Handa na ba ang inyong mga puso para sa isang kwentong susubok sa inyong pananaw tungkol sa tiwala at kataksilan? May mga pagkakataong ang pinakamatinding panganib ay nagmumula  hindi sa isang estranghero kundi sa taong pinakamalapit sa iyong puso. Sabi nila, “Ang katotohanan ay laging mananaig.

Ngunit paano kung ang katotohanang iyon ay nakabaon sa ilalim ng mga kasinungalingan at ang tanging paraan para hukayin ito ay ang isugal  ang sarili mong buhay. Halin’t pakinggan natin ang unang kabanata ng kwento nina Hiraya at Sinag. Malakas ang  buhos ng ulan sa labas ng Hasyenda del Sol.

Ang bawat patak na humahampas  sa malalaking salaming bintana ng mansyon. ay tila maliliit na kamao gustong pumasok at guluhin ang katahimikan sa loob para kay Hiraya Dalisay ang tunog na yon ay parang kantang pampatulog pagod na pagod na ang kanyang katawan mula sa maghapong trabaho ang tanging gusto na lang niya ay tapusin ang pagpupuna sa mahabang pasilyo at magpahinga na sa kanyang  maliit na silid sa servant quarters habang maingat niyang pinupunasan  ang isang antigong aparador Bahagyang bumukas ang pinto ng opisina

ni Donya Estrella ang pangalawang asawa ng kanyang amo na si Don Leandro Montenegro. Mula sa siwang, naririnig ni Hiraya ang malamig at kontroladong boses ng donya sa telepono. Gawin niyo ang napag-usapan? Sabi ni Estrela. Walang bahid ng anumang emosyon. Siguraduhin niyong malinis ang trabaho. Walang dapat itira.

Napatigil sa paggalaw si Hiraya. Ang mga salitang iyon kahit pabulong ay may bigat na nagpatindig ng kanyang mga balahibo. Ano ang ibig sabihin ng walang dapat itira marahil ay tungkol lang iyon sa negosyo. Isa lang siyang kasambahay. Wala siyang karapatang makialam. Ipinagpatuloy niya ang pagpupunas. Pilit iwinawaksi sa isip ang narinig.

Ngunit ang pakiramdam ng kaba ay hindi nawala. Para itong maliit na tinik na bumaon sa kaniyang dibdib. Isang malakas na kulog ang yumanig sa buong mansyon. Sinabayan ng saglit na pagpataysindi ng mga ilaw. Sa sandaling iyon ng kadiliman, isang tunog ang narinig ni Hiraya na hindi galing sa bagyo. Isang tunog ng nababasag na salamin mula sa bandang likuran ng mansyon.

Nabitawan niya ang hawak na basahan. Nan laki ang kanyang mga mata. Sinanay niya ang kanyang pandinig. Umaasang guni-guni lang niya iyon ngunit sinundan iyon ng sunod-sunod na mahihinang kalabog na tila mga yabag na maingat na inihahakbang. Hindi hindi ito guni-guni. Ang puso ni Hiraya ay nagsimulang kumabog ng napakabilis. Ang utos ng kanyang isip ay tumakbo, magtago, iligtas ang sarili ngunit ang kanyang mga paa ay hindi gumalaw.

Mula sa kanyang kinatatayuan, tanaw niya ang pasilyo na patungo sa silid ng nag-iisang anak ni Don Leandro, si Sinag. At doon sa dilim ng pasilyo, nakita niya sila tatlong anino, lahat nakaitim, gumagalaw ng mabilis at tahimik. May hawak silang mga bagay na kumikinang sa manipis na liwanag mula sa bintana.

mga baril na may silencer at lahat sila ay papunta sa iisang direksyon. Ang silid ni Sinag. Sa isang iglap, nawala ang lahat ng pagod sa katawan ni Hiraya. Napalitan ito ng purong takot. Ngunit sa ilalim ng takot na ion, may umusbong na kakaibang tapang. Isang tapang na dulot ng kanyang utang na loob at pagmamalasakit sa mabait na binatang itinuring na siyang parang kapatid.

Hindi niya pwedeng hayaan ito. Sa halip na tumakbo palayo, tumakbo siya papalapit. Walang ingay. Gamit ang kaalaman niya sa bawat sulok ng mansyon, hindi niya alam kung ano ang kanyang gagawin. Paano niya lalaban ang mga armadong lalaki. Ngunit kailangan niyang gumawa ng paraan. Kailangan niyang gisingin si Sinag.

Nang makarating siya sa tapat ng pinto ng silid ni Sinag, nakita niyang dahan-dahan nang pinihit ng isang lalaki ang siradura. Sa tabi niya, napansin ng kanyang mga mata ang isang mabigat at porselanang florera na nakapatong sa isang maliit na mesa. Walang pag-aalinlangan, binuhat niya ito. Nanginginig ang kanyang mga braso sa bigat ngunit hindi niya ito inalintana.

Puno ng determinasyon ang kanyang isip. Nang bumukas ang pinto at pumasok ang unang lalaki, sumunod si Hiraya sa likod nito na parang isang anino. Itinaas niya ang florera ng buong lakas at walang awang ibinagsak sa ulo ng lalaki. Isang malakas na kalabog ang umalingawngaw. Sinundan ng pagbagsak ng katawan sa sahig.

Nagulat ang dalawa pang kasama nito. Ang pagkagulat na ion ang naging pagkakataon. para kay Hiraya. Sinag, gumising ka. Sigaw niya kasabay ng paghila sa braso ng binatang nagising sa pagkakahimbing. Aano? Hiraya. Anong nangyayari? Tanong ni Sinag. Litong-lito pa. Wala ng oras para magpaliwanag. Sumunod ka sa akin.

” Hinila niya si Sinag pababa ng kama palayo sa mga armadong lalaki na nagsisimula ng makabawi sa pagkabigla. Hindi sila dumaan sa pangunahing pinto. Sa halip, itinulak ni Hiraya ang isang malaking estante ng libro sa gilid ng silid na nagbukas ng isang maliit at madilim na lagusan. Ang lihim na daanan ng mga katulong na tanging sila lang ang nakakaalam.

Pumasok sila sa masikip na dilim kasabay ng pagputok ng baril sa loob ng silid. Napatili si Hiraya lalong hinigpitan ng hawak kay Sinag at kinaladkad ito sa mabilis na pagtakbo. Nakarating sila sa labas sa gitna ng malakas na ulan na tila gustong hugasan ang lahat ng kasamaan. Sa gabing iyon. Nagtago sila sa likod ng malalaking halaman sa hardin basang-basa.

nanginginig sa ginaw at takot mula sa kanilang pinagtataguan, tanaw nila ang mga ilaw sa loob ng mansyon. “Sino sila? Magnanakaw?” tanong ni Sinag. Humihingal pa rin. Hindi makasagot si Hiraya ngunit ng isang lalaki sa mga umatake ang lumabas sa balkonahe ng silid ni Sinag. Saglit itong natanglawan ng ilaw.

Nahagip ng mga mata ni sinag ang kamay nito. Napatigil sa paghinga ang binata. Ang kanyang mukha ay napunulo ng pagkalito at hindi makapaniwalang tingin. Hindi. Bulong ni Sinag. Nanginginig ang boses. Hindi maaari. Ang singsing na yan, ang selelyo ng pamilya kay Tito Samuel. Yan. Ang isip ni Sinag Montenegro ay isang blankong papel na binuhusan ng takot at pagkalito.

Ilang minuto pa lang ang nakalipas mula ng halos mapatay siya sa sarili niyang silid. At ngayon ay tumatakbo siya sa gitna ng gabi kasama ang anak ng kanilang kasambahay, si Hiraya. Ang bawat hakbang nila sa basang kalsada palayo sa Hasienda del Sol ay isang hakbang palayo sa nag-iisang buhay na kanyang kinagisnan.

Dito bulong ni Hiraya. Hinihila siya sa isang eskinita patungo sa isang maliit at halos walang ilaw na gusali. Motel, pwede tayong magtago dito pansamantala. Sumunod lang si sinag. Walang lakas na magtanong. Ang pangalan ni Tito Samuel, ang matalik na kaibigan at business partner ng kanyang ama ay paulit-ulit na umiikot sa kanyang isipan.

Ang selelyo ng pamilya nito sa singsing ng isa sa mga umatake. Paanong nangyari iyon? Ang silid na nakuha nila ay maliit at amoy kulob. Isang maliit na kama, isang gumigwang na mesa at isang bumbilyang nagbibigay ng maputlang liwanag. Malayong-malayo sa malambot na kama at malawak na silid na kinalakihan ni Sinag. Ngunit sa mga sandaling iyon, ang apat na sulok ng silid na iyon ang pinakaligtas na lugar sa buong mundo.

Isinara ni Hiraya ang pinto at ikinandado ito. Huminga siya ng malalim at doon lang napansin ni Sinag ang panginginig ng mga balikat nito. Sa kabila ng tapang na ipinakita nito kanina, natatakot din pala ito. May galos ka, sabi ni Sinag. Ang boses ay bahagyang paos. Itinuro niya ang braso ni Hiraya na may mahabang gasgas na ngayon lang niya napansin marahil ay nakuha nito sa pagdaan nila sa masikip na lagusan.

Bago pa man makasagot si Hiraya, kumuha na si Sinag ng isang maliit na tuwalya sa banyo at binasa ito. Lumapit siya rito. Umupo ka muna. Sa unang pagkakataon, hindi na si Hiraya ang anak ng kasambahay sa paningin ni Sinag. Sa ilalim ng maputlang ilaw, nakita niya ang isang babaeng kasing edad niya. Isang babaeng buwisit ang buhay para sa kanya. Nag-iwas ng tingin si Hiraya.

Tila nahihiya sa bigla ang atensyon. Ayos lang ako, sir. Sinag. Gasgas lang ‘to. Huwag muna akong tawaging, sir. Mahinang sabi ni Sinag habang marahang idinadampi ang basang tuwalya sa braso nito. Iniligtas mo ang buhay ko, Hiraya. Sinag na lang. Naramdaman ni Sinag ang bahagyang panginginig ni Hiraya sa kanyang pagdampi. Hindi niya ito masisisi.

Mula pagkabata, ang turingan nila ay malinaw. Amo at anak ng katulong. Ngunit ngayong gabi ang lahat ng pader na ion ay gumuho. Sa ilalim ng takot at panganib, sila ay naging pantay. Dalawang taong tumatakas para sa kanilang buhay. Matapos linisin ang sugat, lumayo si Sinag at naupo sa gilid ng kama. Ang kanyang isip ay bumalik sa malaking palaisipan.

Si Tito Samuel, hindi ko maintindihan bakit niya gagawin ‘ya ang pinagkakatiwalaan ni Papa. Kinuha niya ang kanyang telepono. Nanginginig ang mga daliiring sinubukang tawagan ang numero ng kanyang ama. Walang signal. Sinubukan niya ulit. Ganoon pa rin. Isang pader ng katahimikan ang sumasagka sa kanya.

Kailangan nating malaman kung ano ang nangyayari. Sabi niya puno ng frustrasyon. Tumingin siya sa paligid ng silid at nakita ang isang luma at maliit na telebisyon na nakapatong sa mesa. Mabilis niya itong binuksan. Umaasang makakakuha ng anumang balita. At doon sa isang iglap ang kanilang masamang gabi ay naging isang bangungot. Isang breaking news ang bumungad sa screen nakasulat sa ibaba ang mga salitang gumimbal sa kanilang mundo.

Tagapagmana ng Montenegro Global. dinukot ng kasambahay at sa screen magkatabing ipinakita ang kanilang mga litrato. Ang litrato ni Sinag ay kuha mula sa isang business magazine nakangiti at puno ng kumpyansa. Ang litrato naman ni Hiraya ay malabo. Tilakuha mula sa isang security camera na nagpamukha sa kanya na isang kriminal.

Hindi pa sila nakakabawi sa pagkabigla ng lumitaw sa screen ang kanyang madrasta si Donya Estrela. Ang mukha nito ay puno ng luha. Ang boses ay basag habang kausap ang isang reporter. “Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ng batang yan, sabi ni Estrella. Humihikbi. Pinalaki namin siya ng maayos. Itinuring na parang pamilya. Pero sinamantala niya ang kabaitan ng anak ko. Si Sinag.

Napakabait niyang bata. Madaling mauto. Siguro ay may sinabi si Hiraya para linlangin siya para sumama sa kanya. Napahawak si Sinag sa kanyang bibig. Hindi makapaniwala sa kanyang naririnig. May mga nawawalang alahas at pera sa mansyon. Patuloy ni Estrya lalong nagiging kaawa-awa. Ang tanging hiling ko lang. Ibalik niyo ng ligtas ang anak ko.

Pakiusap Hiraya, ibalik mo na si Sinag. Sa isang iglap, ang pagkalito sa puso ni Sinag ay napalitan ng nag-aalab na galit. Isang galit na hindi niya pa naramdaman sa buong buhay niya. “Sinugaling?” sigaw niya kasabay ng malakas na pagsuntok sa mesa. Nayanig ang maliit na telebisyon. Paano niya nagagawang magsinungaling ng ganyan sa buong mundo? Siya.

Narinig siya ni Hiraya. Siya ang may pakana ng lahat ng ito. Napatayo si Hiraya. Ang mukha ay putlang-putla ngunit ang kanyang mga mata ay matatag. “Sinag.” “Kumalma ka!” sabi niya sa mahinahon ngunit mari boses. Ito ang plano nila. Mula sa simula, ito ang plano. Anong plano? Galit na tanong ni Sinag. Ang ipahamak ka ang palabasin na isa kang kidnapper? Oo, sagot ni Hiraya.

Para kung ano man ang mangyari sa’yo, ako ang sisisihin. Para kung may alam man ako, walang sino man ang maniniwala sa akin. Isang hamak na kasambahay laban sa isang donya estreya alcantara Montenegro. Sinong paniniwalaan nila? Ang mga salita ni Hiraya ay tumagos sa galit ni Sinag na parang malamig na tubig. Tama siya. Isang perpektong bitag.

Isang kasinungalingang napakadaling paniwalaan ng publiko. Ngayon hindi lang sila tumatakas mula sa mga armadong lalaki. Tumatakas na rin sila mula sa batas. Wala silang mapupuntahan. Wala silang matatatawagan. Ang pakiramdam ng kawalan ng magawa ay bumalot kay sinag. Napaupo siya sa kama napasabunot sa sariling buhok.

Ngunit sa gitna ng katahimikan, nagsalita ulit si Hiraya. “May may naaalala ako.” sabi niya. Tila nag-iisip ng malalim. Minsan naikwento ng tatay ko. May isang tao na lubos na pinagkakatiwalaan si Don Leandro. Higit pa sa kapatid ang turing niya dito. Napatingin si Sinag sa kanya. Isang maliit na sinag ng pag-asa ang sumilay.

Si Kabayani Salsedo. Pagpapatuloy ni Hiraya ang pinuno ng kanyang mga bodyguard. Pero isang taon na ang nakalipas bigla na lang siyang tinanggal sa serbisyo. Walang nakakaalam kung bakit. Ang sabi ng tatay ko, kung may isang taong hindi tatalikod kay Don Leandro, kahit anong mangyari, si Kabayani yun.

Ang biyahe sa bus patungong Batangas ang pinakamahabang ilang oras sa buhay ni Hiraya. Nakaupo siya sa tabi ng bintana. Pinapanood ang mga gusali ng siyudad na unti-unting napapalitan ng luntiang mga bukirin ngunit ang isip niya ay wala roon. Nasa lalaking natutulog sa tabi niya si Sinag. Bahagyang nakasandal ang ulo nito sa salamin ng bintana.

Sa kanyang pagkakatulog, nawala ang bakas ng isang mayamang tagapagmana. Ang nakikita ni Hiraya ay isang binatang pagod, takot at nalilito. Isang mabigat na responsibilidad ang biglang pumatong sa mga balikat ni Hiraya. Hindi na lang sarili niya ang kailangan niyang isipin. Ang tanging pag-asa nila ay ang isang pangalan. Kabayani Salsedo.

Isang pangalan mula sa mga kwento ng kanyang ama. Isang anino mula sa nakaraan. Paano kung hindi nila siya mahanap? O paano kung tulad ni Samuel, nagbago na rin pala ito. Nakarating sila sa isang maliit na bayan sa tabi ng dagat bago magtakip si Lim. Ang amoy ng alat ng dagat at ng mga isdang hinahango sa mga bangka ay sumalubong sa kanila.

Nakahanap sila ng isang mumurahing paupahan para sa gabing iyon. Hindi tayo pwedeng manatili ng ganito.” Sabi ni Hiraya habang tinitingnan ang kanilang repleksyon sa maruming salamin, ang mga mukha nila ay nasa lahat ng balita. Kailangan nating magbago ng anyo. Sa loob ng banyo, nakakita siya ng isang luma at kinakalawang na gunting.

Walang pag-aalinlangan, kinuha niya ito at hinarap ang salamin. Sinimulan niyang gupitin ang kanyang mahabang buhok. na umabot hanggang baywang. Ang bawat lagas ng buhok sa sahig ay tila pagtalikod sa dati niyang buhay. Lumabas si Sinag mula sa pagkakaupo sa kama nang marinig ang tunog ng gunting. Tiraya, anong ginagawa mo? Ang kailangan? Simpleng sagot niya, hindi tinitigilan ang ginagawa.

Nang matapos siya, ang dati niyang buhok ay hanggang balikat na lang at hindi pantay-pantay. Tumingin si Sinag sa kanya. Isang bagong emosyon ang lumitaw sa mga mata nito paghanga. Kumuha si Sinag ng isang suklay. Hayaan mong ayusin ko, sabi niya. Maingat niyang inayos ang mga hibla. Ginupit ang mga bahaging hindi pantay.

Sa mga sandaling iyon, habang ang mga daliri ni Sinag ay bahagyang dumadampis sa kanyang batok, naramdaman ni Hiraya ang isang kakaibang kuryente. “Ngayon, ikaw naman, sabi ni Hiraya. Pilit itinatago ang kanyang kaba. Inabutan niya si Sinag ng isang pares, ng kupasing maong at isang lumang t-shirt na binili niya sa ukay-ukay.

“Seryoso ka?” reklamo ni Sinag. Tinitingnan ang damit na tila isang basahan. “Mas gusto mo bang makilala kaagad?” mataray na sagot ni Hiraya. Napilitang magbihis si Sinag nang lumabas siya, hindi napigilan ni Hiraya ang matawa. Ang binatang laging naka-designer clothes ay suot ngayon ang damit na mas bagay sa isang kargador.

Nagulat si Hiraya nang tumawa rin si Sinag, isang tunay na tawa. Sa unang pagkakataon, mula ng magsimula ang kanilang pagtakas, ang tunog na yon sa gitna ng kanilang sitwasyon ay parang musika. Kinabukasan, kailangan nila ng pera. Walang nagawa si Hiraya kundi gamitin ang kanyang mga natutunan sa paglaki sa probinsya.

Pumunta sila sa palengke. Sa tulong ng kaunting pera na natitira sa kanya, bumili siya ng isang banyerang sariwang isda mula sa mga mangingisda. Anong gagawin natin diyan? Tanong ni Sinag. Takip-takip ang ilong dahil sa amoy. Magtitinda. Kailangan nating kumain. Sagot ni Hiraya habang inaayos ang kanilang pwesto.

Si Hiraya ay sanay na sanay. Ang kanyang boses ay malakas at masigla habang tinatawag ang mga mamimili. Ngunit si Sinag ay tila isang isda na iniahon sa tubig. Longlong siya. Hindi alam ang gagawin. Nang utusan siyang magsukli, nalito siya sa mga barya. Nang subukan niyang buhatin ang isang isda, nadulas ito sa kanyang kamay at bumagsak sa lupa na ikinatawan ng mga tindera sa paligid.

Sa halip na mainis, naramdaman ni Hiraya ang paghanga. Nakita niya ang pagsisikap sa mga mata niisinag. Ang tagapagmana ng isang bilyong pisong korporasyon ay hindi nagreklamo habang nag-aalis ng mga kaliskis ng isda. Nakita niya ang isang sinag na handang talikuran ang lahat ng karangyaan para lang mabuhay. Habang nagliligpit sila, may isang lalaking matamang nakatingin sa kanila mula sa kabilang dulo ng palengke.

Naramdaman ni Hiraya ang titig nito. Hindi ito ordinaryong mamimili. May kakaiba sa paraan ng pagmamasid nito. Sinag, kailangan na nating umalis. Bulong ni Hiraya. Hinila ang braso ng binata. Huli na ang lahat. Ang lalaki ay naglabas ng telepono at ilang sandali lang, dalawa pang malalaking lalaki ang lumitaw at nagsimulang maglakad papalapit sa kanila. Takbo! Sigaw ni Hiraya.

Binitawan nila ang lahat at tumakbo. Sumiksik sila sa masisikip na iskinita ng palengke. Ang ingay ng mga sigawan, ang amoy ng mga panis na gulay at ang bilis ng pagtakbo ay humahalo sa kanilang isipan. Lumingon si Hiraya at nakitang malapit na ang mga humahabol sa kanila. Dito! Sigaw ni Sinag. Hinila siya sa isang pasilyong mas makitid pa.

Ngunit ang pasilyo ay walang labasan, isang pader ang sumalubong sa kanila. Napasandal sila rito hingal na hingal habang ang mga anino ng tatlong lalaki ay humarang sa kanilang daan. “Wala na kayong tatakbuhan mga bata.” sabi ng isa sa mga lalaki may ngisi sa labi. Napaatras si sinag. Inilagay si Hiraya sa kanyang likuran.

Handa siyang lumaban kahit alam niyang wala silang pag-asa. Ngunit bago pa man makalapit ang mga lalaki, isang anino ang biglang nahulog mula sa bubong ng isang katabing bahay. Isang malaking katawan ang lumapag sa pagitan nila at ng mga humahabol, ang lalaki ay matangkad at matipuno. May balbas at mga matang puno ng karanasan.

Sa isang iglap, sumugod siya. Ang kanyang mga kilos ay mabilis sa tiyak. Isang siko sa panga, isang sipa sa tuhod, isang suntok sa sikmura. Sa loob lang ng ilang segundo, ang tatlong humahabol sa kanila ay nakahandusay na sa lupa. Walang malay. Humarap ang lalaki sa kanila. Ang kanyang mukha ay seryoso, walang emosyon.

Tinitigan niya si Sinag mula ulo hanggang paa. Tila sinusuri kung may galos o sugat ito. Pagkatapos ay bumaling ang kanyang tingin kay Hiraya. Isang bahagyang pagkilala ang gumuhit sa kanyang mga mata. Humihingal pa rin. Naglakas loob magtanong si Sinag. Sa sino ka? Ang lalaki ay hindi sumagot agad.

Sa halip yumuko ito at pinulot ang isang pitakang nalaglag. Mula sa isa sa mga lalaking walang malay, binuksan niya ito at inilabas ang isang ID. Ipinakita niya ito sa kanila. Isang security ID mula sa isang ahensyang karibal ng kumpanya ng Montenegro. Mga tauhan sila ng kalaban. Sabi ng lalaki, “Ang boses ay malalim at magaspang.

Tila matagal ng hindi ginagamit. Hindi lang sila basta-basta mga kidnapper. Mga professional sila.” Itinapon niya ang pitaka at muling humarap sa kanila. Ang kanyang mga mata ay tila nakikita ang lahat ng takot at pag-asang dala-dala nila. Matagal na kayong sinusundan. Mabuti na lang at nauna ako sa kanila. Dagdag pa niya. Naguguluhan pa rin.

Nagtanong si Hiraya ang boses ay nanginginig. Pa, paano? Paano nyo po kami nahanap? Isang bahagyang ngiti. Bahagyang ngiti halos hindi mahahalata ang sumilay sa labi ng lalaki. Isang nangiting malungkot ngunit puno ng katapatan. Utos ng ama mo, sinag. Sabi niya, ang tingin ay nakapako sa binata. Bago pa man mangyari ang lahat ng ito, sinabihan na niya ako, “Hanapin mo ang anak ko.

Bantayan mo siya kahit sa malayo. Ako yung anino na hindi mo nakikita.” Nanlaki ang mga mata ni Sinag. Ang mga piraso ng palaisipan ay unti-unting nabubuo sa kanyang isip. Ang taong ito, ang boses na ito. “Matagal na kitang hinahanap, binata.” Sabi ng lalaki. Itinatapik ang alikabok sa kanyang balikat.

Ako si Bayani Salcedo at oras na para mag-usap tayo. Dinala sila ni Kabayani sa isang maliit na bahay kubo na nakatago sa gitna ng isang taniman ng niyog malayo sa kabihasnan. Ang hangin ay sariwa at ang tanging ingay ay ang huni ng mga kuliglig. Ligtas sila sa wakas. Ngunit para kay Sinag, ang biglaang katahimikan ay nagbigay daan lamang sa mas maingay na mga tanong sa kanyang isipan.

Sa loob ng kubo, inabutan sila ni Kabayani ng baso ng tubig at ilang piraso ng tinapay. Tinanggap ito ni Hiraya ng may pasasalamat. Ngunit si Sinag ay nakatayo lang sa isang sulok. Ang mga mata ay matalim na nakatitig sa lalaking nagligtas sa kanila. Salamat sa pagligtas mo sa amin. Simula ni Sinag, ang boses ay malamig at walang pasasalamat.

Pero hindi ibig sabihin yan ay nakalimutan ko na. Napatigil si Hiraya sa pag-inom. Si kabayani naman ay marahang naupo sa isang silyang yari sa yantok. Ang mukha ay kalmado na tila inaasahan na niya ang mga salitang ito. Ano ang hindi mo nakalimutan, binata? mahinahon niyang tanong. Bakit? Diin ni Sinag, ang galit na pinipigilan niya mula pa kanina ay nagsimula ng kumawala.

Bakit ka umalis? Bakit mo iniwan si Papa? Ikaw ang kanang kamay niya. Ikaw ang pinagkakatiwalaan niya ng higit kanino man. Pero noong mga panahong kailangan ka niya, bigla ka na lang nawala. Tumayo si Sinag. Ang mga kamao ay nakakuyom sa kanyang tagiliran. Alam mo ba kung gaano siya nalungkot? Para siyang nawalan ng kapatid.

At ngayon bigla kang susulpot na parang isang bayani. Nasaan ka noong nagsisimula pa lang ang lahat ng to? Sinag. Tama na. Pakiusap ni Hiraya ngunit tiningnan lang siya ni Sinag. Itinaas ni Kabayani ang isang kamay. Pinapahiwatig kay Hiraya na hayaan lang ang binata. Hinarap niya si Sinag. Ang mga mata ay hindi natitinag.

Puno ng lungkot na tanging isang tapat na kaibigan lang ang makakadama. Tapos ka na? Tanong ni Bayani. Nang hindi sumagot si Sinag, tumango siya. Nauunawaan ko ang galit mo, pero may isang bagay kang dapat malaman. Huminga siya ng malalim at ang sumunod na mga salitang binitawan niya ay yuman sa mundo ni Sinag.

“Hindi ako tinanggal, Sinag. Nagpatanggal ako.” Napakunot ang noon ni Sinag. “Ano ang ibig mong sabihin?” Sa halip na sumagot, tumayo si Kabayani at may kinuha sa ilalim ng kanyang papag. Isang manipis na folder. Inilapag niya ito sa maliit na mesa. Ang papa mo ay matalino, sinag. Mas matalino kaysa sa inaakala ng marami.

Sabi ni Bayani. Naramdaman na niya. Naramdaman na niyang may mali kay Estrya ilang buwan bago pa man siya magkasakit ng malubha. Ang mga biglaang pagbabago sa negosyo. Ang mga taong ipinapasok ni estreya sa kumpanya. Nagsimula siyang magduda. Binuksan ni Bayani ang folder. Ang laman nito ay mga litrato.

Mga litratong malabo, kuha mula sa malayo. Pero malinaw na ang nasa litrato ay si Estrya na may kausap ng mga taong hindi pamilyar kay Sinag. Mga taong mukhang mapanganib pero wala siyang ebidensya. Patuloy ni Bayani. At alam niyang hindi siya pwedeng kumilos ng hayagan. Ang kalaban ay natutulog sa tabi niya kaya gumawa kami ng plano.

Plano, bulong ni Sinag. Ang galit niya ay unti-unting napapalitan ng pagkabigla. Ang pagpapatalsik sa akin ay isang palabas. Isang masakit na palabas para paniwalain si Estrya na nawalan na ng pinakamalaking kakampi ang asawa niya. Kinailangan kong umalis para makakilos ako sa labas para mag-imbestiga ng hindi niya nalalaman para maging mga mata at taingan ng papa mo mula sa malayo.

Inilabas ni Bayani ang isa pang dokumento. Isang kopya ng medical records ni Don Leandro. Tingnan mo ‘to. Ito ang opisyal na ulat ng doktor ni Estrya. Sinasabing may malubhang sakit sa puso ang papa mo pero ito. Inilabas niya ang isa pang papel. Ito ang resulta ng isang blood test na palihim kong ipinagawa bago ako umal. Malinis.

Malakas pa sa kalabaw ang papa mo noon. Ang lason na ibinibigay sa kanya ay dahan-dahan. Halos hindi matutuklasan maliban kung alam mo kung ano ang hahanapin mo. Napahawak si Sinag sa mesa para suportahan ang sarili. Ang lahat ng kanyang galit, ang lahat ng kanyang pagdududa kay Bayani ay biglang naging isang malaking alon ng hiya at pagsisisi.

Ang taong inakala niyang trdor ay ang siyang pinakatapat pala sa lahat. At ang kanyang ama, ang lalaking inakala niyang naging biktima lang ay lumalaban na pala sa sarili nitong paraan. Isang malaking ginhawa ang bumalot sa puso ni Sinag kasabay ng panibagong pag-asa. Hindi sila nag-iisa. Kung ganon, alam na ni papa.

May hinala siya. Isang malakas na hinala. pagtatama ni Bayani. Kaya bago ang lahat, nag-iwan siya ng huling habilin sa akin. Isang fail safe kung tawagin niya. Kung sakaling may mangyari sa kanya at hindi kami magkausap, may isang bagay daw akong dapat hanapin. Isang bagay na maglalaman ng katotohanan. Ano ang bagay ‘yun? Sabay na tanong ni Hiraya at sinag. Tumingin si Kabayani sa kanila.

Ang kanyang mukha ay naging mas seryoso. Isang bagay na napakahalaga sa kanya. Isang bagay na sumisimbolo sa kanyang katapatan sa bayan bago pa man siya naging negosyante. Ang kanyang lumang medalya mula sa serbisyo militar. Ang medalya niya pag-alala ni Sinag. Palagi niya iyong itinatago sa personal niyang vault sa mansyon.

Umiling si Cabayani. Inilipat niya iyon. Alam niyang iyon ang unang lugar na hahanapin na ni Estrya. Itinago niya ito sa lugar na alam niyang hindi nito basta-basta pag-iisipang halungkatin. “Nasaan?” tanong ni Sinag. Ang kanyang boses ay puno na ng determinasyon. Nasaan ang medalya, Kabayani? Tumingin si Kabayani ng diretso sa mga mata ni Sinagot niya ay nagpadala ng malamig na kaba sa kanilang mga ugat.

Kasabay ng nag-aalab na determinasyon. Nasa pinakaligtas ngunit pinakapanganib na lugar na maiisip mo. Sabi niya, nasa loob mismo ng opisina ni Estrella sa Montenegro Tower. Ang Montenegro Tower ay isang higanteng tore ng salamin at bakal na tila humahalik sa kalangitan ng gabi. Para kay Hiraya Dalisay, ito ang teritoryo ng kaaway at ngayong gabi, papasukin niya ito.

Suot ang uniporme ng isang catering staff, puting damit at itim na bestida. Pakiramdam ni Hiraya ay isa siyang espya sa isang pelikula. Ngunit ang kabog sa kanyang dibdib ay hindi peke. Ang bawat pagtibok nito ay isang paalala na ang misyon nila ay hindi isang laro. Okay, makinig kayo. Sabi ni Kabayani sa maliit na earpiece na nakasuksok sa kanilang mga tainga.

Nasa loob sila ng isang service van ilang kanto mula sa gusali. Ang gala ay nasa grand ballroom sa 10th floor. Doon kayo unang papasok. Hiraya, alam mo na ang gagawin mo. Tumango si Hiraya kahit hindi siya nakikita ni Bayani. Opo. Gagamitin ko ang service elevator na itinuro sa akin ni nanay. Iyun ang ginagamit para sa mga VIP deliveries.

Mas kaunti ang bantay doon. Ang kanyang kaalaman sa mga pasikot-sikot ng mansyon at gusali na dati isa lang trivia mula sa mga kwento ng kanyang ina ay ang kanilang pinakamalaking alas ngayon. Tumingin sa kanya si Sinag. Ang mga mata ay puno ng pag-aalala at paghanga. Mag-iingat ka. Kayo rin. Sagot ni Hiraya. Tayo bitbit ang tig-isang train ng mga baso ng champaign.

Sumabay sila sa daloy ng ibang mga staff. Ang lobby ng Montenegro Tower ay nakakasilaw. Ang sahig ay gawa sa kumikinang na marmol at ang chandelier sa gitna ay kasing laki ng isang kotse. Napapaligiran sila ng mga pinakamayayaman at pinakamakapangyarihang tao sa Pilipinas. Lahat ay nakangiti at nag-uusap na tila walang anumang problema sa mundo.

Ang paplastic ng mga ngiti nila. bulong ni Sinag sa earpiece. Focus, sinag. Marieng sagot ni Bayani mula sa kabilang linya. Huwag kayong gagawa ng kahit anong makakatawag ng pansin. Madali itong sabihin. Pakiramdam ni Hiraya ay lahat ng mata ay nasa kanila. Bawat gwardiya na kanilang madaanan ay tila sinusuri sila mula ulo hanggang paa.

Habang naglalakad sila sa gilid ng ballroom, isang security guard ang biglang humarang sa kanila. Excuse me, saan kayo pupunta? Tanong ng gwardya. Ang mga mata ay mapanuri. Puno na sa loob. Naramdaman ni Hiraya na nanlamig ang kanyang mga kamay. Ito na ba ‘yon? Huli na ba sila? Ngunit bago pa siya makasagot, naramdaman niya ang kamay ni Sinag sa kanyang baywang.

Mara, ngunit mariin siyang inilapit nito sa kanya. “Pasensya na, sir.” sabi ni Sinag sa gwardya. Ang boses ay malambing at bahagyang nakainom. Nagpapahangin lang kami saglit ng nobya ko. Ang init kasi sa loob. Pagkatapos ay bumaling si Sinag kay Hiraya at bumulong sapat lang para marinig ng gwardya. Huwag ka ng magselos mahal.

Trabaho lang yung pagngiti ko sa kanya. Ang hininga ni Sinag ay mainit sa kanyang tainga. Ang pagdampi ng kamay nito sa kanyang likod ay nagpadala ng kuryente sa buong katawan niya. Sa isang iglap, nakalimutan niyang isa lang itong palabas. Nakita niya ang pagkalito sa mukha ng gwardya. Tiningnan sila nito mula ulo hanggang paa.

At nang makita ang pagiging natural ng kanilang kilos, bahagya itong tumango at umalis. Nakahinga ng maluwag si Hiraya. Nang bumitaw si Sinag, naramdaman niya ang panghihinayang. Galing Umarte ah, bulong niya sa earpiece. Nag-aral ako ng theater nung high school. Pabulong na sagot ni Sinag. May halong pagmamayabang.

Tahimik na kayong dalawa. Saway ni Kabayani. Nasa 35th floor ang opisina ni Estrella. Hiraya, ikaw ang mauuna sa service elevator. Sinag, sumunod ka pagkalipas ng dalawang minuto. Huwag kayong magsasabay. Sinunod ni Hiraya ang utos. Tahimik niyang tinahak ang daan patungo sa service area. Pamilyar ang amoy ng floor wax at ang tunog ng mga industrial na ventilador. Ito ang mundo niya.

mundo na malayo sa kinang ng ballroom. Nang makarating siya sa 35th floor, ang buong palapag ay tahimik at madilim maliban sa mga security light. Ang opisina ni Estrya ay nasa dulo ng pasilyo, isang malaking pinto na gawa sa mahogany. “Nandito na ako,” bulong niya sa earpiece. “Maghintay ka kay Sinag. Paparating na siya,” sagot ni Bayani.

Ilang sandali pa, dumating si Sinag. Ang kanilang mga anino ay humaba sa ilalim ng dim na ilaw. Magkasama nilang pinihit ang siradura gamit ang isang special tool na bigay ni Bayani. Bumukas ang pinto ng walang tunog. Ang opisina ni estreya ay kahanga-hanga. May malawak na tanawin ang buong siyudad mula sa salaming pader nito.

Ngunit hindi sila naroon para mamasyal. Nasaan ang vault? Tanong ni Hiraya. Itinuro ni Sinag ang isang malaking painting ng isang babae sa pader. Nasa likod niyan. Maingat nilang inalis ang painting at bumungad sa kanila ang isang metal na pinto ng vault na may digital keypad at fingerprint scanner. Fingerprint scanner sabi ni Hiraya.

Ang boses ay puno ng pag-aalala. Paano natin bubuksan yan? Ngumiti si Sinag. Hindi na kailangan. Alam ni papa na hindi ako marunong sa mga teknolohiyang ganito. May override code siya at ang password, isang bagay na palagi niyang nakakalimutan pero palaging naaalala ni Estrella para sa kanya. Lumapit si Sinag sa kipad. Tumingin muna siya kay Hiraya.

Humihingi ng lakas ng loob. Tumango si Hiraya sa kanya. Pinindot ni Sinag ang mga numero 081 to5. August 15. Ang wedding anniversary ng kanyang mga magulang. ang kaniyang tunay na ina. Isang petsang pilit iwinawak si ni Estrela ngunit ginamit ni Don Leandro bilang susi. Isang mahinang tunog ang narinig nila at bumukas ang pinto ng vault.

Sa loob sa gitna ng mga dokumento at ilang piraso ng alahas, nakapatong ang isang maliit at lumang kahon. Binuksan ito ni Sinag. Naroon ng medalya kumikinang sa dilim. Ang sagot sa lahat ng kanilang mga tanong. Ang kanilang huling pag-asa. Kinuha ni Sinag ang medalya. Nakuha na natin. Sabi niya ang boses ay puno ng tagumpay.

Nakahinga ng maluwag si Hiraya. Ngunit ang ginhawa ay hindi nagtagal. Nang ihahakbang na nila ang kanilang mga paa palabas ng opisina, isang malakas na click ang kanilang narinig. Biglang bumukas ang mga ilaw sa buong opisina at nasilaw sila sa liwanag. At kasabay ng pagbukas ng pinto, isang boses ang kanilang narinig.

Isang boses na malamig, kalmado at puno ng nakakakilabot na tagumpay. Sabi ko na nga ba’t darating kayo? Nakatayo sa may pintuan si Estrella Alcantara. Suot ang isang eleganteng itim na gwnown. Sa kanyang likuran ay dalawang malalaking bodyguard. At sa kanyang mga labi, isang nangiting kasing talim ng isang patalim. Nakatayo si Sinag na tila isang estatwang binuhusan ng nagyyeong tubig.

Ang liwanag mula sa mga biglang bumukas na ilaw ay masakit sa mata. Ngunit masakit ang nangiti sa mga labi ni Estrella. Isang nangiting hindi niya pa nakikita kailan man. Isang nangiti ng isang mangasong matagal ng naghintay para mahulog sa kanyang bitag ang kanyang biktima. Surpresa! Sabi ni Estrella ang boses ay parang seda na may tinatagong lason.

Pumasok siya sa loob ng opisina. Kasunod ang kanyang dalawang bodyguard na parang mga pader na gawa sa bato. Inaasahan ko na ang pagdating ninyo. Bagam’t aaminin ko, mas mabilis kayo kaysa sa inaasahan ko. Ang isip ni Sinag ay nagpupumilit na intindihin ang nangyayari. Paano? Paano sila nalaman? Hindi lang kami basta nahuli sinag.

Bulong ni Kabayani sa earpiece. Ang boses ay puno ng pagkadismaya. Bitag to. Pumasok tayo sa isang bitag. Ano ang kailangan mo, Estrela? Buong tapang na tanong ni Sinag. Itinago si Hiraya sa kanyang likuran. Ang medalyang hawak niya ay biglang naging napakabigat sa kanyang palad. Tumawa si Estrella. Isang tawang walang kagalakan.

Ang kailangan ko. Matagal ko ng kinukuha ang kailangan ko. Sinag. Piraso. Bawat piraso. Ang kayamanan. Ang kapangyarihan. At ngayon ang huling piraso ng dignidad ng pamilya ninyo. Lumapit siya sa kanyang mesa at umupo roon tila isang reyna sa kanyang trono. Akala mo ba simple lang ito? Pera? Hindi sinag.

Ito ay personal. Tumingin siya ng diretso sa mga mata ni Sinag. At sa unang pagkakataon, nakita ni Sinag ang isang apoy na matagal ng nagliliyab sa ilalim ng malamig nitong anyo. Isang apoy ng galit. Kilala mo ba ang pangalang Alcantara? Tanong ni Estrella. Umiling si Sinag. Hindi. Mapait na sabi ni Estrela.

Bakit mo naman malalaman? Isa lang naman yon sa mga pamilyang winasak ng magaling mong ama para itayo ang kanyang imperyo. Ang tatay ko, si Don Julio Alcantara, partner niya noon. Pero nilinlang siya ni Leandro. Inagaw ang lahat sa amin. Lahat. Ang bawat salita ay parang suntok sa sikmuran ni Sinag. Nawala ang aming kumpanya, ang aming bahay, ang aming pangalan at ang tatay ko. Hindi niya kinaya ang kahihian.

Nagpakamatay siya sinag at iniwan kami sa wala. Patuloy ni Estrya ang boses ay nagsimulang manginig sa pinipigilang emosyon. Kaya pinalitan ko ang pangalan ko. Nagsumikap ako. Ginawa ko ang lahat para makalapit sa pamilya ninyo. At nang mamatay ang nanay mo, nakita ko ang aking pagkakataon.

Isinumpa ko sa puntod ng aking ama. Sisirain ko ang mga Montenegro mula sa loob. Gumuho ang mundo ni Sinag. Ang babaeng tinawag niyang tita estrya. Ang babaeng nag-alaga sa kanya pagkamatay ng kanyang ina ay isang ahas na matagal ng naghihintay ng tamang oras para manuklaw ang kanyang ama na sa paningin niya ay isang biktima ay may bahid din pala ng kasalanan sa nakaraan.

Kaya ngayon sabi ni Estrela itinuro ang medalyang hawak ni Sinag. Salamat sa pagkuha niyan para sa akin at salamat sa pagbibigay sa akin ng pinakamagandang ebidensya. Itinuro niya ang isang maliit at halos hindi mapansing security camera sa sulok ng kisame. Isang video ng nag-iisang tagapagmana ng Montenegro Global napilit pinapasok ang opisina ng kanyang madrasta.

Isang video ng anak ng kasambahay na kasabwat niya sa pagnanakaw. Perpekto hindi ba? Sa mga sandaling iyon habang si Sinag ay paralisado sa kanyang natuklasan, napansin niya ang isang kilos mula kay Hiraya. Hindi ito nakatingin kay Estrella. Ang mga mata nito ay abalang naglilibot sa silid, sa pinto, sa mga bodyguard at sa isang maliit na pulang kahon sa pader. Ang fire alarm.

Nakita ni Sinag ang determinasyon sa mga mata ni Hiraya. Bago pa man siya makapag-isip, kumilos na ito. Mabilis na dinampot ni Hiraya ang isang mabigat na paper weight na gawa sa salamin mula sa mesa ni Estrya at buong lakas na ibinato sa salaming takip ng Fire Alarm. Isang malakas na tunog ng nabasag na salamin ang umalingawngaw at sa isang iglap, isang nakakabing alarma ang pumuno sa buong palapag.

Takbo! sigaw ni Kabayani sa kanilang mga earpiece kasabay ng pagsabog ng tubig mula sa mga sprinklers sa kisame. Nagulat ang mga bodyguard. Iyun ang pagkakataong kailangan nila. Hinawakan ni Sinag ang kamay ni Hiraya at hinila ito palabas ng opisina. Ang pasilyo ay napuno na ng mga taong nagsisigawan, mga empleyadong nag-o-overtime na nagmamadaling lumabas.

Ang gulo ay naging kakampi. Sa hagdanan, huwag sa elevator. Utos ni Bayani. Tumakbo sila. Basang-basa bumabangga sa mga taong nagpa-panic sa likuran nila, narinig nila ang sigaw ng mga bodyguard. Huwag ninyong paalisin. Habang tumatakbo sila sa isang corridor patungo sa fire exit, isang putok ng baril ang umalingawngaw.

Mas malakas pa sa tunog ng alarma. Naramdaman ni Sinag ang isang matinding kirot sa kanyang kaliwang braso na parang mainit na bakal na biglang tumusok dito. Ah. Napasigaw siya sa sakit ngunit hindi siya tumigil sa pagtakbo. Hinila siya ni Hiraya. Ang takot sa mukha nito ay nagbigay sa kanya ng karagdagang lakas.

Nakarating sila sa fire exit at bumaba ng ilang palapag ng pinakamabilis na kaya nila. Pagbukas nila ng pinto sa isang service floor, isang itim na van ang biglang huminto sa kanilang harapan. Bumukas ang pinto. “Sakay!” sigaw ni Kabayani. Tumalon sila sa loob at bago pa man maisara ang pinto, humarurot na paalis ang sasakyan.

Ang mga gulong ay umiskit sa basang semento. Sa loob ng van, habang papalayo sila sa gintoang gusali, napatingin si Sinag sa kanyang braso na duguan. Hinila ni Hiraya ang laylayan ng kanyang uniporme at pinunit ito ginawang pansamantalang benda. Ligtas sila pero talo. Tumingin si Sinag pabalik sa Montenegro Tower at isang malamig na katotohanan ang tumama sa kanya.

Hindi sila nakatakas. Pinatakas sila. Ang video bulong niya. Ang boses ay puno ng pait. Nasa kanya na ang video. Hindi lang niya kami nahuli. Binigyan pa namin siya ng patunay. Ang lugar na pinagdalhan sa kanila ni Cabayani ay isang luma at abandonadong bodega sa isang industrial na distrito sa labas ng siyudad.

Ang amoy ng kalawang at alikabok ang sumalubong sa kanila. Ipinark ni Bayani ang van sa loob at maingat na isinara ang malaking pintuan. Nilamon sila ng katahimikan at dilim. Sa liwanag lamang ng isang maliit na flashlight, ginamot ni Bayani ang sugat sa braso ni Sinag. Tahimik lang si Hiraya. Pinapanood sila.

Ang mukha ay isang blankong maskara na nagtatago ng nag-uumapaw na emosyon. The lang yan. Sabi ni Bayani matapos lagyan ng benda ang braso ni Sinag. Pero kailangan nating umalis dito bago mag-umaga. Naupo si Sinag sa isang kahon na gawa sa kahoy. Ang kanyang mga balikat ay naka-cruis. Ang kanyang tingin ay blanko.

Ang sakit ng kanyang sugat ay walang-wala kumpara sa sakit ng kanilang pagkatalo. Talo na tayo. Sabi niya. Ang boses ay mahina at walang buhay. Ito ang unang pagkakataon na narinig ni Hiraya ang pagsuko sa boses nito. Wala na. Nakuha niya ang lahat, ang kumpanya, ang tiwala ng publiko. At ngayon may ebidensya pa siya laban sa atin. Ipinakita sa isang luma ngunit gumaganang telebisyon sa sulok ang mukha ni Estrela. Muling umiiyak.

Ngunit sa pagkakataong ito may kasama ng galit. Ipinapakita niya ang sira-sirang opisina at ang video footage ng kanilang pagnanakaw. Ang kwento ay mas kapanpaniwala na ngayon ang simpatiya ng publiko ay ganap ng nasa kanya. Kasalanan ko ‘to. Sabi ni Sinag napasabunot sa sariling buhok. Tumingin siya kay Hiraya.

Ang kaniang mga mata ay puno ng pagsisisi. Idinamay pa kita dito, Hiraya. Pasensya na. Kung sumuko na lang kaya ako. Kung sasabihin kong nilin lang kita, baka sakaling palayain ka niya. Hindi nakasagot si Hiraya. Ngunit sa halip na matakot o magalit, isang kakaibang kapayapaan ang bumalot sa kanya. Lumuhod siya sa harap ni Sinag.

Hinawakan ang kanyang mga kamay. Ang mga ito ay malamig na parang yelo. “Sinag, tumingin ka sa akin,” mariin niyang sabi. Itinaas ni Sinag ang kanyang ulo. Sa dilim ng bodega, ang mga mata ni Hiraya ay may kakaibang kinang. Noong gabing iyon sa mansyon, pwede akong tumakbo. Pwede akong magtago at iligtas ang sarili ko.

Pero hindi ko ginawa. Sabi ni Hiraya. Ang bawat salita ay puno ng katapatan. At noong nasa opisina tayo kanina, pwede akong sumuko pero hindi ko rin ginawa dahil hindi na ito tungkol sa akin o sao lang. Ito ay tungkol sa tama, tungkol sa tatay mo, tungkol sa lahat ng taong umaasa sa kanya. Hinigpitan niya ang hawak sa mga kamay ni Sinag.

Hindi pa tayo talo. Hindi habang buhay pa tayo. Hindi habang hawak natin ito. Inilabas niya mula sa kanyang bulsa ang medalyang muntik ng maiwan ni Sinag sa van sa gitna ng gulo. Ipinatong niya ito sa nanginginig na palad ng binata. Ang bigat ng malamig na metal ay tila nagbigay ng kaunting lakas kay Sinag. Tinitigan niya ito.

Ang huling habili ng kanyang ama. Ang kanilang huling pag-asa. Wala namang nakasulat. Sabi niya, ang boses ay puno ng pait. Isa lang itong piraso ng metal. Hindi sumagot si Hiraya. Kinuha niya ang medalya at sinuri itong mabuti sa ilalim ng liwanag ng flashlight. Ang kanyang mga daliri ay marahang kinapa ang bawat ukit, ang bawat gilid.

Ang kanyang atensyon sa detalye na nalinang sa maraming taon ng paglilinis at pag-aayos ay nagsilbing kanyang sandata. Napansin niya ang isang bagay na hindi nila nakita kanina sa kanilang pagmamadali. Isang guhit na napakanipis sa gilid ng medalya. Hindi ito bahagi ng disenyo. Mukha itong siwang. Gamit ang kanyang kuko, sinubukan niyang buksan ito.

Mahigpit. Kumuha siya ng isang maliit na kutsilyo mula sa first aid kit ni Bayani at maingat na isinuksok sa siwang. Isang mahinang click ang narinig nila. Bumukas ang medalya. Hindi ito solidong metal. Isa pala itong locket. At sa loob, sa isang maliit na espasyo na halos kasing laki lang ng butil ng bigas, may isang bagay na nakalagay.

Isang micro USB drive na patingin sinasinag at kabayani sa isa’t isa. Hindi makapaniwala ang lahat ng kanilang paghihirap, ang lahat ng panganib. Nauwi sa isang maliit na bagay na ito, agad na inilabas ni Kabayani ang isang luma at gasgas na laptop. Mula sa ilalim ng upuan ng van, nanginginig ang mga kamay ni Sinag habang isinasaksak ang USB drive, isang file lang ang laman nito.

Isang audio file na may pangalang Para sa’yo Anak. Nagkatinginan silang tatlo. Huminga sila ng malalim at pinindot ni Sinag ang play. Isang pamilyar na boses ang pumuno sa katahimikan ng bodega. Ang boses ng kanyang ama si Don Leandro Montenegro. Ngunit ang boses ay mahina, pagod at puno ng pilit na katatagan. Bayani simula ng boses sa recording, ang tunog ay bahagyang magaspang na tila nai-record sa isang nakatagong aparato.

Kung naririnig mo ‘to, ibig sabihin nabigo ako. Ibig sabihin nagtagumpay siya. Mayroong mahabang katahimikan na sinundan ng isang malalim na pagbuntong hininga. Ang lason, nararamdaman ko na araw-araw, paunti-unti kinukuha nito ang lakas ko. Nagkukunwari akong walang alam. Ngumingiti ako sa kanya pero sa loob, natatakot ako hindi para sa sarili ko kundi para sa anak ko.

Napahawak si Sinag sa kanyang dibdib. Ang bawat salita ng kanyang ama ay parang punyal na tumutusok sa kanyang puso. Alam kong marami akong pagkakamali. Ang pamilya Alcantara. Oo, bayani, tama ka. Naging sakim ako noon at ngayon bumabalik sa akin ang multo ng nakaraan. Ngunit ang anak ko si Sinag.

Wala siyang kasalanan. Huwag mong hahayaang pagbayaran niya ang mga kasalanan ko. Nagsimulang tumulo ang mga luha sa mata ni Sinag ngunit hindi niya ito pinunasan. Ang medalya. Ito ang katibayan ng aking katapatan noon. At ngayon ito na rin ang magiging katibayan ng katotohanan. Bayani kaibigan. Iligtas mo ang anak ko.

Huwag kang magtiwala kay Estrella. Siya siya ang ahas sa loob ng aking pamamahay. Ang boses ni Don Leandro ay biglang naputol. Sinundan ito ng isang mahinang tunog ng pagbukas ng pinto. Leandro, mahal, sinong kausap mo? Boses ni Estrella ang narinig nila. Malambing at puno ng pag-aalala. Wala, mahal. Kinakausap ko lang ang sarili ko.

Sagot ni Don Leandro. Pilit pinapasigla ang boses. Ang huling narinig nila sa recording ay ang tunog ng pag-inom ng tubig na sinundan ng mahinang pag-ubo. Pagkatapos, katahimikan. Tapos na ang recording. Walang nagsalita sa loob ng bodega. Tanging ang tunog lang ng pagpatak ng ulan at ang pigil na paghikbi ni Sinag ang maririnig.

Ang recording ay hindi lang isang ebidensya. Isa itong mensahe ng isang amang nagpapaalam. Isang huling habil na puno ng pag-ibig, pagsisisi at babala. Pinunasan niin ang kanyang mga luha. Ang kalungkutan sa kanyang mga mata ay unti-unting napalitan ng isang apoy. Isang apoy na mas mainit at mas mapanganib kaysa sa galit.

Isang apoy ng purong determinasyon. Tumingin siya kay Hiraya pagkatapos ay kay Kabayani. Ang mga mukha nila ay salamin ng kanyang nararamdaman. Hindi na sila mga biktima na tumatakas. Ngayon sila na ang mga mangangaso. Alam na natin ang kailangan nating gawin. Sabi ni Sinag. Ang kanyang boses ay hindi na nanginginig. Ito ay matatag, malamig at handa na para sa huling laban.

Ang madaling araw ay dumating ng walang anyo. Walang sikat ng araw na tumago sa maruruming bintana ng bodega. Tanging isang mapusyaw na kulay abo na liwanag lamang ang nagsasabing panibagong araw na. Ngunit para kay Sinag, Hiraya at Kabayani sila natulog. Ang dilim ay hindi nagdala ng pahinga kundi ng pagkakataon para magplano.

Nawala na ang sinag na puno ng pag-aalinlangan. Ang binatang nakaupo ngayon si sa harap ng lumang laptop ni Bayani ay ibang-iba na. Ang kanyang mga mata na dati’y malambot ay matalim na ngayon. Ang kanyang kilos na dati alanganin ay tiyak at puno ng aoridad. Ang recording ng kanyang ama ay hindi lang nagbigay sa kanya ng ebidensya.

Binigyan siya nito ng layunin. “Hindi tayo pwedeng magtago na lang.” Sabi ni Sinag. Ang kanyang boses ay umaalingawngaw sa katahimikan. Tumingin siya sa dalawa niyang kasama. Kung gagawin natin yon, hahanapin at hahanapin niya tayo hanggang sa maubos tayo. Kailangan nating unahan siya. Kailangan nating ibalik ang laban sa kanya.

Paano? Tanong ni Hiraya. Ang kanyang boses ay mahinahon ngunit ang kanyang mga mata ay nagpapakita ng parehong determinasyon. Nasa kanya ang media. Nasa kanya ang lahat ng kapangyarihan pero wala sa kanya ang katotohanan. Sagot ni Sinag. At iyon ang gagamitin natin. Tumingin siya sa screen ng laptop. Magpapatawag si Estrella ng isang press conference bukas ng umaga.

Sigurado ako Jan. Gagamitin niya ang pagnanakaw natin para tuluyan ng makuha ang simpatiya ng board of directors at maideklarang unfit si papa na mamuno. Ipapasa niya ang lahat ng kontrol sa sarili niya at doon natin siya babanatan,” dagdag ni Kabayani. Isang bahagyang nangiti ng paghanga ang sumilay sa kanyang mga labi habang pinapanood ang pagbabago ni sinag.

Ang binata ay nagiging leader sa harap mismo ng kanyang mga mata. Eksakto. Sabi ni Sinag, gagamitin natin ang sarili niyang entablado laban sa kanya. Isipin niyo, ang buong media, ang buong mundo ng negosyo nakatutok sa kanya. At sa kasagsagan ng kanyang pagsasalita. Sa kasagsagan ng kanyang tagumpay, iparirinig natin ang boses ni Papa. Ang plano ay simple ngunit napakapanganib.

Kailangan nilang i-hijack ang live broadcast ng press conference. Kailangan nilang i-play ang audio recording para marinig ng lahat. Pero paano? Tanong ni Hiraya. Ang seguridad sa Montenegro Tower ay tiyak na mas mahigpit pa ngayon. Hindi natin kailangang pumasok sa gusali. Sabi ni Kabayani na kanina pa may tina-type sa sarili niyang telepono.

May mga paraan at may mga taong may utang na loob pa rin kay Don Leandro. At mayon ding mga taong may galit kay Estrella. Sabi ni Sinag, isang ideya ang biglang nabuo sa kanyang isip. Tumingin siya kay Bayani. Kabayani, naaalala mo ba si Anton de Mesa? Yung investigative journalist na pilit sinira ni Estrya ang career dahil sa isang expose na isinulat niya tungkol sa mga alcantara. Tumango si Bayani. Oo.

Nagtatrabaho na lang siya ngayon sa isang maliit na online vlog. Pinatahimik siya ni Estrela. Siya na. Sabi ni Sinag. Ang kanyang mga mata ay nag-aalab. Siya ang kailangan natin. Isang taong hindi matatakot ilabas ang katotohanan dahil wala ng pwedeng mawala sa kanya. Hanapin mo siya, kabayani.

Sabihin mong may kwento ako para sa kanya. Isang kwentong magbabalik sa kanya sa laro. Habang si Kabayani ay abala sa pag-contact sa kanyang mga koneksyon, naiwan si Sinag at Hiraya. Ang katahimikan sa pagitan nila ay hindi na kagaya ng dati. Wala na ang pagiging alanganin. Napalitan ito ng isang malalim na pag-unawa.

Isang koneksyon na nabuo sa gitna ng panganib. Salamat Hiraya. Bulong ni Sinag. Hindi tumitingin sa kanya. Para saan? Sa lahat. Sabi niya, “Saas ay humarap dito. Sa hindi pagsuko sa akin lalo na nung ako na mismo ang susuko na.” Lumapit si Hiraya. Hindi lang ikaw ang lumalaban dito, sinag. Magkasama tayo dito. Mayroong isang sandali kung saan tila huminto ang oras.

Ang kanilang mga mata ay nagtagpo at sa tingin na yon, maraming salita ang sinabi ng hindi binibigkas. Ngunit bago pa mani, bumalik si Kabayani. Nakausap ko na siya. Sabi ni Bayani, ang boses ay seryoso. Gusto niyang makipagkita pero kailangan nating mag-ingat. Puno ang siyudad ng mga mata ni Estrya. Ang plano ay nabuo na.

Magkikita sila ni Anton de Mesa sa isang abandonadong simbahan. Sa loob ng isang oras, ibibigay nila sa kanya ang kopya ng audio file at ang lahat ng impormasyong nakalap ni Bayani. Si Anton gamit ang kanyang mga kakayahan sa hacking at mga koneksyon sa media. Ang bahala sa pagsasahim papawid nito. Iisa lang ang pagkakataon nila.

Walang puwang para sa pagkakamali. Bago sila umalis, inilagay ni Sinag ang kanyang kamay sa ibabaw ng mesa. Tumingin siya kay Hiraya pagkatapos ay kay Bayani. Inilagay din ni Hiraya ang kanyang kamay sa ibabaw ng kamay ni Sinag at sumunod si Kabayani. Tatlong kamay na magkakapatong sumisimbolo sa kanilang pagkakaisa. Para kay Papa, sabi ni Sinag.

Para sa katotohanan. Sabi ni Hiraya. Para sa hustisya, pagtatapos ni Cabayani. Tumingin siya sa dalawang bata sa kanyang harapan. Ang isa ay ang tagapagmanang natutong lumaban. Ang isa ay ang anak ng kasambahay na nagturo sa kanya kung paano. “Handa na ba kayong isugal ang lahat?” tanong ni Cabayani. Ang kanyang boses ay isang huling pagsubok sa kanilang tapang.

Sabay silang tumango. Ang kanilang mga mukha ay matatag. Ang takot ay nandoon pa rin. Ngunit natabunan na ito ng isang bagay na mas malakas pa, ang pag-asa. Ang press conference hall sa Montenegro Tower ay puno hanggang sa huling sulok. Ang mga ilaw ng camera ay nakakasilaw at ang hangin ay mabigat sa pag-aabang.

Sa entablado sa likod ng isang podium na may logo ng Montenegro Global, nakaupo si Estreya Alcantara. Siya ang larawan ng isang nagluluksa ngunit matatag na biuda. Ang kanyang itim na bestida ay elegante. Ang kanyang mga mata ay bahagyang namumugto. At ang kanyang boses nang magsimula siyang magsalita ay puno ng kontroladong kalungkutan.

Nanonood si Hiraya mula sa screen ng isang lumang tablet sa loob ng van na nakaparada sa isang ligtas na lugar ilang kilometro ang layo. Katabi niya si Sinag. Ang mukha nito ay hindi mabasa. Tila isang batong kalmado sa gitna ng isang paparating na bagyo. Si Kabayani ay nasa manibela. Ang kanyang mga mata ay palipat-lipat sa daan at sa screen.

Sa gitna ng trahedyang ito simula ni Estrela, ang boses niya ay ipinapalabas sa lahat ng malalaking news network sa bansa. Ang aking pinakamalaking alalahanin ay ang kapakanan ng aking asawa at ang katatagan ng kumpanyang ito na kanyang itinatag. Nagpatuloy siya sa pagsasalaysay ng kanyang bersion ng mga pangyayari.

isang perpektong pinagtagpi-tagping kwento ng kasinungalingan. Inilarawan niya si Hiraya bilang isang mapanlinlang na dalaga at si Sinag bilang isang rebeldeng anak na naligaw ng landas. Ang bawat salita niya ay dinisenyo para makuha ang awa at simpatiya. Napakagaling niyang artista,” mahinang sabi ni Hiraya nang gigigil.

“Maghintay ka lang.” Sagot ni Sinag. Ang kanyang mga mata ay hindi umaalis sa screen. Lahat ng palabas ay may katapusan. Sa kabilang linya ng kanilang secured na tawag, narinig nila ang boses ni Anton de Mesa ang mamamahayag. Malapit na. Handa na ako. Sa Hudyat Mous Sinag. Bumalik ang atensyon nila sa screen.

Si Estreya nasa huling bahagi na ng kanyang talumpati dahil sa mga pangyayaring ito at sa kasalukuyang kalagayan ng aking asawa. Sabi ni Estrela may dramang huminga ng malalim. Sa busbas ng board, pansamantala kong hahawakan ang pamumuno ng Montenegro Global Holdings. Ito na. Ito na ang sandali. Ngayon na, Anton. Mariing utos ni Sinag. to ensure a smooth transition.

And ang boses ni Estrella ay biglang naputol. Ang kanyang mukha sa lahat ng malalaking screen sa likod ng entablado ay biglang nag-static. Nagkaroon ng bulungan at pagkalito sa mga manonood. Pagkatapos ang static ay nawala. Napalitan ito ng isang imahe, isang live feed mula sa webcam ng laptop ni Anton. Nakaupo sa sa harap nito sinasinag at Hiraya.

Ang kanilang mga mukha ay hindi na mukha ng mga takas. Ang mga ito ay mukha ng katotohanan. Magandang umaga po sa inyong lahat. Simula ni Sinag, ang kanyang boses ay kalmado ngunit malakas umaalingawngaw sa buong press conference hall. Ako po si Sinag Montenegro at ito po si Hiraya Dalisay. Hindi kami mga kriminal. Ang reaksyon sa hall ay biglaan.

Ang mga camera ay mabilis na lumipat mula sa gulat na mukha ni Estrella patungo sa mga screen. Ang mga reporter ay nagsigawan. “Security! Patayin niyo yan!” sigaw ni Estrella. Ang kanyang maskara ng kalungkutan ay biglang nabakbak. Lumabas ang tunay niyang kulay. Puro gulat at galit ngunit huli na ang lahat. Bago niyo po kami husgahan, patuloy ni Sinag, pakinggan niyo muna ang isang boses na matagal ng pinatahimik ang boses ng aking ama.

At sa isang iglap, ang audio recording ay nagsimulang tumugtog. Ang mahina at pagod na boses ni Don Leandro Montenegro ay pumuno sa bawat sulok ng silid sa bawat telebisyon at radyo sa buong bansa. Kung naririnig mo to, ibig sabihin nabigo ako. Ang buong haul ay natahimik. Ang tanging maririnig ay ang boses mula sa nakaraan na isinasalaysayang katotohanan.

Ang lason, ang pagdududa, ang babala. laban kay Estrella. Habang tumutugtog ang recording, ipinocus ng live feed ang camera sa mukha ni Hiraya. Kitang-kita niya ang pagbabago sa mukha ni Estrella sa screen. Ang pagkagulat ay napalitan ng pagpanic pagkatapos ay ng purong takot. Sinubukan nitong umalis sa entablado ngunit ang mga reporter na naamoy na ang pinakamalaking iskandalo ng taon ay humarang sa kanyang daan.

Nang matapos ang recording, muling nagsalita si Sinag. Ang babaeng yan, sabi niya. Habang ang live feed ay nag-zoom in sa desperadong mukha ni Estrela ay tinangka pong patayin ang aking ama at tinangka rin po niya akong ipapatay. Si Hiraya Dalisay ang nagligtas sa akin. Siya po ang tunay na biktima dito.

Ang mga flash ng camera ay walang tigil. Ang mga tanong ay parang mga bala na sunod-sunod. Ang gulo ay naging isang malaking alon na handang lunurin si Estrella. At sa kasagsagan ng kaguluhan, bumukas ang mga pinto sa likuran ng hall. Pumasok ang isang grupo ng mga pulis. Pinamumunuan ng isang seryosong opisyal sa likod nila.

Nakatayo si Kabayani. Ang kanyang mukha ay matatag. Tumango siya sa screen. Isang senyas natapos na ang misyon. Nilapitan ng mga pulis si Estrella sa entablado. Estrella Alcantara Montenegro. Inaaresto ka namin para sa kasong attempted murder at frustrated murder. Sabi ng opisyal ang kanyang boses ay malakas at malinaw para marinig ng lahat. Napaluhod si Estrela.

Ang kanyang elegante at pinagplanuhang mundo ay gumuho sa isang iglap. Wala ng luha. Tanging ang blankong itsura ng isang taong natalo. Sa loob ng van, pinatay na ni Anton ang broadcast. Napanood nina Hiraya at Sinag ang pag-escort ng mga pulis kay Estrya palabas ng gusali. Tapos na nanalo sila. Sa wakas bumagsak ang tensyon.

Napahilig si Hiraya sa upuan. Humihinga ng malalim na tila ngayon lang ulit siya nakahinga. Napatingin siya kay Sinag na nakatingin din sa kanya. Walang salitang namutawi. Ngunit sa gitna ng naghahalong emosyon, ginhawa, pagod at tagumpay. Unti-unting hinawakan ni Sinag ang kamay ni Hiraya. Mahigpit, mainit.

Tapos na ang lahat, bulong ni Sinag. Ang kanyang boses ay puno ng emosyong. Hindi pa naririnig ni Hiraya dati. Umuwi na tayo. Lumipas ang ilang buwan. Ang ingay ng iskandalo ay unti-unting humupa. Napalitan ng mga usapin tungkol sa pagbabago at pagbangon. Si Estrela Alcantara at kanyang mga kasabwat kasama na si Samuel na nagpatunay sa lahat para sa mas magaan na sentensya ay nahaharap na sa kanilang mga kaso.

Ang hustisya bag mabagal ay gumugulong na. Sa isang pribadong silid sa pinakamagaling na ospital sa bansa, idinilat ni Don Leandro Montenegro ang kanyang mga mata. Ang unang mukha na kanyang nakita ay ang kanyang anak. Si Sinag na matamang nagbabantay sa kanya. Mas payat na ngayon si Don Leandro.

May mga guhit na ng pagod sa kanyang mukha. Ngunit ang kanyang mga mata ay malinaw na. Wala na ang ulap na dulot ng lason. Anak. Mahinang sabi ni Don Leandro. Ang boses ay magaspang. Papa, sagot ni Sinag. Hinawakan ng kamay ng kanyang ama. Welcome back. Walang masyadong salitang namagitan sa kanila. Hindi na kailangan sa isang mahigpit na hawak ng kamay na iparating na nila ang lahat.

Ang pagsisisi, ang pagpapatawad at ang walang hanggang pagmamahal ng isang ama at anak. Tumingin si Don Leandro sa kanyang anak at ang nakita niya ay hindi na ang binatang inakala. Niyang kailangan pa ng proteksyon. Ang nakita niya ay isang leader. Ipinagmamalaki kita,” sabi ni Don Leandro. At ang mga salitang iyon ay sapat na.

Naging abala si Sinag sa muling pag-aayos ng Montenegro Global. Bilang pansamantalang CEO, ang una niyang ginawa ay hindi ang maghanap ng bagong paraan para kumita kundi ang maghanap ng paraan para itama ang mga mali. Nagtayo siya ng isang foundation. sa ilalim ng kumpanya para tulungan ang mga empleyadong nangangailangan. Isang foundation na ipinangalan niya sa ina ni Hiraya bilang pagkilala sa serbisyo at katapatan nito sa kanilang pamilya.

Si Hiraya naman ay piniling bumalik sa isang simpleng buhay. Matapos ang lahat ng gulo, ang tanging hinangad niya ay kapayapaan. Bumalik siya sa Batangas sa maliit na bahay kung saan sila minsang nagtago ni Sinag. Tinulungan niya ang mga mangingisda sa kanilang kooperatiba gamit ang kanyang talino sa pag-uorganisa at pag-aasikaso. Ang kanyang mga pangarap ay hindi na tungkol sa pag-ahon sa kahirapan kundi tungkol sa pagtulong sa mga taong tulad niya.

Isang hapon habang naglalakad si Hiraya sa dalampasigan at pinapanood ang paglubog ng araw, isang pamilyar na anino ang tumabi sa kanya. Hindi na siya nagulat. Tila inaasahan na niya ito. Nakatayo roon si Sinag. Wala siyang dalang mamahaling kotse, walang mga bodyguard na nakasunod. Suot lang niya ay isang simpleng pol shirt at pantalon. Ang buhok ay ginugulo ng hangin mula sa dagat.

“Maganda ang paglubog ng araw dito, sabi ni Sinag. Sinisira ang katahimikan.” “Oo, sagot ni Hiraya. Hindi inaalis ang tingin sa kahel na kalangitan. Payapa hiraya sabi ni Sinag. At sa pagkakataong ito, humarap siya. Tumingin siya ng diretso sa mga mata ni Hiraya. At ang lahat ng aoridad ng isang CEO ay nawala. Ang kaharap niya ngayon ay hindi ang tagapagligtas niya, hindi ang anak ng kanilang kasambahay, kundi ang babaeng bumago sa kanyang buhay.

Sinubukan kong bumalik sa dati kong buhay. Pag-amin niya, ang mga party, ang mga business meeting, ang karangyaan. Pero iba na, may kulang? O baka dapat kong sabihin meron akong hinahanap-hanap. Lumapit siya ng isang hakbang. Sa gitna ng pinakamadilim na sandali ng buhay ko, ikaw ang naging liwanag ko. Ikaw ang nagturo sa akin kung paano lumaban, kung ano ang ibig sabihin ng katapangan at napagtanto ko.

Ayokong harapin ang anumang liwanag sa hinaharap kung hindi kita kasama. Hinawakan niya ang mga kamay ni Hiraya. Ang mga kamay na ito na dati naglilinis ng kanilang mansyon ay ang parehong mga kamay na humawak sa kanya sa gitna ng takot. Hindi ko maipapangako sao ang isang buhay walang mamamo. Idemisip mo na walang problema. Sabi ni Sinag.

Ang boses ay puno ng sinseridad. Pero maipapangako ko sao ang isang buhay kung saan haharapin natin ang anumang problema ng magkasama. maipapangako ko sa’yo ang lahat ng pagmamahal at paggalang na kaya kong ibigay.” Naluha si Hiraya. Ngunit ang mga luhang ito ay hindi na dahil sa takot o lungkot. Ito ay mga luha ng kaligayahan.

Hiraya Dalisay, papayag ka bang isulat natin ang susunod na kabanatan ng ating buhay ng magkasama? Hindi niya kailangang sumagot. Ang ngiti sa kanyang mga labi ay sapat na. Sa ilalim ng papalubog na araw, sa harap ng payapang dagat, dahan-dahang inilapit ni Sinag ang kanyang mukha at binigyan si Hiraya ng isang halik.

Isang halik na hindi nagmamadali, hindi puno ng pagnanasa kundi puno ng pangako, pag-asa at isang pag-ibig na sinubok ng apoy at pinatatag ng panahon. Ang dilim ay natapos na. At para sa kanila ang liwanag ay nagsisimula pa lamang. At diyan po nagtatapos ang kwento nina Hiraya at Sinag. Isang kwentong nagpapatunay na ang tunay na lakas ay hindi nasusukat sa yaman o kapangyarihan kundi sa tibay ng puso at sa tapang na manindigan para sa katotohanan.

Ang pinakamahalagang aral ng kwento ay ito. Kahit gaano pa kadilim ang mga pagsubok sa buhay, ang pag-ibig at katapangan ay nagsisilbing liwanag na kayang tumagos sa anumang uri ng kasamaan. At ang katotohanan, gaano man katagal itago, ay palaging hahanap ng paraan upang manalo sa huli. Maraming salamat po sa inyong pagsama sa amin sa paglalakbay na ito.

Sana po ay nasiyahan at may napulot kayong aral sa aming kwento. Ano po ang masasabi ninyo sa kwento nina Hirayat at sinag? At anong uri ng kwento ang gusto ninyong mapakinggan sa susunod? I-comment niyo lang po sa ibaba. Hindi dito nagtatapos ang ating paglalakbay. Marami pa pong kwentong kasing ganda at manupuno ng aral dito sa aming channel.

Kung nagustuhan niyo ang kwentong ito, i-like, i-share sa pamilya at mga kaibigan at mag-subscribe na rin para lagi kayong updated sa mga susunod pa naming kwento. I-click niyo ang notification bell para kayo ang unang makarinig kapag may bago kaming upload. Pagpalain po kayo ng Panginoon, kayo at ang inyong buong pamilya.

Hanggang sa muli