ITINAKWIL AT PINALAYAS NG PAMILYA ANG BUNTIS NA ANAK DAHIL SA “KAHIHIYAN,”
PERO NAGSISI SILA NANG UMUWI ITO SAKAY NG HELICOPTER
KASAMA ANG ASAWA NIYANG BILYONARYO

Malakas ang buhos ng ulan noong gabing iyon, limang taon na ang nakararaan.

“Lumayas ka sa pamamahay ko!” sigaw ni Mang Karding, habang hinahagis ang maleta palabas ng pinto.

Sa putikan, nakaluhod si Elena—limang buwang buntis, basang-basa at umiiyak.

“Tay, parang awa niyo na… wala po akong mapupuntahan,” pagmamakaawa niya.

“Wala akong pakialam!” singit ng nanay niyang si Aling Susing.

“Ang kapal ng mukha mong umuwi dito nang may laman ang tiyan nang walang asawa!
Disgrasyada! Ano na lang sasabihin ng mga kumare ko?
Na pinalaki kitang malandi? Panira ka ng reputasyon namin!”

“Nay, hindi po totoo ’yan… may ama po ang dinadala ko, nasa abroad lang siya…” paliwanag ni Elena.

“Sinungaling!” bulyaw ni Mang Karding.

“Siguro naanakan ka lang ng kung sinong tambay! Layas!
Huwag ka nang babalik dito hangga’t hindi mo naaayos ang buhay mo!
Wala kaming anak na kahihiyan!”

Sa harap ng mga chismosang kapitbahay na nakadungaw sa bintana, tumayo si Elena.
Pinahid niya ang luha at putik sa mukha.

“Tandaan niyo po ’to,” garalgal niyang sabi.
“Pinalayas niyo ako dahil sa tingin niyo kahihiyan ako.
Darating ang araw, kakainin niyo ang mga sinabi niyo.”

Umalis si Elena sa gitna ng dilim at ulan.

—

Lumipas ang limang taon.

Nabaon sa utang sina Mang Karding at Aling Susing.
Nalugi ang kanilang tindahan.
Ang bahay nila’y sira-sira na ang bubong.

Isang tanghali, habang nag-aaway ang mag-asawa dahil sa walang pambili ng bigas,
biglang yumanig ang lupa.

DUG-DUG-DUG-DUG-DUG!

Napakalakas na ugong mula sa langit.
Nagliparan ang mga sinampay.
Nagtahulan ang mga aso.

“Ano ’yun? May bagyo ba?” tanong ni Aling Susing.

Nagtakbuhan ang mga tao papunta sa basketball court ng barangay.
May bumababang kulay-itim na helicopter—makintab at napakamahal tingnan.

Paglapag nito, bumaba ang apat na bodyguard na naka-itim na suit.
Hinawi nila ang mga tao.

Sunod na bumaba ang isang lalaking banyaga—matangkad, gwapo,
at mukhang bilyonaryo sa suot na designer suit.

Inalalayan niya ang isang babae.
Kasunod nila ang isang batang lalaki na naka-tuxedo,
mukhang munting prinsipe.

Ang babae ay naka-puting silk dress,
may malaking diamond ring at Hermes bag.
Naka-shades siya.

Dahan-dahan niyang tinanggal ang salamin.

Nanlaki ang mata ng buong barangay.

“E-Elena?!” sigaw ng isang kapitbahay.

Sina Mang Karding at Aling Susing,
na nakisiksik sa unahan,
ay halos himatayin.

Si Elena.
Ang anak na pinalayas nila.
Ang tinawag nilang “disgrasyada.”

Ngayon—mukha siyang reyna.

Tumakbo si Aling Susing palapit, balak yakapin ang anak.

“Elena! Anak ko! Diyos ko, ang ganda-ganda mo na! Bumalik ka!”

Hinarang siya ng bodyguard.
Stop.

“Elena, Nanay mo ’to!” sigaw niya.
“Karding, ang anak natin oh! Mayaman na!”

Tumingin lang si Elena sa kanila—walang emosyon.

“Sino sila, honey?” tanong ng asawa niyang bilyonaryo sa Ingles.

“Sila ang mga taong nagpalayas sa akin noong kailangan ko sila, Liam,” sagot ni Elena.

Nanlaki ang mata ni Mang Karding.

“Liam? Si… Liam Anderson?
Yung may-ari ng Anderson Tech?!”

Isa ito sa pinakamayamang tao sa mundo—madalas niya itong makita sa balita.

“Opo, Tay,” mahinahong sagot ni Elena.

“Siya ang ama ng dinadala ko noon.
Engineer pa lang siya nang ma-assign dito sa Pilipinas.
Umuwi lang siya sa Amerika para ayusin ang kasal namin,
pero hindi niyo ako pinakinggan.
Pinalayas niyo ako agad.”

Lumapit si Liam at inakbayan si Elena.

“My wife told me everything,” seryoso niyang sabi.

“Hinanap ko siya.
Nakita ko siya sa Maynila—nagtatrabaho bilang waitress habang buntis sa anak ko.
I almost lost them because of you.”

Lumuhod si Mang Karding.

“Patawarin mo na kami, anak!
Dugo ka namin!
Kahit pampaayos lang ng bahay… maawa ka!”

Ngumiti si Elena—mapait.

“Nandito ako hindi para bigyan kayo ng pera,” sabi niya.

“Nandito ako para ipakita sa anak ko kung saan ako lumaki,
at para magpaalam—nang tuluyan.”

Bumaling siya sa mga bodyguard.

“Ibigay ang mga relief goods sa mga kapitbahay
na tumulong sa akin noong bata ako.

Pero sa bahay na ’yan…”
sabay turo sa bahay ng kanyang mga magulang,
“…wala kayong ibibigay.”

“Anak! Wala kang utang na loob!” sigaw ni Aling Susing.

Huminto si Elena bago tuluyang sumakay sa helicopter.

“Ang utang na loob, binabayaran sa taong nagmalasakit.

Ang ibinigay niyo sa akin ay sakit at kahihiyan.
Sabi niyo noon, panira ako sa reputasyon niyo.

Ngayon, aalis na kami
para hindi na namin madumihan
ang ‘malinis’ niyong pangalan.”

Sumakay ang mag-anak sa helicopter.

WUP-WUP-WUP!

Unti-unti itong lumipad palayo.

Naiwan sina Mang Karding at Aling Susing
sa gitna ng basketball court—

nilalayuan ng mga kapitbahay,
luhaan,
at nagsisisi…

habang pinapanood nilang palayo
ang anak na bilyonaryo sana nila—
na sila mismo ang nagtulak palipad
dahil sa kanilang paghuhusga.