Labinlimang taon na ang nakalipas nang mangyari ang trahedyang nagbago sa buhay ng batang si Alejandro Ruiz.
Isang aksidente ng bus sa daan patungong Málaga ang kumitil ng maraming buhay — at kabilang si Alejandro sa mga idineklarang patay.

Ngunit hindi alam ng kanyang mga magulang na may isang matandang mangingisda sa Almería ang nakapagsagip sa bata.
Walang maalala si Alejandro — ni ang kanyang buong pangalan, ni ang kanyang pinagmulan.
Tanging isang kalawangin na pulseras na may nakaukit na “Alejandro” ang nagpatunay ng kanyang pagkakakilanlan.

Lumaki siyang mag-isa. Nagtrabaho sa pantalan, nag-aral sa gabi, at sa kalaunan ay nakakuha ng scholarship patungong ibang bansa.
Mula roon, bumuo siya ng pangarap — at nang makabalik sa Espanya, siya na ang may-ari ng Horizon Tech, isang higanteng kumpanyang teknolohikal sa Madrid.

Ngunit sa likod ng tagumpay ay nanatiling hungkag ang puso niya — sapagkat may dalawang taong hindi niya kailanman nakilala muli: ang kanyang mga magulang.

Matapos ang mahabang panahon, kumuha si Alejandro ng mga pribadong imbestigador upang hanapin ang kanyang pinagmulan.
At isang araw, natuklasan niya ang katotohanan — buhay pa ang kanyang mga magulang, sina Don Fernando at Doña Isabel Ruiz, at naninirahan na ngayon sa Sevilla.

Masagana ang kanilang negosyo sa paggawa ng muwebles, at mayroon na silang dalawang anak: sina Lucía at Javier.

Noong una raw, hindi tumigil ang mag-asawa sa paghahanap sa kanilang nawalang anak.
Ngunit nang dumating ang kayamanan at komportableng buhay, tila nabura ng panahon — at ng pera — ang kanilang pagnanais na makita pa siya.

Hindi nagalit si Alejandro.
Ang gusto lamang niya ay makita silang muli.
Ngunit bago siya magpakilala, naisip niyang subukin kung may natitira pa bang puwang para sa kanya sa kanilang mga puso.

Isang maulang hapon, huminto sa harap ng malaking bahay ng mga Ruiz ang isang lalaking naka-wheelchair.
Payak ang suot, halatang pagod sa hirap ng buhay, ngunit nagniningning pa rin ang kabaitan sa kanyang mga mata.

“Magandang araw po,” mahinahon niyang sabi. “Ang pangalan ko ay Alejandro.
Nabalitaan kong dito nakatira ang mag-asawang nawalan ng anak maraming taon na ang nakalipas.
Gusto ko lang sanang malaman… kung naaalala pa nila siya.”

Tahimik si Doña Isabel — parang may kung anong pamilyar sa kanyang mukha.
Ngunit bago pa siya makapagsalita, mariing tugon ni Don Fernando:

“Marami nang gumagawa ng ganyang kuwento para makahingi ng pera.
Isa ka bang isa sa kanila? Tingnan mo nga ang sarili mo — baldado!
Kung talagang anak ka namin, bakit ka ngayon lang lumitaw?”

Bahagyang napayuko si Alejandro.
“Kung gusto ninyo, maaari tayong magpa-DNA test. Hindi ko po gustong manggamit.
Gusto ko lang sanang malaman kung buhay pa ang aking mga magulang.”

Naluha si Doña Isabel, ngunit sumigaw si Don Fernando:
“Hindi mo ba naiintindihan? May maayos kaming buhay! Mayroon na kaming dalawang anak na nag-aaral sa ibang bansa!
Wala kaming panahon sa mga patay na nakabalik para manghingi ng awa. Palayasin ‘yan!”

Ngumiti si Alejandro, mapait at puno ng lungkot.
“Nauunawaan ko po. Hindi ko kayo guguluhin.
Gusto ko lang sanang makita kayo — kahit sandali lang.”

At sa gabing iyon, iniwan siyang nakaupo sa ulan, habang unti-unting sinasara ng kanyang mga magulang ang pinto — hindi lamang sa kanilang bahay, kundi sa posibilidad ng kapatawaran.

Makaraan ang tatlong araw, inimbitahan ang mag-asawang Ruiz sa isang marangyang gala sa Madrid.
Ang host ng gabi: Horizon Tech.
Hindi nila alam na ang taong nasa likod nito ay ang lalaking tinaboy nila.

“Narito po ang ating espesyal na panauhin — ang tagapagtatag ng Horizon Tech, Ginoong Alejandro Ruiz!”

Nabigla ang mag-asawa nang makita siyang nakatayo — marangal, nakangiti, at walang bakas ng pagkabalda.

“Bago tayo magsimula,” sabi ni Alejandro, “nais kong magbahagi ng kuwento.
Isang batang nawala sa aksidente.
Isang batang bumalik sa kanyang mga magulang… ngunit itinaboy dahil mahirap siya, dahil baldado siya.
Ngayon, narito ang mga magulang na iyon.
At ngayong gabi… alam na nila kung sino ako.”

Tumulo ang luha ni Doña Isabel.
“Anak… Alejandro… patawarin mo kami.”

Ngunit ang kanyang tinig ay mahina at puno ng pagsisisi.

“Hindi ninyo kailangang humingi ng tawad,” wika ni Alejandro.
“Dahil noong isinara ninyo ang pinto sa akin, namatay na ang batang anak ninyo.
Ang natira na lang ay isang lalaking natutong mahalin ang sarili — at ang mga batang itinaboy ng mundo.”

Iniwan niya ang mikropono, ngumiti ng payapa, at lumakad palayo sa gitna ng palakpakan at luha ng mga naroroon.

Simula noon, naging usap-usapan sa buong bansa ang kuwento ng “negosyanteng itinaboy ng sariling magulang.”
Mula sa pagiging huwarang pamilya, tuluyang gumuho ang pangalan ng mga Ruiz.
Si Doña Isabel ay madalas makitang nakaupo sa balkonahe, laging binubulong:
“Anak ko… Alejandro… sana mapatawad mo ako…”

Ngunit hindi na siya muling bumalik.

Sa kanyang opisina sa Madrid, ipinagpatuloy ni Alejandro ang kanyang misyon — ang magpatayo ng mga ampunan at scholarship para sa mga batang inabandona.
Madalas niyang sabihin:

“Hindi kahirapan ang pumapatay sa pagmamahal.
Kundi ang kayabangan ng mga taong natutong magmahal lamang kapag may kapalit.”

“Huwag mong sukatin ang halaga ng isang anak sa kanyang anyo o kapansanan.
Sapagkat ang pinto na isinara mo sa kanya ngayon,
maaaring iyon din ang pinto na isasara ng langit para sa iyo bukas.”