PINAHIYA AT HINDI PINAKAIN NG ORGANIZER ANG “GATE CRASHER” NA BABAE, PERO NAMUTLA ANG LAHAT NANG IPATIGIL NITO ANG MUSIC AT SUMIGAW: “LAYAS! BAHAY KO ‘TO!”

Naka-gown at naka-tuxedo ang lahat ng dumalo sa Silver Reunion ng Batch ’98.

Ang venue: ang sikat at eksklusibong Casa Del Sol, isang private mansion na may malawak na garden at swimming pool.

Ang organizer ng event ay si Tiffany, ang dating “Queen Bee” nung high school na ngayon ay self-proclaimed “Event Coordinator.” Strikto si Tiffany. Ayaw niya ng mga “squatter” sa party niya.

Habang nagkakasiyahan at kumakain ng Lechon at Catered Buffet ang mga bisita, may napansin si Tiffany sa dulo ng mahabang mesa.

Isang babae. Naka-simpleng duster lang na bulaklakin, nakatsinelas na pudpod, at walang make-up. Tahimik itong kumuha ng platito at sumandok ng kaunting Pancit Malabon.

“Oh my God!” tili ni Tiffany. “Security! Bakit may nakapasok na gate crasher?!”

Mabilis na nilapitan ni Tiffany ang babae at hinablot ang platito nito.

KLANG! Tumapon ang pancit sa damuhan.

“Hoy Manang!” sigaw ni Tiffany, na narinig ng buong party. “Ang kapal naman ng mukha mong maki-kain dito! Reunion ito ng mga successful people, hindi feeding program para sa mga katulad mo!”

Nagulat ang babae, si Aling Sol.
“Iha… kukuha lang sana ako ng tikim. Masarap kasi ang amoy.”

“Masarap?!” pandidiri ni Tiffany. “Syempre masarap ‘yan, mahal ang bayad namin dyan! Hindi ‘yan para sa mga yaya o labandera na naligaw! Umalis ka dito! Nakakasira ka ng view! Shoo!”

Pinagtawanan si Aling Sol ng ibang mga “sosyal” na bisita.

“Oo nga, Manang! Dun ka sa labas mag-abang ng tira-tira!” sigaw ng isa.

Napayuko si Aling Sol. Hindi dahil sa hiya, kundi sa galit. Huminga siya nang malalim.

Naglakad si Aling Sol. Hindi palabas ng gate, kundi papunta sa DJ Booth.

“Hoy! Saan ka pupunta?!” habol ni Tiffany. “Bingi ka ba? Sabi ko lumayas ka!”

Pagdating sa booth, hinugot ni Aling Sol ang main plug ng sound system.

ZZZZZT!

Namatay ang music. Namatay ang mga ilaw sa dance floor. Tumahimik ang buong mansyon.

“WHAT THE HELL?!” sigaw ni Tiffany. “Bakit mo pinatay?! Baliw ka ba?!”

Kinuha ni Aling Sol ang emergency microphone na konektado sa battery-operated speaker.

Humarap siya sa daan-daang bisita. Wala na ang maamong mukha ng matanda.

“SINO ANG NAGSABI NA UMALIS AKO?” tanong ni Aling Sol, ang boses ay may awtoridad na nakakapanindig-balahibo.

“Ako!” hamon ni Tiffany. “Organizer ako! At hindi ka invited!”

Ngumiti nang mapakla si Aling Sol.

“Organizer ka lang,” madiing sabi ni Sol. “Ako ang may-ari ng mansyon na inaapakan mo.”

Nanlaki ang mata ni Tiffany.
“H-ha?”

Lumabas mula sa kitchen ang Catering Manager. Tumakbo ito palapit kay Aling Sol at yumuko.

“Ma’am Sol! Naku, pasensya na po! Hindi ko po alam na bababa kayo galing sa kwarto niyo. Ipaghahanda ko po kayo ng VIP table!”

Namutla ang lahat. Ang babaeng naka-duster na tinawag nilang “patay-gutom” ay ang bilyonaryang may-ari ng Casa Del Sol.

“No need,” sagot ni Aling Sol. Tumingin siya kay Tiffany na ngayon ay nanginginig na ang tuhod.

“Pinahiram ko ang bahay ko sa inyo nang libre dahil kaklase niyo ang pamangkin ko. Ang usapan, magsasaya kayo. Hindi ko sinabing pwede niyong bastusin ang may-ari ng bahay dahil lang sa suot niya.”

Tinuro ni Aling Sol ang gate.

“Dahil tinapon niyo ang pagkain ko at pinalayas niyo ako…”

Sumigaw si Aling Sol:

“LAYAS!!! LUMAYAS KAYO SA BAHAY KO NGAYON DIN! TAPOS NA ANG PARTY!”

“P-pero Ma’am Sol…” iyak ni Tiffany. “Bayad po ang catering… sayang po…”

“Ipakain niyo sa aso! O kaya ipamigay niyo sa mga yaya at labandera na nilalait niyo! Basta ayoko ng masasamang ugali sa bakuran ko! LAYAS!”

Nagkagulo ang lahat. Nagtakbuhan palabas ang mga naka-gown at naka-tuxedo. Bitbit nila ang kanilang mga bag, hiyang-hiya, habang ang iba ay sinisisi si Tiffany.

Sa loob ng sampung minuto, walang naiwan sa mansyon kundi si Aling Sol at ang mga staff.

“Manong,” utos ni Aling Sol sa manager. “Yung mga natirang pagkain, tawagin niyo ang mga guard, janitor, at kapitbahay. Mag-party tayo. Sila ang pakainin niyo. Sila ang tunay na VIP.”

Naiwan si Tiffany sa labas ng gate, umiiyak habang umuulan, at natuto ng leksyon na huwag kailanman huhusgahan ang libro—o ang may-ari ng bahay—base lang sa pabalat nito