NAG-SPEECH NG SERYOSO ANG KAPITAN SA FIESTA, PERO NAGTAWANAN ANG BUONG PLAZA NANG TUMALSIK ANG PUSTISO NIYA SA SOPAS NG NASA UNANG HANAY

Bisperas ng pista sa Barangay Masagana. Puno ang plaza, makulay ang mga banderitas, at amoy na amoy ang ihaw-ihaw.

Pero ang pinakahihintay ng lahat ay ang talumpati ng kanilang Punong Barangay na si Kapitan Bartolome “Bart” Batumbakal.

Kilala si Kapitan Bart na seryoso, matapang, at laging sumisigaw sa mikropono.

Pero ang hindi alam ng marami, bagong kabit lang ang full dentures niya kahapon dahil nabungi siya sa pagnguya ng matigas na lechon skin.

“Kailangang maging perfect ang speech ko,” bulong ni Kapitan sa sarili habang nasa backstage. “Dapat intense.”

Sa kasamaang palad, dahil sa pagmamadali, nakalimutan niyang lagyan ng adhesive o pandikit ang kanyang pustiso.

Umakyat si Kapitan sa entablado. Tahimik ang lahat.

Naka-Barong Tagalog siya, taas-noo, parang tatakbo sa Senado.

“MGA KABABAYAN!” panimula niya. Dumagundong ang boses niya sa speaker.

“Ngayong gabi, hindi tayo naririto para lang kumain at magsaya! Naririto tayo para pag-usapan ang KINABUKASAN!”

Palakpakan ang mga tao. Clap! Clap! Clap!

Sa pinaka-unang hanay, nandoon si Mang Teroy. Gutom na gutom.

May hawak siyang styrofoam bowl ng mainit na sopas na may hotdog at itlog ng pugo.

Higop siya nang higop habang nakikinig.

Lalong naging emosyonal si Kapitan. Pinapalo pa niya ang podium.

“Sawa na ba kayo sa kurapsyon? Sawa na ba kayo sa pangako?” sigaw ni Kapitan, namumula na ang mukha.

“Ang kailangan natin ay tapang! Ang kailangan natin ay ngipin sa ngipin na laban!”

Medyo umuuga na ang pustiso ni Kapitan sa loob ng bibig niya, pero hindi niya pinansin. Adrenaline rush na eh.

“Kaya ipinapangako ko sa inyo! Hinding-hindi ko kayo tatalikuran! Ibibigay ko ang lahat! Ang pawis ko! Ang dugo ko! Ang buong… PAGKATAO KOOO… PWE!”

Sa sobrang diin ng pagbigkas niya sa dulo, sumabay sa hangin ang kanyang pustiso.

Nag-slow motion ang mundo.

Kitang-kita ng mga tao sa front row kung paano lumabas ang kumikinang na pustiso mula sa bibig ni Kapitan.

Umiikot-ikot ito sa ere na parang frisbee.

Tumatama pa sa ilaw ng spotlight.

Ang target: Ang bowl ng sopas ni Mang Teroy.

PLOK!

SPLASH!

Sapul! Nahulog ang pustiso saktong-sakto sa gitna ng mainit na sopas ni Mang Teroy.

Tumalsik ang sabaw sa mukha ng matanda.

Nanahimik ang buong plaza. Dead air.

Si Kapitan Bart, nakanganga sa stage. Toothless.

Ang mukha niyang matapang kanina, ngayon ay parang lolo na naghahanap ng apo.

Si Mang Teroy, dahan-dahang itinaas ang kanyang kutsara.

Sinandok niya ang bagay na nahulog.

Pag-angat ng kutsara, nakapatong doon ang pustiso—kumpleto ang ngipin, maputi,

at may nakasabit pang macaroni shell sa pangil.

Parang nakangiti ang pustiso kay Mang Teroy.

“Kap…” basag ni Mang Teroy sa katahimikan gamit ang mikropono na nasa tapat niya.

“Bakit naman po may sahog na pustiso ang sopas ko? Extra calcium po ba ’to?”

Doon na sumabog ang tawanan.

“BWAHAHAHAHA!”

Halos gumulong sa kakatawa ang mga tao.

Pati ang pari na nasa guest seat ay napahampas sa tuhod.

Ang mga tanod, hindi makahinga kakatawa.

Si Kapitan, sa sobrang hiya, ay nagtago sa ilalim ng podium.

Pero dahil sport naman siya, tumayo siya ulit, tinakpan ang bibig,

at nagsalita (na parang minion ang boses dahil bungi).

“Ah… eh… pasensya na po! Masyadong passionate ang speech ko,

pati ngipin ko gustong bumaba para makisalamuha sa inyo!”

Lalong nagtawanan at pumalakpak ang mga tao.

Mula noon, hindi na “Tigre” ang tawag kay Kapitan Bart.

Ang tawag na sa kanya ay Kapitan Sopas.

At tuwing fiesta, bawal na ang umupo sa front row kapag may sabaw na ulam—

kasi baka may lumilipad na ngiti galing sa stage.