ANAK NG BILYONARYO NA IPINANGANAK UMANONG BULAG — HANGGANG SA MATUKLASAN NG BAGONG KATULONG ANG TUNAY NA LIHIM…

Sa penthouse na nakatanaw sa kumikislap na lungsod ng Manhattan, narinig ni Richard Wakefield ang tanong na halos bumasag sa katahimikan ng umaga.

“Daddy… bakit laging madilim?”

Ang boses ni Luna, ang kanyang pitong taong gulang na anak, ay mahina ngunit tumama nang diretso sa puso niya. Paulit-ulit sinabi ng mga doktor na si Luna ay ipinanganak na bulag. Tinanggap niya ang kapalaran, nagtayo ng mga rampa, nag-hire ng mga espesyalista, at ginawang mundo niya ang anak matapos mamatay ang asawa sa isang aksidente.

Pero ang anim na salitang iyon… nagpasikdo ng dibdib niyang matagal nang manhid sa sakit.

Doon pumasok sa buhay nila si Julia Bennett, isang 28-anyos na biyuda na napilitang magtrabaho bilang katulong matapos mawalan ng sariling anak. Tahimik, malumanay, at may lambing na parang musika ang galaw. Hired to clean, organize, at samahan si Luna. Simple lang. Wala nang iba.

Pero sa loob ng dalawang linggo, napansin ni Julia ang mga bagay na hindi nakita ng mga doktor, guro, at sikat na espesyalista.

Isang hapon, habang pinupunasan niya ang bintana, napansin niyang bahagyang napapapikit si Luna kapag sumasapol ang liwanag ng araw sa mukha nito.

“Luna… nasisilaw ka ba?” tanong ni Julia.

Tahimik si Luna, ngunit marahang kumunot ang noo nito, para bang may inaabot na liwanag.

Sa isa pang pagkakataon, nang mabasag ang isang baso sa sahig, nakita ni Julia na bahagyang sumunod ang mata ni Luna sa kumikintab na piraso ng salamin. Hindi paglingon dahil sa tunog — kundi dahil parang nakita niya ang kislap.

At doon nagsimula ang pagsubok ni Julia.

Habang naglilinis, kunwari’y nakikipaglaro siya. Kumaway siya ng dahan-dahan sa harap ni Luna. Nagtaas ng isang laruan. Nagpakita ng kulay.
At natigilan siya nang mapansin ang mahinang paggalaw ng mata ng bata, sinusundan ang bagay na nasa kamay niya.

“Luna… alin ang gusto mo?” tanong ni Julia habang hawak ang dalawang laruan.

“Yung… dilaw.”

Nanlamig ang buong katawan niya.

Isang batang bulag, hindi dapat alam ang kulay.

Kinabukasan ng gabi, lumapit si Julia kay Richard na abala sa pag-aaral ng mga papeles sa opisina nito. Matigas ang mukha ng bilyonaryo, pagod, at parang matagal nang hindi natutulog.

“Mr. Wakefield…” huminga nang malalim si Julia. “Sa palagay ko… hindi lubos na bulag si Luna.”

Umangat ang tingin ni Richard, mabigat at puno ng pagdududa.

“Do you know how many doctors I hired? Ilang ospital ang binayaran ko? Ilang taon kong tinanggap na… wala nang pag-asa?”

Ngunit hindi umatras si Julia.
“Kung bulag siya… bakit niya alam na dilaw ang suot kong scarf? Bakit siya napapasambot kapag may liwanag? Bakit niya sinusundan ang galaw ko?”

Tumahimik ang silid.
At sa unang pagkakataon, nakita ni Julia ang hindi nakikita ng marami — ang takot ng isang ama na umasa ulit.

Kinabukasan, dinala ni Julia si Richard sa kwarto ni Luna. Tahimik silang tumayo sa tabi ng pinto habang hawak ni Julia ang dalawang laruan — isang pula at isang dilaw.

“Luna,” tawag niya nang marahan. “Alin dito ang mas gusto mo?”

Hindi niya hinawakan ang bata. Hindi niya sinabing tingnan. Basta tumayo lamang siya sa harapan nito.

At doon, dahan-dahang tumaas ang mata ni Luna.
Tumingin.
At itinuro ang laruan.

“’Yung dilaw… kasi mas masaya siya tingnan.”

Parang biglang bumagal ang mundo.
Parang nawala ang lahat ng tunog.
Nanigas si Richard, bumuka ang bibig, at unti-unting napuno ng luha ang kanyang mga mata.

“Luna… anak… nakikita mo ako?” garalgal niyang tanong.

Nagkibit-balikat ang bata, inosente.
“Hindi po lahat, Daddy… pero minsan po, may liwanag… minsan kulay po.”

Humagulgol si Richard, niyakap ang anak, at para siyang batang matagal nang nauuhaw na biglang binigyan ng tubig.

At noon niya lang naunawaan: hindi siya pinanganak na bulag — may natitirang paningin ang anak na hindi nakita ng mga doktor.

Sa tulong ni Julia, dinala nila si Luna sa mga bagong espesyalista. Dahan-dahang nagbukas ang katotohanan: may kondisyon ang bata na hindi natukoy noon — isang rare visual disorder na maaari pang ma-improve.

Sumailalim si Luna sa therapy, operasyon, at mga treatment na dati ay ni hindi naisip ni Richard dahil akala niya’y wala nang pag-asa.
At sa bawat session, nandoon si Julia, hawak ang kamay ni Luna, buo ang loob.

Pagkalipas ng maraming buwan, isang hapon, habang nakaupo si Richard at Julia sa park, biglang sumigaw si Luna.

“Daddy! Julia! Ang daming kulay ng dahon!”

Tumakbo ang bata, humahawak sa hangin na parang hinahabol ang bagong mundo.

Naiyak si Richard.
Hindi lang dahil nakita ng anak ang mundo — kundi dahil may isang taong naniwala… nang wala nang naniniwala.

Nilapitan niya si Julia.
“Hindi ko alam kung paano ako magpapasalamat.”

Ngumiti ang babae, malumanay at may kirot ng nakaraang sakit. “Hindi ko man naalagaan ang sarili kong anak… pero salamat, binigyan n’yo ako ng pagkakataong mahalin ang isa pa.”

At sa unang pagkakataon mula nang mamatay ang kanyang asawa, naramdaman ni Richard ang liwanag na araw-araw na nakikita ni Luna.

Hindi man ganap, pero sapat…
At sapat para simulan muli ang buhay.

Sa dulo, ang munting tanong ni Luna, ang tapang ni Julia, at ang pag-asa ni Richard ay nagbunga ng isang milagro.

At minsan, ang totoong liwanag… hindi nakikita ng mata, kundi nararamdaman ng puso.