Sa isang munting barong-barom sa gilid ng Reles, isinilan si Alon noong isang malamit na gabi ng Disyembre. Anak siya nina Theodoro at Seling. Isang mag-asawang umasa na balang araw ay maaahon nila ang kanilang pamilya mula sa kahirapan. Si Teodoro, isang traba sa pabrika ng semento, ay madalas umuuwi ng hapong-hapo pero lagi pa ring mayiti sa labi tuwing isasalubong siya ng kanyang munting pamilya.

Samantalang si Seling, isang simpleng may bahay ay abala sa pag-aalaga kay Alon na noon ay sanggol pa lamang. Sa kabila ng kawalan ng Yaman, puno ng pagmamahalan ang kanilang tahanan. Lumipas ang ilang taon ngunit sa halip na guminhawa lalo pang sumama ang kalagayan ng pamilya. Ang pabrika kung saan nagtatrabaho si Teodoro ay napilitang magbawas ng mga manggagawa.

Gayun pa man, napanatili ni Teodoro ang kanyang posisyon kahit pa mabawasan ang sahod. Ngunit isang araw nagkaroon ng aksidente sa pablika. Natabunan si Teodoro ng mga bakal at semento nang bumagsak ang isang lumang scaffolding. Agad na pumanaw si Theodoro at sa pagkawala niya ay nawala rin ang natitirang pag-asa ng pamilya.

Hindi na nakayanan ni Celing ang bigat ng kawalan ng asawa. Sa simula ay sinikap niyang buhayin si Alon. gumagawa ng banig at naglalako ng kakanin sa palengke. Subalit habang tumatagal, nilamon siya ng depresyon. Palaging tahimik si Siling, na katulala at bihirang kumain. Sa edad na anim, unti-unting naramdaman ni Alon na nagiging malayo ang kanyang ina.

Hanggang isang araw tuluyan itong nawala nang magpakalayo-layo. Naiwang mag-isa si Alon. Sa simula ay sumisilong siya sa mga kapitbahay. Umaasa sa konting kanin o tinapay na ibinibigay nila. Ngunit habang tumatagal, napansin ng mga tao na hindi na bumabalik si Seling at unti-unti nilang isinara ang kanilang mga pintuan.

Napilitan si Alon na tumira sa lansangan ng bayan ng San Agustin. Sa murang edad, natutunan niyang umasa sa awa ng iba. naimos siya sa labas ng simbahan sa mga nagdaraang tricycle at sa mga pila sa tindahan ng karne. Madalas, isang piraso ng pandesal at ilang lagok ng tubig na lamang ang pumapawik sa gutom niya. Sa gitna ng kanyang paghihirap, nakilala niya si Mang Lando, isang matandang pulubi na matagal ng nakatira sa bangketa malapit sa palengke.

Si Mang Lando ay may mahabang buhok. at balbas. Laging may dalang lumang balde na ginagamit niyang upuan at lalagyan ng mga natirang pagkain. Pala kaibigan ito at madaling lapitan. Noong unang makita si Alon, binigyan siya nito ng kalahating piraso ng marupok na biskuit. “Uy bata, hali ka rito. Mukhang gutom na gutom ka na ah.” Alok ni Mang Lando.

“Opo, hindi pa po ako nakakakain simula kaninang umaga.” Mahina at halos geralgal na sagot ni Alon. O, may biskuit pa ako. Na masyadong bago pero pwede pa to. Dahan-dahanin mo lang para hindi ka manibago. Ni Mang Lando habang iniabot ang biskuit tay Alon. Mula noon, palaging bumabalik si Alon kay Manglanto.

Kahit pasimpleng bagay lang ang naibibigay nito. Isang matirang sardinas, kaunting asukal na pinunaw sa tubig o piraso ng gulay mula sa basura ng palengke. Lagi siyang tinutulungan ng matanda. Inilapit ni Mang Lando si Alon sa mga lugar kung saan maaaring makahingi ng pagkain. Itinuro sa kanya kung paano maglakad ng malayo ng hindi gaanong napapagod at kung paano mga lakal ng mga bote at plastic na maaaring ibenta sa junk shop.

Ginawa niyang kaibigan si Alon at naging tila isang pangalawang ama. Sa kabila ng lahat ng ito, nanatiling mababa ang kalidad ng buhay ni Alon. Tuwing gabi, habang nakahiga sa malamig na semento, lagi siyang nangangarap. Tinitingnan niya ang buwan sa kalangitan at iniisip kung ano kaya ang pakiramdam ng may sariling bahay at pamilya.

Naisip niya kung paano kaya kung may nanay siyang magluluto ng hapunan o tatay na magdadala ng pasalubong. Hindi niya maipaliwanag kung bakit. Pero sa tuwing iniisip niya ito, parang naibsan kahit paano ang bigat ng kaniyang sitwasyon. Ang mga pangarap na ito ang nagbibigay sa kanya ng dahilan para mumangon kinabukasan at ipagpatuloy ang buhay sa lansangan.

Ang mga araw ay naging buwan at ang mga buwan ay naging taon. Natutunan ni Alon ang maraming bagay sa murang edad. Paano maghanap ng libreng tubig sa gripo ng parke? Paano makipagsiksikan sa mga taong may mahabang pila para sa supas tuwing may relief mission? At paano makipanusap ng maayos sa mga estranghero upang mapakuha ng limos.

Ngunit sa kabila ng lahat ng ito nanapili ang isang bahagi ng kanyang pagtatao na puno ng pag-asa. Sa kabila ng kanyang batang katawan at kalunos-lunos na sitwasyon, hindi nawawala ang liwanag sa kanyang mga mata tuwing titingin siya sa kalangitan at nangangarap ng mas magandang buhay. Habang lumilipas ang panahon, unti-unting natutunan ni Alon ang masalimuot na pamumuhay sa lansangan.

Sa bawat araw na paglalakad sa maalikabok na kalsada ng San Agustin, lalo niyang naiintindihan ang mga nakasulat na batas ng kalye. Hindi madali ang pakikisalamuha sa iba pang batang lansangan lalo na’t marami sa kanila ay sanay na sa pwersahan at kompetisyon para sa pagkain o pera. Nakilala niya sina Cardo at Timo dalawang ulila na halos kasing edad niya.

Si Cardo, bagam’t mapanlait at medyo brusco ay naging isa sa mga unang kasamahan niya sa lansangan. Samantalang si Timo, tahimik at mas bata ng isang taon ay palaging nakasunod kay Cardo. Sa kabila ng kanilang mga away at hindi pagkakaunawaan, nagkaroon sila ng kakaibang samahan. Hoy alon bungardo isang tanghaling tapat habang nakasandal sila sa lumang bakond.

May nakuha ka ba ngayong umaga? Wala pa. Ilang araw na akong nakakakuha ng limos sa tapat ng simbahan. Sagot ni Alon. Pawisan at halatang gutom. Puro sermon lang ang inabot ko sa mga madre. Akala mo naman sila marunong magbigay. Sabat ni Timo habang nagkukutkot ng putik sa kanyang tsinelas.

Eh papaano naman tayo mabubuhay kung puro sermon kahit malupit ang usapan? Natutunan ni Alon na hindi laging madali ang magkaroon ng kaibigan sa kalye. Lalo pa’t kung madalas silang magtalo sa kung sino ang dapat unang mga lakal ng basura sa isang lugar o kung sino ang higit na nangangailangan ng pagkaing nakuha.

May mga pagkakataon pa ngang nauuwi sa suntukan ang simpleng pagkakaintindihan. Isang araw, nagkaroon ng maliit na kaguluhan sa tapat ng isang tindahan. Sinubukan ni Alon na makipila para sa libreng sopas na ipinamimigay ng barangay. Subalit naabutan niya ang magulo ng eksena. Si Cardo at ilang batang lansangan ay nag-aagawan ng plastic na baldenang sopas.

Nang marinig ang sigawan, sumugod si Alon. Sandali. Pwede bang tigilan niyo? Makakain naman tayong lahat kung magpapalitan na lang. Sigaw niya habang inaawat ang dalawa. Ngunit hindi nakinig ang mga bata. Nauwi sa tulacan at hampasan man lumang tsinelas ang sitwasyon. Napilitang umatras si Alon. Halatang hindi niya kayang kontrolin ang mulo.

Sa kalaunan, nauwi ang away sa pagbagsak ng plastic na balde at natapon ang sopa sa lupa. Wala silang nakuha ni patak ng sabaw. Pagbalik nila sa ilalim ng tulay kung saan madalas silang tumambay, tahimik si Alon. Dumating si Mang Lando dala ang ilang tira-tirang tinapay mula sa palengke. Agad siyang nakaramdam ng konsensya at inamin ang nangyari.

Pasensya na po Mang Lando. Hindi ko napigilan ang gulo kanina. Sambit ni Alon habang napayupo. Alon! Wika ni Mang Lando habang hinahati ang isang matigas na pandesal. Hindi lahat ng laban ay dapat mong salihan. May mga pagkakataon na mas mabuting umiwas kaysa makipagpatayan para sa konting pagkain. Pero paano kung ako na lang ang mawalan?” tanong ni Alon.

iniisip ang madalas na pagkakait sa kaniya ng pagkain. Ang pag-iwas sa gulo ay hindi ibig sabihin ng pagbibigay ng lahat sa iba. Matututo kang mamili ng tamang laban at kapag ginawa mo ‘yon, mas maraming taong rerespetuhin ka. Animang Lando habang iniabot ang kalahating pandesal. Hindi ito ang huling beses na pinaliwanagan ni Mang Lando si Alon.

Sa bawat insidente, nagtuturo si Manglando ng mga aral sa buhay. Ang halaga ng pakikiisa, ang pagiging mahinahon sa harap ng kagipitan at ang pagiging mapagpasensya sa kapwa. Unti-unting natutunan ni Allon na kontrolin ang kanyang galit at pagiging impulsibo. Natutunan niya rin ang kahalagahan ng pagiging mabuti kahit na madalas ay walang gantimpala sa kabutihan.

Isang gabi habang pauwi na si Alon mula sa pagtitinda ng boteng nakuha sa junk shop, napadaan siya sa plaza. Doon niya nakita ang isang lalaki matangkad, nakaputing polo at may kalbong ulo na tumutugtog ng piano sa gitna ng entablado. Tahimik ang paligid at tanging tunog ng piano ang naririnig sa buong plaza.

Nabigha ni si Alon sa kakaibang musika. Sa edad na si iyon ang uning beses na narinig niya ang tunog ng isang tunay na piyano. Hindi niya maintindihan pero parang may kakaibang humihila sa kanyang puso tuwing tumutunog ang mga nota. Tuwing gabi mula noon, palihim siyang bumabalik sa plaza para manood.

Tila nakakalimutan niya ang lahat ng paghihirap kapag naririnig ang malambing na mga melodiya. Sa bawat not ang ganda ng musika no? Minsang sambit ni Timo nang magkasabay silang nanonood mula sa malayo. Oo, sabot ni Alon. Paano kaya kung marunong din akong tumugtog ng ganyan? Para bang ibang mundo ang naririnig ko? Hindi naman siguro masamang mangarap ‘ ba? Tanong ni Timon na ngayon lang nakitang seryoso ang kaibigan.

Unti-unti nagkaroon ng matinding interest si Alon sa piano. Kahit walang pagkakataon, kahit walang sariling instrumento, naglaro sa kanyang isipan ang posibilidad na balang araw ay matututo siyang tumugtog. Madalas niyang iniisip kung paano pipindutin ang mga keys, kung paano gawin ang pamang rhythm at harmony.

Parang may sariling tunog sa kanyang isipan kahit hindi niya pa nahahawakan ang isang tunay na piyano. Sa kabila ng hirap ng buhay at ng mga away sa kalye, natagpuan ni Alon ang isang bagay na nagbibigay sa kanya ng pag-asa. Bawat gabi na nililingon niya ang lalaki sa plaza ay isang paalala. na kahit sa gitna ng kahirapan may mga bagay na kayang pukawin ang puso at magbigay ng panibagong pangarap.

Noong una niyang narinig ang pangalan ni Maestro Julian, tila naging kuryoso si Alon. Sa bayan ng San Agustine, palaging may kwento ang mga matatanda tungkol sa isang retiradong musikero na tila umiwas na sa masalimuot na mundo. Sinasabing minsan sa kasagsadan ng karera nito, tumugtog si maestro Julyan sa mga presthihyosong entablado sa lungsod.

Subali nang masira ang kanyang mga instrumento dahil sa sunog sa kanilang lumang tahanan, nagpasya siyang magretiro at manirahan ng tahimik sa gilid ng kabayanan malapit sa masukal na kakahuyan. Isang gabi, nang muling bumalik si Alon sa plaza upang manood ng mga nagpe-perform, may isang lalaking nagkukwento sa grupo ng mga bata.

Si maestro Julian eh dati y isa sa mga pinakamagaling sa Maynila kaso wala na yun na yon tahimik na lang sa dulo ng bayan wika ng isang matandang vendor. Sa dulo ng bayan? Tanong ni Alon. Pinipilit huwag magpahalata sa kanyang interes. Oo, may lumang bahay doon. Parang sa gubat na nga. Hindi na rin tumutugtog.

Pero paminsan-minsan daw naririnig siyang nagpipiyano ng mahina. Pero bihira lang, parang ayaw na niya sa tao. Nabuo sa isipan ni Alon na puntahan ang lugar. Kinabukasan, maaga siyang gumising at nagsimulang maglakad patungo sa dulo ng bayan. Hindi pa siya sigurado kung paano malalaman kung tama ang lugar.

Ngunit umaasa siyang makikita niya ito. Pagdating sa gilid ng kabayanan, natagpuan niya ang isang bahay na halos natatagpan na ng mga dahon at baging. Pahimik ang paligid at tila walang ibang tao maliban sa kanya. Sa kanyang paglapit, narinig niya ang mahinang tunog ng piyano. Hindi tulad ng mga napapanood niya sa plaza, ang tunog na ito ay mabagal, malumanay at tila puno ng emosyon.

Napatiin siya sa lumang bintana na bahagyang nakabukas. Dahan-dahan siyang lumapit. Sinilip ang loob at nakita ang isang matandang lalaki na nakaupo sa harap ng isang piano. Si Mayestro Julian. Hindi niya alam kung paano magsisimula ng usapan. Hindi rin niya magawang pumasok o magpakilala. Kaya naman tumabi na lang siya sa gilid ng bahay at tahimik na nakinig.

Sa mga sumunod na araw, ito ang naging pangkaraniwang ginagawa niya. Pupunta siya sa gilid ng bahay tuwing gabi, uupo sa lilim ng isang puno at makikinig habang tumutugtog si Mayestro Julian. Tila sa bawat nota, mas lalo siyang natututo, mas lalo siyang namamangha. Ngunit hindi maitatago ang lihim ng matagal. Isang gabing may kaliitan ang buwan habang palihim siyang nakikinig mula sa gilid ng bahay.

Napansin ni Maestro Julian ang kanyang anino. Biglang tumigil ang musika. Napatigil din si Alon. Halos hindi makagalaw sa kanyang kinatatayuhan. May tao ba diyan? Tanong ni Marestro Julian. Ang boses ay malalim at matatag pero hindi galit. Hindi sumagot si Alon. Naramdaman niya ang mga yabag ng matanda papalapit sa bintana.

Nang makalapit si maestro Julian, nakita niya si Alon, isang payat at maalikabok na bata na halos magtago sa likod ng mga dahon. “Bata, anong ginagawa mo diyan?” tanong ni Maestro Julian. Ang tono ay mas banayad na. “Pasensya na po,” sagot ni Alon. Halos pabulong. Nakikinig lang po ako.

Ang ganda po kasi ng tugtog ninyo. Tila napansin ng matanda ang tunay na intensyon ng bata. Imbes na pagalitan, ngumiti si maestro Julian at inalok si Alon na pumasok. “Hindi ka ba kumain ngayong araw?” tanong ng matanda habang hinahainan siya ng isang tasang mainit na tsokolate at piraso ng tinapay. “Medo po,” tugon ni Alon. Halatang nagugutom.

Habang kumakain, nagtanong si maestro Julian tungkol sa buhay ni Alon. Inamin ng bata ang kanyang kalagayan. Naulila siya na siya’y namamalimos sa lansangan at na walang imang natutuang makinig sa kanya kundi ang tunog ng piano. Naantig si maestro Julian. Nakita niya sa mga mata ni Alon ang parehong determinasyon at pagkauhaw sa musika na minsan niyang naramdaman noong bata pa siya.

Bata, gusto mo bang matutong tumugtog? Tanong ni maestro Julian. Nagulat si Alon. Hindi niya inaasahan ang alok. Opo, gustong-gusto ko po. Sagot niya. Nangingislap ang mga mata sa tuwa. Mula noon, sinimulan ni Maestro Julian ang pagtuturo kay Alon. Kahit walang tunay na piano na magagamit ng bata. Gumuhit siya ng keyboard sa isang pirasong cardboard.

Pininturahan ang mga nota at ginamit itong parang isang tunay na piyano. Sa bawat sesyon, ituturo niya kay Alon kung paano pindutin ang mga key, kung paano sundan ang ritmo, at kung paano basahin ang mga nota. Alon, tandaan mo, hindi lang basta pindot-pindot ito. Paliwanag ng matanda. Kapag tumutugtog ka, nilalabas mo ang nararamdaman mo.

Ginagawa mo itong boses mo. Pero paano po kung wala talagang piano? Tanong ni Alon. Ang musika ay hindi lang tungkol sa instrumento. Nasa puso ito sa isipan. Kapag natutunan mo iyon, kahit saan ka dalhin ng buhay, may dalang musika sa bawat hakbang mo. Sagot ni Maestro Julian. Hindi madaling proseso. Maraming beses na nainip si Alon dahil hindi niya naririnig ang tunay na tunob ng musika.

Ngunit sa bawat araw na nagdaraan, mas lalo siyang natututo, mas lalo siyang nahuhubok. Sa bawat palapak ni Maestro Julian, sa bawat pagniti ng matanda, nararamdaman ni Alon na unti-unti siyang limalapit sa kanyang pangarap. Sa simpleng cardboard na iyon, nagbukas ng bagong mundo ang matanda para sa batang lansangan.

Naging bahagi na ng buhay ni Alon ang araw-araw na pakikipag-usap kay Mang Lando. Sa kabila ng kanilang simpleng pamumuhay, palaging sinisigurado ng matanda na nabibigyan siya ng lakas ng loob. Sa bawat tinapay na hinahati nila, bawat pote na pinaghatian nila ng kita at bawat kwentong binabahagi ni Manglando tungk sa kanyang kabataan, natutunan ni Alon ang halaga ng samahan at pag-asa.

Ngunit ang lahat ng ito’y biglang nawala nang dumating ang hindi inaasahang araw. Isang umaga pagkagising ni Alon, hindi niya nakita si Mang Lando sa karaniwang pwesto nito sa ilalim ng lumang poste. Karaniwan inaabutan siya ng matanda ng isang piraso ng kakanin o tinapay sabay kwento ng mga kalokohan nito noong bata pa.

Ngunit sa araw na iyon, napansin niyang tila tahimik ang paligid. Pinuntahan niya ang lugar kung saan madalas natutulog si Mang Lando at doon niya natagpuang tahimik at malamig na ang katawan ng kanyang matandang kaibigan. “Hindi maaari, Mang Lando, gumising kayo!” umiiyak na sabi ni Alon habang niyuyugyog ang balikat ng matanda. Ngunit walang tugon.

Naiwang mag-isa si Alon sa gitna ng umagang iyon. Walang kaalam-alam kung ano ang susunod na gagawin. Tuluyan nang nawala ang taong naging gabay nga sa lansangan ang nagbigay ng mga aral sa buhay at nagbigay ng pag-asa kahit sa mga panahon ng kagipitan. Kasabay ng paglisan ni Mang Lando, dumating naman ang bagong problema sa buhay ni Halon.

Si Brando, isang lider gang ng mga batang lansangan ay tila sinamantala ang pagkawala ni Manglando. Noon pa man ay palaging sinusubukan ni Brando na kontrolin ang ibang batang lansangan para sa kanyang kapakanan. Ngunit mas lumala ito ng si Alon na ang naging target. Isang araw, habang hawak ni Alon ang ilang baryang kinita niya sa pangangalakal ng plastic, bigla siyang sinita ni Brando.

“Hoy bata, ano yang hawak mo?” tanong ni Brando habang nilalapitan si Alon kasama ang dalawa niyang tauhan. “Pera ko po ito. Pinagpaguran ko ito mula sa pangangalakal.” Sagot ni Alon. Pilit na hindi nagpapahalata ng takot. “Pinagpaguran.” Tumawa si Brando. Ano bang pinagsasabi mo? Kung gusto mong manatili rito sa lugar namin, kailangan mong magbigay ng parte sa akin.

Ano? Bigay mo na o gusto mong masaan? Kahit nangangatog ang tuhod, pilit na tumayo si Alon. Pinaghirapan ko ito. Brando, ayoko pong ibigay. Ngunit hindi niya nagawang ipagtanggol ang sarili ng pilik kunin ni Brando ang mga barya sa kamay niya. Sa kabila ng kanyang pagsisikap na makapangalakal, nauwi lamang sa mga kamay ng lader ng gang ang perang iyon.

Halos gabi-gabi ang sitwasyon ay paulit-ulit. Ang konting kita ni Alon ay nauubos sa pangungotong ni Brando at ng kanyang grupo. Unti-unti nawawalan na siya ng lakas at pag-asa. Ngunit sa kabila ng lahat na ito, palagi niyan initisip ang mga aral ni Mang Lando. Ang pagiging mabuti sa gitna ng hirap. Yan ang tunay na lakas.

Madalas sabihin ni Mang Lando noon. Tila ito ang nagiging gabay ni Alon tuwing pakiramdam niya ay wala na siyang magawa. Kahit pa hinaharap niya si Brando at ang kanyang grupo araw-araw, pilit niyang iniwasang bumigay sa galit o takot. Ang masakit lamang ay tila wala siyang natakbuhan. Walang kalaban-laban si Alon.

Lalo pa ng isang araw ay biglang nawala rin ang tanging mentor na si Maestro Julian. Isang umagang duwaan siya sa mahay ng matanda upang muling magpaturo, natuklasan niyang wala na ito. Napag-alaman niyang pinalayas si maestro Julian sa inuupahang bahay dahil sa hindi pagbabayad ng renta. Kinailangan nitong lumipat sa probinsya upang makituloy sa kamon anak.

Hindi alam ni Alon kung paanong muling babangon. Nawalan siya ng matanda niyang tagapayo, ng mentor sa musika at ng kaibigang maaasahan sa kalye. Ngunit sa bawat gabi bago matulog, nilalabas niya ang kanyang lumang cardboard. Sa simpleng pirasong iyon, patuloy niyang inuulit ang mga itinuro ni Mayestro Julian.

Paulit-ulit niyang sinasanay ang kanyang mga daliri. Kahit na wala itong naririnig na tunog, binubuo niya ang musika sa kanyang isipan. Iniisip ang bawat nota, ang bawat melodiya na nais niyang tugtugin balang araw. Bakit ko pa itutuloy? Wala naman akong totoong piyano. Bulung niya sa sarili minsan habang hawak ang cardboard.

Ngunit sa likod ng kanyang isipan, tila naririnig pa rin niya ang boses ni Mayestro Julian. Hindi lang tungkol sa instrumento ang musika. Nasa puso ito. Ang mga salitang ito ang bumabalik-balik sa kanya. Sa gitna ng kawalan, ang pangarap ni Alon na makahawak ng totoong piano ang naging dahilan upang magpatuloy siya. Kahit pa wala na si Mang Lando.

Kahit pa nawalan siya ng koneksyon kay Maestro Julian at kahit pa inaalipusta siya ni Brando, hindi siya tuluyang sumuko. Sa bawat gabing inuulit niya ang mga aral sa cardboard, pinanghahawakan niya ang paniniwalang balang araw ay maririnig ng mundo ang kanyang musika. Habang pinupunasan niya ang pawi sa noo, pagkatapos ng mahabang araw ng pangangalakal, tinitingnan niya ang malayo kung saan tanaw ang munting plaza.

Naaalala niya ang mga gabi kung saan tahimik siyang nakikinig sa Musita. At sa kabila ng lahat ng hirap, muling bumalik sa kanyang isipan ang pangarap. Ang balang araw na siya mismo ang tutugtog sa entablado hindi na para pagtawanan kundi upang ipakita sa lahat ang kanyang kakayahan. Sa gipna ng karaniwan niyang paglalakad sa lansangan, isang araw ay napansin ni Alon ang isang batang babae na madalas dumaan sa plaza.

Maganda ang damit nito, laging malinis at tila masaya sa bawat hakbang. Pero higit sa lahat, napansin ni Alon ang kakaibang tingin nito. Isang tingin na hindi niya madalas makita sa iba. Habang ang karamihan ng tao ay lumalampas lamang at tumatamo sa kanya ng may habag o kawalang inter. Ang batang babae na ito ay tila laging nakatitig na para bang gusto siyang makilala.

Isang araw habang nakaupo si Alon sa gilid ng plaza, nilapitan siya ng batang babae. May dala itong supot ng tinapay at maliit na karton ng gatas. Hi, ako nga pala si Andrea. Bati nito na may ngiti. Gusto mo ng pagkain? Nabulat si Alon. Karaniwan ang ganitong mga alok ay may kasunod na sermon o pagtatanong kung bakit siya nasa lansangan.

Pero iba si Andrea. Ang batang babae ay tila laging nakatitig na para bang gusto siyang makilala. Isang ila simpleng alok lang talaga ang ginagawa niya. Walang hinihintay na kapalit. Salamat po. Nahihiyang sagot ni Alon habang marahang inaabot ang supot. Hindi mo na kailangang magpo. Natatawang sabi ni Andrea.

Ilang taon ka na ba? Lab po este na taon. Sagot ni Alon. Pareho lang pala tayo. Sabi ni Andrea sabay upo sa tabi niya. Bakit ka nga pala lagi dito? Wala ka bang pamilya? Nabigla si Alon sa tanong. Pero nang makita niya ang sinseridad sa mata ni Andrea, napilit siyang magkwento. Isinalaysay niya ang kanyang buhay, ang pagkawala ng kanyang mga mamulang, ang hirap sa lansangan at ang pangarap niyang matutong tumugtog ng piano.

Nang marinig ni Andrea ang kwento ni Alon, hindi niya maiwasang maantig. Hindi siya sanay sa ganoong klase ng hirap. Bagam’t may sariling mga hamon sa buhay, alam niyang hindi niya naranasan ang gutom, ang matulog sa bangketa, ang mangarap ng imposible. Gayun pa man, nakita niya ang tapang ni Alon.

Isang tapang na hindi madaling makikita sa maraming tao. Alam mo sabi ni Andrea, nakaka-inspire yung kwento mo. Pero anong ginagawa mo para maabot yung pangarap mo? Wala akong piano, tugon ni Alon. Cardboard lang ang meron ako pero sinusubukan kong ulit-ulitin yung mga itinuro ng isang matandang musikero sa akin noon. Cardboard. Tanong ni Andrea.

Gusto mong matuto gamit lang yon? Wala namang ibang paraan, sagot ni Alod. Pero kahit papaano natututo naman ako. Iniisip ko na lang na balang araw baka magkaroon ako ng tunay na piano. Mula noon, naging kaibigan ni Alon si Andrea. Sa bawat pagdaan nito sa plaza, lagi itong may dalang tinapay o pagkain para sa kanya. Hindi lamang iyon dahil alam ni Andrea na nag-ehersisyo si Alon gamit ang cardboard, binibigyan niya ito ng bagong piraso tuwing naluluma ang gamit ng kaibigan.

Ang simpleng gesture na iyon ay malaking bagay para kay Alon. Unti-unti niyang naramdaman na may tao palang tunay na nagmamalasakit sa kanya. Alon, alam mo bang parang ang galing mo na kahit cardboard lang? Sabi ni Andrea isang hapon. Minsan naririnig ko yung musika kahit hindi naman talaga tumutunog. Numiti si Alon. Parang magic lang siguro.

Iniisip ko na lang natutugtog ako. Sa isip ko parang may music na talaga. Dahil sa suporta ni Andrea, nagkaroon si Alon ng lakas ng loob. Dati kapag nakikita niya ang ibang bata sa lansangan na naglalaro o nakangiti, naiinggit siya. Pero ngayon, kahit na wala siyang marangyang buhay, naramdaman niyang hindi siya nag-iisa.

Ang simpleng presensya ni Andrea ay sapat nga upang bigyan siya ng bagong pananaw na may posibilidad ang pangarap niya na hindi kailangang tumigil sa pagkakaroon ng pag-asa. Isang gabi, naabutan ni Andrea si Alon sa plaza. Tahimik bitong pinagmamasdan si Alon habang seryosom ng pi-practice gamit ang cardboard. Alon simula ni Andrea.

Alam kong mahirap ang sitwasyon mo pero alam mo naniniwala akong kaya mong maabot ang pangarap mo. Salamat Andrea. Tugon ni Alon. Pero minsan iniisip ko ano ang silbi ng practice kung wala namang tunay na piyano. Hindi ka ba natututo gamit yan? Tanong ni Andrea habang tinuturo ang cardboard. Natututo pero parang kulang pa rin. Sabot ni Alon.

bahagyang nag-aalinlangan parang laging may isang pirasong nawawala. Napamiti si Andrea at nilingon ang plaza. Huwag kang mag-alala, Alon. May paraan. Nangako akong tutulungan kitang magkaroon ng totoong piyano, balang araw. Hindi na nagtanong pa si Alon kung paano gagawin ni Andrea ang pangakong iyon. Ang mahalaga para sa kanya, naramdaman niyang may naniniwala sa kanya.

Ang pananalig na iyon ang nagsilbing gasolina para sa kanyang determinasyon. Sa kabila ng bawat pagod, ng bawat gutom at ng bawat kahirapan, naramdaman niya na ang musika na tinutugtog niya sa kanyang isip ay hindi lamang para sa kanya kundi para rin sa mga taong nagtitiwala sa kanya lalo na kay Andrea. Ang pista ng San Agustine ay palaging hinihintay ng mga tao.

Kada taon ang makulay na pagdiriwang na ito ay nagdudulot ng kasiyahan. hindi lamang sa mga residente kundi pati na rin sa mga bisita mula sa karatid bayan at lungsod. Ang mga kalye ay punong-puno ng mga banderitas, mga nagtitinda ng pagkain at iba’t ibang mga palabas. Sa gitna ng masayang sigawan at tawanan, makikita ang entablado sa gitna ng plaza kung saan nagaganap ang mga programa at aliwan.

Si Alon gaya ng dati ay nanatiling nasa gilid tahimik na pinagmamasdan ang kasiyahan mula sa di kalayuan. Alam niyang hindi siya parte ng enggrandeng selebrasyon na yon. Sa bawat tao na nakangiti habang may bitbit na mamahaling pagkain o bagong damit, naaalala niya ang kanyang sitwasyon. Ngunit sa kabila nito, masaya na rin siyang makita ang galak sa mukha ng iba.

Hindi niya alam na ang araw na iyon ay magiging higit pa sa karaniwang pista para sa kanya. Habang abala ang lahat sa panonood ng isang banda sa entablado, napansin ang konsehal na si Gaston si Alon na nakaupo sa isang sulok. Si Konsehal Gaston ay kilalang-kilala sa San Agustin hindi dahil sa kanyang mga nagawa kundi dahil sa kanyang ugali.

Palaging siya ang bida sa mga programa. Mahilig magsalita ng mahahabang talumpati at laging mayabang kapag nasa entablado. Madalas ang kanyang pamamalakad ay punong-puno ng pagpapakita ng kapangyarihan sa halip na tunay na serbisyo sa bayan. Napatingin siya kay Alon na nakayuko sa isang gilid.

Ang payat na katawan ay natatakpan ng kupas na damit. Napangisi siya at sumagi sa isipang aliwin ang mga tao sa ibang paraan. Hoy, ikaw bata! Tawag niya habang nakapayo sa gilid ng entablado. Tumingin si Alon sa kanya. Nagtataka. Ha? Ako po! Tanong ni Alon. Litong-lito kung bakit siya tinatawag ng isang opisyal. Oo, ikaw.

Halika rito sa entablado! Utos ng konsehal na may halong pang-asar. Bigyan mo kami ng konting entertainment.” Nag-alinlangan si Alon. Ah pasensya na po. Wala po akong alam na ginagawa sa harap ng maraming tao. Ngunit hindi nakinig si Konsehal Gaston. Tumawag pa siya ng dalawa sa kanyang mga tauhan upang hilalin si Alon palapit sa entablado.

Nagkumpulan ang ilang tao at narinig niya ang mga bulung-bulungan sa paligid. Sino ‘yan? Mukhang pulubi lang ah. Wika ng isang babae sa gilid ng plaza. Siguro papaakyatin nila para pagtawanan. Sabat ng isa pa, sinubukang humindi ni Alon ngunit wala siyang magawa na naitulak siya ng mga tauhan ng konsehal sa direksyon ng stage.

Nakaramdam siya ng paba at kahihian. Sa kanyang bawat hakmang paakyat, tila bumibigat ang kanyang mga paa. Pagharap niya sa napakaraming tao, narinig niya ang mga mahihinang halakhak na unti-unting lumalakas. Tingnan niyo ang payat-payat. Siguradong aliw tayo rito. Hiyaw ng konsehal sa mikropono. Ang tawanan ng mga tao ay sumabog.

Si Alon nakatayo sa gitna ay hindi makatingin ng diretso. Pakiramdam niya ay hinubaran siya ng dignidad sa harap ng lahat. Naglakad siya papunta sa mikropono at sinubukang magsalita. Ngunit kahit anong subok niya nanatili ang tawanan. Pinipilit niyang huwag umiyak. Ngunit ang sakit ay yumaling sa kanyang puso. Ano ba ang magagawa niya sa ganitong sitwasyon? Wala siyang dalang kahit ano para magbigay ng aliw.

Naririnig niya ang masasakit na salita mula sa audience. Mga biro na naglalayong gawing katawa-tawa ang kanyang kalagayan. Ngunit bago patuluyang mawalan ng pag-asa si Alon, biglang may lumapit sa entablado. Si Andrea dala ang kanyang determinasyon ay humarap kay Konsehal Gaston. Konsehal pa umanhin po pero may naisip akong mas magandang paraan para aliwin ang mga tao.

Sabi ni Andrea ng walang bahid ng kaba. Ha? At ano naman yon? Tanong ng konsehal. Halatang nagtataka kung ano ang plano ng dalagita. May dadating pong piano dito sa entablado. Pakihintay lang po ng saglit. Sagot ni Andrea. Nabigla si Alon. Hindi niya alam kung ano ang ginagawa ni Andrea. Ngunit ang simpleng pagdating nito ay nagbigay sa kanya ng konting kumpyansa.

Habang naghintay ang lahat, tila nabawasan ang tawanan. Maraming nagtatanong kung ano ang plano ni Andrea ngunit nanatili itong nakangiti. Paglipas ng ilang minuto, dumating ang piyano, isang maliit lumang instrumento. Ngunit maayos pa rin at maaaring tugtugin na itulak ito sa gitna ng entablado. Si Andrea mismo ang tumawag kay Alon upang lapitan ang piano.

“Sige Alon, ipakita mo sa kanila kung ano ang kaya mo.” pabulong na sabi ni Andrea may ngiti sa kaniang mukha. Halos hindi makapaniwala si Alon. Ang pangarap niyang makapagtanghal gamit ang totoong piyano ay tila naging totoo sa harap ng napakaraming tao. Sa unang pagkakataon, nakahawak siya sa mga tunay na keys.

Nanginginig ang kanyang mga daliri ngunit dahan-dahan niyang pinindot ang mga nota. Sa una, simpleng melodiya lamang ang tumugtog. Ngunit habang tumatagal, nabuo ang masalimuot na piyesa na matagal niyang inaasam na mapatugtog. Tahimik ang mga tao. Ang mga tawanan at bulong ay napalitan ng pagkamangha.

Unti-unting napalitan ng palakpakan ang kanilang mga moery. Habang tinatapos ni Alon ang kanyang piraso, hindi lamang ngiti ang nakita niya sa mga tao. Pati luha, pati paga. Sa wakas, nagkaroon siya ng pagkakataong ipakita kung sino siya hindi bilang isang batang lansangan kundi bilang isang tunay na musikero.

Sa ilalim ng init ng empablado at sa harap ng napakaraming tao, dahan-dahang lumapit si Alon sa piano. Naalala niya ang mga gabing paulit-ulit niyang ginaya ang kilos ng mga daliri sa isang piraso ng karpon. Ang kaba at tapot ay halos luno rin siya. Ngunit ang galit at sakip mula sa pangumutyan ng tao ay nagpulak sa kanya na tumayo ng mas matuwid.

Ang mga mata niya ay nakapako sa piyano. Sa wakas ang instrumento na kanyang pinangarap na mahawakan. Ang unang nota ay maingat niyang pinindot. Parang bumagal ang oras. Sa paligid, naglaho ang tawanan at bulungan. Isa-isa, ang malalambot na tunog ng piyano ay umalingawngaw sa buong plaza. Naalala niya ang bawat aral ni Mayestro Julian.

Ang tamang tempo, ang tamang pindot, ang tamang damdamin sa bawat nota. Ang mga gabing pagtuturo gamit ang cardboard ay ngayon nabunga. At sa unang pagkakataon, ang musika na narinig lamang niya sa kanyang isip ay tuluyan ng nabuo. Sa kalagitnaan ng kanyang pagtugtog, naririnig ni Alon ang sarili niyang puso.

Pakiramdam niya’y may bagyong bumagsak sa kanyang dibdib. hindi dahil sa takot kundi dahil sa saya. Hindi ito tungkol sa paghanga ng mga tao o sa pagbasag ng pananaw ng iba. Ito ay tungkol sa pagtupad sa isang pangarap. Isang pangarap na tila imposibleng maabot ng isang batang lansangan. Habang tumutuloy ang piyesa, nagsimulang mag-iba ang reaksyon ng mga tao.

Ang mga dating nanunuya ay biglang natahimik. Ang mga mata ng ilan ay nanlaki at ang ilan ay nagsimulang bumuntong hininga sa ganda ng musika. Maging si Konsehal Gaston na kanina tumatawa at nagpapatawa sa harap ng mikropono ay napatahimik. Tila hindi makapaniwala na ang batang inakala niyang katawa-tawa ay nagagawa ang ganito kagandang musika. Tingnan niyo.

May narinig si Alon na bulong mula sa gilid ng entablado. Parang hindi totoo. Ang galing. Akala ko wala siyang alam sa musika. Wika naman ng isang matandang babae na abala kanina sa pakikinig sa mga joke ng konsehal. Sa likod ng mga tao, si Andrea ay tahimik na napangiti habang pinapanood ang kaibigang pinaglaban niyang umakyat sa entablado.

Sa wakas, ang pangarap ni Alon ay naririnig ng lahat hindi lang sa kanyang isipan kundi sa totoong buhay. Pagkatapos ng ilang minuto ng mahirap na piyesa, huminto si Alon at nagkaroon ng katahimikan. Walang nagsalita. Wala ni isang pumalakpak sa loob ng ilang segundo. Ngunit maya-maya pa parang isang bulkan biglang sumabog ang palakpakan at sigawan.

Ang mga tao’y tumayo. Itinataas ang kanilang mga kamay at pumapalakpak ng todo. Narinig niya ang ilan na sumisigaw ng encore. Hang ilan ay naluluha pa. “Grabe ang batang yan. Ang galing talaga.” sigaw ng isang lalaki mula sa dulo ng plaza. Hindi ko akalaing may ganito palang talento sa lansangan. Sabat ng isa pa, “Alon, Alon, nagsimula ang ilan na tawagin ang pangalan niya na para bang siya ay isang kilalang artista.

” Sa entablo, si Alon ay nanatiling tahimik. Tumayo siya, humarap sa lahat at bahagyang yumuko bilang pasasalamat. Sa loob-loob niya, hindi na inasahan ang ganitong reaksyon. Ang kanyang layunin lamang ay ipakita ang musika na matagal na niyang iningatan sa kanyang puso. Ngunit sa mga palakpak at ngiti ng mga tao, naramdaman niya ang kakaibang saya.

Ang pakiramdam ng pagtanggap ang pakiramdam na hindi na siya isang batang tinatawanan kundi isang taong nirerespeto. Habang bumababa siya ng entablado, hindi niya alam na may ilang tao sa audience ang naglabas ng kanilang mga telepono. Kinunan nila ang buong performance ni Alon at habang abala siya sa pakikipag-usap kay Andrea, unti-unting kumalat ang mga video sa social media.

Ang unang nag-upload ay isang estudyante na nanonood sa likod ng mga Grabe ang galing ng batang to. Tingnan niyo. Caption ng post niya. Sa loob lamang ng ilang oras, libo-libong tao ang nakapanood ng video. Ang ilang nagbahagi nito ay mga kilalang tao sa industriya ng musika habang ang ilan ay mga simpleng tagahanga ng talento.

Sa bawat pagkalat ng video, dumami ang nakaririnig yangang kwento ni Alon. Ang batang lansangan na tumugtog ng mahirap na piyesa sa isang entablado ng pista ay naging sentro ng usapan. Isang artikulo ang lumabas sa lokal na diyaro. Isang bata mula lansangan naging inspirasyon sa lahat. Ang iba’t ibang tao ay nagbigay ng komento mga musikero, guro at kahit ilang politiko.

Lahat sila’y humahanga sa husay at tapang ni Alon. Sa mga susunod na linggo, napansin ni Alon ang pagbabago. Kapag siya’y naglalakad sa lansangan, may mga taong ngungingiti at bumabati sa kanya. Ang iba’y nag-aabot pa ng pagkain o simpleng mensahe ng suporta. Hindi niya inakala na ang simpleng pagtugtog ng piano sa entablado ay magdudulot ng ganito kalaking epekto.

Ngunit sa kabila ng lahat, nanatili siyang mapagkumbaba. Para kay Alon, ang musika ay hindi lamang paraan upang makilala. Ito ay ang kanyang kaligtasan, ang kanyang boses at ang kanyang paraan upang makapagbigay ng inspirasyon. At sa bawat araw na lumilipas, mas nagiging malinaw sa kanya na ang kanyang kwento ay simula pa lamang ng isang mas malaking paglalakbay.

Ang balita tungkol sa pagtatanghal ni Alon ay mabilis na umabot sa iba’t ibang bahagi ng bansa. Maraming tao ang naantig sa kwento ng isang batang lansangan na sa kabila ng lahat ng hirap ay nagawa pa ring ipakita ang kanyang husay sa musika. Maraming artikulo at blog post ang lumabas at maging ang ilang pahayagan at news site ay isinama siya sa kanilang headline.

Sa loob lamang ng ilang linggo, hindi lamang sa San Augustine kilala si Alon. Naging inspirasyon siya sa buong bansa. Isang umaga habang naglalakad si Alon sa palengke, biglang nilapitan siya ng isang pamilyar na mukha. Ito ay si Ginoong Rodrigo Santos, isang sikat na pianista at din ng isang tanyag na music school sa Maynila.

Dalawang araw pa lamang ang nakalilipas mula ng mapanood niya ang viral video ni Alon ngunit agad siyang nagpunta sa San Agustine upang makilala ang batang ito. Alon ba ang pangalan mo? Bungad ni Ginoong Santos. Opo sir. Sagot ni Alon na halatang nagulat sa bigla ang pagsulpot ng kilalang personalidad. Nasubaybayan ko ang performance mo sa pista. Napakahusay mo bata.

Hindi ko akalain na ganito kataas ang level ng talento mo. May nagturo ba sayo? Tanong ni Santos. May nagturo po sa Hafin dati. Sagot ni Halon. Pero cardboard lang po ang gamit namin. Matagal na rin po siyang umalis. Umiti si Santos atumango. Kahit wala kang proper training, ramdam ko ang dedikasyon mo.

Alon, may alok ako para sa’yo. Gusto kong mag-aral ka sa aming music school sa Maynila. Ibibigay namin ang full scholarship mo pati na rin ang tirahan at pagkain. Hindi makapaniwala si Alon. Hindi niya inakala na sa kabila ng lahat ng hirap may darating palang pagkakataong tulad nito. Sir, hindi po ako makapaniwala.

Talaga po bang gusto niyo kong tanggapin?” tanong niya habang nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “Hindi lang kita gusto, Alon. Naniniwala ako na marami kang maibibigay sa larangan ng musika.” Sagot ni Santos. Pero kailangang magpursig ka. Mahirap ang training pero alam kong kakayanin mo. Mula noon, nagsimula ang bagong yugto sa buhay ni Alon.

Dinala siya sa Maynila at tumira sa dormitoryo ng paaralan. Sa unang araw pa lang, humanga na sa kanya ang ilang mga guro sa musika. Kahit hindi pormal ang naging pagsasanay niya, ang kanyang natural na talento at masinhing pagnanais na matuto ay kitang-kita sa bawat klase. Alon, sabi ng kanyang mentor na si Maestro Ricardo sa isang klase.

Ang technique mo ay napakaganda para sa isang hindi nakapag-aral ng pormal. Pero ang mas mahalaga ay ang damdamin mo sa bawat nota. Yan ang hindi ko maituro sa ibang estudyante. Nagning ang mga mata ni Alon. Salamat po, maestro. Pipilitin ko pong pagbutihin pa. Habang lumilipas ang mga buwan, nagiging mas mahusay si Alon. Natutunan niya hindi lamang ang mga komplikadong piyesa kundi pati na rin ang tamang postura, pag-interpret ng musika at ang teknikalidad ng piano.

Naging malapit siya sa kanyang mga guro at sa bawat papuri na natatanggap niya, palaging bumabalik ang kanyang ala-ala sa lansangan kay Mang Lando. At sa mga araw na tanging cardboard ang kanyang kaharap, ang mga ala-ala ay nagsisilbing paalala kung saan siya nagsimula at ito ang nagiging dahilan kung bakit nananatili siyang mapagkumbaba.

Alon, lagi mong tatandaan, paalala ni Maestro Ricardo, ang musika ay hindi lang tungkol sa pagtugtog. Ito’y isang responsibilidad. Isang responsabilidad na magdala ng emosyon, ng pag-asa at ng inspirasyon sa mga nakikinig. Ang mga araw na tanging cardboard ang kanyang kaharap. Ang mga ala-ala ay nagsisilbing paalala kung saan siya nagsimula at ito ang nagiging dahilan kung bakit nananatili siyang mapagkumbaba.

Alon, lagi mong tatandaan ang musika ay hindi lang tungkol sa pagtugtog. Ito’y isang responsabilidad, isang responsabilidad na magdala ng emosyon. Opo, maestro. Sagot ni Alon. Hindi ko po makakalimutan ang mga aral ninyo. Sa gitna ng kanyang pag-aaral, patuloy din ang ugnayan nila ni Andrea. Hindi siya nakalimot sa kaibigan niyang tumulong sa kanya noong wala pa siyang nakakahawak na tunay na piyano.

Si Andrea ang madalas niyang tinatawagan kapag may oras siyang libre. Andrea, naniniwala pa rin ako na ikaw ang dahilan kung bakit ako nakatungtong dito. Sabi ni Alon sa isang tawag. Huwag mo akong pasalamatan Alon. Sagot ni Andrea. Ipinakita mo sa lahat na may angking galing ka. Ang role ko lang ay tulungan kang maipakita ito sa mundo.

Sa bawat pagkikita nila, tuwing uuwi siya sa San Agustine, nararamdaman niyang lumalalim ang samahan nila. Nagpatuloy ang kanilang pagkakaibigan at unti-unti nagsimulang umusbong ang espesyal na damdamin sa kanilang dalawa. Ngunit kahit na unti-unting dumadami ang mga sumusuporta at humahanga sa kanya, nanatiling mababa ang loob ni Alon.

Isang araw sa gitna ng isang rehearsal, habang tumutugtog ng isang mahirap na piyesa si Alon, tumigil siya sandali. Tiningnan niya ang kanyang mga kamay, ang piano sa kanyang harapan at paligid ng magarang music hall. Sa isipan niya, bumalik ang imahe ng lansangan ng karton na kanyang tinutugtog ng mga ngiti ni Mang Lando at nang araw na sinigawan siya ni Brando. Hindi ako makapaniwala.

Bulong niya sa sarili. Dati dito ko lang ito pinapangarap. Ngayon naririto na ako. Pero hindi ito tungkol sa akin lang. Kailangan kong gamiting ito para makapagbigay ng inspirasyon sa iba tulad ng ginawa nila para sa akin. Sa bawat piyesa na tinutugtog niya. Naririnig ng kanyang mga tagapakinig hindi lamang ang musika kundi pati ang kanyang kwento.

Unti-unting nagiging mas matagumpay si Alon ngunit nananatiling nasa puso niya ang bawat aral at pagsubok na dinaanan niya sapagkat alam niyang hindi ito basta isang personal na tagumpay. Ito’y isang kwento ng pag-asa, ng determinasyon at ng pagbabago. Naging matagumpay si Alon sa musika at lalong dumami ang mga sumusuporta sa kanya.

Gayong pa man, sa likod ng kanyang kasikatan ay naroon pa rin ang mga taong naghahangad ng ibang bagay mula sa kanya. Isa sa kanila si Brando, ang leader ng gang na dating nagpapahirap sa buhay ni Alon noong nasa lansangan pa siya. Isang araw habang abala si Alon sa paghahanda para sa isang malaking recital, nakatanggap siya ng balita mula sa isa sa kanyang mga guro.

Alon! Bungad ni Mayastro Ricardo habang may hawak na pahayagan. May lumalabas na balita tungkol sao. Kilala mo ba ang taong ito? Ipinakita niya ang larawan ni Brando sa artikulo. Napakunotno si Alon. Oo sir. Siya si Brando. Dati siyang leader ng gang sa amin. Panoorin mo ito. Sabi ni Maestro Ricardo at binuksan ang isang viral video online.

Sa video makikita si Brando na nagpapahayag ng mga alegasyon laban kay Alon. Kilalang-kilala ko si Alon noon pa man. Diyan sa lansangan. Yan na ang ugali niya. Dinadaya niya lang tayo. Hindi siya tunay na musikerong marangal. Nagulat si Alon. Hindi niya lubos maisip kung bakit ginagawa ito ni Brando. Bakit niya ito sinasabi, “Sir?” Wala naman akong ginagawang masama.

Walang nilalabas na ebidensya pero mukhang sinisiraan ka niya para sa pansariling interes. Sagot ng maestro. Hindi nagtagal. Naging kontrobersyal ang mga pahayag ni Brando. Maraming pao ang nagulat at nalito. Ang ilan ay nagduda sa kwento ni Alon. Ang iba naman ay nanapiling naniniwala sa kanya. Gayun pa man, ang negatibong epekto nito ay dumating.

Ang pamunuan ng eskwelahan ni Alon ay tinanong siya tungkol sa mga akusasyon at may mga nagsimulang mag-alinlangan sa kanyang scholarship. Alon! Tanong ng din ng paaralan sa kanya sa isang pulong. May katotohanan ba ang mga sinabi ng taong ito? Wala pong katotohanan. Hindi ko po alam kung bakit niya ginagawa ito.” Sagot ni Alon ng may kaba. Dapat tayong maging maingat.

Tugon ng din. Kailangan mong linisin ang pangalan mo bago ito tuluyang makaapekto sa iyong pag-aaral dito. Dahil dito, napilitan si Alon na dumaan sa isang legal na proseso upang patunayan ang kanyang pagiging inosente. Sa tulong ni Andrea na ngayon ay nagtapos na ng abogasya, naghain sila ng demanda laban kay Brando.

Tinulungan din sila ni Maestro Julian na muling bumalik sa buhay ni Alon upang ipakita ang suporta. Alon, wala kang dapat ikatakot. Sabi ni Maestro Julian sa isang pribadong pag-uusap. Alam kong inosente ka. Kailangan lang natin itong patunayan sa orte. Pero maestro, tugon ni Alon, paano kung mawalan ako ng scholarship? Paano kung lahat ng pinaghirapan ko mawala lang bigla? Hindi mangyayari iyon.

Sabi ni Maestro Julian habang hinihimas ang balikat ng binata. Nandito kami para sa’yo. Hindi ka nag-iisa sa laban na ito. Habang patuloy ang proseso ng paglilitis, nagkaroon ng mga pagdinig kung saan parehong panig ay nadlahad ng kanilang mga pahayag. Sa umpisa ay tila nakakalamang si Brando dahil marami siyang mga tagapagsalitang nag-aangking may prweba ng mga maling ginawa ni Alon.

Ngunit sa bawat araw ng pagdinig, unti-unting napapatunayang ang mga alegasyon ni Brando ay walang basihan. “Bakit mo ginagawa ito?” tanong ni Andrea kay Brando nang magtagpo sila sa labas ng korte. “Alam mong wala kang ebidensya.” “Ito ang totoo.” sagot ni Brando na tila nagmamayabang. Gusto ko ng siyang ilagay sa tamang lugar.

Masyado na siyang sikat. Dati isa lang siyang kulubi. Bakit siya ngayon ang kinikilala? Hindi mo karapatan sirain ang buhay niya. Tugon ni Andrea ng matapang. Kung sa tingin mo ay magtatagumpay ka sa kasinungalingan, nagkakamali ka. Sa tulong ng mga testigo at mga dokumentong hawak nina Andrea at maestro Julian, napatunayan nilang peke mga paratam ni Brando.

Ang mga ebidensyang ipinakita ng kampo ni Brando ay napatunayang pineke lamang upang magmukhang masama si Alon. Sa huling araw ng paghilitis, inihay ng hukom ang hatol. Ang mga alegasyon laban kay Alon ay walang pasihan. Ang nagsampa ng maling paratang ay pinatawan ng multa at binigyan ng restriksyon laban sa karagdagang paninira puri.

Napabuntong hininga si Alon ng marinig ang desisyon. Napawi ang kaba sa kanyang dibdib at nagpasalamat siya kina Andrea at maestro Julian. Salamat sa inyo. Sambit niya habang pinipigilan ang pagluha. Hindi ko alam kung paano ko nagawa ito kung wala kayo. Nandito kami dahil alam naming karapat-dapat ka.

Sagot ni Andrea habang hinahawakan ang kamay niya. Hindi ka mag-isa sa laban na ito Alon at hindi ka rin kailan mang mag-isa sa mga laban na darating pa. Nanalo sila sa kaso at tuluyang nawalan ng kredibilidad si Brando. Mula noon, hindi na muling nanggulo si Brando kay Alon. Sa halip, lalong tumibay ang reputasyon ni Alon bilang isang marangal at talentadong pianista.

Ngunit higit pa sa legal na tagumpay, ang pinakamalaking leksyon para kay Alon ay ang lakas ng pagkakaibigan at pagtutulungan na sa kabila ng anumang hamon ang pagkakaroon ng mga taong naniniwala sa kanya ang tunay na nagdala ng tagumpay. Sa kanyang ika21 kaarawan, nakatayo si Alon sa entablado ng isang prestiyosong concert hall sa Maynila.

Ang dating batang lansangan na nagtiis sa gutom at pangungutya ay ngayon narito na. Hinahangaan at pinapalakpakan ng mga tao mula sa iba’t ibang bahagi ng bansa. Matapos ang mga taon ng pagsusumikap, sa wakas ay nakapagtapos siya sa kanyang musika na kamit ang titulong propesyal na piyanista. Hindi ko po makakalimutan ang mga gabing nagpi-practice ako gamit lamang ang cardboard.

Sabi ni Alon habang humarap sa audience. Ngayon, dahil sa suporta ng mga taong naniwala sa akin, naririto na po ako. Kasabay ng pagtatapos niya ay dumami ang mga imbitasyon para magtanghal. Naging bahagi siya ng mga major music festival. Nagkaroon ng solo recitals at pati sa ibang bansa ay napansin na ang kanyang talento.

Sa kabila ng kanyang kasikatan, nanatili siyang mapagkumbaba at palaging sinasabing ang lahat ng tagumpay niya ay bunga ng tulong ng iba at ng hindi niya pagsuko sa mamahamon ng buhay. Isa sa mga pinakamalapit sa kanyang puso ay ang pagtulong sa mga batang lansangan. sapagkat naramdaman niya ang sakit ng pagiging wala.

Sa bawat kita mula sa kanyang mga concert, naglaan siya ng bahagi upang magtayo ng maliit na community center sa San Agustin. Ang sentrong ito ay may mga libreng klase sa musika, pagkain para sa mga mahihirap na bata at simpleng silid na pwedeng tuluyan ng mga walang tahanan. Ang kanyang layunin ay ibalik ang tiwala ng mga batang ito sa sarili at bigyan sila ng bagong pag-asa.

Isang araw habang ini-inspeksyon ang gusaling itinatayo, nilapitan siya ng isa sa mga batang tinutulungan niya. “Sir Alon, sabi ng bata. Mga pitong taong gulang lamang. Salamat po. Gusto ko pong maging kagaya niyo. Mumiti si Alon at tumingkayad upang makipantay sa bata. Wala sa akin ito ha. Nasa puso mo yan. Magpursig ka. Kahit anong gusto mong marating, kakayanin mo.

Tasabay ng kanyang proyekto ay ang pagbabalik niya sa mga lugar kung saan siya nagmula. Bumalik siya sa lansangan ng San Agustin. Tumigil sa dating sulok ng plaza kung saan madalas siyang manood ng mga tumutugtog. Binati niya ang mga vendor, mga pulubi at iba pang kilalang muva. Sa kabila ng kanyang tagumpay, nanatili siyang bahagi ng kanilang komunidad at patuloy niyang usinama sa kanyang kwento ang kanilang mga karanasan.

Habang naglalakad siya sa plaza, may tumawag sa kanya mula sa likod. Alon, ikaw na nga ba yan? Paglingon niya, nandoon si Mang Effen. Ang matagal ng tindero ng balot na lagi niyang hinihingan noon ng libre. Matanda na ito ngunit hindi pa rin nawawala ang masiglang ngiti. Nagyapan sila ng mahigpit.

Grabe anak, akala ko noong umalis ka sa bayan ka nababalik. Sabi ni Ma’am Een. Pero ngayon sikat ka na. Proud na proud ako sayo. Hindi ko po kayo nakakalimutan. Sagot ni Alon. Kayo po ang isa sa mga tumulong sa akin noon. Hindi ko po makakalimutan ang kabutihan ninyo. Sa araw na iyon. Nipagkwentuhan siya sa mga dating kakilala.

Pinuntahan ang dating tabuan niya noong panahon ng bagyo at binisita ang simbahan kung saan madalas siyang mamalimos. Sa bawat hakbang. dama niya ang nostalgia ng mga panahong wala pa siyang tiwala sa sarili at ngayon hawak niya ang isang bagong layunin magbigay ng pag-asa sa mga nangangarap din ng tulad ng kanyang naranasan.

Sa gitna ng kanyang pagbabalik loob sa San Agustine, sinadya niyang puntahan ang bahay ni Mayestro Julian. Nang makarating siya, nakita niyang may lumang piano pa rin sa sulok ng sala. Ngunit tila bihira na itong nagagamit. Maestro Julian tawag niya habang pumasok. Mula sa loob ay lumabas ang matanda na bagam’t medyo mahina na ang katawan ay walang pag-iiba sa kanyang mapanatag na ngiti.

Alon anak, ikaw na ba yan? Sabi ni maestro Julian. Opo, maestro. Tugon niya habang yumuko bilang paggalang. Bumalik po ako para magpasalamat. Hindi ko po mararating ang kinaroroonan ko ngayon kung hindi po dahil sa inyo. Hindi alon. Sabi ng maestro, ikaw ang nagtulak sa sarili mo. Ang nagawa ko lang ay ipakita sa’yo na kaya mong tumayo kahit ano pa ang sabihin ng iba.

Ngayon, ikaw na ang inspirasyon. Niyakap ni Alon si Mayestro Julian at umupo sila sa lumang piano. Tumugtog sila na pamilyar na piyesa ang unang tinuro ng maestro kay Alon noong ang karton pa lang ang gamit niya. Ang tunog ng piano ay umalingawngaw sa buong bahay. Puno ng damdamin at pasasalamat. Sa pagkakataong iyon, nagkapantay ang kanilang mga damdaming.

Ang guro at estudyanteng nagbunga ng isang kwentong puno ng pag-asa at tagumpay. Bago siya umalis, pinuntahan din niya si Andrea. Nagkita sila sa paborito nilang park sa lilim ng malaking puno kung saan madalas silang mag-usap noong nagsisimula pa lang ang paglalakbay ni Alon. Gumiti si Andrea nang makita siya ngunit hindi niya mapigilang biruin ang kaibigan.

“Panginternasyonalang concert pianes na pala ang kausap ko ngayon.” Sabi ni Andrea habang tumatawa. Numiti si Alon at tumabi sa kanya. Ikaw pa rin ang unang naniwala sa akin. Walang magbabago doon. Habang nag-uusap sila, tila bumalik ang lahat ng mga simpleng sandali. Sa kabila ng kasikatan at tagumpay, nararamdaman pa rin ni Alon ang init ng kanilang pagkakaibigan.

Sa puso niya, nanatili siyang batang nangangarap. Ngayon nga lang, hawak niya ang realidad ng pangarap na iyon. Pagkalipas ng maraming taon ng pagtugtog sa iba’t ibang bansa ng mga palakpak at standing ovations at ng patuloy na pag-aat sa larangan ng musika, naramdaman ni Alon ang isang pangangailang bumalik sa San Agustin hindi lang upang muling makita ang lugar kung saan siya unang nangarap kundi upang muling harapin ang nakaraan.

ang mga taong tumulong sa kanya, ang mga aral na naghubog sa kanyang pagkatao at ang mga ala-ala na hindi kailanmang nawala sa kanyang puso. Pagdating niya sa San Agustine, dumiretso siya sa isang simpleng bahay na halos natatakpan naan ng mga dahon at halaman. Ang bahay na iyon ay ang tirahan ni Maestro Julian, ang unang mentor ni Alon.

Hindi nag-atubili si Alon na pumasok. Bumungad sa kanya ang damoy ng lumang kahoy at ang tunog ng mga ibong naglalaro sa paligid. Sa gitna ng payak na sala, naroon si maestro Julian nakaupo sa isang lumang silya. Ang matanda ay tila mas maliit na kaysa sa dati. Ang kanyang buhok ay maputi na ng buo at ang kanyang mga kamay na minsang kailiksi sa pagpindot ng mga nota ay nangirinig na sa pagtanda.

Ngunit nang makita niya si Alon, tila bumalik ang sigla sa kanyang mga mata. Alon, mahinang bulalas ni maestro Julian habang unti-unting tumayo. Anak, ikaw na nga ba ito? Mumiti si Alon at nilapitan ang matanda. Opo, maestro. Ako po ito. Nagyap sila at naramdaman ni Alon ang mahina ngunit mainit na yakap ng taong minsan ay nagbigay sa kanya ng lakas ng loob upang mangarap. Napaluha si maestro Huyan.

Hindi ko inakala. Sabi ni maestro Julian habang pinupunasan ang kaniyang mga mata na makikita pa kita sa ganitong estado. Anak, ikaw na ang ngayon ay kinikilala ng mundo. Pero sa puso ko ikaw pa rin ‘yung batang puno ng pag-asa at determinasyon. Maestro, sagot ni Alon. Kung wala po kayo, wala ako rito ngayon.

Hindi ko po kakalimutan ang mga araw na sinamahan ninyo ako sa pagtugtog. Kahit karton lang ang gamit ko. Sa inyo ko po natutunan ang halaga ng musika sa buhay ng tao. Pinag-usapan nila ang nakaraan, ang mga unang leksyon at ang hirap na dinaanan ni Alon sa lansangan. Sa bawat kwento, naramdaman ni Alon ang lalim ng utang na loob niya sa matanda.

Bago siya umalis, binigyan niya si maestro Huyan ng isang maliit na piano na kanyang ipinasadya. isang token ng kanyang pasasalamat at pagtanaw ng utang na loob. Matapos ang emosyonal na pagbisita, dumiretso si Alon sa puntod ni Mang Lando. Mula sa kanyang paglapit pa lang, naramdaman niya ang bigat nung mga ala-ala.

Sa ilalim ng lilim ng isang punong kahoy, tumayo siya sa harap ng simpleng lapida ng matandang tumuling sa kanya noong pinakamatinding panahon ng kanyang buhay. “Kuya Lando,” bulong ni Alon habang hawak ang isang piraso ng bulaklak. “Hindi ko po alam kung paano ko kayo pasasalamatan kung hindi dahil sa mga gabay niyo.” Tahimik siyang nanalangin, pinagmasdan ang paligid at iniwan ang bulaklak sa tabi ng punton.

Sa kanyang paglalakad pabalik, nakaramdam siya ng kakaibang gaan ng loob na para bang sa kanyang pag-alay ng pasasalamat ay nawala ang bigat ng kanyang nakaraan. Naging malinaw na sa kanyang isipan ang halaga ng bawat aral na natutunan niya sa lansangan. Pagkaraan ng ilang araw, dumating ang pagkakataong muling mag-crus ang landas nina Alon at Brando.

Si Brando na ngayo’y nakakulong. Dahil sa mga kriminal na gawaing hindi naitago ng mahabang panahon ay walang nagawa kundi ang harapin si Alon sa kanilang unang pagkikita mula noong lumabas ang katotohanan sa korte. Nang tumayo si Alon sa harap ng reha, tuminin siya kay Brando. Nakita niya ang dating lider ng gang na ngayon ay mukhang pagod na at nawalan ng sigla.

Brando, mahinahong bungad ni Alon. Hindi ko akalain na magkikita tayo muli sa ganitong palagayan. Alon! Sagot ni Brando na bahagyang umiwas ng pingin. Alam kong marami akong nagawang masama sa’yo. Wala akong maidadahilan. Tumahimik si Alon ngunit hindi siya galit. Sa halip, naramdaman niya ang pagkakaiba ng kanilang landas. Isang landas na minsan nilang pinagsamahan ngunit tuluyang naghiwalay dahil sa mga desisyon.

Brando, patuloy ni Alon. Hindi ko nababalikan pa ang lahat. Ang mahalaga ay natuto tayo mula sa nakaraan. Sana sa panahon mo dito makahanap ka ng bagong layunin. Gustoong maniwala na may pagkakataon pa ang lahat na magbago. Napatigil si Brando sa sinabi ni Alon. Marahil ito ang unang beses na narinig niya ang ganoong uri ng pagpapatawad at pag-asa mula sa isang tao na minsan niyang sinubukang pabagsakin.

Habang nagpaalam si Alon at lumakad palayo, naiwan si Brando na tahimik. Tila iniisip ang kanyang kinabukasan. Para kay Alon, ang pagbabalik sa San Agustine ay hindi lamang isang paggunita. Isa itong paraan ng pagsara ng mga kabanata ng kanyang nakaraan. Isang hakbang upang tuluyan ng mapanatag ang kanyang kalooban sa bawat taong kanyang binisita, sa bawat hakbang na kanyang binalikan.

Mas lalo niyang naunawaan na ang bawat hirap at sakripisyo ay nagdala sa kanya sa kung saan siya naroroon ngayon. Sa kanyang puso, buo ang pasasalamat at kapayapaan. Hindi na kailan man nawala sa isip ni Alon ang mga bata sa lansangan. Bawat bata na nasisilayan niya tuwing naglalakad sa lungsod, bawat munting kamay na umaabot sa bintana ng mga sasakyan para humingi ng limos ay nagpapaalala sa kanya ng sariling pinagdaanan.

Ang bawat palakpak at papuri na natanggap niya sa kanyang matagumpay na karera bilang pianista ay nagsilbing inspirasyon. upang magbaliktanaw. Hindi lang upang maalala ang kanyang pinagmulan kundi upang magbigay ng pag-asa sa mga batang nasa sitwasyon minsan niyang kinaharap. Kaya’t nagpasya siya na itatag him ng Pag-asa Foundation.

Hindi ito basta simpleng organisasyon. Ito’y naging misyon ni Alon para sa mga batang lansangan at kulila. Layunin ng foundation na magbigay hindi lamang ng pagkain at tirahan kundi ng edukasyon at oportunidad sa larangan ng musika. Naniniwala si Alon na ang musika ay may kakayahang baguhin ang buhay tulad ng nagawa nito sa kanya. Sa pagsisimula ng foundation, unang tinawagan ni Alon si Andrea na ngayon ay isa ng abogado.

Andrea! wika niya sa telepono. Naiisip ko, oras na siguro para bumuo tayo ng mas malaking plano. Hindi na sapat na magbigay lang ako ng pansamantalang tulong. Gusto kong magsimula ng isang organisasyon na magbibigay ng tunay na pagbabago. Alon, sagot ni Andrea, nandito ako para tulungan ka. Kung may plano kang ganito, kailangan mo ng tamang estruktura, mga papeles at suporta.

Pero higit sa lahat, kailangan mong magtiwala na kaya mong pangatawanan ito. Ikaw ang dahilan kung bakit ko ito naisip. Sabi ni Alon, kung hindi dahil sao, baka hanggang ngayon iniisip ko pa rin na ako lang ang makikinabang sa tagumpay ko. Sa tulong ni Andrea, nasimulan ang legal na proseso ng pagtatayo ng foundation. Gumamit sila ng kanyang impluwensya at network upang makahanap ng mga donors at sponsors.

Mabilis na kumalat ang balita tungkol sa hinid ng Pag-asa Foundation lalo na dahil kilala na si Alon sa buong bansa. Ang kanyang kwento ay naging inspirasyon sa marami mula sa pagiging isang batang lansangan na walang permanenteng tahanan hanggang sa pagiging isang respetadong pianista at pilantropo. “Alam mo Andrea?” sabi ni Alon habang naglalakad sila sa unang community center na kanilang itinayo.

“Hindi ko akalain na aabot tayo sa ganito. Dati pangarap ko lang makahawak ng piyano. Ngayon mga bata na ang binibigyan natin ng pagkakataong mangap. Hindi ito basta pagkakataon lang, Alon. Sagot ni Andrea, pinaghirapan mo ito at ang inspirasyon na ibinibigay mo sa kanila iyon ang tunay na regalo.

Ang unang proyekto ng foundation ay magtayo ng isang community center sa San Agustine. Naglalaman ito ng silik para sa libreng music classes, maliit na library at mga classrooms para sa basic education. Tumutuyong din sila sa mga batang nais bumalik sa paaralan. Ngunit walang sapat na panggastos. Sa bawat klase, makikita ang mga bata na masaya at sabik na matuto na parang muling nabigyan ng bagong pagkakataon.

Hindi nagtagal dumami ang mga volunteer, mga dating guro ng musika, mga retired professionals at mga kabataang nais magbigay ng oras at talento. Lahat sila ay naging bahagi ng himig ng pag-asa. Lumaki rin ang bilang ng mga sponsors mula sa malalaking kumpanya hanggang sa mga ordinaryong tao na nais mag-ambag para sa kinabukasan ng mga batang lansangan.

Sa bawat tagumpay ng foundation, mas nakilala si Alon bilang huwaran. Maraming organisasyon ang nagpahayag ng paghanga sa kanya. Pinanggap niya ang iba’t ibang parangal kabilang na ang prestihiyosong outstanding youth leader ng Pilipinas. Ngunit sa kabila ng mga ito, nanatili siyang mapagkumbaba. Sa bawat pagtanggap niya ng award, palagi niyang sinasabi, “Hindi po ako nagtagumpay mag-isa.

” Ang bawat nota na tumutunog sa piano ay simbolo ng mga taong naniwala at tumulong sa akin. Kaya sa bawat natutulungan ng himig ng panasa, ipinaabot ko ang pasasalamat sa lahat ng nagbigay sa akin ng pagkakataon. Isang araw habang nasa isang class recital sa kanilang community center, lumapit ang isang batang babae sa kanya. “Sir alone, tanong ng bata.

Bakit po kayo bumalik para tulungan kami? Sikat po kayo. Pwede naman po kayong mag-concert sa ibang bansa at magpayaman na lang.” Nakangiti si Alon habang lumuhod upang makipantay sa bata. Alam mo noong bata ako, ang tanging hiling ko lang ay may magtiwala sa akin. May isang tao na nagbigay ng pagkakataon sa akin na makita ang halaga ng pangarap.

Ngayon, gusto kong maging taong iyon para sa inyo. Lahat ng tagumpay ko. Walang halaga kung hindi ko maibabahagi sa iba. Sa bawat araw na nagdaraan, dumami pa ang mga batang natutulungan ng foundation. Marami sa kanila ang muling nakapag-aral, nakatugtog ng instrumento at nagkaroon ng lakas ng loob ng mangarap. Sa bawat nipi ng mga batang ito, nararamdaman ni Alon na natutupad niya ang kanyang layunin.

Hindi lamang maging tanyag kundi maging bahagi ng kwento ng pagbabago ng iba. Makaraan ang maraming taon ng pagtulong sa iba at pag-ani ng tagumpay sa kanyang propesyon. Nadesisyon si Alon at Andrea na magpakasal. Ginawa nila itong isang payak ngunit makabuluhang seremonya sa San Agustin sa simbahan kung saan minsang namamalimo si Alon noong bata pa siya.

Halos lahat ng mahahalagang tao sa kanilang buhay ay naruron. Si Maestro Julian ang mga guro ni Alon, ang mga dating niyang kakilala sa lansang at maging ang mga batang natulungan niya sa pamamagitan ng kanyang foundation. Hindi lamang ito araw ng kasal. kundi isang araw ng pagbubuklod ng mga pangarap na minsang inisip ni Alon na imposible niyang makamit.

“Alon,” sabi ni Andrea habang mahigpit na hawak ang kanyang kamay. Kung sinabi mo sa akin noon na aabot tayo rito, baka tumawa lang ako. Pero ngayon, tumitingin ako sa paligid at nakikita ko ang lahat ng tao na nagmamahal sao. Napakainspirasyon mo. Bumiti si Alon at tumingin sa mata ni Andrea. Hindi ko magagawa kung wala ka sa tabi ko.

Ikaw ang unang naniwala sa akin kahit noong ako’y walang-wala. Mula sa araw na iyon, nagsimula sila ng tahimik at simpleng buhay sa isang maliit na bayan sa San Agustin. Itinayo nila ang kanilang tahanan sa gilid ng bukirin malapit sa isang ilog. Hindi marangya ngunit napapalibutan ng katahimikan at sariwang hangin. Perpektong lugar upang palakihin ang kanilang magiging anak.

Sa kabila ng lahat ng tagumpay na naranasan ni Alon, ang pagiging ama ang pinakaasam-asam niyang papel sa buhay. Pinangako niya kay Andrea na sa kanilang tahanan, walang bata ang makakaramdam ng gutom, kalungkutan o kawalan ng tiwala sa sarili. Tulad ng dinanas niya noon, hindi rin niya kinalimutan ang musika. Sa likod ng kanilang bahay, itinayo niya ang isang maliit na music studio na butas sa lahat ng bata sa kanilang lugar.

Ang mga batang langsangan, ulila o mahirap ay malayang makakapunta doon upang mag-aral ng piano at iba pang instrumento. Si Alon mismo ang nagtuturo sa kanila hindi lamang ng teknikalidad ng musika kundi pati na rin ng lakas ng loob at halaga ng pangarap. Sir Alon tanong ng isang batang tinuturuan niya, “Bakit po ninyo ginagawa ito ng libre?” Gumiti si Alon at tumingin sa bata.

“Kasi noong bata ako, may taong gumawa rin nito para sa akin. Gusto ko lang siguraduhin na makaramdam kayo ng parehong suporta na naramdaman ko noon. At balang araw, kayo naman ang magtuturo sa iba.” Ang ganitong simpleng proyekto ay nagbuha ng magagandang resulta. Maraming bata mula sa kanilang lugar ang natutong tumugtog ng piano, gitara at iba pang instrumento.

Ang ilan sa kanila ay nagkaroon ng oportunidad na mag-aral sa mga kilalang music school at ang iba naman ay nagtuturo na rin ngayon ng musika sa kanilang mga barangay. Maraming pamilya ang muling nagkaroon ng pag-asa at ang kwento ni Dalon ay nagbigay ng inspirasyon hindi lamang sa mga batang mahirap kundi pati na rin sa mga magulang na nawawalan na ng lakas ng loob.

Dati sabi ng isang inasabayan, iniisip kong wala ng ibang paraan para sa mga anak ko. Pero nang makita ko si Alon na kahit ganoon ang pinagdaanan niya, narating niya ang pangarap niya. Nagkaroon ako ng lakas ng loob. Ngayon, sinusuportahan ko na rin ang mga anak ko sa kanilang hilig sa musika. Sino ang mag-aakala? Ang simpleng pag-aaral ng instrumento pala ay may kayang baguhin ang buhay nila.

Sa paglipas ng panahon, mas lalong lumawak ang naabot ni Alon. Inimbitahan siyang magtanghal sa mga malalaking lungsod ngunit pinili niyang laging magsimula ng kanyang mga proyekto sa pinakamaliit na barangay. Sa bawat lugar na kanyang pinuntahan, palagi niyang dala ang kwento ng kanyang buhay. Ang kwento ng batang minsang nagpalipas gutom sa lansangan, ang batang ginamit ang karton bilang piano at ang batang nangarap ng mas magandang buhay.

Dahil dito, ang kanyang pangalan ay hindi na lamang konektado sa musika. Naging simbolo ito ng pag-asa, ng muling pagbangon at ng tagumpay sa kabila ng lahat ng hirap. Paglipas ng ilang taon, nagkaroon siya ng isang malaking reunion concert sa San Agustin. Ang dating plaza kung saan siya unang tumugtog ng totoong piano ay napuno ng libo-libong tao.

Naroon ang mga dating kakilala ni Alon, ang mga taong minsang tumulong sa kanya, ang kanyang mga kaibigan at ang mga batang natulungan niya sa gitna ng kanyang performance. Tumigil siya sandali upang magsalita. Ang concert na ito, sabi niya habang nakatingin sa napakaraming tao ay hindi para sa akin.

Para ito sa lahat ng tumulong sa akin. Sa nagbigay ng karton na piyano, sa nagturo sa akin ang unang nota. Sa naniwala sa akin kahit kailan man ay hindi ko nakita ang sariling halaga. Maraming salamat sa inyong lahat. Pagkatapos nung kanyang huling piyesa, nakatayo si Alon sa harap ng libo-libong tagahanga. Pagkatapos ng kanyang huling piyesa, nakatayo si Alon sa harap ng libo-libong tagahanga.

Sa dulo ng kanyang kwento, natanto ni Alon na ang musika ay hindi lamang paraan upang marinig. Ito ay isang paraan upang magbigay ng pag-asa. Habang bumababa ang kurtina, alam niyang hindi lang siya basta isang pianista. Isa siyang buhay na halimbawa na ang bawat pangarap kahit gaano pa kalayo o kahirap ay kayang maabot basta’t may tibay ng loob, may tiwala sa sarili at may mga taong naniniwala sa kakayahan mo. Oh