LINGGO LINGGO MAY DUMADATING NA PARCEL ANG ASAWA KO–HANGGANG NAGULAT AKONG MAY KUMATOK NA MGA PULIS

Linggo-linggo, halos eksaktong alas-diyes ng umaga, may dumarating na parcel para sa asawa kong si Ethan Salcedo. Iba-iba ang laki—minsan maliit, minsan malaki, minsan mabigat—pero palaging nakapangalan sa kaniya. Noong una, iniisip ko lang na baka mahilig siyang mag-online shopping. Pero habang tumatagal, napapansin kong dumadami ang parcels at mas nagiging kakaiba ang itsura. May metal case, may amoy-kemikal na kahon, at may envelope na parang libro pero hindi naman nababaluktot.

Isang gabi, naglakas-loob ako. “Hon,” sabi ko habang naghahanda ako ng hapunan, “ano bang meron? Bakit parang linggo-linggo may padala sa’yo?”

Ngumiti si Ethan, pero may konting bigat sa mata. “Mga projects lang, Love. Huwag mo masyadong intindihin.” Pero ramdam ko—may hindi siya sinasabi.

Isang Martes ng hapon, habang natutulog ang mga bata, may malakas na KNOCK! KNOCK! sa pinto. Hindi ito normal na katok. Malakas. Mabigat. Nakakapanginig. Pagbukas ko, tatlong pulis ang bumungad, naka-vest, may hawak na dokumento.

“Ma’am, good afternoon. May search warrant kami. Asawa niyo po ba si Ethan Salcedo?”

Parang nanigas ang buong katawan ko. “O-opo…”

“Kailangan namin i-verify ang ilang parcels na dumarating dito,” sabi ng isa. Hindi ko alam ang sasabihin. Para akong nanlalamig habang sinusuyod ng mga pulis ang bahay.

Ilang minuto lang, dumating si Ethan. Pagkakita niya sa mga pulis, parang naubos ang dugo sa mukha niya. “Sir Ethan?” tanong ng hepe. “O-opo,” sagot niya, mahina. “May mga shipments na posibleng konektado sa isang kaso. Kailangan namin ng paliwanag.”

Lumapit si Ethan sa akin, hindi makatingin nang diretsahan. “Love… sorry. Hindi ko inaasahan na aabot sa ganito.” Hinawakan niya ang kamay ko, nanginginig. “Hindi ako kriminal. Pero may tinatago ako—hindi dahil masama, kundi dahil ayaw kong pasanin mo.”

“Ethan, ano ba talaga ’to?” halos pabulong kong tanong.

Huminga siya nang malalim. “Tinutulungan ko ang kapatid ko… si Noah. May rare illness siya. Ginagamot siya sa Japan. Wala siyang pera. Ako ang sumasalo sa gastos. Ang mga parcels—gamot, parts ng medical equipment, special supplies—lahat para sa treatment niya. Hindi ko sinabi dahil ayaw kong isipin mong inuuna ko sila kaysa sa pamilya natin. Ayaw kong dagdagan ang stress mo.”

Napatigil ako. Hindi ko inasahan ’yon. Lalapit na sana ako para yakapin siya pero nagsalita ang hepe ng pulis. “Ma’am, Sir… nakipag-coordinate na po si Noah sa amin. Lahat ng pinapadala ay legal. Napagkamalan lang dahil may ibang shipment na involved sa illegal activity at nag-overlap ang tracking. Mali ang na-flag na address.”

Parang biglang gumaan ang dibdib ko. “So wala siyang ginagawang masama?” tanong ko. “Wala po, Ma’am,” sagot ng pulis. “Sa totoo lang, malaking sakripisyo ang ginagawa ng asawa ninyo.”

Umupo si Ethan sa tabi ko nang umalis na ang mga pulis. “Love… sorry talaga. Ayaw ko sanang itago. Ayaw ko lang makita kang nahihirapan. Gusto kong ako na lang ang sumalo.” Napaluha siya. Hindi ko pa siya nakitang gano’n kabigat ang loob.

Hinawakan ko ang mukha niya. “Ethan… hindi ko kailangan ang perpektong buhay. Ang kailangan ko, ’yung totoo. Sana sinabi mo. Sana hindi mo kinaya mag-isa.”

Niyakap niya ako nang mahigpit, parang ngayon lang siya nakahinga.

Ilang linggo ang lumipas, dumating ang isang huling parcel. Pero ngayon, kaming dalawa na ang magkasabay na nagbukas. Sa loob, may picture frame at sulat. Larawan ni Noah, nakangiti kahit naka-hospital gown. May mensahe:

> “Kuya Ethan at Ate, salamat po. Malaki na ang improvement ko. Hindi ko makakalimutan ang kabutihan ninyo.”

Naluha ako habang binabasa iyon. Ni-yakap ko si Ethan. “Love… simula ngayon, kung may darating pang problema, sabay nating bubuksan. Hindi ka mag-isa.”

Napangiti siya at huminga nang malalim. “At least,” sabi niya sabay tawa, “sigurado tayong hindi pulis ang susunod na katok.”

Tinamaan ko siya ng unan, at sa unang pagkakataon matapos ang napakaraming linggo ng kaba… tumawa kami nang sabay. Minsan pala, ang mga lihim na kinakatakutan nating sumira ng relasyon, sila pa ang nagbubukas ng mas matibay na tiwala.

At sa araw na iyon, alam naming pareho:

Wala nang parcel o katok na hindi namin kayang harapin—magkasama

Linggo-linggo, muling mga parcel… at bagong tuklas

Ilang linggo ang lumipas mula noong dumaan ang unang pagbisita ng pulis. Sa simula, naginhawa ang pakiramdam namin ni Ethan. Ngayon, bawat parcel ay bukas na namin nang magkasama. Pero isang Linggo ng umaga, may dumating na kakaibang kahon—mas malaki, mabigat, at may marka ng “Fragile” na medyo lipas na.

“Hmm… bakit parang iba ito, Love?” tanong ko habang sinusuong ang pagbubukas.

Ethan ay tumingin sa akin, bahagyang nag-aalala. “Baka galing ito sa supplier ng hospital equipment sa Tokyo… o baka may kasunod na delivery ng gamot ni Noah.”

Binuksan namin nang magkasama, at sa loob ay may kakaibang device—maliit, high-tech, may manual sa Japanese at isang maliit na USB stick. Hindi namin alam kung paano gamitin, pero may nakasulat sa sulat:

“Kuya Ethan, ang device na ito ay makakatulong kay Noah sa physiotherapy. Kasama rin ang instructions sa USB. Salamat sa lahat.”

Napalingon si Ethan sa akin, halatang nag-aalala. “Love… ang tindi. Hindi ko alam kung kaya ko rin i-handle lahat ng ito ng mag-isa.”

Hinawakan ko ang kamay niya. “Hindi mo kailangan i-handle ng mag-isa, Ethan. Kasama mo ako. Kung kailan nakakatakot o komplikado, do’n dapat magsama.”

Nang sumunod na Linggo, may dumating na sulat mula sa ospital sa Japan. Nakalagay sa envelope ang resulta ng tests ni Noah: malaking improvement sa kanyang mobility.

Si Ethan ay halos hindi makapaniwala. “Love… nakita mo ‘to? Ito ang dahilan kung bakit ginagawa ko lahat ng ito. Para sa kapatid ko. Para sa pamilya natin.”

Tinitigan ko siya nang mahaba. “Ethan… kaya pala nagtatago ka. Hindi dahil sa masama, kundi dahil sa pagmamahal at proteksyon. Hindi mo gusto makita akong nag-aalala.”

Niyakap ko siya nang mahigpit. “From now on, wala nang lihim, Ethan. Lahat ng parcels, lahat ng problema… bubuksan natin nang magkasama.”

Pagkalipas ng ilang araw, dumating ang isa pang parcel, pero ngayon may kasamang video message mula kay Noah mismo. Sa screen, nakangiti siya sa harap ng camera, may physiotherapy device sa tabi.

“Kuya Ethan, Ate… salamat po. Kahit malayo, ramdam ko ang pagmamahal niyo. Patuloy akong magpapa-improve. Hindi ko malilimutan ang sakripisyo niyo.”

Pumatak ang luha ko. Hindi ko alam kung saan unang yakapin—si Ethan o ang tablet na nagpapakita ng ngiti ni Noah.

Ethan ay tumingin sa akin, may halong ngiti at pagod. “Love… tingnan mo. Lahat ng pagod, stress, kaba… sulit na.”

Ngumiti ako at hinalikan ang pisngi niya. “At least, ngayon… kahit ano pang dumating na parcels, kahon, o sulat… sabay nating haharapin.”

Ngumiti siya nang malaki, huminga nang malalim, at para sa unang beses sa maraming linggo, tumawa kami nang sabay—isang tawa na puno ng ginhawa at tiwala.

Sa araw na iyon, alam naming:
Walang parcel o katok na kayang sirain ang samahan namin—magkasama, sa hirap at ginhawa