NAKURYENTE AKO AT NAWALAN NG MALAY—NAGISING AKO SA HOSPITAL AT NAGKUNWARING WALANG MAALALA

Hindi ko alam kung malas ba ako o sobrang swerte ko lang. Kasi sino ba namang taong makakaisip mag-ayos ng sirang ilaw habang nakaapak sa basang sahig? Oo, ako ‘yon—si Ramon, ang taong laging may “kaya ko ‘to” attitude kahit walang alam sa kuryente.

Isang malakas na zzt! lang, at parang biglang nagdilim ang mundo. Ang huli kong naalala, may amoy sunog at sumisigaw ang asawa kong si Grace ng “Ramon! Diyos ko, Ramon!”

Pagmulat ng mata ko, nasa ospital na ako. Nakaputing ilaw sa kisame, may mga tubo, at si Grace, umiiyak sa tabi ng kama. “Hon? Gising ka na! Praise God!” sabi niya, sabay yakap ng mahigpit.

At doon ako tinamaan ng isang brilliant na ideya—isang prank na di nila makakalimutan.

Nagkunwari akong walang maalala.

“Ah… sino… ka?” tanong ko, pilit kong pinipigilan ang ngiti.

Biglang tumigil si Grace, nanlaki ang mata. “Hon? Ako ‘to… si Grace! Asawa mo! Hindi mo ako naaalala?”

“Uhh… asawa?” kunwari’y nagtataka ako, “may asawa pala ako?”

Napaupo siya, nanginginig ang labi. “Diyos ko… Ramon, wag naman ganito…”

Sa loob-loob ko, naku, pag nalaman nilang palabas lang ‘to, baka ako naman ang makuryente ulit! Pero sige, tuloy na ‘to.

Pagdating ng mga anak namin—si Ella at si Toby—umiyak sila nang todo.
“Papa! Si Mama umiiyak na kanina pa! Naalala mo ba ako?” tanong ng bunso kong si Toby, habang bitbit ang laruan niyang robot.

Tumingin ako sa kanya, kunwari seryoso, “Ah, ikaw ba ‘yung nurse?”

“Ha?! Hindi ako nurse! Anak mo ‘ko, Papa!” sabay iyak.

Sa gilid, napailing si Grace habang pinupunasan ang luha niya. “Diyos ko, paano na ‘to? Nagka-amnesia talaga siya!”

Hindi ko na alam kung matatawa ba ako o maiiyak. Pero syempre, commitment ‘to. Isang prank na dapat buo!

Kinabukasan, dumalaw ang mga kapatid ko. At syempre, hindi ko rin sila “kilala.”

“Kuya, ako ‘to si Leo!” sabi ng kapatid kong panganay.

“Leo?” kunwari nag-iisip ako, “ikaw ba ‘yung doktor?”

“Hindi! Mechanic ako, Kuya!”

“Ah… kaya pala amoy langis,” sagot ko sabay tango-tango.

Halos mahulog sa upuan si Leo sa kakatawa, pero pinigilan niya kasi seryoso si Grace sa tabi. “Wag kang tatawa, Leo! Hindi ‘to nakakatawa!”

Pero ako? Halos sumabog na sa loob sa pagpigil ng tawa.

Paglabas ko sa ospital makalipas ang ilang araw, todo-alaga sila. Araw-araw may sinigang, laging binabantayan ako sa pagtulog, at bawal akong mag-ayos ng kahit anong saksakan. Sabi ni Grace, “Ayoko nang ulitin ‘yung nangyari. Baka tuluyang mawala ka na.”

Kaya naman, mas lalo akong napamahal sa kanila. Pero syempre, naisip ko rin… hanggang kailan ko ‘to mapapanindigan?

Isang gabi, habang nanonood kami ng lumang video sa TV, napalabas ‘yung kasal namin—ako, si Grace, at mga batang sobrang cute pa noon.

Nakatingin si Grace sa screen, tahimik lang. “Sana maalala mo na ‘to, Ramon… kahit ‘yung ngiti mo noon.”

At doon ako tinamaan. Hindi ko inaasahan na sa prank ko, makikita ko kung gaano niya talaga ako kamahal. Sa bawat paghawak niya sa kamay ko, sa bawat “okay lang ‘yan, Hon,” kahit halatang sugatan din siya sa loob.

Kaya huminga ako nang malalim, at sabi ko, “Alam mo, Grace…”

Tumingin siya, may luha sa mata. “Bakit?”

“Hindi ko talaga makakalimutan ‘yung araw na ‘to.”

“Ha? Ibig mong sabihin—”

Ngumiti ako. “Oo, prank lang ‘to.”

Tahimik. Limang segundo. Walang kumikilos.

Hanggang sa—PLAK!
Isang banayad pero solid na palo sa braso ko. “Ramon! Akala ko totoo! Halos mabaliw ako!”

Nagtawanan kami pareho. Tumakbo pa si Ella at si Toby papunta sa amin, “Mama! Papa naaalala ka na niya!”

“Hindi niya talaga ako nakalimutan, mga anak,” sabi ni Grace habang tumatawa at umiiyak nang sabay.

Tinulak ako ni Ella. “Papa, grabe ka! Pinaiyak mo si Mama!”

“Ayaw ko lang kasi ng boring na gising, eh,” biro ko. “Gusto kong may twist!”

Mula noon, tinawag nila akong “Amnesia King.” Lahat ng bisita, kinukwento ni Grace: “Alam mo ba, nagkunwari ‘tong walang maalala, pero sa totoo, prank lang!”

At lagi kong sagot, “At least, ngayon alam kong gaano ninyo ako kamahal.”

Isang gabi bago matulog, niyakap ko si Grace at mahina kong sabi, “Hon, sorry ha. Ang totoo, nung nakita ko ‘yung mukha mo sa ospital, doon ko naisip, kahit mawalan man ako ng memorya, ikaw pa rin ang una kong hahanapin.”

Ngumiti siya, “Kaya pala kahit amnesia, sweet ka pa rin.”

At sabay kaming natawa.

Minsan pala, sa gitna ng kuryente, luha, at kaunting kalokohan—doon mo marerealize kung gaano kahalaga ang mga taong nagbibigay liwanag sa buhay mo.

Kasi kahit makuryente ka man sa totoong buhay…
Ang pagmamahal ng pamilya mo, ‘yun ang kuryenteng hindi mo kailanman gugustuhing mawala.