HINDI PINAPASOK SI TATAY SA BOUTIQUE DAHIL SA MARUMI NITONG ITSURA. PERO HINDI NILA ALAM NA MAY ANAK ITONG, ENGINEER, ABOGADO, NEGOSYANTE AT DOCTOR.

“Kuya, dito na lang po kayo sa labas. Para lang po kasi sa mga bumibili ‘tong area na ‘to,” sabi ng isang saleslady habang tinitingnan mula ulo hanggang paa ang tatay kong pawis na pawis, may tuyong putik pa ang pantalon, at may dalang sako. Sanay si tatay magpaa at marumi ang damit dahil isa siyang magsasaka. Minsan kahit sinasabihan namin na magbihis naman ng maayos kapagpumunta sa bayan, pero ang sabi niya, hayaan na raw namin siya dahil ito raw ang nakagisnan niya.

Tahimik lang si Tatay. Ngumiti siya ng mahina at sumunod. Hindi niya alam na sinundan ko siya mula sa labas ng mall. Galing pa siyang bukid at bumaba sa bayan para makabili sana ng bagong polo, gusto raw niyang mag-ayos dahil graduation ko na bukas.

Narinig kong bulungan pa ng ibang staff,

“Grabe, bakit kasi pinapapasok ‘tong mga ganito dito? Mukhang mangungutang lang.”
“Oo nga, amoy bukid pa.”

Napakuyom ako ng kamao ko. Pero pinili kong manahimik.

Pagkalipas ng ilang minuto, dumating ang sasakyan namin. Bumaba ang tatlo kong kapatid. Isa nang engineer si Kuya, doktor ang ate kong panganay, abogado naman ‘yung isa.

Sabay-sabay kaming pumasok sa boutique. Lahat sila napatingin. Ang manager pa nga ay agad lumapit sa amin para batiin. Pero laking gulat nila nang tawagin ni Kuya,

“Tay, halika po rito. Pili po kayo ng gusto niyong polo, kami na bahala.”

Parang natahimik ang buong tindahan. Yung mga kanina’y nakatingin ng may pangmamaliit, ngayon ay napayuko.

Lumapit ang saleslady, nanginginig pa,

“Pasensya na po, ‘tay, hindi ko po alam.” Ngumiti lang si Tatay at sinabing,

“Ayos lang ‘iha. Magsasaka lang naman ako. Pero tandaan mo, walang masama sa putik kung galing ‘yan sa marangal na trabaho.”

Tumulo ang luha ko.
Oo, marumi si Tatay, pero dahil sa mga kamay niyang puno ng kalyo, nakapagtapos kaming lahat.

Huwag mong husgahan ang isang tao base sa kanyang itsura.
Dahil minsan, ang mga maruming kamay ang dahilan kung bakit may mga anak na marangal ang pamumuhay.
Ang tunay na kayamanan, hindi nakikita sa damit, kundi sa puso at sakripisyo ng magulang

Tatlong taon na ang nakalipas mula nang makapagtapos ako ng midwifery.
Ngayon, kilala na ako bilang “Midwife Sarah” sa aming bayan sa Nueva Ecija — hindi dahil sa galing, kundi dahil sa puso.

Tuwing bumabalik ako sa palengke, lagi akong napapangiti.
Dito nagsimula lahat — sa init ng araw, sa bigat ng bayong, sa pagtitinda ng sitaw at talong.
Ngayon, ako na ang nilalapitan ng mga inang dati’y katulad ko — pagod, pawisan, at puno ng takot para sa magiging anak nila.

Minsan, may bumibili ng gulay, biglang lalapit at magtatanong:

“Ikaw ba ‘yung nagligtas ng babae sa daan noon? Ikaw ‘yung mangangalakal na napaanak ng buntis?”

Ngumiti ako.

“Oo po. Pero hindi ko po sinasadyang maging bida, gusto ko lang tumulong.”

At doon ko nare-realize — minsan, hindi mo kailangan ng entablado para maging bayani.
Minsan, kailangan mo lang ng tapang at malasakit.

Isang umaga, habang nasa barangay clinic ako, may pumasok na buntis.
Habang tinutulungan ko siyang huminga nang tama, napansin ko ang lalaking kasama niya.
Hindi ko agad nakilala — hanggang sa siya’y ngumiti.

“Naalala mo ako, Sarah?”

Nanlaki ang mata ko.
Siya ‘yung mister ng babaeng tinulungan ko noon sa kalsada!
At sa tabi niya, may batang mga tatlong taon gulang, may hawak na maliit na bouquet ng bulaklak.

Lumapit ang bata, iniabot sa akin ang bulaklak, sabay sabi:

“Tita Sarah, sabi ni Mama, ikaw daw ang dahilan kung bakit nandito ako!”

Hindi ko napigilang maiyak.
Tinignan ko ang mag-asawa — parehong nakangiti, puno ng pasasalamat.

“Sarah,” sabi ng babae, “ngayon, gusto naming tulungan kang makapagpatayo ng maliit na lying-in clinic dito sa barangay. Gusto naming marami pang katulad mong babae ang matulungan.”

Parang huminto ang oras.
Hindi ko alam kung ano ang uunahin — ang umiyak, ang magpasalamat, o ang maniwala.

Ilang buwan lang ang lumipas, tumayo sa mismong tabi ng palengke ang “Klinik ni Aling Sarah.”
Hindi ito kasing laki ng ospital, pero sa bawat kwarto, may halakhak, may pag-asa.
May mga inang nanginginig sa takot, may mga tatay na hindi alam ang gagawin — at nandoon ako, hindi lang bilang midwife, kundi bilang kapwa-tao.

Kapag may bagong silang na bata, lagi kong sinasabi:

“Hindi lang ako ang tumulong. Si Lord talaga ang gumawa ng paraan — ako lang ang ginamit Niyang instrumento.”

Minsan, habang nakaupo ako sa harap ng klinik, may lumapit na batang babae, mga dose anyos, may hawak na basket ng gulay.

“Tita Sarah,” sabi niya, “pangarap ko rin maging midwife. Gusto ko ring magligtas ng buhay!”

Ngumiti ako at hinawakan ang kanyang balikat.

“Alam mo, iha, ganyan din ako noon. Huwag kang matakot mangarap. Kahit simpleng pagtitinda, puwedeng maging daan papunta sa langit ng pangarap mo. Basta marunong kang tumulong sa kapwa, hindi ka kailanman mawawala sa tamang landas.”

Ngayon, tuwing nakikita ko ang mga batang ipinanganak sa klinik ko, naiiyak pa rin ako sa tuwa.
Isa-isang lumalaki ang mga batang tinulungan kong iluwal — may mga batang pinangalanang “Sarah,” may “Ligaya,” may “Pag-asa.”

At sa bawat batang iyon, nakikita ko ang sarili kong dating naglalako ng gulay sa ilalim ng araw, nangangarap, natatakot, pero hindi sumusuko.

Dahil totoo pala —

Kapag tapat ka sa puso mo at tumutulong nang walang kapalit, si Lord na mismo ang magbibigay ng paraan para tuparin ang pangarap mo.

At sa dulo ng lahat, natutunan kong…

“Hindi ako basta midwife. Isa akong dating mangggulay na ginamit ng Diyos para maghatid ng bagong buhay.”

Walang maliit na tao kapag ang puso ay malaki.
Ang mangggulay na minsan ay simpleng tagapagbenta,
Ngayon ay anghel sa mga nanay at sanggol na nangangailangan