HINDI NA SIYA MAKILALA NG KANYANG AMANG MAY ALZHEIMER’S, PERO LUMUHOD SIYA SA IYAK NANG MAKITA NIYANG ANG TANGING LAMAN NG WALLET NITO AY ANG LUMANG PICTURE NIYA NOONG BATA

Mabigat ang mga hakbang ni Adrian habang naglalakad sa pasilyo ng Golden Sunset Nursing Home.

Matagal na niyang hindi nadalaw ang kanyang amang si Mang Lando. Busy kasi siya sa kanyang trabaho bilang CEO ng isang malaking kumpanya.

Pagpasok niya sa kwarto, nakita niya ang matanda na nakaupo sa wheelchair, nakatulala sa bintana.

Payat na ito at puting-puti na ang buhok.

“Tay?” tawag ni Adrian.

“Tay, andito na po ako. Si Adrian.”

Dahan-dahang lumingon si Mang Lando. Tinitigan niya si Adrian mula ulo hanggang paa.

Walang emosyon. Walang kislap ng pagkilala.

“Sino ka?” tanong ng matanda.

“Doktor ka ba? Wala akong sakit. Gusto ko nang umuwi.”

Parang tinurok ang puso ni Adrian.

“Tay… ako ’to. Anak niyo. Diba engineer na ako? Tignan niyo, dala ko ang paborito niyong ensaymada.”

Umiling si Mang Lando.

“Ang anak ko, maliit pa. Nasa eskwelahan siya. Susunduin ko pa siya.”

Ilang oras sinubukan ni Adrian na ipaalala ang nakaraan.

Ipinakita niya ang litrato ng bago niyang kotse, ang bahay nila, ang mga achievement niya.

Pero para lang siyang nakikipag-usap sa pader.

Ang “Adrian” na kilala ng tatay niya ay ang batang Adrian noong 1990s.

Hindi ang lalaking naka-amerikana sa harap niya ngayon.

Dahil sa frustration, tumayo si Adrian.

“Aalis na muna ako, Tay. Babalik na lang ako kapag… kapag maayos na ang isip niyo.”

Akmang tatalikod na siya nang biglang mag-panic si Mang Lando.

Kinapkap ng matanda ang kanyang bulsa. Naging hysterical ito.

“Ang wallet ko! Nasaan ang wallet ko?! Ninakaw niyo ang yaman ko!” sigaw ng matanda.

Nagwawala ito sa wheelchair.

Dumating ang mga nurse.

“Sir Lando, calm down po!”

“Hindi! Yung kayamanan ko! Nawawala! Hindi ako pwedeng mawalan nun!”

Iyak ni Mang Lando na parang batang inagawan ng laruan.

Nakita ni Adrian ang isang lumang leather wallet na nahulog sa ilalim ng kama.

Pinulot niya ito.

“Eto ba, Tay?” tanong ni Adrian.

Hinablot agad ito ni Mang Lando.

Niyakap niya ang wallet nang mahigpit, parang ginto.

Nagtaka si Adrian.

Alam niyang walang pera ang tatay niya. Hindi na ito humahawak ng cash.

Anong “yaman” ang sinasabi nito?

“Tay, patingin nga ng laman,” pakiusap ni Adrian.

“Baka may tinatago kayong gamot diyan.”

Ayaw sana ibigay ni Mang Lando, pero napilitan din siya.

Binuksan ni Adrian ang wallet.

Walang pera.

Walang ID.

Walang credit card.

Ang tanging laman ng wallet, sa transparent na lagayan, ay isang luma at naninilaw na litrato.

Litrato ito ng isang batang lalaki, mga pitong taong gulang, bungi ang ngipin, gusgusin, pero nakangiti habang kumakain ng dirty ice cream.

Si Adrian iyon. Noong bata pa siya.

Napaluha si Adrian. Tumingin siya sa ama.

“Tay… bakit ito lang ang laman? Asan ang pera niyo?”

Ngumiti si Mang Lando habang nakatingin sa picture.

Nawala ang pagkalito sa mukha niya. Ang boses niya ay naging malambing.

“Wala akong pakialam sa pera,” sabi ng matanda, hinihimas ang litrato ng batang Adrian.

“Ito lang ang kailangan ko. Si Ian ko ’to.”

“Bakit niyo po dala ’yan?” tanong ni Adrian, garalgal ang boses.

“Kasi…” sagot ni Mang Lando, na parang bumulong sa sarili.

“Kasi makakalimutin na ako.”

“Sabi ng doktor, mawawala daw lahat sa isip ko. Natatakot ako… baka isang araw, paggising ko, hindi ko na maalala ang mukha ng anak ko.”

“Kaya lagi ko itong dala.”

“Kahit makalimutan ko ang pangalan ko, kahit makalimutan ko kung saan ako nakatira… basta pag binuksan ko ’to, alam kong Tatay ako.”

“At alam kong mahal ko ang batang ’to.”

Bumigay ang tuhod ni Adrian.

Napaluhod siya sa harap ng wheelchair ng ama.

Humagulgol siya nang malakas.

Ang inakala niyang nakalimot na sa kanya, ay siya palang taong pilit na kumakapit sa kakarampot na alaalang natitira para lang hindi siya mawala sa puso nito.

“Tay… ako ’to… ako si Ian,” iyak ni Adrian habang hawak ang kamay ng ama.

“Andito na ako. Hindi na ako aalis.”

Tinitigan siya ni Mang Lando.

Saglit na parang may dumaang liwanag sa mata nito.

Pinunasan ng matanda ang luha ni Adrian gamit ang kulubot nitong kamay.

“Tahan na,” bulong ni Mang Lando.

“Huwag kang umiyak. Ang pangit mo umiyak, parang nung nadapa ka sa bike.”

Natawa si Adrian sa gitna ng iyak.

Niyakap niya nang mahigpit ang ama.

Sa araw na iyon, hindi man siya lubusang naalala ng isip ng kanyang ama,

naramdaman naman niyang hinding-hindi siya kailanman nawala sa pitaka—at sa puso—nito