“Ang Lihim sa Likod ng Party Bago ang Kasal — Limang Taon Pagkatapos, Bumagsak ang Mundo Ko”

Hindi ko kailanman inisip na ang batang inaruga ko, pinaghirapan kong palakihin, at buong pusong minahal—ay siya palang magiging salamin ng kasalanang matagal kong itinago.

Nangyari ito noong Nobyembre, taong ako’y 26. Kakabigay lang sa akin ng engagement ring ni Marco, ang lalaking pinili kong pakasalan. Wala na akong ugnayan noon sa dati kong nobyo, si Rafael. Ngunit pagkatapos ng isang gabi ng reunion kasama ang mga dating kaklase, lahat ay nagbago.

Uminom ako ng sobra. Hindi ko alam kung dahil sa nostalgia o dahil sa kahinaan ng loob, pero nangyari iyon—isang gabi lang, walang emosyon, walang plano. Pagkagising ko kinaumagahan, pinili kong limutin.

Pagkalipas ng dalawang linggo, nalaman kong buntis ako.

Nahulog ako sa pagkabigla, pero kasabay noon ay isang kakatwang ginhawa. Si Marco, ang magiging asawa ko, matagal nang gustong magka-anak. Niyakap niya ako nang mahigpit nang marinig ang balita, at nang makita sa ultrasound ang maliit na tuldok na magiging anak namin, halos maiyak siya sa tuwa.

Noon ko dapat sinabi ang totoo.
Na bago pa ang kasal, nagkaroon ng isang gabi ng pagkakamali.
Ngunit natakot ako.
Natakot akong sirain ang lahat bago pa man ito magsimula.
At sa isip ko, sinabi ko sa sarili: “Ang batang ito ay anak ng lalaking pinili ko. Ang nakaraan ay dapat manatili sa nakaraan.”

Kaya nagpakasal kami.
Ako’y buntis sa litrato ng kasal namin, nakangiti sa tabi ni Marco, habang hawak niya ang tiyan kong lumalaki. Pitong buwan pagkatapos ng kasal, ipinanganak ko ang aming anak—isang batang lalaki, maputi, matangos ang ilong, at malusog.

“Kamukha mo siya,” biro ng mga tao.
Si Marco naman ay tumatawa habang kinikiliti ang anak:

“Pero itong biloy sa pisngi, galing ‘yan kay Daddy.”

Akala ko tapos na ang lahat. Akala ko matatakpan ng panahon ang lahat ng bakas ng pagkakamali. Pero ang tadhana, laging may paraan para buksan ang mga lihim na pilit mong nililibing.

Limang taon ang lumipas. Isang hapon ng tag-ulan sa Quezon City, nadulas ang anak namin sa hagdanan ng paaralan. Bumagsak siya, tumama ang ulo, at dinala agad sa ospital.

Nang makarating kami ni Marco sa St. Luke’s Medical Center, halos wala na kaming lakas. Ang unang sinabi ng doktor ay kailangan ng transfusion.

Tinanong nila ang grupo ng dugo ng bata.
Hindi ko maalala, kaya si Marco ang sumagot:

“Ako AB, asawa ko A. So siguro A o AB rin ang anak namin.”

Ngunit pagbalik ng nurse, seryoso ang mukha nito.

“Sir, ang anak ninyo ay O. Hindi maaaring A o AB kung pareho kayong gano’n.”

Napatitig kami sa isa’t isa.
Si Marco, natigilan. Ako, nanginginig.
Sa loob-loob ko, alam ko na ang ibig sabihin noon.

Ang dugo ng O ay recessive gene. Kung walang O sa dugo ng parehong magulang, imposible itong ipasa sa anak. At sa sandaling iyon, alam kong lumabas na ang katotohanang itinago ko.

Habang naghahanda ang mga doktor para sa transfusion, nagkulang ng stock ng O-negative sa ospital. At sa gitna ng kaguluhan, isang pangalan ang biglang sumagi sa isip ko—Rafael, ang dating kasintahan kong may parehong grupo ng dugo.

Nanginig ang kamay ko habang tinatawagan siya.
“Rafa… anak ko… kailangan ng dugo,” bulong ko sa pagitan ng luha.

Hindi siya nagtanong, hindi rin nagalit.

“Padala mo ang address,” sabi niya. “Darating ako.”

At dumating nga siya, wala pang 40 minuto.
Tahimik niyang ibinigay ang dugo, hindi tumingin sa akin, hindi rin sa bata. Pagkatapos, umalis siya na parang multo mula sa nakaraan.

Si Marco ay tahimik buong gabi.
Naupo siya sa labas ng ICU, nakayuko, walang sinasabi.
Kinabukasan, nang gumising ang anak namin, hinaplos niya ang buhok nito at ngumiti.
Pagkatapos, lumingon siya sa akin at mahinahong tinanong:

“May gusto ka bang sabihin, Mia?”

Wala na akong lakas para magsinungaling.
Isinalaysay ko ang lahat—mula sa gabing iyon hanggang sa mga araw ng pagkakaila.
Hindi ako naghanap ng dahilan. Tanging “patawad” lang ang lumabas sa labi ko.

Tahimik siya nang matagal, bago nagsalita:

“Hindi ko alam kung paano ako tatayo pagkatapos nito. Pero hindi ko kayang kamuhian ang batang ‘yan. Siya pa rin ang anak ko.”

Lumipas ang ilang linggo.
Lumipat muna siya sa bahay ng kapatid.
Akala ko iyon na ang wakas ng lahat.
Ngunit dalawang linggo matapos ang operasyon, bumalik siya—may dala-dalang mga laruan at isang litrato ng anak namin sa ICU, nakahawak sa kamay ng ama.

“Tinawag niya akong ‘Papa’ mula noong una siyang matutong magsalita,” sabi ni Marco. “Hindi ko kayang alisin sa kanya iyon.”

Bumigay ako. Umiyak ako nang buong puso, sa unang pagkakataon na naramdaman kong pinatawad ako, kahit hindi ko hinihingi.

Ngayon, maayos na ang anak namin.
Ako at si Marco ay pumapasok sa therapy para ayusin ang relasyon.
Hindi ko alam kung saan hahantong ito—kung babalik pa kami sa dati o hindi.
Pero sigurado ako sa isang bagay: hinding-hindi ko na muling ipagpapalit ang isang sandaling kahinaan sa buong buhay ng pagsisisi.

Kung maibabalik ko lang ang panahon, pipiliin kong sabihin ang totoo—kahit na masakit—bago pa man masira ang lahat ng itinayo naming may pagmamahal.

Dahil minsan, isang gabi ng kasalanan ay kayang sumira ng buong habang-buhay ng pagsisisi at kapatawaran