NAWALA ANG KANYANG ANAK SA PERYA 30 YEARS AGO, PERO NAPALUHOD SIYA SA IYAK NANG MAKITA ANG “BIRTHMARK” SA LEEG NG DOKTOR NA OOPERAHAN SANA SIYA

Malamig ang hangin sa loob ng St. Luke’s Medical Center. Pero mas malamig ang nararamdaman ni Aling Susan. Sa edad na 65, mag-isa siyang nakaupo sa gilid ng kama habang hinihintay ang heart bypass surgery niya.

Wala siyang asawa. Wala siyang kamag-anak na nagbabantay. Ang tanging kasama niya ay ang kanyang lumang pitaka na naglalaman ng isang gusot na litrato ng isang batang lalaki na may hawak na cotton candy.

“Jun-jun…” bulong ni Aling Susan habang hinahaplos ang litrato.

“Patawarin mo si Nanay. Hanggang sa huli kong hininga, ikaw pa rin ang iniisip ko.”

Tatlumpung taon na ang nakararaan.

Pista ng Nazareno sa Quiapo. May perya sa gilid ng simbahan. Dahil sa dami ng tao at siksikan, nabitawan ni Aling Susan ang kamay ng kanyang limang taong gulang na anak na si Jun-jun.

Ilang oras siyang nagsisigaw. Ilang araw siyang naghanap sa mga istasyon ng pulis. Ilang taon siyang pabalik-balik sa Quiapo, umaasang makikita niya ulit ang anak.

Pero parang bula itong naglaho.

TOK! TOK!

Bumukas ang pinto. Pumasok ang isang matangkad at gwapong doktor.

Siya si Dr. Adrian Cruz, ang sikat na cardiologist na magsasagawa ng operasyon.

“Good morning, Aling Susan,” bati ni Dr. Adrian nang nakangiti.

“Handa na po ba kayo? Huwag po kayong mag-alala, gagawin namin ang lahat para maging okay kayo.”

Tumango lang si Aling Susan.

“Salamat, Dok. Bahala na ang Diyos sa akin. Kung oras ko na, oras ko na. Wala na rin naman akong babalikan.”

Hinawakan ni Dr. Adrian ang kamay ng matanda.

“Huwag po kayong magsalita ng ganyan. Mahalaga ang buhay.”

Nagsimulang mag-check up si Dr. Adrian. Kinuha niya ang stethoscope. Yumuko siya para pakinggan ang tibok ng puso ni Aling Susan.

Dahil sa pagyuko ng doktor, medyo na-unat ang kwelyo ng kanyang scrub suit.

Nanlaki ang mata ni Aling Susan.

Sa likod ng leeg ng doktor, sa may gawing kanan sa ilalim ng tenga, may isang birthmark.

Hindi ito ordinaryo.

Hugis itong kalahating buwan na kulay kape.

Parang huminto ang oras.

Bumalik ang alaala ni Aling Susan noong pinaliliguan pa niya ang sanggol na si Jun-jun.

“Ang ganda ng balat mo, anak. Hugis buwan. Ikaw ang liwanag ko sa gabi.”

Nanginig ang buong katawan ni Aling Susan.

“D-Dok…” garalgal na tawag niya.

“Po?” nag-angat ng tingin si Dr. Adrian.

Biglang bumigay ang tuhod ni Aling Susan. Dumulas siya mula sa kama at napaluhod sa sahig, sa paanan ng doktor.

“Aling Susan! Ano pong nangyari?!” gulat na sigaw ni Dr. Adrian habang inalalayan siya.

Hinawakan ni Aling Susan ang leeg ng doktor. Hinaplos niya ang balat na hugis buwan.

Tumulo ang kanyang luha na parang ulan.

“Ang balat na ’yan…” hikbi niya.

“May ganyan ang anak ko… ang anak kong nawala sa perya sa Quiapo… tatlumpung taon na ang nakakaraan.”

Natigilan si Dr. Adrian. Nanigas siya sa kinatatayuan.

Dahan-dahan niyang ibinaba ang stethoscope at tumingin sa mata ng matanda.

“Quiapo?” tanong niya, nanginginig ang boses.

“Sa perya?”

“Oo… Jun-jun ang pangalan niya… mahilig siya sa cotton candy… suot niya noon ay t-shirt na may Superman…”

Biglang napaluha si Dr. Adrian.

Napaluhod din siya sa harap ni Aling Susan.

“Ang sabi sa akin ng umampon sa akin…” umiiyak niyang kwento.

“Nakita nila akong umiiyak sa gilid ng Ferris Wheel sa Quiapo. May hawak akong stick ng cotton candy. At suot ko… suot ko ang damit ni Superman.”

Nagkatitigan ang mag-ina.

Ang lukso ng dugo na tatlumpung taong nanahimik ay biglang sumabog.

“Jun-jun?!”

“Nanay?!”

Mahigpit na niyakap ni Dr. Adrian si Aling Susan.

Isang yakap na ipinagkait sa kanila ng tadhana sa loob ng tatlong dekada.

Sa gitna ng malamig na kwarto ng ospital, naramdaman nila ang init ng pagmamahal.

“Akala ko iniwan niyo ako…” iyak ng doktor na parang bata.

“Akala ko hindi niyo ako mahal.”

“Hindi, anak! Hindi!” hagulgol ni Aling Susan.

“Araw-araw kitang hinahanap. Araw-araw kitang dinadasal. Patawarin mo ako, anak!”

Matagal silang nag-iyakan.

Nang humupa ang emosyon, pinunasan ni Dr. Adrian ang luha ng kanyang ina.

“Nay,” sabi niya habang hawak ang kamay nito.

“Kailangan na nating ituloy ang operasyon.”

“Natatakot ako, anak,” mahinang sagot ni Aling Susan.

Ngumiti si Dr. Adrian.

Pero sa pagkakataong ito, hindi na ito ngiti ng isang doktor sa pasyente.

Ito ay ngiti ng isang anak sa kanyang ina.

“Huwag kayong matakot, Nay. Ako ang mag-oopera sa inyo. Hindi ko hahayaang mawala kayo ulit sa akin. Gagawin ko ang lahat.”

“I saved thousands of hearts, but yours is the most important one.”

Matagumpay ang operasyon.

Pagkagising ni Aling Susan, ang unang bumungad sa kanya ay hindi lang isang doktor—kundi isang pamilya.

Mahigpit na hawak ni Adrian ang kanyang kamay.

“Gising na po ang Nanay ko,” masayang sabi ni Adrian sa mga nurse.

Sa wakas, nahanap ng puso ni Aling Susan ang lunas—

hindi sa gamot,

hindi sa scalpel,

kundi sa pagbabalik ng nawawalang bahagi nito.