaas niya ang kanyang tingin kay Hiraya. Kailangan kong malaman kung ano pa ang mga hindi ko nakikita. Kailangan ko ang mga mata mo. Tulungan mo akong alamin ang katotohanan. Ang dating malaki at nakakatakot na opisina ni General Montesillo ay naging kanilang lihim na headquarters. Sa gabi, kapag ang buong mansyon ay tahimik na at si Sinag ay mahimbing ng natutulog, doon sila nagkikita.

Hindi na bilang amo at katulong kundi bilang dalawang taong may iisang layunin. Ang malaman ang katotohanan. Sa ibabaw ng malaking lamesa na dati’y puno lang ng mga business proposals at stock market reports. Ngayon ay nakakalat ang mga medical records, mga lumang litrato at mga home videos ni Sinag.

“Tingnan mo ito, sir.” sabi ni Hiraya isang gabi habang tinuturo ang isang video sa laptop. Kuha ito noong ikatlong kaarawan ni Sinag. Sa video masayang nagbubukas ng regalo ang bata sa likuran. Biglang may sumigaw dahil sa tuwa. Doon po sabi ni Hiraya. Kita niyo po bahagya siyang napapiksi. Hindi po halata. Pero kung tititigan niyo pong mabuti, may reaksyon po talaga.

Pinanood ni General ang video ng paulit-ulit. Tama si Hiraya. Mayroon nga isang maliit na panginginig na hindi niya kailan man napansin noon dahil ang tinitingnan niya lang ay ang ngiti ng kanyang anak hindi ang mga detalyeng nakatago sa anino. “Paano mo nakikita ang mga ito?” tanong ni general. Puno ng pagtataka.

Ngumiti si Hirayan ng malungkot dahil po ito rin ang mga bagay na pilit kong hinahanap noon kay Luntian. Nagbabakas sakali po umaasa. Sa mga gabing iyon, natuklasan ni Heneral ang isang bagong mundo sa pamamagitan ng mga mata ni Hiraya. Itinuro sa kanya ni Hiraya hindi lang ang mga posibleng reaksyon ni Sinag kundi pati na rin ang mga damdaming hindi niya nakikita.

Napansin niyo po ba, Sir, kapag kinakausap niyo siya habang nakatingin kayo sa kanya, mas mabilis siyang tumutugon. Sabi ni Hiraya. Hindi lang po dahil nababasa niya ang labi niyo. Nararamdaman niya po ang atensyon niyo. Nararamdaman niya pong mahalaga siya. Sinimulang gawin iyon ni Heneral. Binawasan niya ang oras sa telepono at dinagdagan ang oras sa pakikipaglaro kay Sinag.

Sa unang una ng pagkakataon, siya mismo ang nagbabasa ng kwento para sa anak bago matulog. At habang ginagawa niya iyon, napapansin niya ang kakaibang kislap sa mga mata ng bata. Isang kislap ng tunay na koneksyon na hindi kayang ibigay ng kahit anong mamahaling laruan. Isang gabi habang magkatabi silang nakaupo at pinapanood ang mga lumang dokumento, hindi sinasadyang nagsayad ang kanilang mga kamay sa ibabaw ng lamesa.

Isang kuryente ang tila dumaloy sa kanilang dalawa. Mabilis na binawi ni Hiraya ang kanyang kamay. Ang kanyang mukha ay namula. Ngunit si General sa halip na bawiin ito ay nanatiling nakatitig sa kamay ni Hiraya. Napakaliit nito kumpara sa kanya. Napakasimple. Walang alahas. Ngunit iyon ang mga kamay na nagbalik ng pag-asa sa kanyang buhay.

“Sorry po, sir.” sabi ni Hiraya. Hindi makatingin ng diretso. “General na lang.” sabi nito sa mahinang boses. O kaya, Henera, ang pagbabago sa kanilang samahan ay kasing subtle ng mga reaksyon ni Sinag. Ngunit kasing lakas din yun ng epekto nito. Samantala, ang imbestigasyon ni Miguel ay nagbubunga na.

Bawat araw may mga bagong impormasyon. Sir, may nadiskubre kami. Sabi ni Miguel sa telepono. Ang charity foundation kung saan napupunta ang malaking donasyon niyo para sa experimental hearing therapies ay pag-aari ng bayaw ni Dr. Salsedo. Kinabukasan, panibagong balita. Sir, ang Hearing Aid Company na nag-supply ng pinakamamahaling aparato para kay Sinag ay may silent partner at ang pangalan ng partner ay Ricardo Salcedo.

Ang bawat impormasyon ay isang piraso ng isang malaking puzzle at habang nabubuo ang larawan, isang nakakatakot na disenyo ang lumalabas, isang malawak at matagal ng panloloko. Si Dr. Salcedo ay hindi lang isang doktor na nagkamali. Siya ay isang ahas, isang mandaragit na dahan-dahang tinutuklaw ang yaman ng isang desperadong ama.

Ngunit tila naramdaman ng ahas na may nagbabantay na sa kanya. Naging mas madalas ang pagtawag ni Dr. Sa Salcedo, nagtatanong tungkol sa kalagayan ni Sinag. Isang hapon, bigla itong dumating sa mansyon ng walang pasabi. Naisip ko lang na kumustahin si Sinag. Sabi nito. Ang nangiti ay kasing plastic ng mga bulaklak sa labi habang sinusuri niya ang bata.

Ang mga mata nito ay palihim na nagmamasid sa paligid na tila may hinahanap. Nakita niya si Hiraya na nag-aayos ng mga bulaklak sa di kalayuan. Ah, ang katulong sabi nito kay general. Nandito pa pala siya. Akala ko’y eh. Naglilinis siya ng kanyang mga kalat. Maikling sagot ni nagpapahiwatig ng dobleng kahulugan. N gabing iyon, habang nag-uusap sina General at Hiraya sa opisina, isang katok sa pinto ang gumambala sa kanila.

Pumasok si Manang Ben ang matapat na headmaid. Ang kanyang mukha ay puno ng pag-aalala. “Sir General, pasensya na po sa abala.” sabi nito sa nanginginig na boses. Pero may narinig po ako kanina. Nakita ko po si Dr. Salsedo sa hardin may kausap sa telepono. Akala niya po siguro ay walang tao. Ano ang narinig mo, manang? Tanong ni Heneral. Ang kanyang boses ay seryoso.

Yumuko si manang Ben. Hindi ko po narinig lahat sir pero malinaw po ang huling sinabi niya. Sabi niya, “Kailangan nating patahimikin ang katulong na yan, masyado na siyang maraming nalalaman.” Isang nakakakilabot na katahimikan ang bumalot sa silid. Napatingin si Heneral kay Hiraya at sa mga mata nito, nakita niya ang takot.

Ang ahas ay hindi na lang nagmamasid. Handa na itong manuklaw. Ang babala ni manang Ben ay nag-iwan ng isang mabigat na anino sa loob ng mansyon. Para kay Hiraya, ang bawat sulok ay tila may nagmamasid na mga mata. Ang dating pakiramdam ng pag-asa ay napalitan ng isang patuloy na kaba. Alam niyang nasa panganib siya. Alam niyang si Dr.

Salsedo ay isang ahas na naghihintay lang ng tamang oras para manuklaw. Ngunit hindi niya inakala na ang tuklaw nito ay magiging ganoon kabilis at ganoon kataksil. Kinabukasan, tila normal ang lahat. Maagang nagising si Hiraya para ihanda ang agahan ni Sinag. Habang nasa kusina, napansin niyang wala ang karaniwang ginagamit niyang bitamina para sa bata.

Manang, nakita niyo po ba yung vitamins ni Sinag? Tanong niya sa kusinera. Ay oo hija. Kinuha kanina ni Dr. Salsedo. Sinilip niya raw kung expired na. Nag-iwan siya ng bago diyan sa ibabaw ng counter.” Sagot nito. Nakita nga ni Hiraya ang isang bagong bote ng bitamina. Parehong-pareho ang itsura. Walang anumang kahina-hinala.

Gaya ng dati, nagtimpla siya ng gatas para kay Sinag at isinama ang isang kutsarita ng bitamina. Siya mismo ang nagpainom nito sa bata sa playroom. Masayang-masaya si Sinag habang nilalaro ang bago nitong puzzle na bigay ni Heneral. Makalipas ang halos isang oras, nagsimula ang bangungot. Napansin ni Hiraya ang biglaang pamumula ng balat ni Sinag sa mga braso at leeg.

Sunod-sunod itong nagkamot. “Sinag! Anong nangyayari sa’yo?” nag-aalalang tanong niya. Nang tingnan niya ng malapitan, nakita niya ang maliliit at mapupulang butlig. na nagsisimula ng kumalat. Allergic reaction natataranta. Binuhat niya si Sinag para dalhin sana kay General nang biglang bumukas ang pinto ng playroom. Pumasok si Dr.

Salchedo na tila isang anghel na tagapagligtas. Napadalaw lang ako para diyos ko, anong nangyari sa bata? Ang kunwari gulat niyang sabi. Mabilis niyang kinuha si Sinag mula sa mga braso ni Hiraya athiga sa sofa. “Hindi ko po alam, doktor. Bigla na lang po siyang namula. Naiiyak na sabi ni Hiraya.” “Anong pinakain o pinainom mo sa kanya?” tanong ng doktor.

Ang boses ay nagiging matigas at puno ng akusasyon. Gigatas lang po at yung bagong vitamins na iniwan nao bagong vitamins. Tanong ni Dr. Salsedo na tila nag-iisip. Mabilis itong lumabas at bumalik mula sa kusina. Pagkatapos ay nagpunta ito sa maliit na basurahan sa sulok ng playroom. May kinuha ito mula sa loob.

Isang maliit at walang etiketang bote ng gamot. Ano ito? Tanong niya. Itinaas ang bote para makita ng lahat. Kasama na si General na kararating lang dahil sa komosyon. Ha? Hindi ko po alam. Hindi po sa akin yan. Nangangatog na. Sabi ni Hiraya. Huwag ka ng magsinungaling. Sigaw ni Dr. Saledo. Ito ay isang gamot na merong mataas na fexopenadine content.

Ginagamit ito para sa mga aso na may skin allergy at ito ang nagdulot ng reaksyon kay sinag. Inilagay mo ito sa gatas niya. Hindi po totoo yan. Hindi ko po magagawa yan. Umiiyak na depensa ni Hiraya. Ngunit ang ebidensya ay tila malinaw. Si Hiraya ang huling nagpainom sa bata. Ang bote ay natagpuan sa basurahan malapit sa kanya.

At si Sinag na ngayon ay medyo nahihirapan ng huminga ay patuloy na namumula. General, kailangan nating dalhin ang bata sa ospital. Sabi ni Dr. Salsedo. Ang babaeng ito. Hindi ko alam kung ano ang motibo niya. Pera ba? O baka naman may galit siya sa inyo? O baka sadyang wala siyang utak. Pero isa siyang malaking panganib sa kalusugan ng anak ninyo.

Lahat ngangka, lahat ng mga kasambahay na nakikiusyoso ay napatingin kay Hiraya na may halong takot at pagdududa. Ang mga mata na dati pala kaibigan ay ngayon ay nanghuhusga. Siya ang kontrabida. Siya ang may kasalanan. Ngunit ang tanging mga mata na mahalaga para kay Hiraya ay ang mga mata ni General Montesilyo. Nakatayo ito sa may pintuan.

Ang kanyang mukha ay isang blankong maskara. Hindi mabasa ni Hiraya ang anumang emosyon dito. Galit ba ito? Disgusto. Pagdududa? Habang isinasakay si Sinag sa kotse, lumingon si Dr. Salsedo kay General. General, nasa inyo na ang desisyon. Pero bilang doktor ni Sinag at bilang kaibigan ninyo, ipinapakiusap ko, “Paalisin niyo na ang babaeng yan bago pa may mas malalang mangyari.

” Naiiwan si Hiraya na nakatayo sa gitna ng sala mag-isa. Ang buong mundo niya ay gumuho sa loob lamang ng ilang minuto. Ang tiwala na unti-unti niyang itinayo. Kasama si General ay tila nawasak na parang salamin. Ilang oras siyang naghintay. na para bang isang kriminal na naghihintay ng kanyang sentensya. Sa wakas, bumalik si Heneral, mag-isa.

Ang kanyang mukha ay pagod. Ang kanyang mga balikat ay tila mas mabigat. Okay na si Sinag. Sabi nito sa malamig at malayong boses. Minor allergic reaction lang. Makakauwi na siya bukas. Napabuntong hininga si Hiraya sa ginhawa. Ngunit ang kaba sa kanyang dibdib ay bumalik ng magsalita ulit ang amo. Tumingin ito ng diretso sa kanya.

Ang mga mata nito ay hindi na mainit. Hindi na nagtitiwala. Ang mga ito ay mga mata ng isang bilyonaryo na kailangang protektahan ang kanyang pinakamahalagang yaman. Hiraya. Sabi nito, “Ang bawat salita ay tila isang pako na ibinabaon sa kanyang puso. Umalis ka na, umalis ka na sa pamamahay na ito.

” Ang katahimikan, iyon na naman ang bumabalot sa hasyenda montidilyo. Ngunit ngayon, ang katahimikan ay mas mabigat, mas malungkot at mas nakakabingi kaysa dati. Umalis na si Hiraya. Inihatid siya ng isa sa mga driver ng mansyon patungo sa terminal ng bus. Dala ang kanyang maliit na bag at ang durog niyang puso.

Walang lingon-lingon, walang paalam. Nakatayo si General Montesillo sa bintana ng kanyang opisina na katanaw sa papadilim na hardin. Ang bawat sulok ng mansyon ay tila nagpapaalala sa kanya ng babaeng pinalayas niya. Ang ayos ng mga libro sa estante. Ang bagong tanim na bulaklak sa paso. Ang tawa ni Sinag na mas madalas niyang narinig nitong mga nakaraang linggo. Lahat ay may bakas ni Hiraya.

Pagbalik niya mula sa ospital. Ang unang tanong ni Sinag ay, “Where’s Hira?” Ang tanong na yon ay isang matalim na punyal na tumusok sa puso ni Heneral. “Se. She She had to go home, son.” Ang tanging naisagot niya habang iniiwasan ang mga matang nagtatanong ng kanyang anak. Ngayon sa kanyang pag-iisa, muling bumalik ang mga salita ni Dr. Salsedo sa ospital.

Nakita mo na, General? Isa siyang panganib. Mabuti na lang at wala na siya. Ngumiti pa ito. Isang ngiti ng tagumpay. Isang nangiti na nagpatibay sa desisyon ni General. Ang pagpapaalis kay Hiraya ang isa sa pinakamahirap na bagay na ginawa niya. Bawat hibla ng kanyang pagkatao ay sumisigaw na protektahan ito na panatilihin ito sa kanyang tabi.

Ngunit ang babala ni manang Ben ay umalingawngaw sa kanyang isipan. Kailangan nating patahimikin ang katulong na yan. Naintindihan niya noon ang patibong ay hindi lang para paalisin si Hiraya. Ito ay isang babala, isang pagpapakita ng kung ano ang kayang gawin ni Salcedo. Kung mananatili si Hiraya sa mansyon, mananatili siyang target.

Ang pagpapaalis sa kanya ay hindi isang pagtataksil. Ito ay isang paraan para ilayo siya sa kapahamakan. Isang paraan para mapaniwala ang ahas na nagtagumpay ito. At wala ng dapat bantayan. Umupo si General sa kanyang silya at binuksan ang kanyang laptop. Ilang oras na ang nakalipas. Bago pa man niya hinarap si Hiraya, may ipinagawa na siya sa kanyang security team.

I want the CCTV footage from the kitchen and the playroom for the last 24 hours. Every angle, utos niya. At ngayon pinanood niya ang mga ito. Pinanood niya ang bawat galaw sa kusina. Nakita niya ang pagkuha ni Dr. Salsedo sa lumang bote ng bitamina. Nakita niya ang pag-iwan nito ng bago. Lahat ay tila normal. Ngunit pinanood niya ulit at ulit.

Sa pangatlong beses sa isang anggulo mula sa itaas ng pinto ng kusina. Doon niya nakita isang mabilis na galaw. Habang nakatalikod ang kusinera, ang kamay ni Door Salcedo ay bahagyang pumasok sa bulsa ng kaniyang coat bago kinuha ang bagong bote ng bitamina. Pagkatapos mabilis nitong itinapon ang isang maliit na bagay sa basurahan malapit sa pinto bago ito umalis.

Ang maliit at walang etiketang bote ang ebidensya. Isang malamig na galit ang gumapang sa buong katawan ni heneral. isang galit na kalmado, masuri at nakamay. Hindi pa siya tapos. Pinanood naman niya ang footage sa playroom. Nakita niya ang pagpasok ni Hiraya, ang pagpapainom ng gatas at ang masayang paglalaro nila ni Sinag. Walang anumang kahinahinala.

Ngunit bago pa man dumating si Hiraya, may nauna ng pumasok sa silid si Dr. Salcedo. Maingat itong pumasok. Lumingon-lingon. na parang isang magnanakaw. Mabilis itong lumapit sa basurahan sa sulok at may inilagay sa loob ang parehong basurahan kung saan niya natagpuan ang bote ng gamot. Ang lahat ay isang palabas, isang perpektong itinanghal na dula-dulaan ng panlilin lang.

Kasabay ng pagtatapos ng video, tumunog ang kanyang telepono. Isang encrypted na file ang ipinadala ni Miguel, ang kanyang imbestigador. Ang subject ng email, ang huling piyesa. Binuksan niya ang file. Isa itong video. Kuha ito mula sa isang hidden camera sa isang mamahaling restaurant. Nasa video si Dr. Salsedo kasama ang isang lalaki.

Nagtatawanan sila uminom ng alak at malinaw na narinig ni Heneral ang bawat salita mula sa mikroponong nakakabit sa ilalim ng kanilang lamesa. Ang galing ng plano mo, Ricky. Sabi ng lalaki. Paano mo nagawang lokohin ang matandang muntisilyo sa loob ng maraming taon? Ngumisit si Dr. Salcedo. Madali lang. Dahil ang pinakamatalinong tao sa mundo kapag desperado na ay nagiging pinakatanga.

Ang kailangan mo lang gawin ay ibenta sa kanya ang isang bagay na hindi nabibili, pag-asa. At ngayon dahil sa pakialamerang katulong na yon, kailangan ko lang tapusin ang laro. Sa huling donasyon na ibibigay niya para sa bagong research facility ko, tapos na ang lahat. Maglalahon na ako na parang bula. dala ang milyon-milyon niya.

Pinatay ni Heneral ang video. Ang silid ay binalot ng isang nakakakilabot na katahimikan. Ngunit sa isipan ni Heneral, malinaw na ang lahat. Ang bawat piraso ng puzzle ay nasa lugar na. Tumingin siya sa isang litrato sa kanyang lamesa. Isang litrato ni Hiraya na palihim na kinunan ng kanyang security.

Habang naglalaro ito kasama si Sinag sa hardin. Ang nangiti nito ay totoo at puro. Kinuha niya ang kanyang telepono at tinawagan ang kanyang pinuno ng seguridad at ang kanyang abogado. May ipapagawa ako sa inyo, sabi niya. Ang kanyang boses ay matigas na parang bakal. Maghanda kayo. Gaganapin natin ang huling akto ng dula-dulaan ni Dr.

Saledo at sisiguraduhin nating hindi niya malilimutan ang pagtatanghal na ito. Bago ibaba ang telepono, bumulong siya sa kawalan na para bang kausap niya si Hiraya. Sinimulan mo ito. Tatapusin ko. Ipangangako ko sa’yo. Babawiin ko ang katarungan para sa ating lahat. Isang linggo pagkatapos siyang palayasin, nakatanggap si Hiraya ng isang sulat.

Hindi ito ordinaryong sulat. Dala ito ng isang mensahero na nakauniporme at nakasakay sa isang itim na kotse. Sa loob ng sobre ay isang imbitasyon na gawa sa mamahaling papel. Inaanyayahan kang dumalo sa isang press conference sa Hasienda Montesido. Bilang isang espesyal na panauhin at saksi. Sa ilalim, nakasulat ang pangalan at pirma ni General Henner Montisillo.

Hindi maintindihan ni Hiraya. Saksi. Saan? Bakit? Ang puso niya ay nahati. Isang bahagi ang nagsasabing huwag ng pumunta para tapusin na ang sakit. Ngunit ang isa pang bahagi, isang maliit at stubborn na bahagi ay gustong malaman ang katapusan. Gusto niyang makita sa huling pagkakataon ang lalaking pinagkatiwalaan niya at ang batang minahal niya.

Kaya’t nang dumating ang itim na kotse para sunduin siya, sumakay siya. Ang grand ballroom ng mansyon ay puno ng mga tao, mga reporter na may dalang camera, mga kilalang personalidad sa lipunan at mga kasosyo sa negosyo ni General. Sa gitna ng entablado ay isang malaking banner, Monte Silo Group of Companies, a donation for a brighter future.

Naramdaman ni Hiraya ang pagiging maliit. Nakasuot lang siya ng kanyang pinakamagandang bestida habang ang mga tao sa paligid niya ay nagnining sa alahas at mamahaling damit. At sa gitna ng lahat, nakita niya si Dr. Ricardo Salcedo. Nakatayo ito sa tabi ni General. Ang mukha ay nagliliwanag sa tagumpay. Kinakamayan niya ang mga bisita.

tumatawa na para bang siya ang hari ng gabi. Nang makita siya ni Doctor Salsedo, isang mapanuyang ngiti ang gumuhit sa labi nito. Isang nangiting nagsasabing, “Tingnan mo ako ngayon. Nanalo ako.” Nagsimula ang programa. Tinawag si General Montisilyo sa entablado para sa kanyang talumpati. Tumayo ito sa Lcturern, matikas at puno ng kapangyarihan.

Ngunit nang magsalubong ang kanilang mga mata ni Hiraya sa gitna ng karamihan, isang kakaibang mensahe ang tila ipinarating nito. Isang mensahe ng pagpapakalma. Magandang gabi sa inyong lahat. Simula ni General, ang kanyang baritonong boses ay umalingawngaw sa buong silid. Nagpapasalamat ako sa inyong pagdalo.

Ngayong gabi, magbibigay tayo ng isang malaking donasyon sa Salsedo Medical Research Facility. Isang institusyon na pinamumunuan ng isang taong pinagkakatiwalaan ko ng lubos ang aking kaibigan si Dr. Ricardo Salcedo. Nagpalakpakan ng mga tao. Si Dr. Salsedo ay tumayo at bahagyang yumukod. Ang kanyang nangiti ay abut tenga.

Sa loob ng maraming taon pagpapatuloy ni General, binigyan ako ni Dr. Salsedo ng isang bagay na napakahalaga ang pag-asa. Tumingin ulit ito sa direksyon ni Hiraya. Ngunit nitong mga nakaraang linggo, natutunan ko na ang tunay na pag-asa ay hindi laging nanggagaling sa mga taong inaasahan mo. Minsan ito’y dala ng mga taong hindi mo inaakala.

Kumunot ang noon ni Dr. Salsedo. Tila naguguluhan sa takbo ng talumpati. Ang donasyon na ito ay tanda ng aking malaking utang na loob, sabi ni General. At bilang bahagi nito, nais kong ibahagi sa inyo ang isang espesyal na regalo, isang video presentation na magpapakita sa inyo ng tunay na dedikasyon at pagkatao ni Dr. Salsedo.

Isang malaking screen ang bumaba sa likuran ng entablado. Ang mga ilaw ay bahagyang dumilim. Ang nangiti sa mukha ni Dr. Salsedo ay unti-unting naglaho. Napalitan ng pagkalito pagkatapos ay ng purong takot. Ang unang lumabas sa screen ay ang video sa restaurant. Malinaw na malinaw ang boses ni Dr. Salsedo na ipinagmamalaki kung paano niya niloko ang matandang Montisilyo.

Isang kolektibong pagsingap ang narinig mula sa mga manonood. Ang mga bulungan ay nagsimula. Sumunod na ipinakita ang CCTV footage mula sa kusina. Ang mabilis na pagtapon ng bote sa basurahan. Pagkatapos ang footage sa playroom ang palihim niyang pagpasok para itanim ang ebidensya. Ang katahimikan sa ballroom ay nakabibingi.

Ang lahat ng mga mata ay nakatuon ngayon kay Dr. Salsedo na namumutla na parang isang patay. Nanginginig ang kanyang mga kamay. At bilang pagtatapos, sabi ni General, ang boses ay malamig na parang yelo. Ang taong halos masira ang buhay dahil sa kasinungalingan na ito. Ang saksi kung paano maaaring gamitin ang tiwala para sa kasamaan, isang spotlight ang biglang tumutok kay Hiraya.

Lahat ng camera ay bumaling sa kanya. Si Hiraya Dalisay. pagpapakilala ni heneral ang babaeng nagligtas sa aking anak at ang babaeng pinalayas ko para protektahan mula sa ahas na ito. Sa hudyat na yon biglang bumukas ang mga pinto ng ballroom. Pumasok ang mga pulis. Dire-diretso ang lakad patungo sa entablado. Doctor Ricardo Salchedo, inaaresto ka namin para sa kasong estafa at multiple counts of medical malpractice and fraud.

Sabi ng hepe ng pulisya. Sinubukang tumakbo ni Dr. Salsedo ngunit huli na ang lahat. Nahawakan siya ng mga pulis. Ang tunog ng pag-click ng posas ay umalingawngaw sa buong silid. Hindi pa tayo tapos General. Babalikan kita!” sigaw ng doktor habang kinakaladkad palabas. Ang kanyang maskara ay tuluyan ng natanggal.

At ang natira ay ang pangit na mukha ng isang talunang kriminal. Nang mawala na siya, ang ballroom ay sumabog sa komosyon. Ngunit para kina General at Hiraya tila huminto ang mundo. Dahan-dahang lumapit si General Kay Hiraya. Hindi pinapansin ang mga flash ng camera at ang mga tanong ng mga reporter. Tumayo siya sa harap nito at sa kanyang mga mata.

Nakita ni Hiraya ang lahat. ang pagsisisi, ang pasasalamat, ang sakit at isang damdamin na hindi pa niya nakita dati. Sa gitna ng kaguluhan, yumuko ito ng bahagya at sa isang boses na para sa kanya lang sinabi nito sa tagalog na malinaw at puno ng pagsusumamo. Pakiusap, huwag ka nang umalis. Lumipas ang anim na buwan.

Ang Hasienda, Montesilyo na dating isang gintong haula ay isa ng ngayong tahanan. Ang dating nakabibing katahimikan ay napalitan na ng mga tunog ng buhay. Ang pinakamaganda sa lahat ay ang halakhak ng isang bata na malayang tumatakbo sa hardin at ang boses nito na unti-unting natututong pangalanan ang mundo.

Sa ilalim ng isang malaking puno ng akasya, magkatabing nakaupo sina Hener at Hiraya sa isang blanket habang pinapanood si Sinag. na hinahabol ang mga paru-paro. “Yeahw!” sigaw ni Sinag na tinuturo ang isang dilaw na paru-paro. “Very good, anak, yellow!” malambing na pagtatama ni Hiraya at tumawa silang dalawa ni Henner.

Hindi na siya si Heneral, ang pangalang sumisimbolo sa kapangyarihan at distansya para kay Hiraya. At sa buong mansyon, siya na ay si Sir Henner. Isang pagbabagong maliit ngunit may malalim na kahulugan. Pagkatapos ng iskandalo, maraming nagbago. Hinarap ni Henner ang batas at ang media ng may buong katapatan. Inamin niya ang kanyang pagkabulag at ang kanyang pagkukulang bilang isang ama.

Ang dating kinatatakutang business tycoon ay nagpakita ng isang panig na hindi pa nakikita ng publiko ang pagiging isang taong marunong masaktan at matuto. Isang araw, isinama niya si Hiraya sa isang lugar na hindi nito inaasahan. isang maliit at simpleng sementeryo sa probinsya kung saan nakalibing si Luntian.

Doon sa harap ng puntod ng kanyang kapatid, nag-alay sila ng mga bulaklak. “Luntian, pasensya ka na kung ngayon lang ulit nakadalaw si ate.” sabi ni Hiraya habang pinipigilan ng pag-iyak. Pero masaya na ako ngayon. Payapa na ang puso ko. Tumingin siya kay Henner na tahimik na nakatayo sa kanyang tabi. Nagbibigay ng suporta. Sa unang pagkakataon sa loob ng maraming taon, ngumiti si Hiraya sa puntod ng kanyang kapatid.

Isang ngiting walang bahid ng pagsisisi kundi puno ng pasasalamat. Dahil sa’yo papan naabulong niya, marami akong natulungan. Iun ay dahil tinupad ni Hener ang kanyang pangako. Ang perang nakalaan sana bilang huling donasyon kay Dr. Salsedo ay ginamit niya para itatag ang isang foundation. Isang pundasyon na magbibigay ng libreng tulong medikal at suporta sa mga batang may problema sa pandinig mula sa mahihirap na pamilya at ang ipinangalan niya rito ay Luntian at Sinag Foundation.

Ngayong araw, gaganapin ang opisyal na paglulsad nito. Pagkatapos ng kanilang piknik sa hardin, naghanda na sila. Suot ang isang simpleng puting bestida, tumayo si Hiraya sa tabi ni Henner sa entablado ng bagong gusali ng foundation. Ang gusali ay maliwanag. Puno ng mga larawan ng mga batang nakangiti sa kanyang talumpati.

Hindi na ang boses ng isang heneral ang narinig ng mga tao kundi ang boses ng isang ama. “Naniwala ako noon na ang pera ang makapagliligtas sa aking anak.” Sabi niya sa mga bisita at sa media. “Naniwala akong kayang bilhin ng yaman ko ang isang himala. Nagkamali ako. Ang himala ay hindi nabibili. Ito ay dumarating sa anyo ng isang taong may busilak na puso na nagturo sa akin kung paano tunay na makinig hindi lang gamit ang tainga kundi gamit ang puso.

Tumingin siya kay Hiraya at sa tingin na iyon nakita ng lahat ang paggalang paghanga at isang mas malalim na emosyon ipinakikilala ko sa inyo. pagpapatuloy niya ang puso ng pundasyong ito. Ang babaeng magsisilbing executive director nito. Ang aking partner sa misyong ito si Miss Hiraya Dalisay.

Nagpalakpakan ang lahat. Ngunit sa gitna ng mga palakpak, hinawakan ni Henner ang kamay ni Hiraya. Yumuko ito ng bahagya para bumulong sa kanya. “Hiraya!” sabi nito. Ang boses ay puno ng sinseridad. Hindi lang bilang partner sa trabaho ang gusto ko. Gusto kitang maging partner sa buhay. Natigilan si Hiraya. Ang kanyang puso ay lumundag sa tuwa at gulat.

Bago pa man siya makasagot, isang maliit na kamay ang humawak sa laylayan ng kanyang bestida. Nakatayo sa pagitan nilang dalawa. Si Sinag. Nakatingala sa kanila. Ang mga mata ay nagniningning. Tumingin ito kay Henner pagkatapos ay kay Hiraya. At sa isang boses na malinaw at buo, sinabi nito ang mga salitang nagkumpirma sa lahat ng bagay na tama at totoo sa mundo.

Mahal ko kayo, Papa, Mamahira. Isang bagong sinag ang sumikat sa kanilang mga buhay. Isang ang sinag ng pag-ibig, pag-asa at isang pamilyang binuo. Hindi ng dugo kundi ng mga pusong natutong makinig at magmahal ng walang kapalit. Magkahawak kamay silang tatlo sabay na humarap sa isang bagong umaga. At dito po nagtatapos ang ating kwento.

Isang kwentong nagpapatunay na ang tunay na yaman ay hindi nasusukat sa salapi kundi sa kakayahang magpatawad, magtiwala at magmahal ng walang hinihintay na kapalit. Ang pinakamalakas na sigaw ng puso ay maririnig lamang ng mga taong handang makinig ng may pag-unawa at pagmamahal. Maraming maraming salamat po sa inyong walang sawang pagsubaybay.

Sana po ay may aral kayong napulot sa kwento nina Henner, Hiraya at Sinag. Ano po ang masasabi ninyo sa kanilang paglalakbay at anong klaseng kwento naman po ang gusto ninyong marinig sa susunod? I-comment niyo lang po sa ibaba. Hindi dito nagtatapos ang ating paglalakbay. Marami pa pong kwentong kasing ganda at mas puno ng aral dito sa aming channel.

Kung nagustuhan niyo ang kwentong ito, i-like, i-share sa pamilya at mga kaibigan at mag-subscribe na rin para lagi kayong updated sa mga susunod pa naming kwento. I-click niyo ang notification bell para kayo ang unang makarinig kapag may bago kaming upload. Pagpalain po kayo ng Panginoon, kayo at ang inyong buong pamilya.

Hanggang sa muli.