BINILI NIYA ANG LAHAT NG PRUTAS NG BATA SA GITNA NG ULAN—AT SINABIHAN ITO: “SA SUSUNOD, SA ESKWELA KA NA PUMUNTA, HINDI SA KALSADA.”

Sa gitna ng madilim na ulap at malakas na patak ng ulan, sa kanto ng isang abalang kalsada sa Quezon City, may batang babae na hawak-hawak ang lumang basket na puno ng saging at bayabas. Basang-basa siya, nanginginig, at halos hindi na marinig ang kanyang boses sa lakas ng ulan.

“Prutas po… bili na po kayo… mura lang po…”
Paulit-ulit niyang sinasabi ito kahit ang mga dumaraan ay nagmamadali, nakasumbrero o may payong, at walang pumapansin.

Ang pangalan niya ay Nica, sampung taong gulang. Araw-araw siyang naglalako ng prutas para matulungan ang kanyang ina na may sakit sa baga. Wala siyang ama, at madalas ay hindi siya nakakapasok sa paaralan.

Habang tumitindi ang ulan, humigpit ang yakap niya sa basket. Ilang pirasong bayabas na lang ang natitira, ngunit basa na rin at halos di na mabenta.

Hanggang sa isang itim na kotse ang huminto sa tapat niya. Bumukas ang bintana.
“’Iha… anong ginagawa mo rito sa ulan?” tanong ng lalaki sa loob.

Isang lalaking naka-barong, nasa edad apatnapu. Ang pangalan niya ay Sir Ramon, isang negosyante na papunta sana sa meeting.

“Magbebenta lang po ako ng prutas, Kuya,” mahinang sagot ng bata. “Kasi wala pa po kaming makain mamaya.”

Tumingin si Ramon sa basang bata, sa mga kamay nitong nanginginig habang hawak ang basket. May kung anong kirot sa puso niya.

“Magkano lahat ’yan?” tanong niya.

“Po?”
“’Yung lahat ng laman ng basket mo. Bibiliin ko.”
Namilog ang mata ni Nica. “Lahat po? Eh… marami pa po ito…”

“Magkano nga?” ulit ni Ramon habang ngumingiti.

Dahan-dahan niyang binilang gamit ang malamig niyang mga daliri. “Mga tatlong daan po siguro lahat, Kuya.”

“Eto, limang libo.”
“Ha?!”
Inabot ni Ramon ang perang limang libo at sabay isinara ang payong ni Nica. “Tara, sakay ka muna. Ibaba kita sa may waiting shed. Basa ka na masyado.”

Pero nangingimi ang bata. “Baka po magalit si Mama…”
“Hindi siya magagalit kung uuwi kang ligtas,” sabi niya nang may ngiti.

Habang bumabaybay sila sa kalsada, tahimik si Nica, tinitingnan ang bag na may pera at mga prutas.
“Kuya, bakit niyo po binili lahat? Sayang po pera niyo.”

Tumawa si Ramon. “Hindi sayang kung sa tamang tao napunta. Pero may kondisyon ako.”

“Ano po ’yon?”

“Sa susunod, huwag ka nang magtinda kapag ganitong panahon. Ulan o init, dapat sa paaralan ka pumupunta, hindi sa kalsada.”

“Pero wala po kaming pambayad sa tuition…”

Ngumiti si Ramon. “Ako na ang bahala doon”… 

Kinabukasan, bago pa man pumasok ang araw sa lungsod, si Nica ay gising na. Sa kaliwa, naroon ang sobre mula kay Sir Ramon — may laman na bayad sa kanilang utang sa eskwela, pati na rin isang maliit na regalo para sa kanya: isang bagong backpack at ilang notebooks. Ang mga mata ng bata ay lumiwanag, halos hindi makapaniwala sa kabutihan ng estrangherong nagpakita ng malasakit kagabi sa ulan.

“Salamat po, Kuya Ramon,” mahinang bulong niya, hawak ang regalo nang mahigpit. Sa kanyang puso, may bagong sigla at pag-asa. Sa unang pagkakataon mula nang mawala ang kanyang ama, naramdaman niyang may taong tunay na nagmamalasakit sa kanya at sa kanyang pangarap.

Sa paaralan, bitbit ang bagong backpack, masigla si Nica. Hindi na siya natatakot sa ulan o sa init; alam niyang may pag-asa sa kanyang hinaharap. Lumapit siya sa guro, nagpakilala at ipinakita ang kanyang bagong kagamitan. Ang ngiti niya ay nakakahawa sa buong silid-aralan.

Samantala, sa kabilang bahagi ng lungsod, si Sir Ramon ay bumalik sa kanyang opisina. Ngunit hindi lamang ang negosyo ang bumalot sa kanyang isipan — palaging nakikita niya sa alaala ang batang nagtitinda ng prutas sa ulan. Ang kanyang puso ay napuno ng init at malasakit; alam niyang hindi niya tinulungan si Nica para sa pangalan o tagumpay, kundi dahil alam niyang kaya niyang magbago ng buhay ng isang bata sa simpleng kabutihang ginawa.

Pagkatapos ng ilang linggo, sinimulan ni Nica ang pagpasok sa paaralan nang regular. Sa bawat araw na lumilipas, natututo siyang hindi lamang sa mga libro kundi sa kabutihang ibinabahagi ng iba. Ang kanyang ina, na dati’y laging nag-aalala, ay nagulat sa pagbabago ng anak. Mas masaya na siya, mas payapa, at mas may pag-asa.

Isang hapon, habang naglalakad pauwi mula sa paaralan, nakita ni Nica ang itim na kotse na bumabalik sa kanto. Bumaba si Sir Ramon at ngumiti:

“Kamusta, bata? Ayos ba ang unang linggo mo sa eskwela?”

Lumapit si Nica, ngumiti at tumango. “Opo, Kuya. Salamat po ulit sa lahat.”

“Alam mo,” sabi ni Ramon habang tinitingnan ang batang masigla, “ang pinakamasaya sa akin ay hindi ang pera o negosyo ko, kundi makita kang masaya at nag-aaral nang maayos.”

At sa simpleng sandali na iyon, sa gitna ng ingay ng lungsod, parehong tao — ang bata at ang negosyante — ay nakaramdam ng payapa at kasiyahan. Ang ulan kagabi ay tila simbolo lamang ng pagsubok, at ngayon, sa unang araw ng bagong pag-asa, ang araw ay sumilip, nagbigay ng liwanag sa bagong simula ng buhay ni Nica