Handa na ba ang inyong mga puso para sa isang kwentong yayanig sa inyong paniniwala tungkol sa paghilom? Sa malawak na Hasyenda Payapa, tahimik ang paligid ngunit ang katahimikan dito ay puno ng pighati. Si Castiel Valderama, tagapagmana ng yaman, ay nabubuhay sa isang mansyon na ang bawat sulok ay sumisigaw ng karangyaan—porselanang florera, marmol na sahig, mga painting sa dingding—ngunit wala ni isa ang makapagbigay ng kapayapaan sa kanyang puso.

Isang buwan na mula nang pumanaw ang kanyang asawa, si Luwalhati. Simula noon, ang Hasyenda Payapa ay naging kabaligtaran ng pangalan nito. Sa bawat araw at gabi, ang walang tigil na pag-iyak ng kambal niyang anak na sina Sinag at Tala ay parang parusa na walang katapusan. Hindi ito ordinaryong iyak ng sanggol—ito ay hiyaw ng sakit at pangungulila, tila ba nararamdaman ng dalawa ang bigat ng mundo kahit hindi pa namumulat sa tunay na buhay.

Sa bawat pagsubok ni Castiel na patahanin ang kambal, nabigo siya. Tinawag niya ang pinakamagagaling na pediatrician, pinagawa ang pinaka-expensive na tests, ngunit walang nakakaalam kung ano ang problema. Ang yaman, siyensya, at karangyaan ay walang silbi sa harap ng pagdurusa ng kanyang mga anak.

Ang kanyang mayordoma, si Manang Esther, ay laging nariyan, ngunit pati siya ay walang magawa. Ang katahimikan ng mansyon ay parang sumpa—ang bawat mamahaling gamit ay nagiging paalala ng kawalan ng buhay at pag-asa.

Isang araw, dumating si Dr. Dama Alcaras, ang kilalang pediatrician ng siyudad. Perpektong puti ang bestida, perpekto ang buhok, may mamahaling pabango. Ngunit ang presensya niya ay nagdadagdag lamang sa bigat ng pakiramdam ni Castiel.

“The same situation, I see,” malamig na sabi ni Dama, habang tinitignan ang kambal na parang mga specimen sa laboratoryo. “Their vitals are stable, Castiel. Physically, there is nothing wrong with them.”

“Then tell me why they won’t stop crying, Dama!” halos pasigaw na sabi ni Castiel, desperado.

“Sometimes grief manifest in unexplained ways. Perhaps they miss their mother,” sagot ni Dama, walang bayid ng emosyon. At this point, we’ve exhausted all conventional methods. May isang natitirang option pero alam kong tututulan mo ito.”

“Ano yon?

“Papatulugin natin sila, Castiel. It will give them the rest they need and it will give you the peace you deserve.”

Napatiimbagang si Castiel. Gamot, droga para sa mga anak ko? Mga sanggol pa lang sila, Dama!

“I’m being a doctor,” giit ni Dama, bahagyang tumaas ang boses. “This is a medical solution to a medical problem.”

Ngunit hindi natanggap ni Castiel ang ideya. Ang pag-amin na wala na siyang silbi bilang ama ay isang kasuklam-suklam na kaisipan.

Sa gitna ng pagtatalo, isang mahinang katok ang narinig. Pumasok si Manang Esther kasama ang isang babaeng payat, nakasuot ng simpleng duster, may bitbit na maliit na bayong. Si Hiraya dela Cruz, bagong tagapag-alaga na ipinadala ng ahensya.

Tiningnan ni Dama si Hiraya mula ulo hanggang paa, puno ng paghamak. Ngunit si Castiel ay halos hindi siya napansin, isa na namang mukha, isa na namang pares ng kamay na susubok at mabibigo rin. Ngunit may kakaiba kay Hiraya—hindi siya tumingin sa karangyaan ng silid, ang kanyang mga mata ay diretso na nakatuon sa dalawang kuna.

“Sir,” nanginginig ang boses ni Hiraya, “kung papayag po kayo, baka po masubukan ko.”

Natawanang mapakla si Dama. “At ano naman ang gagawin mo na hindi nagawa ng mga doktor? Hehelehin mo sila? Kakantahan?”

Tumingin si Hiraya kay Dama, pagkatapos ay muling ibinalik ang tingin kay Castiel. Pagod na pagod na si Castiel, wala na siyang pakialam sa siyensya, sa mga teorya o sa opinyon ni Dama. Nakita niya ang sinseridad sa mga mata ng estrangherang ito. Wala nang mas masahol pa sa sitwasyong ito. Wala nang mawawala sa kanya. Tumango siya—isang tango lang, isang pahintulot na magiging simula ng lahat.

Dahan-dahang lumapit si Hiraya sa kuna. Huminga siya ng malalim, ipinikit ang kanyang mga mata, at mula sa kanyang mga labi ay lumabas ang mga unang nota ng isang sinaunang himig. Isang oyayi na hindi ordinaryo, tunog na tila hinugot mula sa kailaliman ng lupa, sa agos ng ilog, sa pagaspas ng dahon sa gubat.

Ang kanyang boses ay may bahagyang gaspang, isang kaluluwang pagod ngunit balot sa init na kayang yakapin ang pinakamalamig na damdamin. Sa una, walang nagbago. Patuloy pa rin sa pag-iyak ang kambal. Tumingin si Dama kay Castiel na may smirk—isang tingin nagsasabing sinasabi ko na nga ba.

Ngunit hindi huminto si Hiraya. Ipinagpatuloy niya ang pagkanta, ang kanyang mga mata ay nakapikit, ang buong katawan ay tila dinadala ng sarili niyang awitin. At dahan-dahan, isang himala ang nagsimulang maganap.

Ang matinis na pag-iyak ni Sinag ay naging higbi. Ang malakas na hagulhol ni Tala ay unti-unting humina at naging ungol na lamang. Tila ba ang himig ni Hiraya ay isang alon na nagpapakalma sa nagngangalit na dagat. Bawat nota ay isang haplos, bawat salita sa dialektong hindi maintindihan ni Castiel ay tila bulong ng pangako at kapanatagan.

Nakita ni Castiel kung paano unti-unting bumitaw ang mahigpit na pagkuyom sa maliliit na kamao ng kanyang mga anak. Ang pamumula sa kanilang mga mukha ay napalitan ng mapusyaw na kulay. Ang kanilang mga katawan na kanina naninigas sa pag-iyak ay lumambot at nagpahinga sa malambot na kutson. At pagkatapos, tulad ng kandilang dahan-dahang namamatay ang apoy, nawala ang huling hikbi—katahimikan.

Isang katahimikang tunay, isang katahimikang payapa. Hindi ang katahimikang nakakabingi ng abandonadong bahay kundi ang nagpapahiwatig ng buhay—ang marahang tunog ng paghinga ng dalawang anghel na sa wakas ay natagpuan ang kanilang kapayapaan.

Napahakbang si Castiel palapit, dahan-dahan, takot na baka ang kahit anong biglaang galaw ay muling gumising sa bangungot. Sumilip siya sa kuna—doon, mahimbing na natutulog sina Sinag at Tala.

Isang butil ng luha ang pumatak mula sa mata ni Castiel—isang luhang hindi nadala ng pighati kundi ng labis na pasasalamat.

Kabanata 7: Simula ng Pagbabago

Ang kanyang tingin ay bumaling kay Hiraya. Nakatayo pa rin ito sa tabi ng kuna, ang kamay ay marahang humahaplos sa hangin, tila ayaw putulin ang koneksyon na nabuo sa pagitan niya at ng mga bata. Nang imulat niya ang kanyang mga mata at magtama ang kanilang paningin, nakita ni Castiel ang pagod sa mga ito ngunit nakita rin niya ang isang lakas na hindi niya maipaliwanag

“Sino ang babaeng ito?” “It’s a coincidence,” basag ni Dama sa sagradong sandaling iyon. Ang kanyang boses ay pilit na pinapakalma ngunit hindi maitago ang panginginig ng pagkainis. “They were bound to cry themselves to sleep eventually. Exhaustion, pure and simple.”

Umiling si Castiel, hindi inaalis ang tingin kay Hiraya. “Ilang linggo na silang pagod, Dama. Ngayon lang sila tumahan.”

“This is not science, Castiel. This is superstition. Mumbo jumbo. Hindi natin maaaring iasa ang kalusugan ng mga bata sa isang kanta. For all we know, baka may masamang epekto pa yan sa kanila.”

Ngunit sa harap niya ay naroon na ang ebidensya—ang kapayapaan ng kanyang mga anak.

“Anong pangalan mo ulit?” tanong ni Castiel. “Hiraya po sir. Hiraya dela Cruz.”

Hiraya. Inulit ni Castiel ang pangalan, tila nilalasap ang tunog nito. Hiraya—pangarap, pag-asa.

“Manatili ka rito,” utos niya. Napakurup si Hiraya, tila hindi naintindihan ang sinabi niya. Binaliwala ni Castiel ang pagtutol ni Dama. “Manatili ka rito. Hindi bilang kasambahay. Maging personal na tagapag-alaga ka ng mga anak ko. Babayaran kita kahit magkano, kahit ano ang hilingin mo. Ibibigay ko. Basta’t huwag mo lang iiwan ang mga anak ko.”

Sa labas, si Dama ay galit na galit. Sa kanyang condo, tinitigan niya ang sarili sa salamin—maganda, matalino, matagumpay. Lahat ng katangian na dapat ay hinahanap sa isang dama ng isang Balderama. Siya dapat ang nasa tabi ni Castiel. Siya dapat ang reyna ng Hasyenda Payapa.

Ngunit isang hamak na probinsyana ang naging tagapagligtas