LAHAT NAPATINGIN NANG AYUSIN NIYA ANG BUHOK NG ANAK NIYA SA SUBWAY—PERO HINDI NILA ALAM KUNG ANO ANG PINAGDAANAN NIYA

Sa loob ng masikip at maingay na subway, walang pumapansin sa lalaking nababalutan ng alikabok at pawis. Para lang siyang isa pang pagod na trabahador na umuuwi matapos ang mahabang araw. Pero sa maliit na batang nakaupo sa kanyang kandungan, siya ang pinakamagaling na hairstylist sa buong mundo.

Si Mike, limang taong gulang pa lang si Aaliyah pero mag-isa na niyang tinatahak ang mundong puno ng responsibilidad. Calloused ang mga kamay niya, puti sa drywall dust, at masakit ang bawat kalamnan dahil sampung oras siyang nagbuhat at nagbuwis-bisig sa trabaho. Pero sa tuwing uwian na, nag-iiba ang mundo niya. Pagod man ang katawan, puso naman niya ang muling nabubuhay—dahil uuwi siya sa tunay niyang trabaho: pagiging tatay.

Nang araw na iyon, Picture Day sa preschool. Nangako si Mike ng “princess braids.” Pero biglang nag-announce ang foreman ng mandatory overtime. Wala siyang nagawa. Tumakbo siya mula construction site, hindi na nakapagpalit, hindi na nakapaglinis. Putik, pawis, alikabok—dala-dala niya lahat.

Pagdating niya sa bahay ng ina niya, bumungad sa kanya si Aaliyah — magulong-magulo ang buhok at namumula ang mata sa kaiiyak. Sinubukan ng lola niya, pero mahigpit talaga ang buhol, at mas lalo lang siyang na-frustrate.

“Daddy… huli na tayo… pangit ’yung hair ko…” garalgal na sabi ni Aaliyah, nanginginig ang baba.

Gumuho ang puso ni Mike. “It’s okay, baby,” mahina niyang bulong habang binubuhat ang anak. “Daddy’s got this.”

Pero ang totoo, takot siyang mabigo siya.

Habang nasa subway silang mag-ama, napapatingin ang ibang pasahero—sa marumi niyang uniporme, sa alikabok na nalalaglag pa sa damit niya, sa batang yakap-yakap niya na may magulong buhok. Pero wala siyang pakialam. Ang mahalaga: ayusin ang araw ng anak niya bago pa ito tuluyang masira.

Inilabas niya mula sa bulsa ang maliit na suklay na madalas niyang gamitin kay Aaliyah. “Daddy… dito?” tanong ng bata, lumilingon sa mga tao, nahihiya.

“Dito lang, baby. Hindi importante ang tingin nila. Ang importante, ikaw,” sagot niya, tinatapik ang noo nito.

Dahan-dahan niyang sinuklay ang buhol—maingat, halos parang humihinga siya kasabay ng bawat tali na tinatanggal niya. Pasulyap-sulyap si Aaliyah sa kanya, kumikirot pa rin ang luha sa gilid ng mga mata, pero unti-unti itong napapalitan ng tiwala.

Tahimik ang subway… hanggang napansin ng mga tao ang ginagawa niya.

Isang construction worker—gumagawa ng princess braids.

Sa liwanag ng lumalangitngit na ilaw ng tren, kitang-kita kung paano gumagalaw ang magaspang na kamay ni Mike. Parang hindi na ito kamay ng isang pagod na trabahador. Para itong kamay ng taong handang gawin ang lahat para sa mahal niya.

“Ang galing mo naman, kuya,” bulong ng isang pasaherong babae, nakangiti.

Hindi umimik si Mike. Patuloy lang siya, fokus, seryoso, halos parang siya na ang nasa Picture Day.

“Daddy… maganda ba?” mahina at halos mahiyaing tanong ni Aaliyah.

Tumigil siya, inayos ang huling tali, at hinalikan ang noo nito.

“You’re the most beautiful girl in this train… at mamaya, sa buong school.”

Ngumiti si Aaliyah—’yung ngiti na parang nagtataboy ng lahat ng pagod sa mundo.

Nang bumukas ang pinto ng tren, nagbigay-daan ang mga tao. Yung ibang pasahero, hindi mapigilang mapangiti. Yung iba, may mabilis na palakpak, mahina pero punô ng paghanga.

Si Mike, bahagyang nahiya. Hindi niya in-expect na mapapansin sila.

Pero bago sila lumabas, may isang matandang babae ang tumapik sa braso niya.

“Anak, kung lahat ng tatay ganyan, wala nang batang matatakot harapin ang mundo.”

Tumingin si Mike sa anak niya. Hawak niya ang kamay nito, at sa unang beses ngayong araw, gumaan ang dibdib niya.

Pagdating nila sa school, napalingon ang mga guro at mga magulang. Hindi dahil sa alikabok sa suot niya. Hindi dahil mukhang kagagaling lang niya sa construction site.

Kundi dahil sa buhok ni Aaliyah—makintab, maayos, at parang ginawa ng isang professional stylist.

“Wow, Aaliyah! You look like a princess!” sabi ng teacher.

Umikot si Aaliyah, proud na proud. Tapos, tumakbo pabalik sa tatay niya bago siya pumasok ng classroom.

“Daddy,” bulong niya, “ikaw ang best hairstylist ko forever.”

At doon, sa harap ng preschool door, napangiti si Mike ng buong-buo. Hindi man siya perpektong ama, hindi man mataas ang sahod niya o malinis ang suot niya…

Pero sa mata ng anak niya?

Siya ang hari.

At sa araw ng Picture Day—

Siya ang gumawa ng pinakamagandang litrato ng buhay nila.