NAGPANGGAP NA MILYONARYO ANG LALAKI SA FIRST DATE NILA SA RESTAURANT, PERO NABUGA NIYA ANG PAGKAIN NANG BATUKAN SIYA NG WAITER: “HOY! BALIK KA NA SA KUSINA, ANG DAMI PANG HUGASIN DOON!”

Naka-amerikana si Berto. Kulay asul ito na medyo makintab, hiniram pa niya sa tiyuhin niyang Seaman. Ang sapatos niya, bagong kiwi. Ang buhok, puno ng pomade.

Kaharap niya si Cindy, ang babaeng nakilala niya sa dating app. Maganda, mukhang sosyal, at naka-dress na kulay pula.

Nasa Le Chef, ang pinakamahal na restaurant sa siyudad, sila kumakain. Ang hindi alam ni Cindy, dito nagtatrabaho si Berto—bilang dishwasher. Day-off niya ngayon, kaya naisipan niyang dito mag-date para “impressive” at alam niya kung ano ang masarap (dahil tinitikman niya ang mga tira-tira).

“So, Robert,” malambing na sabi ni Cindy. “Anong business mo ulit?”

Uminom si Berto ng tubig, taas ang hinliliit. “Ah, Import-Export, babe. Nagdadala ako ng Liquid Solutions sa iba’t ibang kumpanya. CEO ako ng Clean Co.”
(Ang totoo: tagahugas siya gamit ang Joy at Axion.)

“Wow,” nagniningning ang mata ni Cindy. “Mahilig ka siguro mag-travel?”

“Oo naman. Last week nasa Paris ako. Masyadong malamig. Mas gusto ko sa Maldives,” pagsisinungaling ni Berto kahit ang pinakamalayong narating niya ay Cubao.

Umorder si Berto ng pinakamahal na Steak at Red Wine. Kampante siya. Akala niya, dahil naka-jas at naka-shades siya (kahit gabi), hindi siya makikilala ng mga katrabaho niya.

Dumating ang pagkain.

“Cheers to our success,” sabi ni Berto sabay hiwa sa steak.

Subo. Ngatngat. Feeling don.

Habang ninanamnam ni Berto ang karne, dumaan sa likod niya si Mang Kulas, ang Head Waiter na kanina pa stress dahil kulang sila sa tao at bundok na ang hugasin sa kusina.

Napansin ni Mang Kulas ang pamilyar na batok. Ang pamilyar na tenga. At ang pamilyar na pagnguya.

Hindi nagdalawang-isip si Mang Kulas.

PAAAAAK!

Isang malakas na batok ang lumanding sa ulo ni Berto.

PWEEEEE!

Nabuga ni Berto ang steak. Tumalsik ang piraso ng karne sa wine glass ni Cindy. Nanlaki ang mata ng dalaga.

“HOY BERTO!” sigaw ni Mang Kulas. “Anong ginagawa mo d’yan?! Naka-jas ka pa ha! Ang kapal ng mukha mong mag-feeling customer! Balik ka na sa kusina! Bundok na ang hugasin doon! Wala kaming plato!”

Namutla si Berto. Gusto niyang maglaho parang bula.

“E-excuse me, Sir?” pilit na English ni Berto. “I think you have the wrong person. I am Robert.”

“Anong Robert?!” bulyaw ni Mang Kulas. “Ikaw si Berto! Yung may utang sa ’kin na bente pesos! At ’yang suot mo, jas ’yan ng tito mo, ’di ba? Kinuwento mo ’yan kahapon habang nagkukudkod ka ng kaldero!”

Natigilan ang buong restaurant. Lahat nakatingin.

Tumingin si Cindy kay Berto. Tumingin kay Mang Kulas.

“Dishwasher ka?” tanong ni Cindy, seryoso.

Yumuko si Berto. “O-oo, Cindy… sorry. Gusto lang kitang ma-impress.”

Tumayo si Berto, handang umalis. “Mang Kulas, magpapalit lang po ako. Huhugasan ko na po lahat.”

Akmang aalis siya nang biglang hawakan ni Cindy ang kamay niya.

“Upo,” utos ni Cindy.

“Ha? Cindy—”

“Sabi ko umupo ka.”

Umupo si Berto.

Kinuha ni Cindy ang Louis Vuitton bag niya. Binuksan.

Walang pera. Puro resibo ng sanglaan. Brand sa loob? Made in Divisoria.

“Berto,” sabi ni Cindy, tumatawa, “buti umamin ka. Kanina pa ako kinakabahan.”

“Bakit?”

“Kasi itong dress ko? Hiniram ko lang. Itong bag? Class A. At nagpanggap lang din akong businesswoman. Online seller lang talaga ako ng ukay-ukay.”

Nagkatitigan sila.

Katahimikan.

At sabay silang humalakhak.

“So… pareho tayong scammer?”

“Oo! Pareho tayong feelingera’t feelingero!”

Napakamot ng ulo si Mang Kulas. Nawala ang galit.

“O siya, sige—tapusin niyo date niyo. Sagot ko dessert. Pero bukas, Berto, double shift ka ha!”

“Yes Sir! Salamat Sir!”

Humarap si Berto kay Cindy.

“So, Cindy… dahil pareho tayong broke… hati tayo sa bill?”

Ngumiti si Cindy. “Deal. Pero sa susunod, fishball na lang tayo ha? Mas masarap pa ’yun.”

At doon nagtapos ang kanilang “First Date”—
hindi sa pagiging milyonaryo…
kundi sa pagiging TOTOO.