INIWAN NIYA AKO SA PANGANGANAK PARA SA “MEETING” — AT ANG TOTOO ANG TUMUSOK SA AKIN

Nang bigla akong naglabor nang tatlong linggo bago ang due date, hindi ako handa—pero sino ba ang talagang nakahanda sa ganitong sandali? Mabilis ang pagitan ng mga contraction, at pagdating ko sa ospital, ramdam ko ang panginginig ng katawan—halo ng takot at pananabik. Sa pagitan ng malalalim na paghinga, tinawagan ko ang asawa ko.

Kalma ang tono niya—sobrang kalma para sa isang ama na dapat nagmamadali.
“Hindi ako makapupunta ngayon. Yung meeting na ‘to, malaki ang magiging epekto para sa atin.”

Kahit halos mahati ang lakas ko sa sakit, nakiusap ako.
“Please, dito ka na. Ipinapanganak na ang anak mong babae.”

“Bebawi ako,” sagot niya nang walang emosyon, saka ibinaba ang tawag.

Nanlamig lang akong nakatingin sa cellphone habang tuloy ang pagtunog ng mga makina sa paligid. Pumasok ang doktor at mga nurse na mahinahon akong kinakausap para pakalmahin ako. Mabubuti silang tao, pero kahit ilan pa sila, hindi nila napunuan ang bakanteng upuan sa tabi ko—isang bakanteng parang sugat na hindi natatakpan.

Mabagal ang takbo ng oras. Sa bawat pag-ire ko, bawat iyak na hindi ko na halos makontrol, kumapit ako sa isang pag-asang sa wakas ay makikita ko na ang buhay na ilang buwan kong inalagaan sa sinapupunan. Pero kapansin-pansin—ang tuwa ay may kasamang kirot. Nanganak ako hindi kasama ang asawang nangakong sasamahan ako, kundi napapaligiran ng mga taong mababait ngunit hindi ko kilala.

Nang ibaba nila sa dibdib ko ang anak ko, halos mabura ang paligid dahil sa luha. Walang kulang sa kanya—malambot ang buhok, at ang maliliit niyang daliri ay kusa pang kumapit sa akin. Mahina kong binulong,
“Okay lang tayo, anak. Kahit tayong dalawa lang.”

Lumipas ang labing-apat na oras. Wala pa rin siya. Pagod na ako pero umaasa pa rin kahit kaunti. Pinadalhan ko siya ng litrato ng mukha ng anak namin—umaasang baka iyon ang magpagising sa natitira niyang konsensiya. Pero wala. Walang sagot. Walang kahit isang salita.

Kinabukasan ng umaga, habang yakap ko ang anak ko sa tahimik na maternity ward, dumating ang mensaheng hindi ko hiniling pero hindi ko mabaliwala. Isang kaibigan ang nagpadala ng screenshot. Hindi raw siya nasa conference room. Hindi raw siya lumalaban para sa “kinabukasan namin.”

Nasa weekend getaway siya kasama ang officemate na babae. Nakatira sa ibang mundong hindi ko alam—nagtatawanan, nagrerelax—habang ako’y mag-isang nagsilang ng anak niya.

Ang sakit ng katotohanan ay mas mabigat pa sa hirap ng panganganak. Hindi lang katawan ko ang nanghina—puso ko ang bumasak. Sa panahong kailangan ko siya nang higit sa lahat, ibang babae ang kasama niya.

Pagkalipas ng ilang araw, doon lang siya nagpakita sa ospital. May bitbit na bulaklak, may ngiting parang walang nangyari—kunwari’y abalang ama lang na hindi nakaalis sa trabaho agad. Pero natigil ang tapang niya nang makita ako. Hindi dahil magulo ang itsura ko, kundi dahil nakahanda na ako.

Sa halip na ibuhat niya ang anak namin, iniabot ko sa kanya ang isang folder.
Divorce papers.

Namutla siya, halos malaglag ang bulaklak sa kamay.
“Hindi ka seryoso,” halos hindi niya mailabas.

“Hindi ako nagbibiro,” sagot ko nang diretso kahit kumukulo ang emosyon ko. “Hindi mo nasilayan ang unang hinga niya. Hindi mo nasaksihan ang unang sandali naming bilang pamilya. At pinili mo pang magsinungaling. Hindi ko hahayaang lumaki ang anak ko kasama ang lalaking iniisip na ang pangako ay depende sa schedule.”

Nagpaliwanag pa siya, nagpumilit magsalita, pero wala nang bigat ang mga salita niya. Tapos na ang laban niya bago pa siya makarating.

Humarap akong muli sa anak ko—mahimbing na natutulog sa dibdib ko. Hindi niya kailangan ng katwiran. Kailangan niya ay puso, oras, at katapatan—mga bagay na kaya kong ibigay kahit wala siya.

Minsan, ang “mas mahalagang bagay” na sinasabi nila ay ibang tao pala. At madalas, ang katapusan nila ay hindi katulad ng nai-imagine nila.

Hindi naging fairy tale ang kwento ko—pero totoo. At sapat.
Doon mismo, sa katahimikan ng kwarto na minsan ay naging saksi ng pagdurusa ko, natuklasan ko ang lakas na hindi ko alam na mayroon ako. Habang dahan-dahan kong pinapatulog ang anak ko, napagtanto ko: hindi kami nagsimula nang kulang—nagsimula kami ulit.

At minsan, ang pagsisimula muli ang pinakamagandang bersyon ng simula.