ANG LOOB NG LUMANG KAMA: KWENTONG NAGPAPANGILO NG BALAT SA ISANG BAYAN SA PILIPINAS

Ang kasal ni Ramon, ang panganay na apo ng pamilya de la Cruz, ay ginanap nang marangya sa buong barangay sa Batangas. Lahat ng kamag-anak ay dumalo, may banda, may lechon, at may mga ilaw na parang pista. Sa gitna ng tiya’t lola, umiiyak sa tuwa si Lola Mercedes, habang pinupunasan ang isang lumang kama sa silid sa dulo ng bahay.

“Ito ang kama namin ng Lolo mo noong unang gabi ng kasal namin,”
bulong ng matanda, habang hinahaplos ang makintab na kahoy na kulay itim.
“Swerte ‘to, anak. Dito ka rin matutulog sa unang gabi ninyong mag-asawa. Maniwala ka kay Lola, ‘yang kama, nagbibigay ng anak na lalaki.”

Napangiti si Ramon at ang bagong asawa niyang si Lara, kahit may halong pag-aalangan. Ayaw nilang kontrahin ang matanda, kaya pumayag silang gamitin ang kama.

Noong gabing iyon, unang gabi nilang mag-asawa, ang buong bahay ay natulog nang maaga. Sa itaas, sa lumang kuwarto, ang kama ay umuugong ng mga tunog na “kreeeek… kreeeek…” — parang may humihinga sa ilalim.

“Luma lang talaga, ‘no?” bulong ni Ramon.
Ngumiti si Lara, pero sa dibdib niya, may malamig na takot na unti-unting gumagapang.

Mula noong gabing iyon, sunod-sunod ang mga kakaibang pangyayari.
Bawat hatinggabi, naririnig ni Lara ang tatlong malalambing na katok sa ilalim ng kama:

“Tok… tok… tok…”

Minsan naman, parang may kuko na kumakaskas sa sahig ng kahoy.

“Scrrrkk… scrrrkk…”

Sinabi niya kay Ramon, pero ngumiti lang ito:

“Guni-guni mo lang ‘yan, love. Luma lang talaga ‘yang kama.”

Hanggang sa ikalawang gabi, habang natutulog sila, biglang humigpit ang kumot sa katawan ni Lara — parang may humihila pababa.

Gabi-gabi, pareho na ang naririnig ni Lara.
Sa ika-limang gabi, hindi na siya nakatiis. Kinuha niya ang cellphone, binuksan ang flashlight, at dahan-dahang yumuko para silipin ang ilalim ng kama.

Una, wala siyang nakita — tanging alikabok at mga sapatos.
Ngunit nang gumalaw ang liwanag ng ilaw, may aninong humaplos sa dulo ng frame ng kama.

Isang kamay — maputla, payat, at nangingitim ang mga kuko — mabilis na umatras pabalik sa dilim.

Lara napasigaw. Ramon nagising, pero itinuring lang na bangungot.

“Ibalik Mo ang Kama…”

Kinabukasan, lumapit si Lara kay Lola Mercedes at ikinuwento ang lahat.
Ngumiti lang ang matanda, malamig ang mga mata.

“Hindi lahat ng tao puwedeng matulog diyan, apo. May mga kaluluwang hindi marunong magpaalam.”

Nang gabing iyon, 3:33 ng madaling-araw, narinig ni Lara ang boses — paos, pabulong, malapit sa tenga:

“Ibalik mo ang kama ko…”

Napasigaw siya. Sa paghinga niya, naramdaman niyang may malamig na hangin na humahaplos sa paa. Tumingin siya sa dulo ng kama — at doon, sa gilid ng kutson, may aninong unti-unting gumagapang paakyat.

Kinabukasan, wala na si Lara.
Walang iniwang sulat, walang cellphone, walang kahit anong palatandaan.
Ang mga kumot ay gusot, at sa ilalim ng kama — may limang marka ng kamay, payat, mahahaba ang daliri, inukit sa alikabok ng sahig.

Walang nagsalita. Walang umiyak.
Si Lola Mercedes, tahimik lang na nagtakip ng kumot sa kama, saka ipinahakot palabas ng bahay.

Isang linggo lang, ang kama ay nawala — sabi ng ilan, ipinadala raw sa simbahan, sabi naman ng iba, sinunog nang palihim.

Hanggang ngayon, ang mga bata sa barangay San Isidro, Batangas, may kwentong hindi nila tinitigilan:

“Sa bahay ng mga de la Cruz, huwag ka raw matulog sa lumang kama. Kasi kapag hatinggabi na, maririnig mo ‘yung boses — ‘Ibalik mo ang kama ko…’”

At tuwing gabi ng bagyo, may mga nakakakita ng liwanag ng kandila sa bintana ng lumang silid.
May nagsasabing si Lara, may nagsasabing kaluluwa ng unang babaeng natulog sa kama na iyon —
ngunit iisa lang ang sigurado:

Sa Batangas, walang sinumang may lakas ng loob na humiga sa kama ng pamilya de la Cruz…