ISINUKO NG KUYA ANG PANGARAP NIYANG MAG-ARAL PARA MAKATAPOS ANG KANYANG MGA KAPATID,
AT NGAYONG MATAGUMPAY NA SILA, SABAY-SABAY SILANG BUMALIK PARA PAG-ARALIN NAMAN SIYA

Mahigpit ang hawak ni Lito sa sulat na galing sa State University. Tanggap siya sa kursong Architecture. Pangarap niyang ito bata pa lang — ang magdisenyo ng mga bahay.

Pero napatingin siya sa kabilang kwarto. Nakita niya ang tatlo niyang nakababatang kapatid—sina Grace, Jun, at Buboy—naka-uniporme, nag-aaral sa ilalim ng ilaw ng lampara. Kakamatay lang ng kanilang mga magulang dahil sa aksidente, at wala silang naiwang pera.

Tahimik na nilukot ni Lito ang sulat. Dahan-dahan niya itong itinapon sa basurahan.

“Kuya, may bayarin po sa school,” sabi ni Grace.

Ngumiti si Lito, pilit tinatago ang luha. “Huwag kayong mag-alala. Ako ang bahala.”

Kinabukasan, imbes na libro ang hawak niya, pala at semento na. Namasukan siya bilang construction worker. Sa gabi, nagta-tricycle siya. Tuwing Sabado at Linggo naman, kargador siya sa palengke.

Sa loob ng labinlimang taon, nakalimutan ni Lito ang sarili niya.

Ang sapatos niya, butas. Ang mga damit niya, kupas. Wala siyang girlfriend, walang barkada, walang luho. Lahat ng kinikita niya ay diretso sa tuition, baon, at pagkain ng mga kapatid.

“Kuya, sorry ha… wala ka nang nabibili para sa sarili mo,” sabi ni Jun minsang pagod na galing eskwela.

“Ayos lang,” sagot ni Lito habang hinihilot ang masakit niyang likod. “Ang diploma niyo, diploma ko na rin.”

Lumipas ang maraming taon. Nagbunga ang lahat.

Si Grace, isa nang ganap na Doctor.
Si Jun, isa nang Civil Engineer.
Si Buboy, isa nang mahusay na Abogado.

Nakatira na sila sa magaganda at malalaking bahay, may kanya-kanyang pamilya. Si Lito naman ay nanatiling sa lumang bahay nila, nag-aalaga ng manok. Mas matanda ang itsura niya kaysa sa tunay niyang edad dahil sa hirap ng trabaho.

Isang araw, tumawag si Grace.

“Kuya, magbihis ka. May dinner tayo sa Grand Ballroom ng hotel. Birthday ni Buboy. Kailangan nandoon ka.”

Nagsuot si Lito ng pinakamaganda niyang polo—yung suot pa niya nung graduation ni Jun sampung taon na ang nakararaan. Medyo masikip na, pero puwede na.

Pagdating niya sa hotel, nagulat siya. Walang ibang bisita. Silang apat lang magkakapatid sa isang malaking mesa na puno ng masasarap na pagkain.

“Nasaan ang mga bisita?” tanong niya.

Tumayo si Buboy, naka-suit at tie.

“Kuya, wala talagang party. Para ito sa’yo.”

Kinuha ni Jun ang isang folder at inilapag sa harap ni Lito.

“Ano ’to? Titulo? Pera?” tanong ni Lito. “Huwag na. Ayos na ako sa bahay natin. Masaya na akong makita kayong maayos.”

“Buksan mo, Kuya,” sabi ni Grace habang pinupunasan ang luha niya.

Binuksan ni Lito ang folder. Nanlaki ang mga mata niya.

Nanginginig ang mga kamay niya.

Isa itong Enrollment Form at Official Receipt ng tuition fee.

Course: Bachelor of Science in Architecture
Student Name: Lito M. Santos

May kasama pang kumpletong gamit — drafting table, T-square, tech pens, at laptop.

“A-anong ibig sabihin nito?” garalgal na tanong niya. “Matanda na ako. Kwarenta na ako. Nakakahiya.”

Lumapit si Jun at inalalayan siyang nakaupo.

“Kuya, nung bata pa kami, ikaw ang nagtayo ng pundasyon namin. Literal na naghalo ka ng semento para makatapos kami,” sabi ng Engineer. “Ngayon, ikaw naman ang magtayo ng pangarap mo.”

“Kuya,” dagdag ni Grace, “sagot na namin lahat. Allowance, projects, gamot. Ang trabaho mo lang… ay mag-aral.”

“Huwag mong isipin ang edad mo,” sabi ni Buboy. “Hindi pa huli ang lahat. Gusto naming makita kang umakyat sa stage — hindi para magsabit ng medalya sa amin, kundi para ikaw naman ang sabitan namin.”

Napayuko si Lito. Sa unang pagkakataon matapos ang napakaraming taon, humagulgol siya. Hindi dahil sa pagod, kundi dahil sa saya.

Ang mga kamay na makakapal ang kalyo at sanay magbuhat ng hollow blocks… hahawak na ulit ng lapis at papel.

LUMIPAS ANG LIMA PANG TAON.

Puno ang PICC Plenary Hall. Tinatawag isa-isa ang mga ga-graduate.

“Lito M. Santos! Magna Cum Laude!”

Masigabong palakpakan. Tumayo ang isang lalaking may puting buhok pero tuwid ang tindig at puno ng dangal.

Sa baba ng stage, nag-uunahan sa pagkuha ng litrato sina Dra. Grace, Engr. Jun, at Atty. Buboy.

Pagbaba ni Lito, niyakap siya ng tatlo niyang kapatid at sabay nilang isinabit sa kanya ang medalya.

“Architect na ako,” iyak-tuwang sabi ni Lito.

“Architect ka na, Kuya,” sagot nila. “Deserve na deserve mo.”

At doon napatunayan niya na ang pangarap — maaaring maantala, maaaring isantabi — pero basta’t may pagmamahal at pamilyang handang bumalik para sa’yo… hinding-hindi ito mamamatay