Ang Katulong na Inakusahan: Ang 200,000 Piso na Halos Nagsira sa Buhay Niya

Sa isang tahimik na bayan sa Batangas, nakatira si Aling Teresa, isang babaeng nasa mahigit limampung taong gulang, na buong buhay ay ginugol sa pagiging kasambahay sa Maynila. Mahinahon, matiyaga, halos hindi marunong magreklamo — kaya’t ang kanyang mga amo ay laging tiwala sa kanya.
Ang tanging pangarap ni Aling Teresa ay makaipon ng sapat na pera upang ipagamot ang kanyang asawang si Mang Ernesto, na matagal nang nakaratay sa sakit sa baga sa probinsya.

Isang umaga, habang nagluluto siya sa kusina, biglang tumunog ang telepono.
Pagkabasa niya ng mensahe mula sa kapitbahay sa Batangas, nanginginig ang kamay niya:

“Aling Teresa, lumalala na po si Mang Ernesto. Hindi na po siya makabangon.”

Nalaglag ang kutsarang hawak niya. Walang pag-aalinlangan, nagpasya siyang umuwi kaagad.

Pagdating niya sa sala, nagsalita siya sa kanyang amo — si Mrs. Miranda, isang mayamang negosyante sa Quezon City na kilala sa kabaitan at pagiging maawain.

“Ma’am, pasensya na po. Kailangan ko na pong umuwi. Hindi na po maganda ang kalagayan ng asawa ko.”

Namula ang mata ni Mrs. Miranda, sabay hawak sa kamay ni Teresa.

“Teresa, ikaw na ang pinakamatapat na tao na nakilala ko. Hindi ko mapapayagan na umalis kang walang dala.”

Pagkatapos ay inilabas niya ang isang makapal na sobre at isinuksok ito sa kamay ni Teresa.

“Nandiyan ang ₱200,000, gawin mong puhunan sa probinsya. Bumili ka ng maliit na tindahan, at ipagamot si Ernesto. Isipin mo na regalo ko ‘yan sa iyo.”

Nagulat si Teresa, nanginginig sa kaba.

“Ma’am, hindi ko po matatanggap—”
“Hindi, Teresa. Pakiusap ko ‘yan. Kunin mo.”

At sa gitna ng mga luha at pasasalamat, yumakap si Teresa at nagpaalam. Sa isip niya, mabait talaga ang Diyos — binigyan siya ng among may ginintuang puso.

Ngunit pagdating sa terminal ng bus, habang inaayos ang kanyang mga gamit papunta sa Batangas, isang grupo ng mga pulis ang biglang pumasok.

“Excuse me, ma’am. Routine inspection lang po.”

Nanginginig si Teresa habang binubuksan nila ang kanyang maleta.
Pagbukas — laking gulat ng lahat. Nandoon sa ilalim ng kanyang mga damit ang ilang bungkos ng pera at dokumento na may selyo ng isang kompanya.

“Ano ‘to, ma’am?!” tanong ng isa sa mga pulis.
“Hindi ko po alam! Hindi po akin ‘yan! Diyos ko, hindi ko po alam!”

Nanlaki ang mata ng mga pasahero, at nagsimula ang bulungan.
Habang patuloy ang paghalughog, biglang tumunog ang lumang cellphone ni Teresa. Isa lamang ang mensahe — mula kay Mrs. Miranda.

“Pasensya na, Teresa. Wala akong ibang mapagkakatiwalaan. Ang ₱200,000 sa maleta mo ay galing sa kaso ng pandaraya ng asawa ko. Kailangan kong may magdala niyan palabas ng lungsod bago dumating ang mga awtoridad. Kapag nahuli, ikaw lang ang makikita nilang may dala. Patawad, Teresa… Wala akong ibang paraan.”

Nanginginig si Teresa habang paulit-ulit na binabasa ang mensahe.
Ang babaeng inakalang mabait, ang among pinagtiwalaan niya ng buong puso, ay ginamit siya bilang taga-pasan ng kasalanan.

“Hindi! Hindi ako magnanakaw! Ginamit lang nila ako!” sigaw niya habang dinadala ng mga pulis.
Ang mga tao ay nagkakagulo — may naawa, may umiling lang, may nagtutok ng cellphone para mag-video.

Sa himpilan ng pulis, halos mawalan ng malay si Teresa sa pag-iyak.
Ngunit nang ipakita niya ang text message, agad nagbago ang lahat. Tinawagan ng mga imbestigador ang National Bureau of Investigation, at sinimulan ang mas malalim na pagsisiyasat.

Ilang araw lang ang lumipas, lumabas ang totoo:
Ang asawa ni Mrs. Miranda — si Mr. Edwin Miranda, dating opisyal ng gobyerno — ay sangkot sa isang malaking kaso ng embezzlement at money laundering.
Sa takot na mahuli, tinangka nilang ipalabas na si Teresa ang “naglabas” ng pera. Ngunit dahil sa mensaheng naiwan sa kanyang cellphone, nabunyag ang lahat.

Naaresto ang mag-asawang Miranda.
Si Aling Teresa, sa tulong ng mga abogado ng gobyerno, ay tuluyang pinawalang-sala.

Nang makabalik siya sa Batangas, sinalubong siya ni Mang Ernesto, payat na payat ngunit buhay. Yumakap sila ng mahigpit, umiiyak sa galak at takot.

“Akala ko hindi na kita makikita,” mahinang sabi ng matanda.
“Muntik na akong masira, ‘Nesto,” sagot ni Teresa. “Pero iniligtas ako ng Diyos. Hindi pera ang pinakamahalaga — kundi ang dangal at kapayapaan.”

Sa gabing iyon, sa ilalim ng lumang bubong ng bahay nilang pawid, nagdasal silang mag-asawa.
Wala silang 200,000 piso, ngunit muling nabawi ni Aling Teresa ang pinakamahalagang yaman ng lahat — ang kalayaan at ang mabuting pangalan