Nang Ipinasakay Ako ng Bayaw Ko Papunta sa Terminal, Akala Ko Dadalhin Niya Ako Diretso — Pero Pagdaan Namin sa Isang “Motel”, Bigla Siyang Sabi: “Dito Muna Tayo Maghintay Sandali…”

Ang mga ilaw sa kalye ng Quezon City ay kumikislap sa ambon na parang mga alitaptap na nalunod sa ulap. Bitbit ko ang mabigat na bag, nakatayo sa lilim ng isang sari-sari store, habang ang ulan ay tumatagos sa aking sapatos.
Nag-text si ate: “Si Kuya Jun papunta na d’yan. Mag-jacket ka, malamig.”

Bahagya akong natawa, may halong inis at hiya — dalawampu’t siyam na taong gulang na ako, pero kailangan ko pa ring magpatulong sa bayaw ko para ihatid ako sa Cubao bus terminal dahil walang masakyan sa gitna ng ulan.

Narinig ko ang tunog ng motor — “tit!”
Si Kuya Jun, naka-raincoat na bughaw, helmet na nakasabit sa isang kamay.

“Lara, sakay na,” sabi niya.

Umupo ako sa likod, bahagyang humawak sa laylayan ng kanyang jacket. Ang kalsada ay madulas, ang mga ilaw ng poste ay naglulundag sa tubig-ulan, parang mga bituing nabasag.

“Madulas ang daan, Kuya,” sabi ko.
“Oo, kaya kapit ka lang,” sagot niya, hindi lumilingon.

Pagdating namin sa highway malapit sa EDSA-Kamuning, nadaanan namin ang hanay ng mga lumang motel. Ang isa, may ilaw na kumukurap, may karatulang nakasulat: “RESTHAVEN LODGE – Open 24 Hours.”
Habang dinaraanan namin, bigla niyang binagalan ang takbo, saka huminto sa gilid.

“Pasok muna tayo rito sandali,” sabi niya.

Parang tumigil ang oras.
Tumingin ako sa signage, sa ilaw na bahagyang pundi, at sa bukas na gate.
Ang dalawang salitang “sandali lang” biglang nagtunog delikado.

“Dito… para saan, Kuya?” tanong ko, tinatago ang kaba.
“Rara,” mahinahon niyang sagot, “antok na antok na ako. Baka makatulog ako sa daan. Pahinga lang ako saglit. Delikado kung ipagpapatuloy natin.”

Hindi ako nakasagot agad. Sa isip ko, naghalo ang mga kwento ng tsismis at mga eksenang ayaw kong isipin.
Ngunit nang tumingin ako sa kanya, ang mukha niya ay pagod — ang mata namumugto, ang balikat bumabagsak.

Pumasok kami sa loob.

Ang receptionist, isang dalagang ngumunguya ng bubble gum, tumingin sa amin na para bang isa kaming magkasintahan. Ramdam kong namula ang mukha ko.

“Room 203,” sabi niya, inabot ang susi.

Umakyat kami sa lumang hagdang sementado. Sa dingding, may mga bakas ng lumang pintura at amoy ng lumang sabon.
Sa loob ng kwarto — isang kama, dalawang basong plastik, isang bote ng tubig, at isang ilaw na fluorescent na masyadong maliwanag.

“Umupo ka muna. Maliligo lang ako ng muka, para magising,” sabi ni Kuya Jun.

Tumango ako pero hindi umupo.
Ang kama ay parang isang lihim na hindi dapat lapitan.

“Kuya… okay ka lang bang mag-isa?” tanong ko, halos pabulong.
“Oo. ‘Wag kang mag-alala. Isasara ko ‘tong pinto pero hindi ko ilalock. Kung may mangyari, tawagin mo ako.”

Pumasok siya sa banyo. Ang tunog ng tubig ay hinalo ng isang mahinang ubo.
Maya-maya, may narinig akong tunog ng pagbagsak — thud!
Napatayo ako.

“Kuya?” tawag ko.
Walang sagot.

Binuksan ko ang pinto.
Siya, nakaupo sa sahig, basang-basa, nakasandal sa dingding. Maputla. Nanginginig ang kamay.

“Kuya Jun!” sigaw ko, nilapitan siya.

“Lara…” bulong niya. “Pasensya na. Nahilo lang ako. Wala akong tulog. May allergy ako sa alikabok, uminom ako ng gamot sa sipon… nakakaantok pala.”

Dahan-dahan kong pinunasan ang kanyang noo ng tuwalya.
Sa loob ko, kumalat ang hiya — hiya dahil sa masamang inisip ko, hiya dahil sa sariling pagdududa.

“Kuya, magpahinga ka muna. Tatawag ako ng taxi.”
“Huwag na,” sabi niya mahina, ngumiti ng pilit. “Saglit lang ito. Kailangan ko lang huminga. Hindi ako magmamaneho nang ganito, delikado.”

At doon ko naintindihan.
Ang salitang “motel” — na madalas punô ng masamang biro — minsan ay literal lang na lugar para huminto. Para huminga. Para mabuhay.

Pagbalik ko mula sa reception, dala ko ang dalawang tasa ng mainit na tsaa.
Habang iniinom namin, narinig namin ang balita sa TV:

“Apat na motor ang nasangkot sa banggaan sa EDSA – sanhi: antok ang driver.”

Tumingin siya sa akin, sabay bulong:

“Ang tatay ko, namatay din sa pag-idlip sa manibela.
Simula noon, tuwing antok ako, kahit pa ano ang isipin ng tao, humihinto ako.”

Tahimik akong nakinig.
Bumalik sa isip ko lahat ng biro ng mga tao tuwing marinig ang salitang “motel”.
Ngayon, naririnig ko lang ang ulan, ang pintig ng puso, at ang mahinang tunog ng tsaa habang lumalamig.

May kumatok.
Isang ginang na mga singkwenta anyos, may hawak na tasa ng tubig na may luya.

“Inumin mo ‘to, Jun,” sabi niya, nakangiti sa akin. “Hindi mo siguro kilala ako. Ako ‘yung asawa ng lalaking tinulungan mong dalhin sa ospital noong nakaraang taon.
‘Pag nakikita kong motor mo sa labas, alam kong may humihinga pa ng ligtas.”

Tumango ako, habang pinapanood si Kuya Jun na umiinom ng tubig-luya, ang singaw nito bumabalot sa buong silid.

Pagkalipas ng kalahating oras, bumuti ang kulay ng mukha niya.

“Pwede na tayo,” sabi niya.

Paglabas namin, huminto siya sandali sa may pintuan.

“Lara, salamat ha… sa hindi pagtakbo.”
“Ako dapat ang humingi ng sorry,” sagot ko, “kasi ako ‘yung unang nag-isip ng mali.”

Ngumiti siya.

“Mabuti na lang nagkamali ka nang panandalian. Baka kung tinuloy natin, hindi lang ako ang hindi nagising.”

Pagdaan namin sa ilalim ng tulay, may nakita kaming tambak ng mga tao, ilaw ng ambulansya, at dalawang motor na wasak.
Tahimik kaming pareho.

Pagdating namin sa terminal, inabot niya ang bag ko.

“Lara, text mo ‘ko pag nasa bahay ka na.”

Tumango ako.
Habang umaalis ang bus, nakita ko siyang tumawag kay ate — siguro para sabihing “nakasakay na siya.”

Sa loob ng bus, binuksan ko ang group chat ng pamilya.
Nagpadala si ate ng litrato: si Kuya Jun, nakaupo sa kama ng motel, may hawak na tasa ng tubig-luya, caption:

“Don’t laugh. Safe na si Jun.”

Si mama nagreply:

“Walang nakakatawa sa ligtas. Ang bahay kahit maliit, basta pahingahan, bahay pa rin.”
Sumagot si papa:
“Ang lalaking marunong huminto, ‘yon ang tunay na matapang.”

Natawa ako, pero sa loob ng tawa, may init.
Ang init ng pag-unawa.

Pag-uwi ko sa Batangas, sinalubong ako ni Mama.

“Mahirap ba ang biyahe?” tanong niya.
“Medyo. Pero salamat sa Diyos, ligtas,” sagot ko.

Habang nagkukuwentuhan kami, dumaan sa isip ko ang lahat — ang motel, ang ulan, ang mga tsismis, ang mga maling akala.

Naunawaan ko: minsan, kailangan mong huminto kahit hindi naiintindihan ng iba.
Minsan, ang “masamang lugar” ay ang tanging ligtas na lugar.
At minsan, ang “sandali lang” ay sapat para iligtas ang isang buhay.

Ngayon, tuwing nadadaan ako sa mga karatulang “MOTEL – OPEN 24 HOURS”, palagi kong hinahawakan ang bulsa ko — kung saan nakatupi ang listahan ng mga safe stopovers na ibinigay ni Kuya Jun bago kami maghiwalay sa terminal.
At sinasabi ko sa sarili ko:

“May mga beses na ang pinakamagandang tapang ay ang tumigil bago maubos.”

At kung sakaling ikuwento ko ulit ito sa sinuman sa isang gabing umuulan,
uumpisahan ko nang diretsahan:

“Oo, minsan, pumasok ako sa motel kasama ang bayaw ko — para makaligtas sa kamatayan.”