Sa gitna ng malakas na ulan, nagmamadaling nagsisiksikan ang mga tao sa isang convenience store sa tabi ng highway. Hindi dahil sa namimili sila, kundi dahil nagsisilong mula sa bagyong biglang lumakas. Habang ang karamihan ay abala sa pag-check ng cellphone o pagreklamo tungkol sa baha, iisang tanong lang ang paulit-ulit sa hangin: “Kailan kaya titila ang ulan?”

Pero sa isang sulok, naroon ang isang batang babae na nanginginig at umiiyak nang tahimik. Basang-basa, nakayapak, at halos hindi makapagsalita sa lamig. Walang umapuhap sa kanya—hanggang sa dumating ang isang lalaking naka-italyano ang coat, bagong dating mula sa airport, at halatang hindi sanay sa ganitong kaguluhan.

Siya si Ethan Ramirez, CEO ng isang kilalang tech company, kilalang seryoso, mabilis mag-desisyon, at halos hindi nakikitang nakikipag-usap sa mga hindi niya kilala. Ngunit nang mapansin niya ang batang iyon—maliit, nanginginig, at nakapulupot sa isang lumang backpack—hindi niya napigilang lumapit.

“Anak, okay ka lang?” mahinahon niyang tanong.

Napasinghot ang bata, pilit pinupunasan ang luha. “Sir… hindi pa po umuuwi ang nanay ko. Sabi niya babalik siya agad. Pero gabi na po… at may bagyo…”

Nalaglag ang puso ni Ethan. Hindi man siya sanay sa ganitong emosyon, may kung anong kumurot sa kanya. Marami ang nakakita, pero walang lumalapit. Marami ang nakarinig, pero walang nagtatanong. Marami ang nakasaksi, pero walang gumagalaw.

Siya lang.

“Ano’ng pangalan mo?” tanong ni Ethan habang tinatanggal ang coat niya para ipantakip sa bata.

“Lyka po.”

“Lyka, ihahatid kita sa bahay niyo. Hindi ka dapat mag-isa lalo na sa ganitong lakas ng ulan.”

Nagkatinginan ang mga tao, may iba pang sumingit: “Sir, delikado sa labas, baha na!” Pero hindi nakinig ang CEO. Hinawakan niya ang kamay ng bata at lumabas ng tindahan sa ilalim ng rumaragasa at halos humahampas na ulan.

Sa bawat hakbang, lalong lumalalim ang baha. Pero hindi bumitaw si Ethan.

Habang naglalakad sila, ikinuwento ng bata ang lahat: ang nanay niyang si Rowena, isang tagalinis sa isang maliit na tailoring shop, ang pangakong uuwi agad matapos kumuha ng extra shift, at ang takot na baka hindi na ito makabalik dahil sa bagyo.

Nakarating sila sa isang lumang barung-barong na halos tinatangay na ng hangin. “Dito po kami nakatira, Sir,” sabi ni Lyka, nanginginig.

May ilaw pa sa loob, pero walang tao.

“Sigurado ka bang dito pupunta ang nanay mo?” tanong ni Ethan habang sinusuri ang paligid.

“Opo. Hindi po siya umaalis nang walang paalam…”

Saka nila narinig ang tinig—mahina pero puno ng pagod—mula sa likod ng bahay.

“Lyka?”

Umilaw ang mukha ng bata. “Nanay!”

Pero hindi ito masigla. Hindi tumatakbo palabas. Hindi sumasalubong nang buong lakas. Mabigat ang bawat hakbang. At nang masilayan sila ni Rowena, napahawak siya sa dingding at muntik nang matumba.

Agad na sinalo ni Ethan. “Ma’am, okay lang ba kayo?”

Hiyang-hiya si Rowena. “Pasensya na po… nag-overtime ako para may pambaon si Lyka bukas… pero nabagsakan ng poste ng bakal ang daan kaya natagalan akong makauwi.”

Basang-basa, nangangatog, nangingitim ang braso dahil sa pagkakakapit sa mga gumuhong kahoy. Pagod na pagod, pero pilit pa ring ngumiti para sa anak.

At doon tuluyang natulala si Ethan.

Ang hirap.
Ang pagkayod.
Ang tahimik na sakripisyo.
At ang pagmamahal ng isang ina na handang labanan ang bagyo—literal at hindi literal—para sa kinabukasan ng anak niya.

“Dadalhin ko kayo sa ospital,” mabilis na sabi ni Ethan. “Hindi ko hahayaang mag-isa kayo ngayong gabi.”

“Sir, hindi po namin kaya ang bayad—”

“Ako ang bahala,” aniya, hindi na pinatapos pa.

Sa ospital, nalaman nilang may mild hypothermia si Rowena, kasama ang ilang pilay sa braso. Habang nagpapahinga ito, doon nalaman ni Ethan mula kay Lyka ang buong kwento: kung paano silang mag-ina nagtitiis sa isang lumang bahay na halos gumuho, kung paano hindi sumasapat ang kita, at kung paano si Lyka, kahit bata pa, ay nangongolekta ng bote para makatulong.

Kinabukasan, dumating ang isang puting van sa barung-barong nila. Bitbit ng staff ni Ethan ang mainit na pagkain, kumot, at medisina. At makalipas ang tatlong araw, isang opisyal na dokumento ang iniabot niya kay Rowena.

“Ma’am, ang bahay ninyo ay ililipat sa mas ligtas na lugar. Sagot na ng kumpanya ang renta. At gusto ko ring bigyan ng full scholarship si Lyka hanggang makapagtapos siya.”

Nagulat ang lahat—lalo na si Rowena na halos hindi makapaniwalang isang CEO ang nag-abala para sa kanila.

“Bakit po… bakit niyo ginagawa ‘to?” halos mabulong niyang tanong.

Simple lang ang sagot ni Ethan.

“Noong bata ako, iniwan ako ng nanay ko sa gitna ng ulan. Walang tumulong sa akin. Ayokong mangyari ‘yon sa anak ninyo.”

Hindi boses ng CEO ang narinig nila.
Boses iyon ng isang dating batang iniwan, ngayon ay handang maging tagapagligtas ng iba.

At mula noon, naging bahagi na sila ng programa ng kumpanya para sa mga single parents. Si Rowena ay nabigyan ng trabaho bilang housekeeping supervisor, at si Lyka ay naging inspirasyon ng maraming empleyado.

Ang batang minsang umiiyak sa convenience store, natatakot at nag-iisa, ngayon ay nakangiti na—hindi dahil mas maginhawa na ang buhay nila, kundi dahil may isang taong hindi nila inaasahang darating sa gitna ng bagyo para sabihing…

“Hindi mo kailangang harapin ang mundo nang mag-isa.